روش و مواد پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیکارشدگان جویای کار بالای دیپلم بود که برای دریافت آموزش و کسب مهارت به مراکز آموزش فنی و حرفه ای شهر تهران معرفی شدند. روش نمونه گیری در تحقیق حاضر خوشه ای تصادفی بود. 60 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی در دو گروه 30 نفری شامل یک گروه آزمایشی با رویکرد مشاوره مسیر شغلی مبتنی بر امید و یک گروه گواه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه انطباق پذیری مسیر شغلی بود. در ابتدا پرسشنامه انطباق پذیری مسیر شغلی به عنوان پیش آزمون بر روی دو گروه اجرا شد. سپس بر روی گروه آزمایش بسته آموزشی مبتنی بر امید در شش جلسه اجرا شد و در گروه گواه هیچ مداخله ای اجرا نشد. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-22 استفاده شد. یافته ها در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) انطباق پذیری مسیر شغلی از (9/3) 7/70 در پیش آزمون به (6/3) 4/79 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). همچنین در گروه آزمایش از مولفه های انطباق پذیری مسیر شغلی، میانگین (انحراف معیار) دغدغه از (5/3) 5/32 در پیش آزمون به (1/3) 1/37، میانگین (انحراف معیار) کنترل از (2/1) 3/12 در پیش آزمون به (3/2) 6/15، میانگین (انحراف معیار) کنجکاوی از (3/1) 1/13 در پیش آزمون به (3/1) 5/17، میانگین (انحراف معیار) اعتماد از (6/1) 7/12 در پیش آزمون به (1/2) 4/16 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). در گروه گواه نمرات پیش آزمون و پس آزمون تفاوتی نداشت. نتیجه گیری مطالعه نشان داد مشاوره مسیر شغلی مبتنی موجب افزایش انطباق پذیری مسیر شغلی و خرده مقیاس های آن شامل میزان دغدغه، کنترل، کنجکاوی و اعتماد شد.

هدف: این پژوهش با هدف بررسی تأثیر مشاوره پویایی اجتماعی بر هویت شغلی دانشجویان دختر دانشگاه اصفهان انجام شد. روش: این پژوهش، یک پژوهش نیمه تجربی با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری مورد مطالعه کلیه دانشجویان دختر دانشگاه اصفهان در سال 1395-1394در مقطع کارشناسی بودند که از طریق نمونه گیری داوطلبانه 30 نفر انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت مشاوره پویایی اجتماعی قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از پرسشنامه وضعیت شغلی من گردآوری شد و با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکرارشونده تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که مشاوره ی پویایی اجتماعی بر هویت شغلی دانشجویان در مرحله پس آزمون و پیگیری تأثیر معناداری داشته است (05/0 p ). همچنین نتایج حاکی از این بود که این نوع مشاوره بر درک نیاز به اطلاعات شغلی و درک موانع محیطی و شخصی هم تأثیر معناداری داشت (05/0 p ). نتیجه گیری: مشاوره پویایی اجتماعی می تواند به ایجاد هویت شغلی در دانشجویان کمک نماید.

مقدمه: کمبود پرستاران با صلاحیت، یک مسئله جهانی است که کیفیت مراقبت های درمانی را به خطر می اندازد؛ تحقیقات نشان می دهند که مشکل بیمارستان ها علاوه بر جذب و گزینش پرستاران مناسب، نگه داری آنها است. هدف از انجام این پژوهش تعیین نقش مشاوره شغلی با رویکرد راهنمایی بر انطباق پذیری شغلی پرستاران است. روش کار: این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوه پرستاران کلیه بیمارستان های استان تهران در سال 1398 است که یکی از مجموعه بیمارستان های آن بر اساس روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب وتعداد 30 پرستار به عنوان گروه نمونه با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. بعد از انجام مشاوره شغلی به مدت 5 جلسه برخط، داده ها به وسیله پرسشنامه انطباق پذیری شغلی جمع آوری شدند و با استفاده از نرم افزار Spss نسخه 18و آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: بین میانگین انطباق پذیری مسیر شغلی گروه آزمایش (64/4± 40/84)و گروه کنترل(26/4± 73/72) تفاوت معناداری وجود دارد. همچین در ابعاد انطباق پذیری شغلی شامل دغدغه(001/0>p)، کنجکاوی(001/0>p)، اعتماد(001/0>p) و کنترل(001/0>p) تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: ازیافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که می توان از مشاوره برخط با رویکرد راهنمایی در عرصه سلامت و انطباق پذیری شغلی پرستاران استفاده کرد.

هدف از این پژوهش «بررسی اثربخشی مشاوره شغلی به شیوه سازگاری شغلی دیویس بر فرسودگی شغلی کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان» بود. طرح تحقیق از نوع شبه آزمایشی و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان مرد دانشگاه (157 نفر) در سال 1387 بود، برای انجام پژوهش 40 نفر از کارکنان مرد که در پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش نمره بالاتر از صدک پنجاه را کسب کرده بودند، به طور تصادفی طبقه ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و گواه (20 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش هشت جلسه 90 دقیقه ای در جلسات مشاوره گروهی شرکت کردند. جلسات مشاوره گروهی شغلی بر اساس نظریه سازگاری دیویس اداره می شد. پس از اتمام جلسات، جلسه پیگیری (یک ماه بعد) انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون t گروههای مستقل، تحلیل واریانس چند متغیری (مانوا) استفاده شد. در سطح P<0.05 نتایج نشان دادند که مشاوره شغلی به شیوه دیویس بر کاهش فرسودگی شغلی کارکنان موثر بوده است. همچنین یافته ها اثربخشی این شیوه بر کاهش خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و کاهش نداشتن موفقیت فردی کارکنان در دو مرحله پس آزمون و پیگیری را نیز تایید نموده اند (P<0.05).