مواد نوین
سال:1397 | دوره:8 | شماره:3 (پیاپی 31) |تعداد مقالات:14

هدف از پژوهش حاضر، ارائه روش ساخت فوم سلول باز مسی با سطح ویژه بالا به روش شیمی تر است. از میان روش های مختلف تولید فوم سلول باز فلزی، روش رسوب دهی الکتریکی به دلیل تمیز و ارزان بودن نسبت به روش های دیگر انتخاب شد. در این روش از اسفنج سلول باز پلیمری (پلی اورتان) به عنوان پیش ماده استفاده شد. سپس با انتخاب محلول های شیمیایی مناسب طبق یک دانش فنی مشخص، ابتدا سطح فوم پلیمری فعال شده و سپس به کمک روش رسوب دهی الکترولس، سطوح فعال شده پلیمر با یک لایه بسیار نازک از فلز مس پوشش گرفت. در مرحله نهایی با به کارگیری فرآیند رسوب دهی الکتریکی، لایه نازک مسی حاصل از فرآیند الکترولس به ضخامتی که دارای حداقل استحکام لازمه است، افزایش داده شد. نتایج نشان می دهد که در روش رسوب دهی الکتریکی می توان ضخامت 3-5 میکرونی مرحله الکترولس را به مقادیر 100-150 میکرون افزایش داد. نتایج میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) نشان می دهد، ریزساختار پوشش حاصله به صورت گلوبولار است. همچنین با کنترل ضخامت رسوب مس در مرحله الکترولیز می توان سطح ویژه فوم را افزایش داد. نتایج نشان می دهد که زمان بهینه فرآیند الکترولس بین 5 تا 7 دقیقه و زمان الکترولیز یک ساعت است و فوم سلول باز مسی به دست آمده سبک بوده و سطح ویژه بالایی برای تبادل حرارت دارد.

استفاده از ترکیب های پلیمری و تولید ترموپلاستیک الاستومرها یکی از روش های بهبود خواص مکانیکی و تولید محصولات جدید با کیفیت مناسب می باشد. علاوه بر این استفاده از نانو ذرات خاک رس می تواند در خواص کامپوزیت های پلیمری تاثیر گذار باشد. یکی از پرکاربردترین الاستومرها در صنعت، لاستیک نیتریل بوتادین (NBR) است. از آنجایی که ترموپلاستیک الاستومر NBR/PP کاربردهای زیادی جهت مقاومت در برابر روغن و درجه حرارت های بالا دارد، لذا در این مقاله، به بررسی بهبود ویژگی های ترموپلاستیک الاستومر NBR/PP با استفاده از افزودن نانو ذرات خاک رس پرداخته شده است. توسط یک مخلوط کن آزمایشگاهی، نسبت های 2، 3 و 5 درصد وزنی نانو ذرات خاک رس با ترموپلاستیک الاستومر NBR/PP مخلوط گردید. نتایج بررسی مشخصات ساختاری با استفاده از آنالیز پراش اشعه ایکس (XRD) نشان داد که شکل گیری ساختار ورقه ای، به درصد خاک رس استفاده شده در نمونه وابسته است. همچنین نتایج اثر ساختاری نانوکامپوزیت ها روی خواص مکانیکی از جمله استحکام کشش، کرنش پارگی، سختی و آنالیز حرارتی TGA و DTA برای هر کدام از نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت.

این تحقیق به بررسی علل و مکانیزم انسداد لوله های مسی مورد استفاده در سیستم های کلرزنی آب شرب پرداخته است. انسداد لوله های منتقل کننده گاز کلر باعث می شود، فرآیند گندزدایی آب به طور کامل انجام نگردد و ممکن است سلامت انسان در معرض خطر قرار گیرد. مطالعه جامع لوله های مسی تخریب شده در چندین ایستگاه تصفیه آب مشخص ساخت دلیل اصلی انسداد مکرر این لوله ها، پدیده خوردگی است. تحقیق پیش رو دلایل و همچنین مکانیزم انسداد مکرر این لوله ها را مورد مطالعه قرار داده است. به منظور تعیین علل و مکانیزم انسداد از روش پراش پرتو ایکس (XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) استفاده شد. بررسی مکانیزم انسداد لوله مشخص ساخت، حضور ناخواسته رطوبت درون لوله در هنگام خارج از سرویس بودن سیستم، طی دو مرحله (تشکیل و رشد محصولات خوردگی) باعث انسداد لوله ها می گردد. حضور همزمان رطوبت و گاز کلر درون لوله باعث تشکیل الکترولیت خورنده (اسید هیدروکلریک) شده و شرایط را جهت خوردگی داخلی لوله ها فراهم می سازد. نتایج XRD حضور محصول خوردگی متخلخل و حجیم پاراتاسامیت (Cu2(OH)3Cl) را مشخص نمود. تصاویر SEM روشن ساخت با فراهم شدن محیط خورنده درون لوله و در نتیجه آن تشکیل محصولات خوردگی متخلخل و دارای ترک، باعث رشد سریع لایه محصولات خوردگی غیر محافظ می گردد. رشد رسوب محصولات خوردگی و تجمع تکه های جدا شده محصولات خوردگی در قسمت هایی از لوله باعث انسداد آن و در نتیجه عدم تزریق مقدار کافی گاز کلر به آب شرب می گردد.

تخمین خواص مکانیکی آلیاژهای مختلف یک راه اولیه و مناسب برای طراحی آلیاژهای با خواص مطلوب مورد نظر است. یکی از راه های تخمین این خواص روش تحلیل عامل کوینچ (QFA) است. این روش برای پیش بینی خواص مکانیکی آلیاژهایی که با عملیات حرارتی رسوب-سختی استحکام می یابند استفاده می شود. با این وجود تاکنون از این روش در تخمین خواص مکانیکی سوپرآلیاژها استفاده نشده است. در این تحقیق، میزان کارایی این روش در پیش بینی سختی در سوپرآلیاژ پایه نیکل GTD-111 بررسی شد. برای این منظور، تعدادی نمونه از جنس سوپرآلیاژ مذکور از دمای انحلال جزیی در محیط های مختلف کوینچ شدند. سپس نمونه ها در دمای 845oC به مدت 24 ساعت پیرسازی و سپس در هوای متلاطم سرد شدند. برای دستیابی به بیش ترین و کم ترین مقادیر سختی در آلیاژ، دو نمونه پس از حل سازی، به ترتیب در آب نمک همزده و در کوره خاموش سرد شدند و سپس تحت پیرسازی قرار گرفتند. پس از سختی سنجی نمونه ها، آن مقادیر در معادلات تحلیل عامل کوینچ قرار داده شدند. مقادیر ثوابت k2 و k3 برای GTD-111 با استفاده از منحنی های سردکردن و مقادیر سختی های اندازه گیری شده به ترتیب برابر 12´10-11 و 68 J mol-1 به دست آمدند. به علاوه، منحنی زمان-دما-خواص (TTP) سوپرآلیاژ GTD-111 با استفاده از ثوابت k2 تا k5 ترسیم شد. نتایج نشان داد که QFA یک روش مناسب برای پیش بینی سختی سوپرآلیاژهای پایه نیکل می باشد.

در این پژوهش نانوکامپوزیت های Fe3O4/SiO2/TiO2-Ag با ساختار هسته- پوسته در چند مرحله تهیه شدند. ابتدا ذرات اکسید آهن به روش احیای کربن سنتز شدند. سپس کامپوزیت Fe3O4/SiO2 با استفاده از پیش ماده تترااتیل اورتوسیلیکات (TEOS) از طریق فرآیند سل-ژل سنتز شد. در ادامه لایه TiO2 با استفاده از پیش ماده تترابوتیل اورتوتیتانات (TBOT) به طور مستقیم بر روی سیلیکا پوشش داده شد و در نهایت ذرات نقره با استفاده از فرآیند شیمیایی تر بر روی لایه تیتانیا (TiO2) قرار گرفتند. نانوکامپوزیت های تهیه شده با استفاده از آنالیزهای میکروسکوپ الکترونی روبشی محیطی (FESEM)، میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM)، آنالیز پراش اشعه ایکس (XRD) مشخصه یابی شدند. نتایج حاکی از آن بود که لایه نشانی در هر مرحله به طور موفقیت آمیزی انجام شده است و نانو کامپوزیت های Fe3O4/SiO2/TiO2-Ag با ساختار هسته-پوسته تشکیل شدند. اندازه ذرات اکسید آهن به طور میانگین 400-300 نانومتر بوده و پس از لایه نشانی سیلیکا تقریبا 450-400 نانومتر شدند و در نهایت پس از قرارگیری لایه تیتانیا، اندازه ذرات نهایی به 480-450 نانومتر به دست آمد. همچنین نتایج خواص مغناطیسی با استفاده از مغناطیس سنج ارتعاشی (VSM) نشان داد که خاصیت مغناطیسی نانوکامپوزیت های Fe3O4/SiO2/TiO2-Ag در مقایسه با ذرات اولیه Fe3O4 کم تر شده است که به دلیل حضور لایه ها بر روی ذرات اولیه است.

در این پژوهش، کامپوزیت سازی سطحی فولاد ابزار گرمکار 13H توسط فرآیند لیزر پالسیNd:YAG و ذرات کاربید تیتانیم (TiC) با موفقیت انجام شد. به منظور بررسی تاثیر متغیرهای فرآیند لیزر، کامپوزیت سازی در سرعت روبش 2 mm/s، 7 و 12 و عرض پالس 6 ms، 8 و 10 و فاصله کاری پرتو لیزر 4 mm، 5 و 6 انجام شد. مشخصه یابی سطوح کامپوزیتی به کمک آنالیز پراش پرتو ایکس (XRD)، میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی (FESEM)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و طیف نگاری تفکیک انرژی (EDX) صورت پذیرفت. سختی سطوح کامپوزیت شده و زیرلایه، با استفاده از یک دستگاه ریزسختی سنج اندازه گیری شد. با توجه به مزیت های روش طراحی آزمایش سطح پاسخ (RSM)، نتایج آزمایشگاهی داده شده به نرم افزار Design Expert پردازش شدند و روابط آماری بین متغیرها و پاسخ ها استخراج شد. تحلیل نتایج آماری به دست آمده از روش طراحی آزمایش، بررسی خواص منطقه کامپوزیت شده در محدوده وسیع تری از متغیرها را فراهم ساخت و همچنین امکان پیش بینی مقادیر بهینه برای هریک از متغیرهای فرآیند لیزر را فراهم آورد. به منظور دستیابی به ناحیه کامپوزیت شده با بیش ترین سختی و ریزساختار بهینه، مقادیر بهینه برای سرعت روبش، فاصله کاری و عرض پالس به ترتیب 12 mm/s، 5.94 mm و 9.96 ms گزارش شد که در این حالت ریزسختی منطقه کامپوزیت شده 1606 ویکرز گزارش شد. نتایج حاصل از مشخصه یابی نمونه های کامپوزیت شده در شرایط بهینه متغیرهای لیزر، ایجاد منطقه ای کامپوزیتی بدون ترک و تخلخل، با مشارکت مناسب و توزیع یکنواخت ذرات TiC را نشان داد.

منیزیم و آلیاژهای آن به دلیل خواص منحصر به فردشان، بسیار مورد توجه طراحان صنایع هوا فضا و خودرو سازی قرار گرفته اند. از خواص مهم این آلیاژ می توان به چگالی پایین منیزیم که دو سوم آلومینیم است و همچنین نسبت استحکام به وزن بالا و جذب ارتعاش مناسب اشاره نمود. در این تحقیق اثر عملیات حرارتی و کارگرم بر خواص ارتعاشی، مکانیکی و ریز ساختار آلیاژ منیزیم AZ91 مطالعه گردید. ابتدا نمونه های یکسانی از لحاظ وزن و شکل از آلیاژ منیزیم AZ91 ساخته شدند. سپس عملیات های: 1-حل سازی، 2-حل سازی-پیرسازی، 3-اعمال فرآیند اکسترود و سپس عملیات تنش زدایی، 4-اعمال فرآیند نورد و سپس عملیات تنش زدایی انجام گردید. خواص مکانیکی و ارتعاشی نمونه های عملیات حرارتی شده و کار گرم شده به همراه نمونه ریختگی اندازه گیری شد. همچنین ریزساختار نمونه ها توسط میکروسکوپ نوری تحلیل گردید. نتایج نشان داد که عملیات حرارتی حل سازی و پیرسازی، موجب رسوب فاز دوم در مرزها شده و با افزایش نفوذ رسوب به مرز، قدرت قفل شوندگی در مرزها افزایش می یابد. در نتیجه این فرآیند، سبب افزایش خواص مکانیکی و کاهش خواص ارتعاشی می گردد. نمونه نورد شده دارای بهترین پاسخ فرکانسی و بیش ترین نسبت میرایی بود. افزایش خواص مکانیکی نمونه پیرسازی نسبت میرایی را کاهش می دهد.

در بسیاری از پژوهش های اخیر مواد اولیه مورد استفاده، به علت استحکام و مدول ویژه ی بالا، چگالی کم، کم هزینه بودن و روش های تولید آسان، پلیمرها هستند. طبق برآورد انجام شده پلیمرهای ترموست یا گرماسخت بیش ترین سهم را در پژوهش های اخیر داشته اند. این پلیمرها دارای ویژگی هایی هم چون مقاومت حرارتی در دمای بالا و مقاومت شیمیایی بیش تر در برابر حملات شیمیایی نسبت به گرمانرم ها، می باشند. علی رغم تمام این ویژگی ها این پلیمرها دارای معایبی نیز هستند، عیب اصلی این پلیمرها، ترد بودن آن ها است. در این پژوهش نانوکامپوزیت های اپوکسی- نانوذرات سیلیکا تا 1.5 درصد وزنی به وسیله فرآیند ریخته گری ساخته شدند، سپس خواص مکانیکی و حرارتی آن ها مورد بررسی قرار گرفت. هم چنین طیف سنجی فرو سرخ تبدیل فوریه برای مطالعه پیوند های مولکولی صورت پذیرفت. نتایج آزمون های مکانیکی نشان داد که افزودن نانوسیلیکا تا 0.3 درصد وزنی به این اپوکسی، باعث افزایش استحکام کششی، خمشی و چقرمگی به ترتیب به میزان 43%، 12% و 40% می شود. نتایج آزمون توزین حرارتی نشان داد که اضافه نمودن 0.5 درصد وزنی نانوسیلیکا به زمینه رزین اپوکسی، باعث بهبود 22 درصدی در کاهش وزن می شود. هم چنین آنالیز گرمایی مکانیکی پویا نشان دهنده افزایش دمای شیشه ای شدن از 74.5oC به 75.4oC و بالا رفتن مدول ذخیره از 1.87 Gpa به 2.3 Gpa در دمای 30oC برای نمونه نانوکامپوزیت با 0.3 درصد وزنی سیلیکا بوده است.

امروزه مواد مغناطیسی نرم همچون آلیاژهای نانوساختار و آمورف به دلیل خواص منحصر به فرد فیزیکی، مکانیکی و مغناطیسی بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. در سال های اخیر، آلیاژهای آمورف پایه آهن به دلیل خواص مغناطیسی عالی درکنار هزینه نسبتا پایین گسترش زیادی یافته اند. در این تحقیق، تاثیر زمان آسیاکاری بر روی میکروساختار آلیاژ Fe-C-Ta تولید شده به روش آلیاژسازی مکانیکی بررسی شد. همچنین، امکان تشکیل فاز آمورف براساس تحلیل ترمودینامیکی طبق مدل پیشرفته میدما در سیستم آلیاژی فوق بررسی گردید. نتایج حاصل از پراش پرتو ایکس نشان داد که با افزایش زمان آسیاکاری تا 70 ساعت، درصد فاز آمورف افزایش یافته و ادامه آسیاکاری تا زمان 90 ساعت منجر به تغییر محسوسی در مقدار این فاز نمی شود. همچنین، آنالیز گرماسنجی روبشی افتراقی تشکیل فاز آمورف با دمای تبلور 678K را پس از 70 ساعت آسیاکاری تایید کرد. محاسبات ترمودینامیکی انجام شده براساس مدل پیشرفته میدما نشان داد که تغییرات انرژی آزاد گیبس جهت ایجاد فاز آمورف (-42.35 KJ/mol) بزرگ تر از این تغییرات برای تشکیل محلول جامد (-28.5 KJ/mol) بوده و در نتیجه تمایل به تشکیل فاز آمورف در سیستم آلیاژی فوق پس از آسیاکاری بیش تر است.

در تحقیق حاضر کامپوزیت سطحی Al-SiC-B4C با مقادیر مختلف B4C بر روی سطح آلیاژ AA332 پیش نشت شد. نمونه ها به وسیله فرآیند GTAW ذوب و کامپوزیت سازی سطحی شدند. بررسی های ریزساختاری به وسیله میکروسکوپ نوری (OM) و الکترونی روبشی (SEM) نشان دادند که فازهای تقویت کننده SiC و B4C تمایل بالایی برای قرارگیری بر روی مرزدانه ها و در مجاورت آن ها دارند. نتایج نشان داد که با افزایش میزان B4C میل به تشکیل Al3B4C و Al4C3 افزایش می یابد. با افزایش میزان B4C سختی لایه کامپوزیتی تا 182 ویکرز، بیش از دو برابر افزایش یافت. برخلاف سختی، مقاومت به سایش با افزایش میزان B4C رفتار متفاوتی نشان داد. نتایج آزمون سایش پین بر روی دیسک نشان داد که وجود B4C در هر صورت، منجر به کاهش نرخ سایش می گردد، اما پس از طی مسافت 1000 متر با افزایش میزان B4C نرخ سایش افزایش یافت. با بررسی سطوح فرسوده توسط SEM مشخص شد که مکانیزم سایشی با افزایش B4C از چسبان به خراشان تغییر می کند.

در این تحقیق با اعمال پوشش اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) بر روی آلیاژ تیتانیوم Ti-6Al-4V رفتار خستگی آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل با و بدون پوشش با هم مقایسه شد. جهت تعیین ترکیب شیمیایی فازهای مختلف و همچنین بررسی ریزساختار و تحلیل نحوه اشاعه و جوانه زنی ترک از میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM) استفاده گردید و سختی سنجی پوشش به روش میکروسختی راکول انجام شد. نتایج حاصل از آزمون خستگی نشان داد که عمر خستگی نمونه های بدون پوشش بیش تر از نمونه های با پوشش است. مقایسه تصاویر سطح شکست نمونه های پوشش داده شده و نمونه های بدون پوشش در سطوح یکسان و معین نشان داد که جوانه زنی ترک های خستگی در نمونه های بدون پوشش فقط از یک منطقه صورت گرفته در حالی که در نمونه های پوشش داده شده جوانه زنی ترک خستگی از چندین ناحیه شروع شده است. طبق تصاویر میکروسکوپی سطح پوشش دارای حفرات و تخلل زیادی می باشد، همین امر موجب می شود که جوانه زنی ترک از پوشش آغاز شود. همچنین نتایج حاصل از آزمون میکروسختی سنجی از پوشش نشان می دهد که سختی پوشش بیش از زیر لایه آن بوده و باعث می-شود که شروع ترک از پوشش آغاز گردد.

ویژگی های منحصر به فردی نظیر مدول الاستیسیته و ضریب انبساط حرارتی بالا به همراه سهولت تولید و نیز وزن کم موجب شده تا کامپوزیت های زمینه آلومینیمی مقاوم شده با ذرات سرامیکی در دهه های اخیر مورد توجه قرار گیرند. در این تحقیق، کامپوزیت Al2024/SiC به ازای مقادیر 1، 2 و 3 درصد مقاوم ساز به روش نورد تجمعی تولید شد. فرآیند تولید به گونه ای بود که نمونه ها در سیکل ابتدایی 60 درصد کاهش سطح مقطع و در سیکل های بعدی (3 سیکل) 50 درصد کاهش سطح مقطع را تجربه کردند. خواص مکانیکی نمونه ها شامل سختی سنجی و آزمایش خزش مطالعه شد. آزمون خزش تحت شرایط محدوده حرارتی 250-350oC و تنش 30-40 MPa انجام شد. نتایج نشان داد کامپوزیت Al2024+1%SiC دارای سختی بالاتری است به طوری که می توان چسبندگی مطلوب ورق های آلومینیم به یکدیگر به علت حضور کسر حجمی پایینی از ذرات SiC را عامل آن دانست. افزون بر این، نتایج آزمون خزش حاکی از آن بود که عمر خزشی این کامپوزیت فراتر از سایر کامپوزیت های تولیدی است. شایان ذکر است که عمر خزشی کلیه کامپوزیت های تولیدی به طور قابل ملاحظه ای کم تر از نمونه خام اولیه (Al2024-T3) اندازه گیری شد.

به منظور بررسی رفتار تغییرشکل گرم سوپرآلیاژ ریخته گری GTD 111 آزمایش های فشار گرم در محدوده دمایی 950-1100oC و سرعت کرنش های 0.001-1 S-1 انجام شدند. تمامی منحنی های سیلان افزایش نسبتا خطی تنش تا یک نقطه پیک و سپس نزول آن تا کرنش 0.5 را نشان دادند و منطقه تغییرشکل حالت پایدار با تنش ثابت مشاهده نشد. این روند به مهار نابجایی ها توسط ساختار دندریتی و تکثیر آن ها در نقطه پیک تنش نسبت داده شد. بررسی های ریزساختاری نشان دادند که کارگرم، باعث شکسته شدن ساختار شبکه ای دندریتی و ایجاد سلول های مجزا می شود. افزایش دمای کارگرم، افزایش تجزیه ساختار و حصول سلول های بزرگ تر در اثر انحلال ذرات شکسته دندریتی را به دنبال داشت. همچنین، با افزایش سرعت تغییر شکل در یک دمای مشخص نرخ تجزیه شبکه دندریتی کاهش و میزان کشیدگی آن در راستای تغییر شکل افزایش یافت. به کمک معادلات بنیادین توانی و نمایی ثوابت ماده n، b و a در نقطه پیک تعیین شدند. همچنین به کمک رابطه بنیادین سینوس هایپربولیک مقدار انرژی فعال سازی تغییر شکل در نقطه پیک و کرنش نمونه 0.4 به ترتیب 947 kJ/mol و 890 kJ/mol تعیین شد. این نتایج نشان دادند که با افزایش کرنش و شکسته شدن ساختار دندریتی به سلول های مجزا انرژی فعال سازی تغییرشکل کاهش می یابد.

فوتوکاتالیست مغناطیسی Fe3O4/SiO2/ZnO به روش سل- ژل سنتز شد. بدین منظور، در مرحله اول ذرات Fe3O4 به عنوان هسته مغناطیسی این کامپوزیت و با به کارگیری از روش احیای کربن تهیه گردید. در مرحله دوم، پوشش دهی پوسته SiO2 با استفاده از پیش ماده تترا اتیل اورتو سیلیکات (TEOS) انجام شد. در پایان پوسته اکسید روی با استفاده از پیش ماده نیترات روی هیدراته بر روی کامپوزیت Fe3O4/SiO2 قرار گرفت. نانوساختارهای تهیه شده با استفاده از آنالیزهای میکروسکوپ الکترونی روبشی محیطی (FESEM)، میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM)، الگوی پراش پرتو ایکس (XRD)، آنالیز خواص مغناطیسی (VSM) و طیف سنجی پراش انرژی پرتو ایکس (EDX) مشخصه یابی شد. نتایج FESEM و TEM، پوشش دهی سیلیس و اکسید روی را بر روی ذرات هسته تایید کرد و فوتوکاتالیست مغناطیسی Fe3O4/SiO2/ZnO با موفقیت تهیه شد. میانگین اندازه ذرات Fe3O4 به طور تقریبی 300 نانومتر به دست آمد. ضخامت پوسته سیلیس به طور تقریبی 25 نانومتر و ضخامت پوسته اکسید روی در حد چند نانومتر حاصل شد. نتایج VSM نشان داد که پوشش دهی پوسته سیلیس و اکسید روی، سبب کاهش مغناطیس اشباع (Ms) پودر Fe3O4 شده است به طوری که مغناطش اشباع از 80 emu/g به 48.8 emu/g کاهش یافته است که این مقدار جهت بازیابی مغناطیسی مناسب است. خواص فوتوکاتالیستی کامپوزیت Fe3O4/SiO2/ZnO تحت تابش نور UV و بر روی تخریب متیلن نارنجی مورد بررسی قرار گرفت. تخریب متیلن نارنجی 70% به دست آمد.