زمینه و هدف: خودفریبی ازجمله رذایل اخلاقی است که در فرهنگ قرآنی- اسلامی ذیل عناوینی همچون تسویل و تدلیس نفس اماره، موردبحث و بررسی قرار گرفته است. صدرالمتالهین این بیماری نفسانی را در مباحث انسان شناسی خود مطرح کرده و معتقد است اصلی ترین عامل ایجاد آن مستولی شدن شهوت و غضب بر وجود آدمی و نیز غلبه واهمه و خیال بر عقل و خرد اوست. خودفریبی مصادیق متعددی دارد که از آن جمله می توان به توجیه، انکار، دلیل تراشی، مغالطه، دروغ و تقلید اشاره کرد. این مقاله بر آن است تا ضمن تبیین دقیق مساله خودفریبی از منظر حکمت متعالیه، راهکارهای مناسب برای درمان آن را نیز معرفی کند. روش تحقیق: این تحقیق بنیادی- فلسفی از روش توصیفی – تحلیلی با تکیه بر تحلیل محتوا بهره می برد. محتوای مورداستفاده عموما آثار ملاصدرا است. یافته ها و نتیجه گیری: به باور ملاصدرا، خودشناسی مقدمه درمان بیماری های درونی همچون خودفریبی است. توبه، تعقل و استدلال گرایی نیز می توانند در درمان این بیماری نفسانی موثر باشند. از طریق این روش ها می توان مصادیق خودفریبی را شناخت و با تبدیل شناخت ها به عمل و رفتار، می توان به سلامت روان دست یافت. پیشنهاد ما در تحقق این مهم آن است که هر کس بکوشد تا استدلال گرایی را تمرین کند؛ زیرا تحقق استدلال گرایی در بخش های مختلف زندگی فردی و اجتماعی، نیاز به ورزش و تمرین دارد.