مقدمه یکی از گروه های درگیر در کووید-19 کارکنان مراقبت های بهداشت و درمان و به ویژه پرستاران هستند که علاوه بر به خطر افتادن سلامت جسمی، در معرض آسیب های روانشناختی می باشند. هدف این مطالعه مقایسه استرس، اضطراب و افسردگی کارکنان پرستار و غیر پرستار در مواجهه با کوید 19 می باشد. روش کار پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی-مقطعی است که 294 نفر کادربهداشتی درمانی مواجهه یافته با بیماری کوید-19 واجد معیارهای ورود با روش نمونه گیری در دسترس توسط پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه عمومی 21 DASS (استرس و اضطراب و افسردگی) مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها به کمک نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری برابر با پنج صدم در نظر گرفته شد. یافته ها براساس نتایج آماری، میانگین و انحراف معیار میزان استرس، اضطراب و افسردگی در پرستاران به ترتیب 47/8±, 69/6 و 49/7±, 36/5، 86/9±, 64/9 و در غیرپرستاران موارد ذکر شده به ترتیب 81/5±, 22/3، 40/6±, 73/2 و 46/8±,18/6 بود. آزمون آماری t مستقل، تفاوت معنی داری را به لحاظ آماری در میزان استرس (P<0/004) و افسردگی (P<0/007) در پرستاران نسبت به غیر پرستاران نشان داد. نتیجه گیری بر اساس نتایج این مطالعه، پرستاران نسبت به غیر پرستاران در مواجهه با کوید 19 میزان استرس و اضطراب و افسردگی بالاتری داشتند. شناسایی اختلالات روانشناختی به ویژه استرس و اضطراب و افسردگی پرستاران، امری ضروری بوده تا بر اساس آن بتوان توسط راهکارها و تکنیکهای مناسب روانشناختی در جهت ایجاد، حفظ و بهبود سلامت روان شان گام برداشت.

مقدمه پرستاری حرفه ای است که برای رشد و تعالی به دیدگاه مثبت جامعه و دولتها نیاز دارد. ارایه تصویر مخدوش یا عوام پسندانه از این حرفه می تواند پی آمدهای منفی برای خدمات گیرندگان سلامت به دنبال داشته باشد. این مقاله با هدف تبیین تصویر پرستاران در آثار سینمایی ایران در سه دهه اخیر، انجام شده است. روش کار این یک مطالعه از نوع تحلیل محتوای کیفی است که در سال 1398 در دانشگاه علوم پزشکی سمنان برروی16فیلم سینمایی و تلویزیونی تولید داخل با استفاده از چک لیست پژوهشگر ساخته انجام و در سه بازه زمانی دهه 1370، دهه 1380 و دهه 1390 بر اساس روش سه مرحله ای مایرینگ (خلاصه کردن، شفاف سازی و ساختار بندی) تحلیل محتوای فیلم های سینمایی منتخب انجام شد یافته ها اکثریت فیلمهای مورد بررسی در هر سه دهه از نظر موضوعی به ژانر اجتماعی تعلق داشتند. دردهه هفتاد، نقش تمامی شخصیت های پرستاری به تصویر کشیده شده را سوپراستارها برعهده داشتند، در حالی که در دو دهه بعدی هیچیک از این شخصیت ها سوپراستار نبودند. اکثریت پرستاران در این فیلمها از رده سنی جوانی بوده و به تدریج در طی سه دهه وضعیت تاهل پرستاران از حالت متاهل به نامشخص و مجرد تغییر یافته بود. همچنین ماهیت کاری که پرستاران ارایه می دادند در طی سه دهه از اکثریت تخصصی به اکثریت غیر تخصصی به تصویر کشیده شده بود. نتیجه گیری ارایه تصویر علمی و صحیح از پرستار و عملکردهای پرستاری درفیلمهای سه دهه مورد بررسی پیشرفت مناسبی نداشته و پرستاران درگیر کلیشه های نقش بوده اند. بزرگنمایی ویژگی هایی چون جنسیت زنانه، تجرد، جوانی و ظاهر نامناسب پرستاران و ایفای نقش های غیرحرفه ای که در فیلمهای بررسی شده مشاهده شد، می تواند موجب تدوام کلیشه های ناصحیح جامعه از پرستاری باشد که نیاز به اصلاح دارد.

زمینه و هدف: پرستاران توسط برقراری ارتباط موثر از نیازهای بیماران مطلع شده و به آنها پاسخ می دهند. با توجه به اهمیت فرایند ارتباط پرستار - بیمار، ضرورت پرداختن به این پدیده به صورت عمیق در هر جامعه ای ضروری می باشد. لذا این مطالعه با هدف تبیین راهبردهای برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار انجام یافته است.روش بررسی: این مطالعه با رویکرد کیفی و روش تحلیل محتوای کیفی انجام یافته است. مشارکت کنندگان مشتمل بر 23 نفر از پرستاران، بیماران و همراهان آنان در بخش های داخلی و جراحی بیمارستان امام خمینی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران بودند. روش جمع آوری داده ها عبارت از مصاحبه و مشاهده بود. مصاحبه ها در ابتدا به صورت بدون ساختار بود که بعد از مصاحبه های اول و دوم با توجه به مفاهیم استخراج شده از تحلیل داده ها به صورت نیمه ساختارمند اجرا گردید. به منظور کسب درکی عمیق تر و تایید داده های حاصل از مصاحبه ها، از روش مشاهده نیز استفاده گردید. مشاهدات بر تعاملات بین پرستار و بیمار در حین برقراری ارتباط متمرکز بودند.یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها به پیدایش درونمایه نهایی تحت عنوان «تطبیق نگرش و عمل پرستار» منجر گردید. این درونمایه از مفهوم پردازی سه طبقه اصلی «مراقبت مبتنی بر نیاز حاد بیمار»، «ایجاد قلمروی حرفه ای» و «مشارکت دادن» مشتق شده است. مراقبت مبتنی بر نیاز حاد بیمار شامل زیر طبقاتی نظیر شناسایی نیازهای حاد بیمار و رفتار ارتباطی پرستار است. ایجاد قلمروی حرفه ای بر واضح سازی نقش و حفظ حریم ارتباط دلالت دارد. مشارکت دادن نیز با توجه به مخاطب مشارکت و محتوای مشارکت تعریف می شود.نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که پرستاران در راستای پاسخ به شرایط زمینه ای حاکم بر مراقبت پرستاری، در پی همگون سازی نگرش و عملکرد خود هستند، تا قادر به رفع حداکثر نیازهای حرفه ای خود و بیماران باشند. در واقع خصوصیت اصلی فرایند برقراری ارتباط با نقش فعال پرستار و نقش انفعالی بیمار تعریف می گردد.

با افزایش رشد جمعیت و گسترش شهرنشینی، دیابت به یک معضل جهانی تبدیل شده است. یکی از بزرگ ترین چالش هایی که بیماران دیابتی با آن مواجه هستند، یادگیری نحوه زندگی با دیابت و کنترل قندخون روزانه می باشد؛ از این رو آموزش بیمار جهت توانمندسازی وی در خود مراقبتی و کنترل مطلوب قندخون و در نهایت ارتقای سطح کیفیت زندگی، یک بخش مهم درمان دیابت به شمار می رود. تعداد زیادی از بیماران دیابتی، تصور می کنند که مراقبت و آموزش را بایستی صرفا از پزشک خود دریافت کنند؛ حال آن که مجامع جهانی در طی 25 سال اخیر به نقش پرسنل بهداشتی غیرپزشک در این زمینه بیشتر پرداخته اند؛ به طوری که امروزه به توافق رسیده اند که پرستاران باید نقش موثرتری در درمان و مراقبت از دیابت و عوارض آن بازی کنند. بر اساس نتایج مطالعات کارآزمایی بالینی و مشاهده ای، پرستاران می توانند مراقبت را با کیفیت مطلوب و صرف هزینه کمتر ارایه نمایند. به نظر می رسد با آموزش مدون و سیستماتیک به پرستاران و مراقبین بهداشتی و سپس بهره مندی از توانمندی های آنان جهت ارایه خدمات سازمان یافته تر در بیمارستان ها، واحدهای آموزشی و محیط های مختلف اجتماعی مانند مدارس، می توان حجم زیادی از مراجعات گران و غیرضروری به متخصصین را کاهش داد. تحقق این امر در گرو برنامه ریزی سیاست گذاران سلامت کشور و سامان دهی نظام ارجاع در ارایه خدمات بهداشتی - درمانی در سطوح مختلف است.

0

زمینه و هدف: شناسایی درست هویت بیمار یک گام کلیدی در انجام روش های درمانی ایمن به شمار آمده و تعهد حرفه ای پرستاران تاثیر مهمی در ارتقای مراقبت ایمن از بیمار دارد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تعهد حرفه ای پرستاران در وقوع خطا، در شناسایی هویت بیمار صورت گرفته است.روش: در این مطالعه مقطعی همبستگی، 300 پرستار به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از سه پرسشنامه شامل اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه تعهد حرفه ای پرستار و پرسشنامه خطا در شناسایی هویت بیمار استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS و آزمون پیرسون تحلیل شد.یافته ها: دامنه سنی پرستاران 50-22 سال و اکثریت زن (7.86 درصد) و 64% متاهل بودند. میانگین وقوع خطا در شناسایی هویت بیمار در 3 ماهه اخیر توسط هر پرستار 9 (پایین) و میانگین نمره تعهد حرفه ای 86 (متعهد) به دست آمد. ارتباط آماری معناداری بین میانگین وقوع خطا در شناسایی هویت بیمار و تعهد حرفه ای پرستاران دیده شد (p<0.049).بحث و نتیجه گیری: مشاهده بروز خطا در پرستاران متعهد، بیانگر اجتناب ناپذیری آن در سیستم درمانی است. بنابراین اتخاذ راهکارهایی برای گزارش خطا و کمک گرفتن از سایر اعضای تیم مراقبت در پیشگیری و کاهش بروز خطا می تواند تاثیرگذار باشد.

ارتباط موثر و ویژگی اساسی مراقبتهای پرستاری است. شناسایی عواملی که مانع برقراری ارتباط موثر بین پرستار و بیمار میشود، این امکان را فراهم می کند که جهتگیری اقدامات ضروری برای حذف یا تعدیل موانع را برای برنامه ریزان و مجریان بخش سلامت روشن نماید. این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی بوده و با هدف تعیین موانع ارتباط موثر پرستار- بیمار از دید پرستاران و بیماران در سه بیمارستان آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل انجام شد. نمونه های مطالعه شامل 75 نفر پرستار و 61 نفر بیمار بستری که به روش خوشهای- تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها از طریق تکمیل پرسشنامه 30 سوالی برای پرستاران و 15 سوالی برای بیماران بر مبنای مقیاس 5 گزینهای لیکرت که با سوالات پرستاران مشترک و برای بیماران قابل درک بود گردآوری شد. یافته ها نشان داد که پرستاران "زیادبودن حجم کار پرستاری"، "سختی کار پرستاری"، "کمبود امکانات رفاهی برای پرستاران"، "خستگی جسمی و روحی"، "قدردانی نکردن از پرستاران" را به ترتیب به عنوان موانع عمده ارتباط موثر با بیماران شناسایی کرده اند. بیماران هم به ترتیب "تفاوت جنس با پرستار"، "آشنا نبودن پرستاران به زبان محلی"، "ابتلا مددجو به بیماریهای قابل انتقال"، خلق تند پرستاران"، "کمبود امکانات (رفاهی- درمانی) برای بیماران" را به عنوان موانع مهم ارتباط پرستار- بیمار ذکر کرده اند. نتایج این پژوهش با یافته های برخی پژوهشهای مشابه داخلی و خارجی مقایسه شده است. این مطالعه نشان داد که توافق نظرها و اختلافات بین دیدگاههای بیماران و پرستاران در اولویت بندی موانع وجود دارد. بنابراین مدیران بخش درمان بایستی تلاش خود را برای حذف یا تعدیل مهمترین موانع اعلام شده از سوی دو گروه و بویژه موارد مشترک متمرکز نمایند.

زمینه و هدف: همکاری و کار تیمی از عناصر ضروری پرستاری هستند. افزایش همکاری میان پرستاران برای حفظ یک محیط درمانی موثر و امن، حیاتی است. بر این اساس بررسی وضعیت همکاری پرستار-پرستار بسیار مهم می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت همکاری حرفه ای پرستار-پرستار از دیدگاه پرستاران بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی اردبیل در سال 1396 انجام گرفت. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی مقطعی بود. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی اردبیل (216 نفر) بودند که از بین آنها با روش نمونه گیری کل شماری، بعد از لحاظ نمودن معیارهای ورود و خروج، تعداد 171 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه 35 سوالی مقیاس همکاری پرستار-پرستار بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و پیرسون) و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. ‬ یافته ها: میانگین نمرات همکاری پرستاران شرکت کننده در مطالعه 6/93± 36 /95 بود. در بین زیرمقیاس های همکاری، بالاترین سطوح همکاری مربوط به سه بعد حرفه ای گری (3/12)، هماهنگی (2/89) و فرآیندهای مشترک (2/69) و کمترین مربوط به ابعاد مدیریت تعارض (2/51) و تعامل (2/50) بود. بین سابقه کار پرستاری (0/194r=، 0/011=p)، سابقه کار در بخش های مراقبت ویژه (0/165r=، 0/031=p)، سن (0/284r=، 0/001