زبان اقوام گوناگون، گذشته از نقش تعیین کننده ای که در پیوستگی ملی و فرهنگی و سیاسی آنها دارد، حامل پیام هایی است که در همه فرهنگ ها و زبان ها یکسان یا شبیه است. مثلا آب ماده ای است سیال و شفاف در طبیعت که زندگی جانوران و گیاهان بدان وابسته است، هر چند در هر زبانی نامی دیگر دارد از جمله در انگلیسی Water، در عربی ما، در هندی پانی و در ترکی سو. همه این الفاظ مدلول واحدی دارند. به قول مولانا:اختلاف  خلق از نام اوفتاد                چون به معنی رفت آرام اوفتاد(مثنوی دفتر دوم ، بیت368 )ویا:در معانی قسمت و اعداد نیست           در معنی تجزیه و افراد نیستاتحاد یار با یاران خوشست                  پای معنی گیر صورت سرکشست( همان، دفتر اول، ابیات 682-681) ...

زبان ها از نظر قدرت و ضعف و رسایی و نارسایی در بیان مطلب درجات مختلفی دارند که قوی ترین یا از جمله قوی ترین آنها زبان عربی (العربیه الفصحی) است؛ به برکت تحقیقات و کارهای زیادی که مسلمانان از همه اقوام (مخصوصا ایرانیان) در طول قرن ها به انگیزه دینی در مورد آن انجام داده اند! با وجود این، تعدادی از ساختارهای جمله و عبارت در زبان فارسی بسیار رساتر و قوی تر است نسبت به آنچه مربوط به زبان عربی است که در مقاله حاضر برای نخستین بار به هجده مورد از مهم ترین آنها پرداخته شده است: آستن- اضافه و توصیف- توصیف (شبه جمله)- جمله فعلیه- حال (شبه جمله)- دعا- شرط- ضمیر اشاره- ضمیر مشترک- عدد- فعل مجهول- متعدی و لازم- مسند غیرفعلی- مصدر- مفعول به- موصول- نسبت- یاء وحدت و نکره.

زبان ها، که آینه حیات اقوام اند، همچون خود این اقوام دستخوش دگرگونی اند. هر قومی، همانند فردی از افراد انسانی، دوره های گوناگون عمر- کودکی، جوانی، پیری را می گذراند و، همچنان که کودک نمی تواند ذوق و سلیقه، عادات، شناخت ها، عقاید، و منش جوانان و پیران را داشته باشد، قومی نیز که به مرحله ای از رشد رسیده باشد خلقیات، عادات، و معتقدانی غیر از آنچه در خردسالی داشت دارد. از این رو، حیات اقوام پیوسته در تغییر است و تغییرات آن ناگزیر در زبان، که آینه زندگی است، دگرگونی هایی پدید می آورد.مهم ترین و موثرترین عوامل دگرگونی طریقه زندگی و تمدن اقوام روابط بین المللی است. این روابط، خواه مسالمت آمیز و به صورت بازرگانی، سفر، مهاجرت، مهاجرنشینی باشد خواه مسالمت آمیز و به صورت بازرگانی، سفر، مهاجرت، مهاجرنشینی، باشد خواه خصومت آمیز به صورت جنگ، تجاوز، کشورگشایی و جز آن، اقوامی که چنین مناسباتی می یابند متقابلا افکار و عادات را از یکدیگر اقتباس و با یکدیگر مبادله می کنند.نمی خواهم از توجه و حوصله شما سوء استفاده کنم و از دگرگونی هایی سخن بگویم که زبان های نیاکان زردشتی ما دستخوش آن گشته اند، چون این کار مستلزم ورود در پیچ و خم دانش زبان شناسی و فقه اللغه خواهد بود که یک روزه خروج از آن میسر نیست. در این مقام، مایلم تنها از فارسی نو بگویم، از زبانی که اکنون به آن سخن می گوییم. اما برای این زبان نیز باید اجازه بخواهم تاریخچه ای اجمالی عرضه بدارم.

پیشینه و اهداف: زبان اشاره یک زبان دیداری است که از شکل های دست، بیان چهره ای ژست ها و زبان بدنی جهت برقراری ارتباط استفاده می کند. مطالعات زبان شناختی نشان داده اند که زبان های اشاره هم چون زبان های گفتاری، طبیعی و برطرف کننده نیاز ارتباطی گویشوران خود هستند. زبان اشاره نه یک زبان واحد است که جهانی باشد و نه هر کشوری زبان اشاره معادل زبان گفتاری خود دارد. زبان های اشاره بسیاری در جهان وجود دارند؛ از جمله زبان اشاره آمریکایی، انگلیسی، ژاپنی، ایتالیایی، ترکی، فارسی و. . . . زبان اشاره فارسی، زبان طبیعی ناشنوایان ایران می باشد. توانایی ارتباط موثر گامی پراهمیت در برقراری روابط و مشارکت ناشنوایان در اجتماع است. پشتیبانی و حمایت نشدن از جانب جامعه شنوا، افراد ناشنوا را به سمت منزوی شدن و سایر مشکلات اجتماعی می کشاند. به منظور غلبه بر موانعی که میان افراد شنوا و افراد دچار آسیب شنوایی وجود دارد، سیستم مترجمی نیاز است تا پیغام ها را متناسب با زبان گفتاری به زبان اشاره ای آن بازگرداند. یک سیستم مترجم زبان اشاره می تواند توسط ناشنوایان، خانواده ها و دوستان این دست از افراد، افراد نابینا-ناشنوا، افرادی که بر اثر عواملی، قدرت تکلم خود را از دست داده اند، اساتید و معلمان، کادر پزشکی و نیز افرادی که علاقه مند به یادگیری این زبان هستند، مورد استفاده و بهره برداری قرار گیرد. این مقاله، با ارایه یک سیستم مترجم خودکار جهت ترجمه زبان فارسی به زبان اشاره فارسی، درصدد آن است که ناشنوایان ایران را در برقراری ارتباط هرچه بهتر یاری رساند. روش ها: سیستم مترجم پیشنهادی، به منظور تبدیل متن فارسی به زبان اشاره فارسی نیازمند استفاده از یک معماری می باشد. به دلیل ماهیت زبان فارسی به عنوان زبان ورودی سیستم مترجم و نیز مشکلات موجود در زبان اشاره فارسی به عنوان زبان خروجی سیستم مترجم، معماری سیستم های مترجم ارایه شده در سایر زبان ها قابل ارایه و توسعه در خصوص زبان فارسی نمی باشند. یکی از مهم ترین مسایل در زبان اشاره فارسی، عدم وجود اشاره معادل برای برخی کلمات است. به منظور فایق آمدن بر این مشکلات، معماری متناسب با زبان فارسی و زبان اشاره فارسی ارایه شد. سیستم ارایه شده، با استفاده از معماری پیشنهادی، متن به زبان فارسی را در قالب کلمه یا جمله از کاربر دریافت کرده، پس از انجام پردازش های اولیه و با استفاده از ماژول تبدیل واژگانی، آن را به معادل خود در زبان اشاره فارسی تبدیل و ترجمه می نماید. در نهایت، زبان اشاره معادل یک کلمه، عبارت یا جمله ورودی، توسط یک آواتار، نمایش داده خواهد شد. برای این منظور، از انتقال کلمات ترجمه شده به زبان میانی سیستم نشان گذاری هامبورگ (HamNoSys)، تبدیل زبان میانی به زبان نشان گذاری حالات اشاره (SiGML) و آن گاه به حرکت درآوردن شخصیت انیمیشنی به کمک آن، استفاده می شود. یافته ها: برای ارزیابی سیستم مترجم زبان فارسی به زبان اشاره فارسی، از یک مجموعه جمله تست استفاده شده است. پس از بررسی های صورت گرفته مشخص شد سیستم پیشنهادی کارایی، فضای ذخیره سازی و سرعت قابل قبولی دارد. نتیجه گیری: تحقیقات در زمینه علوم بین رشته ای زمانی بسیار کارآمد و موثر است که تحقیقات در تمام علوم درگیر، به میزان برابر انجام شده و هریک چالش های مربوط به رشته خود را برطرف سازند. به عنوان نمونه، مهم ترین چالش در تکمیل سیستم مترجم زبان اشاره فارسی، عدم وجود پژوهش زبان شناختی در خصوص زبان اشاره فارسی می باشد. سیستم مترجم ارایه شده، ترکیبی از علوم زبان شناسی، علوم اجتماعی و علوم مهندسی است. تمرکز بر روی هریک از این بخش ها و ارتقای آن ها، باعث پیشرفت چشمگیر در سیستم ارایه شده می شود. با این وجود، سیستم ارایه شده، می تواند تا حد زیادی روابط میان افراد شنوا و ناشنوا را بهبود بخشد. می توان روی هریک از ماژول های معماری پیشنهادی تمرکز کرد و به ارتقا و بهبود هرکدام پرداخت. همچنین می توان به یکپارچه سازی واحد احساسات و حالات صورت با شخصیت انیمیشنی پردداخت تا حالات صورت این آواتار، متناسب با شرایط تغییر کند.

باتوجه به ماهیت اجتماعیِ زبان های بشری، افراد هر جامعه تلاش می­کنند که زبان خود را در مقایسه با زبان های دیگر اعتبار ببخشند. در برخورد تاریخی زبان ها با یکدیگر، تعدادی از زبان ها اعتبار بیشتری می­یابند و حتی «زبان معیارِ» سرزمین یا سرزمین­هایی، و شاخصی برای اعتبارسنجی زبان های دیگر می­شوند. در مقابل، این امکان نیز وجود دارد که از اعتبار بعضی زبان ها کاسته شود و حتی از میان بروند. به اعتقاد پیرس، «اعتبار زبانی» با «قدرت» رابطۀ درونی دارد و هر زبانِ معتبر از پشتوانۀ نوعی قدرت سیاسی-حکومتی، مذهبی، اجتماعی، فرهنگی و مانند آن برخوردار است. این مقاله با استفاده از منابع کتابخانه­ای و با روشی تحلیلی– توصیفی، به بررسیِ نوع قدرت­هایِ پشتیبان و میزان پشتیبانی از زبان فارسی با دیدگاهی تاریخی پرداخته است. نتایج نشان می­دهد که ابتدا اعتباریابی زبان فارسی به خاطر یک نیاز اجتماعی برای وحدت­بخشی اقوام ایرانی بوده است. سپس در ادوار مختلفِ تاریخِ ایران این زبان از پشتیبانی عواملِ حکومتی-سیاسی، دینی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، و. . . بهره برده و تقویت شده است. تأثیر این عواملِ باعث شده که علی­رغم رویدادهای تاریخی، زبان فارسی تا امروز به عنوان معروف­ترین و پُرسخنگوترین زبان ایرانی باقی بماند.