ژئوبوتانی به عنوان یک ابزار مفید در اکتشاف مواد معدنی، امروزه در مباحث زیست محیطی و پاک سازی محیط های آلوده به فلزات و شبه فلزات کاربرد زیادی پیدا کرده است. منطقه چلپو در 45 کیلومتری شمال شهرستان کاشمر (خراسان رضوی) قرار دارد. در این تحقیق، با توجه به وجود کانسار انتیموان-طلا و ویژگی های زمین شناسی و ژئوشیمی در کنار پوشش گیاهی خاص منطقه، مطالعه ژئوبوتانی گیاهان به منظور شناسایی و معرفی گیاهان نشانگر معدنی، معرفی گیاهان اندمیک و تاثیر ژئوشیمی منطقه بر متالوفیت های مهم انجام گردید. نمونه برداری در مراحل دقیق و مشخص از اندام گیاه و خاک محل ریشه گیاهان صورت گرفت. میزان عناصر در نمونه های خاک ، ریشه و اندام هوایی گیاه مورد مقایسه قرار گرفت. بر اساس نتایج تجزیه های شیمیایی، میزان آرسنیک تمامی گونه های گیاهی برداشت شده بالاتر از حد طبیعی در گیاهان است. در گونه Asperula glomerata subsp. Turcomanica بالاتر از 2000 میلی گرم در تن آرسنیک اندازه گیری شد. بیشتر گیاهان میزان بالاتری از حد طبیعی یک یا چند عنصر را در خود متمرکز کرده که هم به لحاظ اکتشاف مواد معدنی فلزی و هم از دیدگاه زیست محیطی بسیار حائز اهمیت است. با وجود نزدیکی نمونه های برداشت شده از نظر موقعیت مکانی، گیاهان میزان جذب بسیار متفاوتی را در هر عنصر نشان دادند. گیاه اندمیک Astragalus hekmat-safaviae با ضریب انباشت بسیار بالا آرسنیک (9)، آنتیموان (25) و مولیبدن (51) را می توان به عنوان جاذب یا فراجاذب برای این سه فلز و به عنوان انباشتگر برای عناصر مس و روی (حدود 1) معرفی کرد. گیاه Asperula glomerata subsp. Turcomanica از گیاهان بارز منطقه، برای عناصر روی و مولیبدن ضریب انباشتی حدود 2 را نشان می دهد. گیاه .Jurinea sp که در این مطالعه برای اولین بار در منطقه مشاهده شده، ضریب انباشت و فاکتور ضریب انتقال بالاتر از یک را برای عناصر روی و مولیبدن نشان می دهد.

کانسار آنتیموان پتیار در 13 کیلومتری شمال شرق شهر انارک واقع است. از نظر زمین شناسی این کانسار در قسمت فوقانی مجموعه دگرگونی های انارک، روی کمپلکس های چاه گربه و مرگاب قرار دارد. سن این مجموعه دگرگونی، پروتروزوئیک فوقانی می باشد. در این کانسار سه دسته سنگهای دگرگونی آذرین و رسوبی وجود دارد. این منطقه از نظر تکنونیکی بسیار فعال است. ماده معدنی آنتیمونیت همراه با گانگ کوارتز، در مناطق کنتاکت گسله به صورت رگه ای تمرکز دارد. عناصری که همراه آنتیموان در این مقاله بررسی می شوند، عبارتند از: آرسنیک، طلا، نقره، جیوه، مس، و مولیبدن. بیشترین ضریب همبستگی بین عناصر آنتیموان و آرسنیک مشاهده می شود. براساس مطالعات ژئوشیمیایی و شواهد بافت شناسی کانسار آنتیموان پتیار طی دو مرحله بوجود آمده است. در مرحله اول، ماده معدنی همراه رسوبات تخریبی، ته نشست حاصل کرده است و در مرحله دوم، طی فعالیت های دگرگونی، عناصر موبیل شده، از سنگ درونگیر، در گسل ها و فضاهای خالی تمرکز پیدا کرده و مواد معدنی غنی شده ای را بوجود آورده اند.

کانسار آنتیموان - آرسنیک - طلای داشکسن در باختر ایران و 42 کیلومتری شمال خاوری شهرستان قروه واقع گردیده است. این کانسار از دیدگاه تقسیمات زمین ساختی، در زون دگرگونی - ماگمایی سنندج - سیرجان قرار می گیرد. بر پایه مشاهدات زمین شناسی، کهن ترین سنگ های منطقه را اسلیت، فیلیت و کوارتزیت های ژوراسیک و جوانترین آن ها را کنگلومرای ولکانو کلاسیک نئوژن و جریان های بازالتی، گدازه های بلوکی و آگلومرای کواترنری تشکیل می دهد. سنگ های نفوذی منطقه مورد بررسی را یک توده نیمه عمیق میکروگرانیتی - میکروگرانودیوریتی با ماهیت کالکو آلکالن و بافت میکروگرانولار - پورفیری به سن نئوژن (احتمالا پلیوسن؟) تشکیل می دهد که در بخش های فوقانی به صورت گنبد (Dome) های داسیتی - ریوداسیتی (آق داغ و ساری داغ) رخنمون پیدا کرده است. کانه زایی در کانسار داشکسن از نوع رگه ای و زون های سیلیسی - سولفیدی طلادار است که بوضوح توسط ساختارهای گسلی کنترل می شود. سنگ میزبان رگه ها و زون های کانه دار را سنگ های نفوذی نیمه عمیق و سنگهای داسیتی - ریوداسیتی سازنده گنبدهای آق داغ و ساری داغ تشکیل می دهند که با انواع دگرسانی هیدروترمال بویژه آرژیلی و سیلیسی شدن همراهی می گردند. کانی شناسی رگه ها شامل: کوارتز، استیبنیت، پیریت، رآلگار، ارپیمان، پیروتیت - کالکوپیریت، بورنیت، گالن، بولانژریت، آروستیبیت (؟)، طلا، استیبکونیت، کرمزیت و هیدروکسیدهای آهن می باشد. عیار طلا در رگه های کانه دار از 55 تا 266 پی پی ام و در زون های سیلیسی سولفیدی از 10 تا 18 پی پی ام تغییر می کند. طلا در ابعاد 10 تا 150 میکرون بیشتر بهمراه کوارتز و در اندازه های کوچکتر در داخل کانیهای پیریت اکسیده مشاهده می شود. مطالعات میکروپروب الکترونی (SEM) مقادیری از عناصر آنتیموان، نقره و جیوه را در درون ذرات طلا نشان میدهد. نتایج آزمایشگاهی نمونه های شش مقطع لیتوژئوشیمیایی عمود بر روند رگه های اصلی استیبینیت در نواحی آق داغ و ساری داغ نشانگر آن است که مقادیر بالای طلا محدود به رگه های استیبنیت و همچنین زونهای دگرسانی سیلیسی - پیریتی است. مطالعات میکروترمومتری سیالات درگیر معرف دمای هموژنیزاسیون بین 255- 183 درجه سانتیگراد و درجه شوری از 8.3 تا 18.8 معادل درصد وزنی کلرید سدیم برای سیالات درگیر اولیه است. در نهایت مجموعه بررسیهای صحرایی، میکروسکپی، سیالات درگیر و سایر شواهد و داده های موجود نشان از رابطه نزدیک بین کانی سازی آنتیموان - آرسنیک - طلا و محلولهای سیلیسی مربوط به توده ساب ولکانیک در ناحیه داشته و حاکی از آن است که کانسار داشکسن بیشترین شباهت را با کانسارهای تیپ اپی ترمال، بویژه نوع اسید - سولفات دارد.

 لیشمانیوز حاد جلدی یک بیماری آندمیک در کشورهای در حال توسعه است. سازمان جهانی بهداشت، ترکیبات پنج ظرفیتی آنتیموان مانند گلوکانتیم را جهت درمان سالک توصیه نموده است اما قیمت زیاد، عوارض جانبی، نیاز به تزریقات مکرر و اثربخشی ناکامل از محدودیت های این نوع درمان می باشند. در این مطالعه، اثربخشی تزریق داخل ضایعه سولفات روی 2% در درمان سالک تعیین و با اثربخشی تزریق داخل ضایعه گلوکانتیم مقایسه گردید. این مطالعه آینده نگر، به شکل کارآزمایی بالینی مورد ـ شاهدی دو سوکور انجام شد. 104 بیمار با ضایعه پوستی تیپیک سالک و اسمیر مستقیم مثبت از نظر جسم لیشمن، با تزریق داخل ضایعه محتوی یکی از دو ویال مشابه که با علایم A و B توسط یک پزشک مستقل از مطالعه کد گذاری شده بود، تحت درمان قرار گرفتند. بیماران در فواصل دو هفته ای تا 6 هفته ویزیت می شدند و در صورت نیاز، تزریق داخل ضایعه تکرار می شد. بهبودی ضایعات با معاینه بالینی و اسمیر مستقیم ارزیابی می شد. از 66 نفر بیماری که مطالعه را کامل کردند، 35 نفر گلوکانتیم و 31 نفر سولفات روی دریافت کرده بودند. میزان بهبودی پس از 6 هفته در مورد گلوکانتیم 60% و درمورد سولفات روی 83.87% بود. پاسخ به درمان با گلوکانتیم در هفته های دوم و چهارم و ششم به ترتیب 3.5±1.14 و 3.68±1.11 و 3.8±1.05 و در مورد سولفات روی 3.84±1.11 و 4.6±1.25 و 3.85±1.24 بود. با استفاده از آزمون آماری t-student، با 99% اطمینان می توان گفت که در پایان هفته دوم و چهارم سولفات روی از گلوکانتیم موثرتر بود (P<0.01) .اما پس از گذشت شش هفته، تفاوت اثربخشی دومحلول از نظر آماری معنی دار نبود (P>0.05) پس از یک بار تزریق داخل ضایعه سولفات روی، 54.84 % بیماران بهبود کامل داشتند. با تکرار درمان اثربخشی گلوکانتیم (و نه سولفات روی) به طور قابل توجهی افزایش می یافت. بر اساس این مطالعه، درمان سالک حاد جلدی با تزریق داخل ضایعه سولفات روی 2%، ممکن است موثر باشد.

در اطراف همدان (فقیره) مجموعه ای از کانی سازی آنتیموان صورت پذیرفته است که در ارتباط با گرانیتوئیدهای الوند است. کانی سازی به صورت چندین رگه با ضخامتهای مختلف شناسایی شدند که بیشترین ضخامت به 0.7 متر می رسد. شیب رگه ها بسیار تند است و در محل گسل ها تشکیل شده اند. این گسل ها مسیر عبور آبگونهای کانی سازند. رگه های معدنی از استیبنیت، پیریت، رآلگار، اورپیمنت و کوارتز تشکیل شده اند. بافت کانیها به صورت پر کننده فضای خالی و برشی در رگه ها دیده می شود.سنگ میزبان رگه های کوارتز - استیبنیت یعنی مونزو گرانیت ها، بخش اصلی پلوتونی توده الوند را تشکیل می دهند. کانی های عمده مونزوگرانیت ها را کوارتز، پلاژیو کلازسدیک الیگوکلاز، ارتوز، بیوتیت و گاهی مسکویت تشکیل می دهند.مقدار میانگین آنتیموان در رگه ها 30.5 درصد، طلا 0.83 ppm و ارسنیک 498 ppm بوده است. با توجه به نتایج بدست آمده، مقدار عناصر Ni, Sn, Hg, Ag, As, Au, Sb در سنگ های همبر بسیار بیشتر از مقدار متوسط جهانی آنهاست و احتمالا دارای نابهنجاری هستند. در نمودارهای عنکبوتی نشان می دهند که الگوهای پراکندگی عناصر کمیاب و REE سنگ های گرانیتی و رگه ها یکسان است که بیانگر ارتباط بسیار نزدیک بین آنها از لحاظ ژنتیکی است. با جمع بندی شواهد موجود در منطقه می توان به این نتیجه رسید که کانی سازی در فقیره احتمالا از نوع فراگرمایی (اپی ترمال) است.

ترموپیل های لایه نازک برای ساخت انواع حسگر های بسیار کوچک، به ویژه برای آشکارسازی پرتوهای حرارتی فروسرخ (IR)  کاربرد فراوان دارند. در این مقاله نحوه طراحی و ساخت ترموپیل های لایه نازک Bi-Cu به صورت خطی و به روش تک لایه با 8 و 11 اتصال سری، همچنین طراحی و ساخت ترموپیل های لایه نازک Bi-Sb و Bi-Cu دایره ای شکل به روش چند لایه ای با 100 اتصال سری به عنوان آشکارساز فروسرخ عرضه شده است. در این مقاله، زیرلایه ای متشکل از الیاف شیشه ای که دو طرف آن را لایه مسی پوشانده بکار رفته است. نتایج آزمایشها نشان می دهند این ترموپیل ها بسیار حساس و تغییرات ولتاژ خروجی تولید شده که حدود چندین mV است با افزایش دما کاملا خطی بوده و نسبت به دما بسیار حساس است.