سابقه و هدف: مواد مستعد کننده بافتی کاربردهای متفاوتی دارند. یکی از موارد کاربرد آنها بر طرف نمودن التهاب ناشی از پروتز نامناسب می باشد. از معایب این مواد امکان رشد قارچ کاندیدا بر روی آنها علی رغم ادعای کارخانه های سازنده مبنی بر توقف رشد کاندیدا توسط این مواد می باشد. این مطالعه به مقایسه اثر دو نوع ماده مستعد کننده بافتی نوع ایرانی (آکروسافت) و یک نوع خارجی (G.C) بر تراکم کلونی های کاندیدا بر روی مخاط و دنچر بیماران می پردازد. مواد و روشها: 20 بیمار دارای التهاب مخاط در زیر پروتز کامل فک بالا به دو گروه ده نفری تقسیم شدند. برای هر گروه یک نوع ماده مستعد کننده بافتی اختصاص داده شد. قبل از درمان از مخاط و پروتز پس از دو هفته از مخاط و سطح ماده مستعد کننده بافتی توسط سواب استریل نمونه برداری قارچ انجام شد. نمونه ها در محیط کشت سابورودکستروز آگار کشت داده شدند. پس از 24 تا 72 ساعت انکوباسیون نمونه ها در دمای 0c37 کلونی های قارچی بررسی شدند. جهت بررسی کاندیدا آلبیکانس بطور اختصاصی مقداری از کلونی های رشد کرده بر روی پلیت مرحله اول را وارد سرم انسانی نموده، پس از 5 ساعت انکوباسیون در دمای 0c 37 با مشاهدهgerm tube در زیر میکروسکوپ، تشخیص انجام شد. با رتبه بندی کلونی های رشد کرده بر روی پلیت، بدست آمده از مخاط و دنچر و مخاط و ماده مستعد کننده بافتی، تاثیر این مواد ارزیابی شد. اطلاعات حاصله با نرم افزار آماری SPSS ارزیابی گردید.یافته ها : در بررسی کلی، تعداد کلونی ها در مخاط و دنچر، بعد از درمان نسبت به قبل از درمان بطور معنی داری کاهش یافت (0.00= pبرای مخاط و 0.008= pبرای دنچر). اختلاف بین دو ماده از نظر تاثیر بر روی کل گونه های کاندیدا در مخاط (0.500=p) و در دنچر (0.175= p) از نظر آماری معنی دار نبوده است. از 20 نمونه مورد مطالعه 75% (15 مورد) دارای کاندیدا آلبیکانس بوده اند. که از 15 مورد فوق 8 مورد افرادی بوده اند که ماده مستعد کننده G.C و 7 مورد افرادی بوده اند که ماده مستعد کننده آکروسافت در آنها مورد استفاده قرار گرفت. در هر دو ماده تعداد کلونی های کاندیداآلبیکانس بر روی مخاط و دنچر، بعد از درمان نسبت به قبل از آن کاهش یافت و اختلاف معنی دار بوده است (0.00= pبرای مخاط و 0.046= pبرای دنچر). بین دو ماده از لحاظ تاثیر بر روی کاندیدا آلبیکانس در مخاط (0.467= p) و در دنچر (0.662=p) اختلاف معنی داری وجود نداشته است.نتیجه گیری: قرار دادن ماده مستعد کننده بافتی در پروتز کامل فک بالا سبب کاهش تجمع کاندیدا مخصوصاً کاندیدا آلبیکانس بر روی مخاط و دنچر شده و می تواند بعنوان یک روند درمانی بکار رود.

مقدمه. اشرشیاکلی O157: H7 به علت ایجاد کولیت هموراژیک (HC)، سندرم اورمی همولیتیک (HU) و نارسایی حاد کلیوی از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. جهت شناسایی و بررسی این باکتری مهم کلینیکی تعداد 750 نمونه مدفوع از بیماران مبتلا به اسهال مراجعه کننده به بیمارستان الزهرا اصفهان به روش باکتریولوژیک و PCR مورد بررسی قرار گرفت. روشها. در روش باکتریولوژیک پس از کشت تمامی نمونه ها بر روی محیط کشت اختصاصی سوربیتول مکانکی آگار (SMAC) کلنی های سوربیتول منفی توسط یک سری تستهای بیوشیمیایی و تست لاتکس برای E.coli O157 مورد شناسایی قرار گرفتند. تکنیک Multiplex PCR توسط 3 سری پرایمر stx1, stx2.rfb بر روی کلیه نمونه ها انجام شد. نتایج. از مجموع 750 نمونه مدفوع مربوط به بیماران مبتلا به اسهال حاد مورد بررسی 11 نمونه از نظر باکتریولوژیک مثبت گردید. 29 نمونه از نظر اشرشیاکلی های وروتوکسیژنیک مثبت گردید که 14 نمونه مربوط به O157: H7 و 15 نمونه مربوط به Non-O157: H7 بود. حساسیت، ویژگی روش PCR مورد استفاده در مقایسه با روش کشت در این بررسی به ترتیب 100 درصد و 99 درصد می باشد. بحث. با توجه به نتایج مطالعه حاضر، متد PCR فوق یک متد حساس و قابل اعتماد شناخته شده و به عنوان روشی مناسب جهت تشخیص اشرشیاکلی O157: H7 در نمونه های بالینی، غذایی و مطالعات اپیدمیولوژیک پیشنهاد می شود.

قارچ بیمارگر Fusarium oxysporum f.sp. carthami (FOC) از عوامل اصلی بوته میری گلرنگ در ایران و جهان است. تغییرات اقلیمی و توسعه کشت گلرنگ به خصوص در زراعت دیم، سبب خسارت چشمگیر این بیماری شده است. گونه های متعددی از فوزاریوم به عنوان بیمارگر از ریشه و طوقه گلرنگ جدا و معرفی شده اند که در میان آنها گونه یادشده فراوانی و اهمیت بیشتری نسبت به سایر گونه ها دارد. به نظر می رسد که استفاده از مقاومت ژنتیکی یکی از مهمترین روش ها برای مدیریت این بیماری باشد. بیمارگر یادشده پس از جداسازی، خالص سازی و اثبات بیماری زایی در شرایط آزمایشگاهی، در آزمون های ارزیابی مقاومت 16 ژنوتیپ گلرنگ به کار برده شد. در این آزمایش ها، از روش آلوده سازی خاک سترون با دیسک آگار حاوی پوشش قارچ بیمارگر FOC برای آلوده سازی ژنوتیپ های گلرنگ استفاده گردید. برای هر ژنوتیپ سه تکرار (گلدان) برای تیمار مایه زنی و سه تکرار برای شاهد بدون مایه زنی استفاده شد. در نهایت 45 روز پس از مایه زنی، علاوه بر یادداشت برداری شدت بیماری با یک مقیاس شش قسمتی، ارتفاع گیاهان، وزن ریشه ها و وزن توده بخش هوایی برای هر تکرار اندازه گیری سپس درصد کاهش ارتفاع بوته ها، وزن ریشه ها و وزن توده بخش هوایی در مقایسه با شاهد برای هر تکرار محاسبه و با آزمون های آماری با یکدیگر مقایسه شدند. همه صفات اندازه گیری شده تفاوت های معنی داری بین ژنوتیپ ها در سطح 1 درصد نشان دادند. مقایسه شاخص بیماری بین ژنوتیپ ها نشان داد که رقم گلدشت دارای پایین ترین نرخ آلودگی به فوزاریوم بوده و لاین های 160 و 136 به ترتیب در رده های بعدی قرار دارند، بنابراین دارای بیشترین سطوح مقاومت به قارچ FOC هستند. آزمون همبستگی پیرسون بین 5 صفت اندازه گیری شده حاکی از وجود همبستگی معنی دار بین شاخص بیماری با شدت بیماری و درصد کاهش ارتفاع بوته های تیمارشده بود (r = 0.72). خوشه بندی ژنوتیپ ها با استفاده از الگوریتم های خوشه بندی، 16 ژنوتیپ مورد آزمایش را در چهار خوشه قرار داد. در این خوشه بندی، ارقام گلدشت، لاین 160 و لاین 136 در یک خوشه قرار گرفتند. ارقام حساس پدیده، توده محلی قزاقی، لاین 72 و لاین 111 نیز در خوشه جداگانه ای واقع شدند. در این تحقیق، خوشه بندی تفکیکی ژنوتیپ های گلرنگ با الگوریتم k-means توانست ژنوتیپ ها را از نظر حساسیت به بیماری در چهار گروه مختلف دسته بندی نماید که احتمالاً بتوان هر کدام از این خوشه ها را متناظر با یکی از واکنش های حساس، نسبتاً حساس، نسبتاً مقاوم و مقاوم در نظر گرفت. اگرچه در این تحقیق از گونه FOC برای ارزیابی مقاومت ژنوتیپ های گلرنگ استفاده شد ولی گونه های دیگری مثل F. solani وF. verticillioides نیز دارای فراوانی قابل توجهی بودند که بیماری زایی آنها در شرایط آزمایشگاهی نیز تأیید گردید. بنابراین لازم است در آزمون های ارزیابی مقاومت، آزمایش های جداگانه ای برای هر کدام از آنها انجام پذیرد.

پایداری آنزیم ها به حرارت و pH از مهم ترین شاخصه های تعیین کننده در کاربرد آنهاست. در این تحقیق دستیابی به سلولاز پایدار در برابر حرارت و pH، با غربالگری در یکی از چشمه های گراب واقع در شمال شرق ایران هدف گذاری شد.نمونه های جمع آوری شده از یکی از چشمه های آب گرم گراب، در استان خراسان رضوی در ایران، برای جداسازی، ارزیابی و شناسایی باکتری های قادر به تولید سلولاز پایدار در برابر حرارت استفاده شدند. کشت ها در دمای 45 درجه سانتی گراد و در شرایط هوازی گرمخانه گذاری و جدایه ها روی محیط CMC آگار جداسازی شدند. غربالگری اولیه جدایه ها مبتنی بر محیط کشت اختصاصی، تحمل پذیری به نمک و دما انجام شد. سپس غربالگری تکمیلی آنها با ارزیابی فعالیت اندوگلوکانازی در دماها و pH مختلف به روش کیفی و کمی سنجش انجام شد. در نهایت، شناسایی مولکولی جدایه انتخابی با روش تعیین توالی ژن 16S rRNA انجام شد. نتایج حاصل از این تحقیق منجر به معرفی سویه انتخابی نمک دوست نسبی با نام انتسابی G362 Bacillus sp. با پایداری قابل توجه فعالیت اندوگلوکانازی در دمای 55 درجه سانتی گراد و پایداری در طیف وسیعی از  pH اسیدی و قلیایی شد. چشمه مطالعه شده مانند برخی از چشمه های آب گرم ایران دارای باکتری مولد سلولاز است که سویه منتخب این تحقیق، با قابلیت رشد در نمک 6 درصد و تولید آنزیم اندوگلوکاناز مقاوم به حرارت و پایداری عملکردی بالا در طیف وسیع  pHقلیایی و اسیدی می تواند برای مطالعات بیشتر به کار گرفته شود. علاوه بر این، ژن اختصاصی اندوگلوکاناز جدایه G362 Bacillus sp. را می توان شناسایی مولکولی کرد و برای تحقیقات بیشتر از جمله مطالعات ساختاری استفاده نمود. حتی ممکن است به عنوان یک الگوی پروتئین در مهندسی پروتئین استفاده شود.

هدف این پژوهش بررسی رفتار و پایداری پادزیستی باکتری های کشت پذیر در پی افزایش سه پادزیست پرکاربرد در سه خاک کشاورزی، چراگاه و معدن با اندازه های گوناگون فلزهای سنگین بود.پادزیست های آموکسی سیلین، سفیکسیم و مترونیدازول هریک به اندازه های 100 و 200 میلی گرم در کیلوگرم سه خاک کشاورزی، معدن و چراگاه به کار رفتند و در یک بازه کوتاه مدت (صفر، 1، 3 و 7 روز) فراوانی باکتری ها در کشتگاه های نوترینت آگار و درصد باکتری های پایدار در کشتگاه نوترینت آگار دارای پادزیست (16 میکروگرم آموکسی سیلین، 2 میکروگرم سفیکسیم، 8 میکروگرم جنتامایسین، 16 میکروگرم مترونیدازول و 8 میکروگرم تتراسایکلین در میلی لیتر نوترینت آگار) شمارش و برآورد شد.درصد باکتری های پایدار در برابر پادزیست های سفیکسیم، جنتامایسین و تتراسایکلین در خاک معدن به ویژه چراگاه که آلودگی زیادی به فلزهای سنگین داشتند، بیشتر از خاک کشاورزی بود و تنها درصد باکتری های پایدار در برابر آموکسی سیلین و مترونیدازول در خاک کشاورزی بیش از معدن بود. در خاک چراگاه 100 درصد باکتری ها در برابر پادزیست های آزمون شده به جز تتراسایکلین پایداری داشتند. تیمار خاک ها به آموکسی سیلین باعث افزایش درصد باکتری های پایدار شد که این افزایش به ویژه در خاک کشاورزی در غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم نمایان تر بود. همین یافته در کاربرد سفیکسیم نیز دیده شد؛ اما در خاک معدن غلظت بالای این پادزیست پیامد کاهشی نشان داد و درصد باکتری های پایدار در دو خاک چراگاه و کشاورزی نزدیک 100 درصد بود و در خاک معدن به کمتر از 20 درصد رسید. درصد باکتری های پایدار در خاک های تیمارشده با مترونیدازول نیز در برابر خاک های تیمارنشده افزایش چشمگیر داشت؛ اما در این تیمار پاسخ باکتری های خاک کشاورزی به غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم کاهشی بود و خاک معدن چنان پاسخی را نداشت.به طور کلی در همه تیمارها توان باکتری کشی تتراسایکلین و سپس جنتامایسین در غلظت های به کاررفته در کشتگاه در برابر سه پادزیست آموکسی سیلین، سفیکسیم و مترونیدازول بیشتر بود. پایداری پادزیستی باکتری های خاک به آلودگی خاک به فلزهای سنگین و گوناگونی باکتری های خاک، اندوخته ژنتیک و توان جابه جایی ژن های پایداری در میان آنها وابسته است. تنش همزمان آلودگی فلز و پادزیست ها در خاک، با توجه به ویژگی های خاک و پادزیست باعث چیرگی گونه های ویژه و پایدار می شود که می تواند باعث افزایش جابه جایی ژن های پایداری و فراوان شدن آنها شود.

استفاده از روش زیستی، یکی از روش های مقرون به صرفه برای حذف رنگ محسوب می شود. هدف از این تحقیق جداسازی باکتری های تجزیه کننده رنگ های آزو سازگار با شرایط حرارتی فاضلاب نساجی است. برای دستیابی به باکتری های تجزیه کننده رنگ، از پساب یک تصفیه خانه فاضلاب نساجی نمونه برداری شد. برای غنی سازی جمعیت و جداسازی باکتری ها از محیط کشت تریپتیک سوی براث (TSB)، محیط M9 تغییر یافته و محیط کشت تریپتیک سوی آگار (TSA) و پساب-آگار(WA) در دمای °C37 استفاده شد. با بررسی توانایی رشد باکتری های جدا شده در دمای °C53 بر روی محیط M9 حاوی رنگ ریمازول مشکی 5 باکتری های گرمادوست اختیاری تجزیه کننده انتخاب گردید. توانایی رنگ زدایی جدایه ها پس از یک مرحله رشد هوازی 24 ساعته و سپس رشد در شرایط بدون اکسیژن (آنوکسیک) 48 ساعته بررسی شد. در این تحقیق 74 سویه باکتری جداسازی شد که از میان آنها 12 سویه گرمادوست اختیاری تجزیه کننده رنگ بدست آمد. جدایه Bacillus paralicheniformis SN7 بیشترین توانایی حذف رنگ به میزان 5/71% را در بین این باکتری ها داشت. مطالعات بیشتر بر روی تجزیه رنگ ها توسط این باکتری نشان دهنده توانایی خوب آن در تجزیه رنگ های پر کاربرد ریمازول مشکی 5، راکتیو قرمز 198، راکتیو آبی 21، راکتیو زرد 15 به ترتیب به میزان 5/71، 6/75، 2/72، 2/76% بود. با استفاده از روش سطح پاسخ (RSM) شرایط بهینه حذف رنگ ریمازول مشکی به میزان 70% در دمای °C45، pH 7 و غلظت نمک 2% و غلظت رنگ mg l-150 بدست آمد. استفاده از روش دو گامی هوادهی و شرایط بدون اکسیژن (آنوکسیک)، برای رنگ زدایی بهتر پیشنهاد گردیده است.

امروزه به دلیل وجود نگرانی های زیست محیطی و افزایش تقاضای مصرف کنندگان برای محصولات غذایی با کیفیت و ماندگاری بیشتر، استفاده از فیلم ها و پوشش های زیست تخریب پذیر مورد توجه بسیاری واقع شده اند. در این مطالعه، اثر افزودن درصدهای مختلف نانوالیاف سلولز به فیلم مرکب ژلاتین-پلولان و اثر ضدباکتریایی فیلم های حاوی باکتریوفاژ توسط روش انتشار دیسک بررسی شد. به علاوه، اثر ضدباکتریایی فیلم مرکب ژلاتین-پلولان-نانو فیبر سلولز روی گوشت مرغ در طول دوره نگه داری در دو دمای 4 و 12 درجه سانتی گراد علیه باکتری سالمونلا تایفی موریوم مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش درصد نانوفیبرهای سلولز در فیلم ژلاتین-پلولان ضخامت، حلالیت، تورم، مقاومت کششی، و درصد کشش پذیری فیلم ها به ترتیب افزایش، کاهش، افزایش، افزایش، و کاهش یافتند. فیلم های حاوی باکتریوفاژ روی محیط آگار ناحیه بازدارندگی خوبی داشتند. استفاده از فیلم ضدباکتریایی روی سطح گوشت مرغ در دمای  12 بعد از یک روز منجر به کاهش یک سیکل لگاریتمی شد در حالی که در دمای  4 در روز هفتم یک سیکل لگاریتمی کاهش را در جمعیت باکتری سالمونلا منجر شد.

در سال های اخیر، نیاز صنایع مختلف کشور به آنزیم ال-آسپاراژیناز افزایش یافته است. ال-آسپاراژیناز به دست آمده از ریزموجودات، مقرون به صرفه و بدون آثار زیان بار زیست محیطی است و سبب افزایش کیفیت محصولات می شود. در پژوهش حاضر، مخمرهای مولد ال-آسپاراژیناز از منابع مختلف خاک جداسازی و بهینه سازی شدند و میزان تولید آنزیم سویۀ منتخب بررسی شد.مخمرهای مولد آنزیم ال-آسپاراژیناز به طور تصادفی از خاک نقاط مختلف شهر اصفهان جداسازی و خالص سازی شدند. سویه ها از نظر میزان تولید ال-آسپاراژیناز در محیط کشت حداقل آسپاراژین آگار غربال گری شدند و سویۀ مخمر برتر که بیشترین فعالیت آنزیمی را داشت، برای بهینه سازی انتخاب شد. در شرایط مناسب اسیدیته، دما، زمان، منبع کربن و منبع نیتروژن، بهینه سازی چندفاکتوره با نرم افزار آماری سطح پاسخ به منظور بررسی تأثیر هم زمان چند فاکتور بر بیشترین میزان فعالیت آنزیمی انجام شد.در مطالعۀ حاضر، جدایۀ مخمری 5S2 سبب تشکیل بیشترین هالۀ ال-آسپاراژینازی شد. این سویه برای نخستین بار به عنوان سویۀ مولد ال-آسپاراژیناز معرفی و با نام سویۀ Diutina mesorugosa strain SBG-IAUF-2 به شماره دسترسی MZ901211 در پایگاه اطلاعاتی NCBI ثبت شد. مخمر 5S2 با فعالیت آنزیمی معادل u/ml 8/1722 به عنوان سویۀ منتخب برای بهینه سازی تعیین شد. نتایج بهینه سازی چندفاکتورۀ فعالیت آنزیم نشان دادند در اسیدیتۀ 7، غلظت 2 درصد گلوکز به عنوان منبع کربن، غلظت 10 درصد ال-آسپاراژین، دمای 35 درجۀ سانتی گراد و زمان 120 ساعت، بیشترین فعالیت آنزیمی وجود دارد و منحنی RSM در منطقۀ بهینه سازی قرار دارد.در پژوهش حاضر برای نخستین بار، جدایۀ مخمر 5S2 به عنوان سویۀ مولد ال-آسپاراژیناز در پایگاه اطلاعاتی NCBI ثبت و باتوجه به فعالیت آنزیمی زیاد ال-آسپاراژیناز خارج سلولی تولیدشده توسط این سویه، سویۀ مخمر 5S2 به عنوان سویه ای قوی در تولید آنزیم ال-آسپاراژیناز معرفی شد.