به دنبال برگزاری «اولین سمینار باروری و ناباروری» در دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 67 و با محور قرار دادن تاسیس مرکز «IVF » و به کارگیری روش های جدید در درمان نازایی فعالیت این جهاد با اهداف ذیل در سال های 69-67 شکل گرفت: 1- ارائه خدمات تخصصی در درمان نازایی 2- انجام فعالیت پژوهشی در حیطه موضوعات مربوطه 3- ارتباط با مراکز معتبر دنیا برای انتقال دانش فنی 4- انتقال دانش فنی و تجربیات به متخصصان داخلی 5- ارتقا آگاهی های دانشجویان و علاقه مندان به موضوعات مربوط به فعالیت مرکز 6- ممانعت از خروج مقادیر قابل توجهی ارز که برای درمان نازایی از کشور خارج می شد. 7- امکان بهره گیری اقشار کم درآمد از خدمات درمانی این مرکز در حال حاضر با استفاده از نیروهای متخصص و با امکانات و تجهیزات کامل به عنوان معتبرترین مرکز نازایی کشور از توانایی های زیر برخوردار است: 1- درمان دارویی نازایی 2- IVF و IUI و DIPI 3- لاپاراسکوپی 4- ارائه خدمات آزمایشگاهی برای انجام آزمایش اسپرم و آزمایش های روتین 5- Freezing 6- Injection-Micro

در این پژوهش مقایسه بر روی«سوپرناتنت»های نواحی مختلف «اپیدیم موش» بر روی تخمک های تلقیح شده با اسپرم های ظرفیت یافته (اسپرم های ناحیه دم اپیدیم که 120 دقیقه «پری انکوبه» شده بودند) انجام گرفت. از 257 تخمک تلقیح شده 193 تخمک (74.5%) در حضور «سوپرناتنت»های اسپرم های ناحیه سر اپیدیم بارور شدند در حالی که درصد باروری در حضور «سوپر ناتنت»های نواحی تنه و دم اپیدیم به طور معنی داری کاهش نشان دادند، به طوری که از 276 تخمک تلقیح شده در حضور «سوپرناتنت»های ناحیه دم تنها 32 تخمک (11.49%) و از 362 تخمک تلقیح شده در حضور «سوپرناتنت» های ناحیه دم تنها 15 تخمک (4.15%) بارور گشتند. از آنجا که «سوپرناتنت» حاصله از اپیدیم، مشتمل بر ترشحات اپیدیم، بالاخص «ماکرومولکول»هایی است که نقش ممانعت از باروری را دارند، از تجربه حاضر این طور استنتاج می شود که ممانعت کنندگی «سوپرناتنت» از ناحیه ابتدایی به طرف انتهای اپیدیم به طور معنی داری افزایش می یابد که احتمالا بیانگر افزایش غلظت «ماکرومولکول»های موجود در اپیدیم یا افزایش فعالیت«ماکرومولکول»های مزبور است. از آنجا که بالا بودن توانایی مهارکنندگی«سوپرناتنت»های حاصل از اسپرم ها رابطه مستقیم با بلوغ اسپرم ها دارد در نتیجه می توان گفت که جمعیت اسپرم های بالغ در ناحیه انتهایی به مراتب بیش تر از ناحیه ابتدایی اپیدیم است.

در 25 ژوئن 1978 دختر بچه ای از طریق I.V.F. بدنیا آمد که لوله های رحمی مادرش نقص داشت. یک تخمک از مادر بدست آمد که آنرا با اسپرم شوهرش در آزمایشگاه بارور ساختند و بعد از 2.5 روز به رحم مادر منتقل کردند. بدینوسیله روش جدیدی در درمان نازایی که علت آن اشکال در لوله های رحمی بود بوجود آمد. این شکل را حدود دو قرن پیش در سال 1809 آقای Burns در کتاب اصول مامایی به اینصورت بیان داشت که "در انسان معمولا یک تخمک بارور می شود و بطرف رحم حرکت می کند (گاهی ممکن است دو تا یا بیشتر هم باشد) اگر نقصی در لوله های رحمی وجود داشته باشد که از حرکت تخمک به طرف رحم جلوگیری کند، رویان تشکیل نخواهد شد."از 1809 تا 1978 تلاشهای متعددی انجام گرفت که بر این نقیصه فائق آیند روشهای جدیدی بر اساس یافته های جدید علم بیولوژی بکار گرفته شد.-1-1 اواسط قرن نوزدهمTyler smith در سال 1849 روش بازکردن لوله های رحمی را در یک بیمار 25 ساله تشریح کرد. بدینصورت که یک استخوان نازک نهنگ را از طریق یک کاتتر نقره ای وارد لوله رحمی نمود. عمل جراحی Smith زمانی انجام گرفت که فیزیولوژی لوله های رحمی بخوبی مشخص شده بود.(1797) Cruikshan اولین کسی بود که جنین قبل از لانه گزینی را از لوله های رحمی بدست آورد و(1797) Haighton نیز اولین کسی بود که با روشهای جراحی لوله های رحمی خرگوش را به منظور کار تجربی دستکاری کرد. Von Baer در سال 1828 برای اولین بار تخمک خرگوش را مشاهده کرد. چند سال بعد (1842) Bischoff نقاشیهایی از تخمک و جنین خرگوش که از لوله های رحمی بدست آورده بود و دارای اسپرم خط درز و ناپلوسیدا بود، منتشر کرد. در سال 1843 Barry شمایی از تخمک خرگوش رسم کرد که در آن یک اسپرم بداخل ویتلوس نفوذ کرده بود هر چند در آن زمان هنوز پایه و اساس باروری که ورود یک اسپرم بداخل تخمک و استخراج مواد هسته آنهاست ناشناخته بود.

از آنجا که اسپرم ها بعد از ساخته شدن در بیضه وارد «اپیدیم» شده و با گذر از آن به بلوغ می رسند بر آن شدیم که قابلیت بارورسازی اسپرم های نواحی مختلف «اپیدیم موش» را در دو وضعیت شسته و ناشسته مورد بررسی قرار دهیم. برای این منظور، تخمک های حاصله از «اویداکت موش ماده» با اسپرم های آزاد شده از هر ناحیه «اپیدیم» در دو وضعیت شسته و ناشسته تلقیح و بعد از 6-5 ساعت، برای رویت پیش هسته ها (ابتدایی ترین مرحله جنین) مورد ارزیابی قرار گرفتند. درصد قابلیت بارورسازی اسپرم های ناشسته ناحیه سر 15.62%، ناحیه تنه 29.38% و ناحیه دوم 56.20% بود که اختلاف معنی داری (P<0.001) بین آن ها وجود داشت و درصد قابلیت بارورسازی اسپرم های شسته شده ناحیه سر 17.61%، ناحیه تنه 39.44% و ناحیه دم 90.63% بود که مجددا اختلاف معنی داری (P<0.001) بین آن ها مشهود است. نتایج حاصل بیانگر این مطلب است که عبور اسپرم ها از طول «اپیدیم» بالاخص ناحیه دم «اپیدیم»برای کامل شدن مرحله بلوغشان ضروری است. وجود عوامل مهار کننده در طول «اپیدیم موش» برای ممانعت از بروز واکنش «اکروزومی» و در نهایت بارورسازی، به اثبات رسیده است. از این تاثیر «سوپرناتنت»های حاصل از نواحی مختلف «اپیدیم موش» بر اسپرم های ظرفیت یافته مورد بررسی قرار گرفتند. درصد قابلیت بارورسازی اسپرم های ظرفیت یافته در حضور «سوپر ناتنت»های حاصل از ترشحات ناحیه سر 74.51%، در حضور «سوپرناتنت»های حاصل از ترشحات ناحیه تنه 11.49% و در حضور «سوپرناتنت»های حاصل از ترشحات دم4.15 % بود. از آنجا که فعالیت عوامل مهارکننده با بلوغ اسپرم رابطه مستقیم دارد.از نتایج حاصل این طور استنتاج می شود که ناحیه سر «اپیدیم» شامل حداکثر اسپرم های نابالغ بوده و به تدریج که این اسپرم ها به ناحیه دم «اپیدیم» رانده می شوند به حداکثر درجه باروری خود می رسند.

حداقل یک زوج از هر ده زوج در دوره ای از سنین باروری خود نازایی را تجربه می کند. از این رو بررسی و درمان نازایی بخش مهمی از کار یک پزشک را تشکیل می دهد. «Louise Brown» بعد از تولد اولین نوزاد حاصل از «ET-IVE» در سال 1978 و پیشرفت های کمک باروری در دهه اخیر، سبب توجه و امیدواری بیش تر بیماران به درمان و افزایش تعداد مراجعان به کلینیک های تخصصی - نازایی شده است. عدم امکان درک صحیح مکانیسم مسوول نازایی توسط پزشک سبب محرومیت زوج نازا دریافت کمک های مناسب درمانی می گردد. وجود «آندومتریوز خفیف» با چسبندگی های ظریف لگن در مواردی که اختلال مکانیکی واضح در لگن مشاهده نمی گردد و تخمک گذاری با شواهد بالینی و آزمایشگاهی اثبات می گردد یا وجود اشکالات ظریف در عملکرد اسپرم علی رغم این که آنالیز منی در حد مردان طبیعی بارور است سبب پیدایش گروهی نازا با علت شناخته شده است. در این موارد پزشک و بیمار هر دو به سمت روش های جدید کمک باروری که نوعی درمان غیراختصاصی برای بهبود قابلیت باروری است متمایل می گردند. با بررسی مقالات دهه های 80 و 90 آشکار می شود که روش تجربی تحریک شدید و کنترل شده تخمدان همراه با تلقیح داخل رحمی اسپرم آماده شده (به اختصار COH/IUI) روش آسان تر، ارزان تر و کم خطرتر در مقایسه با سایر روش های کمک باروری است. این روش به طور فزاینده ای در درمان علل مختلف کاهش باروری به کار می رود. اقدام به چند سیکل درمانی با این روش در مواردی از ناباروری که وجود حداقل یک لوله سالم طی بررسی های پاراکلینیکی ثابت شده باشد می تواند درمان موثری قبل از ارجاع بیمار برای «ET-IVF-GIFT یا ZIFT» باشد.

زمان تخمک گیری به طور میانگین 36 ساعت پس از تزریق «HCG» می باشد و روش درمانی تزریق اسپرم به داخل تخمک پس از جداسازی اسپرم از منبع منی به روش «Up-Swim» بوده است. روش درمانی تزریق اسپرم به داخل تخمک پس از جداسازی اسپرم از منبع به روش «Swim Up» بوده و نتایج به دست آمده شامل: تعداد تخمک گرفته شده 1635، تعداد تخمک متافاز 1461 ll، تعداد تخمک بالغ 174، تعداد تخمک تزریق شده 1461 از 1635 (89.3%)، تعداد تخمک لقاح یافته 906 از 1461 (62%)، تعداد سیکل انتقال جنین 153 از 163 (93.9%)، تعداد حاملگی پس از انتقال جنین 36 از 153 (22.5%)، تعداد جنین کاشته شده پس از انتقال 50 از 566 (8.8%)، موارد یک قلویی27 مورد، دو قلویی 4 مورد، سه قلویی 5 مورد، سقط یک مورد پس از هفته دهم بوده است.

این مطالعه بررسی 972 سیکل کاربرد روش COH/ IUI در موسسه رویان (کلینیک ارجاعی نازایی) است. مطالعه از نوع گذشته نگر تحلیلی است. در این بررسی 972 سیکل COH/ IUI از سال 1372 لغایت 1374، از نظر میزان حاملگی به ازای هر سیکل درمانی با توجه به متغیرهای مختلف بررسی گردیدند، تعداد کلی حاملگی بالینی به ازای سیکل درمانی 10.9% بود. 92.4% حاملگی ها طی حداکثر سه سیکل و 7.5% بعد از 6 تا 4 سیکل ایجاد شده بود قابلیت باروری ماهانه از 12% در زنان جوانتر از 35 سال به 6% در زنان مسن تر از 35 سال کاهش می یافت. بیشترین قابلیت باروری ماهانه در گروه سنی 29-35 سال دیده شد. هیچ موردی از حاملگی در گروه سنی بیشتر از 40 سال مشاهده نگردید، قابلیت باروری ماهانه با کلومید به تنهایی 9.2% hmG به تنهایی 12.7% کلومید/ %13 hmG بود. قابلیت باروری ماهانه در گروهی که دارو جهت تقویت عملکرد جسم زرد دریافت نموده بودند 12.8% در مقایسه با 7.8% در گروه بدون درمان بود. در گروه اول، قابلیت باروری ماهانه در کسانی که پروژسترون عضلانی دریافت نموده بودند 17% بود که در مقایسه با 10.6% در گروهی که hcG تزریقی دریافت نموده بودند تفاوت آماری واضحی دارد. قابلیت باروری ماهانه در گروه نازایی با عامل مرد 8.2% اختلال تخمک گذاری 23.6%، عامل سرویکس 14.3%، نازایی با علت ناشناخته 14%، گروه مشترک اختلال تخمک گذاری و کیفیت نامناسب اسپرم 14.7% بود. قابلیت باروری ماهانه در گروه تخمک گذاری قبل از تلقیح منی در مقایسه با تخمک گذاری بعد تلقیح منی از 14.5% به 7.9% کاهش یافت.از 106 مورد حاملگی بالینی با این روش 12 مورد حاملگی چند قلویی (11.3%)، 36 مورد تولد زنده و 11 مورد بارداری خاتمه نیافته تا زمان بررسی (جمعا 44%)، 4 مورد منجر به سقط، 2 مورد زایمان نارس در 6 ماهگی، 4 مورد زایمان زودرس در پرونده ها گزارش شده بود. از نظر جنسیت نوزادان از 32 مورد ذکر شده در پرونده 15 مورد مونث 16 مورد مذکر بودند. در هیچ یک از متولدین ناهنجاری مادرزادی مشاهده نگردید. 6% از سیکل های حاملگی به علت هیستر- استیمولاسیون متوسط تا شدید hcG تزریق نگردیده بود، موردی از عفونت لگن در این بررسی مشاهده نگردید.