توسعه و پیشرفت به عنوان شاخصی مهم، برای جوامع بشری شناخته شده است و این سوال وجود دارد که مولفه ها و عوامل شکل دهنده توسعه و پیشرفت از نظر اسلام و با توجه به آرمان شهر مهدوی چیست؟ در اندیشه اسلامی توسعه یافتگی و پیشرفت، به ویژه در بعد سیاسی با حکومت امام عصر (عج) تجلی می یابد. از آنجا که حرکت به سوی کمال موجب رسیدن به قله سعادت و قران کریم هدف رسالت پیامبر (ص) را اظهار امر دین بیان کرده، تحقق کامل این امر در مدینه فاضله مهدوی به عنوان شاخصی برای توسعه و پیشرفت اسلامی خواهد بود. هدف تحقیق پیش رو ارائه فرایند توسعه اسلامی بر اساس آموزه مهدویت است. مهم ترین مولفه ها که در این مقاله برای توسعه یافتگی و پیشرفت بر اساس آموزه مهدویت شناسایی شده عبارتند از: محوریت امام معصوم (ع)، همراهی و همدلی جامعه با امام عصر (عج)، هماهنگی با اقتضائات زمان، تعقل وتفکر، تقویت ایمان و تزکیه قلوب. چکیده عربی:لایختلف اثنان بإن التنمیة والتطور قد عرفا علی إنهما مؤشرین مهمین بالنسبة الی المجتمعات الإنسانیة وتثبیت دعائم وارکان الحیاة الهنیئة والکریمة ویقفز الی الذهن سؤال وهو ماهی العوامل والمقومات التی تساهم فی عملیة التنمیة والتطور من وجهة نظر الإسلام وذلک بالنظر الی المدینة المهدویة الفاضلة؟ ونقول فی صدد الإجابة إنه تتجلی بکل وضوح فی الرؤیة الإسلامیة حالة وعملیة التنمیة والتطور وخاصة فی البعد السیاسی من خلال حکومة الإمام صاحب العصر والزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وبما إن الحرکة صوب الکمال توجب الوصول الی قمة السعادة وایضاً بیان القرآن الکریم فی إن الهدف الاساسی من رسالة وبعثة الأنبیاء والمرسلین هی إظهار الدین ومعالمه وأحکامه فإن تحقق ذلک الامر یتم فی ظل المدینة المهدویة الفاضلة علی إنه مؤشر واضح من أجل حصول التنمیة والتطور الإسلامی ولایمکن تحقیق التطور بمعزل عن طرح عملیة التوسعة الإسلامی التی تبتنی وتعتمد بشکل اساسی علی التعالیم المهدویة وقد ذکرت هذه المقالة عدد من العوامل والنقاط التی تشارک فی عملیة التنمیة والتطور علی اساس تلک التعالیم وهی عبارة عن: محوریة الإمام المعصوم ومسایرة المجتمع وتعاطفه مع الإمام صاحب العصر والزمان (عج) والتسیق مع مقتضیات ومتطلبات العصر والزمان والتفکر والتعقل وتقویة آواصر الإیمان وتزکیة القلوب.

عماد الدین ابومحمد یحیی بن هبة الله حسینی، از عالمان و رجال شیعه در قرن پنجم و ششم هجری و از سادات بسیار خوشنام، متمکّن و دانشمند بوده، و منصب نقابت شیعیان را در منطقۀ بیهق بر عهده داشته است. منابع کهن او را عالم و شاعری زبردست در دو زبان فارسی و عربی دانسته اند و علاوه بر این وی را «صاحب القرآن» خوانده اند که نشان از انس و الفت او با قرآن کریم دارد. از سوی دیگر، جستجو در میان آثار وقفی کتابخانۀ آستان قدس رضوی نشان می دهد که یحیی بن هبة الله حسینی، و نوه اش ابوالحسن علی بن محمد بن یحیی بن هبة الله الحسینی دو اثر مهم قرآنی را در سدۀ ششم هجری بر آستان امام رضا (ع) وقف کرده اند که تاکنون شناسایی و در جایی معرفی نشده اند. قرآن یحیی بن هبة الله حسینی نمونه ای از زیباترین کتابت های قرآنی در ایران قرن ششم هجری است که به دست عالمی شیعی از سادات حسینی در شهر بیهق کتابت شده و در سال 535 هجری بر حرم رضوی وقف شده است. درواقع کاتب این اثر را از آغاز، به نیت وقف بر حرم مولایش، امام رضا علیه السلام کتابت و به زیبایی تمام تزیین و تذهیب و تجلید کرده است. سایر ویژگی های متنی این اثر، از جمله اختلاف قرائات (و عدم تطابق با یک قرائت معیّن)، تبعیّت از رسم املایی و قیاسی در کتابت کلمات قرآن، به کارگیری عدّ الآی بصْری، و مانند آن، هیچ تفاوتی با قرآن نویسی اهل سنت طی این قرون در ایران مرکزی و خراسان بزرگ ندارد. دو ویژگی مهم و مختص در قرآن یحیی بن هبة الله حسینی هست: نخست آنکه وی از آغاز این 30 جزء را به نیت وقف بر حرم امام رضا علیه السلام کتابت کرده و لذا در آغاز و انتهای جزوات خود، به خطی زیبا به این امر اشاره کرده است. دوم استفادۀ وی از عناصر تزیینی و تذهیبی زیبا و چشمگیر در جای جای نسخه است.

قد ذکر فی القرآن الکریم و الروایات المأثورة من اهل البیت (علیهم السلام) ترتّبُ الأثار الإجتماعیة الکثیرة علی أداء فریضة الزکاة أو ترکه. من أثار الجیّد لأدائه: تقرّب مجتمع المسلمین بالله تعالی، ازدیاد الأموال، المنع من تراکم أموال الأغنیاء و رکودها، تقویة الأمور الدینیة. و من أثار سوء ترکه: الضعف فی القوة الدفاعیة، القحط و المجاعة، تکثیر المخالفین، العداوة فی مجتمع المسلمین. و حیث أنّه فی زماننا هذا، خاصة جیل الشباب، هناک نقصٌ فی تعریف الزکاة و درک آثارها، لذا بیان حسن أثار أداء الزکاة و أیضاً سوء أثار ترکه علی ما ذُکر فی الآیات و الروایات، یمکن أن یوثر فی تغییر موقف مجتمع المسلمین و تمایلهم للوفاء بهذا الواجب الإلهی.

اگر چه از دیرباز درباره اهمیت و ارزش لفظ و معنی، در تراکیب بیانی، میان علمای بلاغت گفتگو بوده است، بعضی یافتن معانی را، ساده و لطف و رونق کلام را در انتخاب الفاظ مناسب، دانسته اند و طرفداران اصالت معنی، الفاظ را خادم معانی و حتی زیبایی صنایع لفظی را نه ازلفظ بلکه مربوط به معانی می دانند، لیکن حقیقت این است که لفظ و معنی هر دو در ترکیب بیانی موثر و دارای نقش ویژه است و تلاوم و تناسب حروف و واژه ها و معانی مستفاد از آنها کاملا به یکدیگر ارتباط دارد، میزان معنی وتعداد واژه های عهده دار انتقال این معنی –قلت و کثرت کلمات – دریک کلام و بلاغت آن، تاثیر شگفت دارد، زبان عربی با وجود غنای زبانی، به ایجاز و گزیده گویی متمایل و از اطناب و اسهاب روی گردان است، تا جایی که ایجاز را « حلیه القرآن» نامیده اند، بلاغت ایجاز و بلاغت مجاز و رابطه ایجاز و مجاز، در این نوشتار مورد بررسی قرار گرفته است تا روشن گردد: مجاز و ایجاز کجا با هم تلاقی دارند؟ آیا هر ایجازی، مجاز است؟ آیا مجاز حذف نوعی از مجاز مرسل یا مجاز عقلی است؟ و...