کاربرد سیستم مائی مایسلی مخلوط شامل سدیم دودسیل سولفات (SDS) و پلی اکسی اتیلن (23) دودکانول (Brij-35) به عنوان فاز متحرک در کروماتوگرافی مایع فاز معکوس مطالعه شد. دسته ای از کلروفنولها به عنوان مخلوط آزمایشی مورد استفاده قرار گرفتند. ارزیابی اثر افزایش اصلاحگر آلی بر کارایی نشان داد که استفاده از غلظتهای کمی از افزودنیهای آلی، کارایی را در فاز متحرک مایسلی مخلوط SDS/Brij-35 بهبود می بخشد. اثرات غلظت پروپانول، غلظت کل سورفاکتانت و pH بر بازداری و گزینش پذیری نیز مورد ارزیابی قرار گرفت و نشان داده شد که بین LnK′ و کسر حجمی پروپانول در گستره 10-0 درصد، رابطه ای خطی وجود دارد. همچنین کاهش منظمی در بازداری نمونه ها به صورت تابعی از غلظت سورفاکتانت مشاهده گردید. نتایج نشان دادند که قدرت شویش با کاهش pH فاز متحرک افزایش می یابد. همچنین با افزایش قدرت شویش تغییر در گزینش پذیری کروماتوگرافی مشاهده گردید.

سابقه و هدف: ایمی پرامین یکی از درمان های دارویی رایج در شب ادراری کودکان محسوب شده که به طور متوسط 60-50% مؤثر است، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر ایمی پرامین همراه با اکسی بوتینین در مقایسه باتک داروی ایمی پرامین در درمان شب ادراری غیرعارضه دار کودکان می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است و در آن 80 کودک دبستانی 12-6 ساله مبتلا به شب ادراری بدون عارضه که از میان 2500 کودک دبستانی شهر رفسنجان از طریق پرسش نامه غربالگری شده بودند، به صورت تصادفی به دو گروه 40 نفری تقسیم شدند، یک گروه تحت درمان با ایمی پرامین توأم با اکسی بوتینین و گروه دیگر تحت درمان با ایمی پرامین و پلاسبو به مدت 3 ماه قرار گرفتند. بعد از اتمام دوره درمانی و پیگیری در طول مدت درمان، موارد بهبودی و عدم بهبودی بررسی شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که میزان بهبودی با ایمی پرامین و پلاسبو60% و ایمی پرامین توأم با اکسی بوتینین 95% بدست آمد که از نظر بالینی و آماری معنی دار بود (p=0.00017).نتیجه گیری: بنظر می رسد روش درمان دو دارویی ایمی پرامین و اکسی بوتینین در شب ادراری غیرعارضه دار کودکان، روش مؤثرتری از درمان تک دارویی ایمی پرامین باشد هرچند پیشنهاد می شود درمطالعات بعدی، میزان عود شب ادراری و عوارض جانبی دارویی درهرکدام از متد فوق، مورد ارزیابی قرار گیرد.

هدف این پژوهش بررسی رفتار و پایداری پادزیستی باکتری های کشت پذیر در پی افزایش سه پادزیست پرکاربرد در سه خاک کشاورزی، چراگاه و معدن با اندازه های گوناگون فلزهای سنگین بود.پادزیست های آموکسی سیلین، سفیکسیم و مترونیدازول هریک به اندازه های 100 و 200 میلی گرم در کیلوگرم سه خاک کشاورزی، معدن و چراگاه به کار رفتند و در یک بازه کوتاه مدت (صفر، 1، 3 و 7 روز) فراوانی باکتری ها در کشتگاه های نوترینت آگار و درصد باکتری های پایدار در کشتگاه نوترینت آگار دارای پادزیست (16 میکروگرم آموکسی سیلین، 2 میکروگرم سفیکسیم، 8 میکروگرم جنتامایسین، 16 میکروگرم مترونیدازول و 8 میکروگرم تتراسایکلین در میلی لیتر نوترینت آگار) شمارش و برآورد شد.درصد باکتری های پایدار در برابر پادزیست های سفیکسیم، جنتامایسین و تتراسایکلین در خاک معدن به ویژه چراگاه که آلودگی زیادی به فلزهای سنگین داشتند، بیشتر از خاک کشاورزی بود و تنها درصد باکتری های پایدار در برابر آموکسی سیلین و مترونیدازول در خاک کشاورزی بیش از معدن بود. در خاک چراگاه 100 درصد باکتری ها در برابر پادزیست های آزمون شده به جز تتراسایکلین پایداری داشتند. تیمار خاک ها به آموکسی سیلین باعث افزایش درصد باکتری های پایدار شد که این افزایش به ویژه در خاک کشاورزی در غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم نمایان تر بود. همین یافته در کاربرد سفیکسیم نیز دیده شد؛ اما در خاک معدن غلظت بالای این پادزیست پیامد کاهشی نشان داد و درصد باکتری های پایدار در دو خاک چراگاه و کشاورزی نزدیک 100 درصد بود و در خاک معدن به کمتر از 20 درصد رسید. درصد باکتری های پایدار در خاک های تیمارشده با مترونیدازول نیز در برابر خاک های تیمارنشده افزایش چشمگیر داشت؛ اما در این تیمار پاسخ باکتری های خاک کشاورزی به غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم کاهشی بود و خاک معدن چنان پاسخی را نداشت.به طور کلی در همه تیمارها توان باکتری کشی تتراسایکلین و سپس جنتامایسین در غلظت های به کاررفته در کشتگاه در برابر سه پادزیست آموکسی سیلین، سفیکسیم و مترونیدازول بیشتر بود. پایداری پادزیستی باکتری های خاک به آلودگی خاک به فلزهای سنگین و گوناگونی باکتری های خاک، اندوخته ژنتیک و توان جابه جایی ژن های پایداری در میان آنها وابسته است. تنش همزمان آلودگی فلز و پادزیست ها در خاک، با توجه به ویژگی های خاک و پادزیست باعث چیرگی گونه های ویژه و پایدار می شود که می تواند باعث افزایش جابه جایی ژن های پایداری و فراوان شدن آنها شود.

ترکیب بسیار معروفی از پلی ایمیدها به نام پلی (4،4- اکسی بیس فنیلن پیروملیتیمید) به علت داشتن مقاومت گرمایی زیاد و خواص الکتریکی و مکانیکی ممتاز مورد توجه قرار گرفته است. پلیمر شدن خطی تراکمی دو مرحله ای روش ساخت این ترکیب است. از واکنش4،4-  اکسی دی آنیلین ابتدا با پیرو ملیتید دی انیدرید در حلال های قطبی بی پروتون نظیر دی متیل فرمامید، پلی آمیک اسید، با وزن مولکولی زیاد به دست می آید این پلیمر محلول از طریق پخت گرمایی به پلی ایمید آروماتیک غیر محلول تبدیل می شود برای تهیه4،4 - اکسی دی آنیلین ابتدا ترکیب مونو نیترودار آن یعنی پارانیترودی فنیل اتر تهیه شد. واکنش از نیترودار کردن کلروبنزن شروع و محصول پس از جدا سازی با پتاسیم فنوکسید در مجاورت کاتالیزور مس فعال شده ترکیب شد. پس از تقطیر در خلا پارانیترودی فنیل اتر با بازده 75 درصد به دست آمد. برای سنتز مونومر دوم، (پیروملیتیک اسید) از مشتق دو استخلافی بنزن ترجیحا متازایلن آغاز و به وسیله کلرومتیل دار کردن محصول 4 استخلافی 4، 6ـ بیس (کلرومتیل) متازالین با بازده 66 درصد به انجام رسید. اکسایش محصول به کمک نیتریک اسید غلیظ و پتاسیم پرمنگنات انجام و بررسی گردید. طیف هایFTIR, FT-H NMR  خصوصیات مواد سنتز شده را نشان می دهد.