فرضیه اصلی این تحقیق تاثیر نامطلوب رفتارهای نهادینه شده ایلات بر روند توسعه اقتصادی در ایران است. نگارنده به صورت مطالعه موردی و مراجعه به کتابخانه (روش کتابخانه ای) به بررسی و تحلیل موضوع پرداخته است. نتایج حاصل، برسه مطلب تاکید دارد. نخست: ایران طی صدها سال در معرض تهاجم های متناوب ایلات قرارداشته است که از عوارض آن، رشد روحیه ترس، بی اعتمادی، عدم شکل گیری وحدت ملی، گروه گرایی افراطی، تداوم استبداد است و در طول زمان به صورت فرهنگ تهاجم و تدافع خودنمایی کرده است. دوم: رفتارهای مبتنی برزندگی ایلی، که برآیند مبارزه دایمی با طبیعت خشن و بی رحم بوده و با نهادها و تشکیلات تمدنی، مانند صنعت و تجارت، که جزازطریق صلح و آرامش قادر به ادامه حیات نبودند به چالش برخاستند. سوم: ضرورت وجود دولت توسعه خواه که قادر باشد با سامان دادن امور ایلات از قدرت آنان در جهت رشد،... استفاده کند که در زمان قاجار، چنین دولتی وجود نداشت.

339 دانشجوی سال اول دانشکده افسری ایلات متحده اقدام به تکمیل یک پرسشنامه نمودند. این پرسشنامه در مورد سابقه فعالیت های نظامی آنها، جنسیت، نژاد، سابقه بیماری و آسیب دیدگی در طول 12 ماه گذشته، نوع پا، استفاده از تنباکوی بدون دود، مصرف سیگار، مصرف الکل و عادات خواب این افراد بود. سپس 21 کیلومتر را در مدت شش ساعت و نیم طی نمودند. پاهای این دانشجویان از نظر وجود تاول قبل و بعد از این راهپیمایی مورد معاینه قرار گرفت. انجام این تحقیقات نمایانگر آن بود که عوامل موثر در ایجاد تاول در پاها شامل: نژاد، (سیاه پوستان کمتر از دیگران در معرض این بیماری قرار دارند) وجود یک بیماری در طول 12 ماه گذشته، عدم سابقه فعالیت های نظامی، مصرف تنباکوی بدون دود و کف پای صاف  (Pes Planus) می باشد. مطالعه با روش رگرسیون خطی نشان داد که تمامی این عوامل به استثنای سابقه معمول نظامی، همگی جز مستقل می باشند.

در پنجم فوریه 1995 یک خمپاره 120 میلی لیتری به مرکز تجاری سارایو، در بوسنی شلیک شد. این انفجار 66 نفر را کشت و 206 نفر را زخمی کرد. ایلات متحده 71 نفر از مجروحین را به Landstuhle ، مرکز پزشکی منطقه ای تخلیه کرد. تعداد 28 نفر مجروح به سرویس طب فیزیکی و توانبخشی منتقل گشتند. نقش متخصصین طب فیزیکی در ارتش و کمک های بشر دوستانه و مدیریت مجروحین زمان جنگ در تخلیه گروهی کمتر از میزان واقعی آن ارزیابی گردیده است.نویسنده، اطلاعات مربوط به عوامل نفوسی، نوع جراحات، عوارض و محدودیت های عملکردی را جمع آوری کرده است. 17 تن از 28 بیمار ارزیابی شده در طی انفجار مرکز تجاری مجروح شده اند و بقیه قبل از انفجار مجروح شده بودند. از 132 تشخیص موجود در این 28 بیمار، 31 مورد شکستگی ها، 14 مورد قطع عضو، 8 مورد اطلاعات اعصاب محیطی، 3 مورد ضایعات طناب نخاعی و یک مورد ضربه مغزی بوده است. جراحات ناشی از زخم فشاری و محدودیت حرکات مفاصل، که هر دو از عوارض بی حرکتی هستند 18 مورد از تشخیص ها بوده است. اختلالات حرکتی راه رفتن در همه بیماران وجود داشت و 4 بیمار نیز اختلالات شدید در فعالیت های روزانه زندگی داشتند.

تیمور زندگی سیاسی- نظامی خود را از ماورا النهر، که سرزمین جغتائیان نامیده میشد، شروع کرد. او قبایل و ایلات و امرای این منطقه را متحد و یکپارچه کرد و سپاهی منظم فراهم آورد و با اتکا به این سپاه به اردوکشی و گشودن سرزمین های مختلف پرداخت. الگوی او در این لشکرکشی ها چنگیزخان بود. تیمور در این لشکرکشی ها همواره در پی آن بود که بر شکوه و شوکت سرزمین مادری خود، ماورا النهر، بیفزاید و، برای این منظور، با غارت ها و چپاول های سنجیده و دقیق، بنیه مالی آن جا را تقویت کرد و ، از طرف دیگر، با غارت نیروی انسانی کارآمد و مولد شهرها و ایالات دیگر و گسیل آن ها به ماورا النهر، فضای فکری، فرهنگی و هنری این منطقه را تقویت و غنی کرد. در این مقاله، طرز عمل و سیاق کار او برای رسیدن به نتیجه مطلوب و دستاوردهای هنری این طرز عمل و سیاست گذاری محل بحث و فحص قرار گرفته است.

طایفه زند که از گمنام ترین طوایف ایلات لرستان تا اواخر قرن دوازدهم بود؛ نقش مهمی در تاریخ ایران بعد از سلسله صفوی ایفا کرده است. کریم خان سردار زند زمانی به قدرت رسید که جامعه ایران حدود سه دهه و اندی سخت ترین مصایب و حقارت آمیزترین شکست ها و بار گران جنگ ها و مالیات ها را تحمل کرده بود و نیاز مبرمی به آرامش و صلح داشت. اما مشروعیت حکومت بعد از انقراض صفویان به صورت نوعی بحران سیاسی درآمده بود. از این رو تدبیر و درایت کریم خان برای حل این معضل و مشروعیت حکومت اش ابتکار جدیدی در معنا و مفهوم حکومت محسوب می شود. گرچه در ابتدای قدرتش عنوان وکل الدوله را انتخاب کرد؛ اما اندکی بعد وکیل الرعایا را برگزید و بدین ترتیب علی الظاهر قدرت اش را ناشی از اراده رعیت تلقی کرد.این مقاله مساله حاکمیت و مشروعیت آن را در دوران کریم خان مورد بررسی قرار می دهد.

هدف این تحقیق بررسی فرآیند و پیامدهای نوسازی و تغییر و تحولات اجتماعی در شهرستان سردشت از سال 1300 تا سال 1379 هجری شمسی می باشد. روش این تحقیق کیفی و میدانی بوده است که در آن محقق با استفاده از روش های تحقیقی کیفی مبادرت به گردآوری و تحلیل یافته ها کرده است. این تحقیق میدانی حدود 5 ماه طول کشیده است.اکثر ساکنان شهرستان سردشت تا پیش از آغاز فرآیند نوسازی به کشاورزی –دامداری اشتغال داشتند و ده نشین بودند، و گروه های کوچ نشین هم در مناطق کوهستانی به سر می برند. نظام اجتماعی – سیاسی، مبتنی بر نظام قبیله ای و ارباب رعیتی بود و مالکیت زمین عامل اساسی در قشربندی اجتماعی به شمار می آمد. بنابراین، پایگاه اجتماعی افراد با توجه به مالکیت زمین و نسبت تعیین می شد.تا پیش از آغاز فرآیند نوسازی، تمام منطقه فاقد شهر بود. با این حال دهکده سردشت مرکز داد و ستد بود و فرآورده های کشاورزی – دامی و بعضی کالاها به طور محدود مبادله می شد. فرایند نوسازی به تدریج بسیاری از جنبه های فرهنگ و جامعه سنتی را دگرگون ساخته است. استقرار ادارات دولتی در منطقه، اجرای اصلاحات ارضی، ورود تکنولوژی نوین از جمله وسایل، ابزارها، تاسیس مدارس نوین، احداث جاده ها و بالاخره تبدیل دهکده سردشت به شهر سردشت باعث دگرگونی درنظام اجتماعی – سیاسی و فعالیت های اقتصادی گردیده است. الغای نظام ارباب – رعیتی و انتقال قدرت از ایل و قبیله به دولت، ساختار سیاسی منطقه را تغییر داده و در نتیجه سران ایلات قدرت سنتی را از دست داده اند، هر چه اعضای خانواده های آن ها اکنون در ادارات دولتی نفوذ کرده و از موقعیتی مناسب برخوردارند. فرصت های شغلی جدید و دستیابی به آن ها از طریق سوادآموزی نوین، باعث تحرک اجتماعی گردیده است، به طوری که پایگاه اجتماعی افراد اکنون به صورت اکتسابی است. فعالیت های اقتصادی متنوع گردیده است، هر چند بسیاری از اهالی هنوز به کشاورزی – دامداری اشتغال دارند. به طور کلی، تمام جنبه های زندگی مردم این سامان دچار دگرگونی شده است، به این حال بسیاری از جنبه های فرهنگ سنتی به ویژه در روستاها کمتر تغییر یافته اند.

این نوشته در پی آن است که به نقش عشایر در حفظ وحدت ملی و تمامیت ارضی ایران بپردازد. بدین منظور دو فرضیه را مورد برسی قرار داده است: فرضیه ای که در این باره برای عشایر نقش منفی قایل شده و دیگری فرضیه ای که نقش مثبت عشایر را در این خصوص تاییـد می کنـد؛ آن گاه با اشـاره به بحث اقـوام در جوامع غربی و تفاوت بنیادین آن ها با مقوله عشایر در ایران و ذکر نمونه هایی از عملکرد ایلات مختلف عشایـر ایـران، فرضیه دوم را پاسخ مناسبی بـرای پرسش اصلی مقاله معرفی می کند.

ایل کلهر از بزرگ ترین ایلات کرد ایران است که از دیرباز در کوهپایه های زاگرس سکونت داشته اند. مسکن و محل کوچ ایل کلهر در دوره های مختلف تاریخی بنا بر استعداد ایلی و قدرت محلی آنان، از لحاظ وسعت و حدود، متفاوت بوده است. این محدوده را از جنوب شهر کرمانشاه تا حوالی بغداد و از سومار و نفت شهر تا خانقین و مندلی باید در نظر داشت. سرزمینی که زیستگاه ایل کلهر، در حال حاضر، بدان محدود شده است به دو ناحیه سردسیری و گرمسیری تقسیم می شود.جامعه روستایی کلهر، با تمام پیشینه یکجانشینی، به دلیل گله داری، هنوز دارای خصوصیات زندگی کوچ نشینی است. گله داران، حتی اگر یکجانشین باشند، موقع لازم، خانه و کاشانه را رها می کنند و همراه گله به دامان سرسبز طبیعت پناه می برند تا دام خود را در مراتع سرسبز بچرانند. با توجه به وسعت منطقه کرمانشاهان و تنوع آب و هوایی که وضعیت ویژه و با اهمیتی را برای دام داران این ناحیه فراهم آورده است، در همه مناطق ییلاقی و قشلاقی این استان مراتع وسیعی وجود دارد که یکی از بهترین ضروریات زندگی چوپانی و دام پروری است.

گونه زیست ایلی ایران به عنوان یکی از کهن ترین اشکال زیست، دارای تاریخ پرفراز و نشیبی است. یکی از مهم ترین ویژگی های این شکل زندگی در ایران، برخورداری از ساختار سیاسی ـ اجتماعی مستقل می باشد که رویدادهای مهم سیاسی ـ اجتماعی را رقم زده است. تداوم ساختار سیاسی مشخص، نظام ایلی را در جایگاه مهمی قرار می داد. اهمیت چنین جایگاهی را می توان در تشکیل دولت های سیاسی در ایران ملاحظه کرد.این شیوه زندگی تا مدت ها بخش عمده زندگی اجتماعی را در ایران تشکیل می داد. با آغاز قرن 14 ه‍ .ش، شکل زندگی ایلی تحت تاثیر عوامل عدیده دچار دگرگونی ساختاری شد. این تبدیل در گونه سنتی صورت نگرفته است؛ زیرا در گونه سنتی، گروه های ایلی در قالب «گروه های ایلی در خود» به سر می بردند، اما انتقال آن در گونه جدید که بیش تر با اسکان آن در ساخت های روستایی و به خصوص شهر ها صورت گرفته است، گروه های ایلی به گروه های قومی تبدیل شدند. در این تبدیل ما شاهد ظهور گروه قومی «برای خود» هستیم. مقاله حاضر نگاهی اجمالی به فرایند تبدیل هویت ایلی به هویت قومی دارد.

این مقاله عوامل وحدت ملی در ایران را با توجه به عناصر جغرافیای فرهنگی تحلیل و بررسی می کند. کشور ایران در شمالشرق خاورمیانه قرار گرفته و نزدیک به 70 میلیون نفر جمعیت دارد. دین اسلام یکی از عوامل تحکیم وحدت در کشور می باشد. زبان فارسی که زبان غالب ایرانیان است، به عنوان زبان رسمی و از دیگر عوامل وحدت کشور است. اکتشاف نفت از سال 1908 میلادی در ایران به عنوان یک عامل اقتصادی استحکام ملی مؤثر بوده، اما عناصری مانند موانع جغرافیایی نظیر کوه ها، کویرها و آب و هوای مختلف باعث عدم تجانس در کشور شده است. قومیت های مختلف، ایلات و عشایر، و خرده فرهنگهای متعدد نیز در ایران فراوانند. این اقوام که به طور سنتی به صورت ایل سازمان یافته اند به ایلات و سنتهای خود بیش از وحدت ملی پایبند هستند. هدف از تحقیق آن است که عوامل وحدت ملی و موانع تحکیم آن در کشور مورد بررسی قرار گیرد و فواید و مضرات آن برای دولت مردان و مردم روشن گردد تا در جهت همبستگی ملی گام برداشته شود. در این مطالعه منابع آرشیوی و تاریخی برای تحلیل موضوع مورد مداقه قرار گرفته است. نتیجه تحقیق بیانگر آن است که عوامل فرهنگی (مذهب، زبان، موسیقی)، اقتصادی (نفت)، سیاسی (سیاست دولت، سرزمین مشترک) و اجتماعی (شیوه زندگی، امکانات رفاهی) از جمله موارد تقویت و یا تضعیف همبستگی ملی به شمار می آیند.