این مطالعه گذشته نگر، به منظور بررسی شیوع عوامل روانی و اجتماعی در بزهکاری یک صد نفر نوجوان بزهکار مقیم زندان تبریز در سال 1376 انجام گرفت. بدین منظور از بین حدود 400 نفر پسر نوجوان و بزهکار مقیم زندان تبریز، یک صد نفر بطور تصادفی انتخاب شدند و بوسیله مصاحبه بالینی نیمه ساخت یافته و پرسشنامه تهیه شده که اطلاعات فردی و خانوادگی را می سنجید مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن گروه مورد مطالعه در محدوده 11 تا 22 سالگی بود و فراوانترین گروه سنی را 17 تا 19 سالگی تشکیل می داد (58% موارد). 87% این افراد بیکار بودند و یا کار ثابت و مشخصی نداشتند و 13% به تحصیل اشتغال داشتند. 83% سواد ابتدایی و یا راهنمایی داشتند. انواع جرایم و اتهامات گروه مطالعه عبارت بودند از: سرقت 43% ضرب و جرح و چاقوکشی 11%، لواط 11%، مشروبخواری 10%، سوء مصرف مواد 9%، رابطه نامشروع 8%، قتل (عمد و غیرعمد) 6% و مزاحمت 2%. در بررسی اطلاعات کسب شده از این افراد عوامل روانی و اجتماعی زیر در بزهکاری آنان موثر شناخته شد: بی سوادی والدین: 53% پدران و 74% مادران بیسواد بودند. فقر اقتصادی: 72% در فقر به سر می بردند. 58% این افراد بیش از 5 خواهر و برادر داشتند. در خانواده سابقه جرم و جنایت در 17% موارد مثبت بود. در 9% افراد سابقه بیماری روانی در یکی از وابستگان درجه یک وجود داشت. 14% افراد مورد مطالعه سابقه بیماری روانی شدید داشتند. سابقه محکومیت قبلی در 18% موارد مثبت بود. 37% افراد دارای خصوصیات شخصیت ضد اجتماعی بودند.در بررسی علل محکومیت و ارتکاب جرم در نوجوانان مورد مطالعه 53% آنها دوستان ناباب، 29% خانواده خود و 18% خود را مقصر اعلام کردند.