به منظور مقایسه کارائی علف کشهای تریفلورالین، اتال فلورالین، سیانازین، آلاکلر، پروپیزامید با وجین دستی در کنترل علفهای هرز کلزای پاییزه آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 8 تیمار و 4 تکرار در پاییز سال 1375 در ایستگاه تحقیقات عراقی محله گرگان صورت گرفت. نتایج نشان داد که علف کشها جز آلاکلر در کاهش تراکم خردل وحشی به طور معنی داری بر تیمار شاهد (عدم کنترل) برتری داشتند، هر چند تیمارهای دو و چهار مرتبه وجین دستی از این نظریه به علف کشهای مورد استفاده برتری داشتند. در کنترل یولاف وحشی همه علف کشها نسبت به شاهد برتری داشتند ولی اثر کنترلی علف کشهای سیانازین و آلاکلر به طور معنی داری نسبت به سایر علف کش ها کمتر بود. تیمارهای آزمایش تاثیری بر تراکم بوته های کلزا نداشتند. همچنین همه تیمارها جز سیانازین و آلاکلر موجب افزایش معنی دار عملکرد نسبت به شاهد شدند.

استفاده از روش های مبارزه شیمیایی و علفکش ها به مقدار کمتر از میزان توصیه شده، جهت کاهش هزینه ها و سلامت محیط زیست و در نتیجه افزایش تولید ضروری است. به این منظور در سال زراعی 1379 آزمایش مزرعه ای در قالب بلوک های کامل تصادفی با 11 تیمار و چهار تکرار در ساری با هدف بررسی اثر مقادیر کاهش یافته علفکش ها بر مهار علف های هرز و عملکرد سویا به اجرا در آمد. در این تحقیق از سه علفکش تریفلورالین (به صورت پیش از کشت) ستوکسیدیم و بنتازون (به صورت پس رویشی) در میزان های توصیه شده، 75% و 50% میزان توصیه شده استفاده گردید. یازده تیمار آزمایش: علفکش تریفلورالین با مقادیر 84% (میزان توصیه شده)، 0.63 و 0.42 کیلوگرم ماده موثر در هکتار و ستوکسیدیم با مقادیر 0.224 (میزان توصیه شده)، 0.168 و 0.112 کیلوگرم ماده موثر در هکتار و بنتازون با مقادیر 0.48 (میزان توصیه شده)، 0.63 و 0.42 کیلوگرم ماده موثره در هکتار و دو تیمار شاهد با وجین و بدون وجین بود. با توجه به عملکرد تیمارهای مختلف، امکان کاهش مصرف علفکش تا حد 50% میزان توصیه شده وجود دارد. کلیه تیمارهای علفکش توانست با گاوپنبه و تاج خروس بیش از 90% مبارزه کند. در تیمارهای کاربرد 50% میزان توصیه شده علفکش های تریفلورالین و ستوکسیدیم بهترین درصد مهار علف های هرز باریک برگ مشاهده شد. هیچ یک از علفکش های مورد استفاده اثر سو بر سویا نداشتند. مقادیر کاهش یافته علفکش ها از لحاظ درصد مهار علف های هرز و هم چنین از نظر تولید محصول سویا با میزان توصیه شده اختلاف معنی داری نداشت.

به منظور بررسی تاثیر وجین و علفکش های پیش کشت تریفلورالین و پس رویشی هالوکسی فوپ اتوکسی اتیل، بنتازون و ستوکسیدیم و همچنین ترکیباتی از تیمارهای یاد شده بر روی کنترل علف های هرز لوبیا تحقیقی طی دو سال 1379 و 1380 در شهر ری اجرا گردید. ده تیمار مختلف برای کنترل علف های هرز در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اعمال گردیدند. نتایج دو ساله نشان داد که بالاترین عملکرد دانه لوبیا با میانگین 581.1 گرم در متر مربع از تیمار ترکیبی علفکش پیش کشت تریفلورالین + دو مرحله وجین حاصل گردید. تیمار دو مرحله وجین با میانگین عملکرد دانه 527.6 گرم در مترمربع در کلاس بعدی قرار گرفت. بین سموم پس رویشی نیز بهترین نتیجه از کاربرد تیمار ترکیبی تریفلورالین + هالوکسی فوپ اتوکسی اتیل با میانگین عملکرد دانه 466.4 گرم در مترمربع به دست آمد. آزمایش نشان داد که بهترین تیمارهای کنترل کننده علف های هرز لوبیا آنهائی هستند که عمل وجین در آنها انجام شده است. این موضوع نشان دهنده اهمیت و اولویت وجین در زراعت لوبیاست. نتایج این پژوهش همچنین نشان داد که مصرف علفکش پیش کشت تریفلورالین به تنهائی در مهار علف های هرز لوبیا اهمیت زیادی ندارد. به منظور کنترل علف های هرز لوبیا بهتر است قبل از کشت از علفکش تریفلورالین استفاده شود و پس از سبز شدن نیز دو مرحله وجین انجام پذیرد. البته نکته مهم این که انجام وجین در سطوح کشت محدود و در صورت وجود کارگر ارزان قابل توجیه خواهد بود در غیر این صورت بایستی از تیمار ترکیبی تریفلورالین + هالوکسی فوپ اتوکسی اتیل استفاده نمود.

به منظور تعیین مناسب ترین روش کنترل علف های هرز در زراعت گلرنگ بهاره و دست یابی به عملکرد مطلوب و نیز استفاده بهینه از رطوبت ذخیره شده در شرایط دیم، این بررسی به مدت 2 سال زراعی (82-1381) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در 3 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه اجراگردید. تیمارهای مورد بررسی عبارت بودند از: A1 = بدون کنترل علف هرز (شاهد)، A2 = دو بار وجین دستی علف های هرز (یکی در مرحله روزت و دیگری قبل از طویل شدن ساقه)، A3 = انجام یک بار کنترل مکانیکی به وسیله پنجه غازی در مرحله قبل از طویل شدن ساقه، A4 = کنترل شیمیایی با علف کش تریفلورالین (%5/44 (Ec= به میزان 5/1 لیتر در هکتار قبل از کاشت و A5 = کنترل شیمیایی با علف کش تریفلورالین (%5/44 (Ec= به میزان 5/2 لیتر در هکتار قبل از کاشت. نتایج تجزیه مرکب داده ها در طی دو سال نشان داد که اثر روش های مختلف کنترل علف های هرز بر تعداد علف هرز در واحد سطح، ارتفاع بوته و عملکرد دانه در سطح احتمال 1% معنی دار بود و از بین صفات زراعی مورد مطالعه، تنها عملکرد دانه تحت تاثیر اثر متقابل سال روش های کنترل علف هرز (در سطح احتمال 1%) قرار گرفت که ناشی از متفاوت بودن روند تغییرات عملکرد دانه در طی سال های اجرای آزمایش بود. از نظر عملکرد دانه تیمار دو بار وجین دستی با 1251 کیلوگرم در هکتار و بیشترین عملکرد در کلاس a و تیمار 5/1 لیتر در هکتار علف کش تریفلورالین با 770 کیلوگرم در هکتار و کمترین عملکرد در کلاس b قرار گرفت. تیمار5/2 لیتر در هکتار علف کش تریفلورالین با 1002 کیلوگرم در هکتار در کلاس ab و بعد از تیمار 5/1 لیتر در هکتار علف کش تریفلورالین قرار گرفت. تیمار مذکور از نظر عملکرد روغن در واحد سطح نیز با 291 کیلوگرم روغن تولیدی در هکتار بعد از تیمار دو بار وجین دستی قرار داشت.

به منظور تعیین مناسب ترین روش کنترل علف های هرز در زراعت دیم کلزا و دست یابی به عملکرد مطلوب و نیز استفاده بهینه از رطوبت ذخیره شده خاک در دیم زارها، این طرح به مدت سه سال زراعی (82-1380) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه اجرا گردید.تیمارهای مورد بررسی عبارت بودند از A1: بدون کنترل علف هرز (شاهد)، A2: انجام یک بار وجین دستی علف های هرز در مرحله قبل از طویل شدن ساقه، A3 انجام دوباره وجین دستی (یکی در اواسط مرحله روزت و دیگری در مرحله قبل از طویل شدن ساقه) ،A4 : انجام کنترل مکانیکی به وسیله پنجه غازی در مرحله قبل از طویل شدن ساقه، A5: مبارزه شیمیایی به وسیله علف کش تریفلورالین به میزان 1.5 لیتر در هکتار قبل از کاشت و A6: مبارزه شیمیایی به وسیله علف کش تریفلورالین به میزان 2.5 لیتر در هکتار قبل از کاشت. نتایج تجزیه مرکب داده ها نشان داد که اثر روش های مختلف کنترل علف های هرز بر روی صفات تعداد علف هرز در واحد سطح، تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، درصد رطوبت از دست رفته از خاک، درصد روغن و عملکرد دانه در سطح احتمال 1% معنی دار بود. از بین صفات مورد مطالعه، تنها تعداد دانه در غلاف و وزن هزار دانه تحت تاثیر اثر متقابل سال × روش های کنترل قرار گرفتند. تیمار A3 با عملکرد دانه 487.5 کیلوگرم در هکتار در کلاس A و تیمار A6 با 285 کیلوگرم در هکتار در رتبه دوم و کلاس b قرار داشت. تیمار A6 از نظر عملکرد روغن در واحد سطح نیز با 107 کیلوگرم روغن در هکتار بعد از تیمار A3 قرار داشت. همچنین این تیمار از نظر تلفات رطوبت خاک در فاصله زمانی قبل از اعمال تیمارها و نیز یک هفته پس از اعمال آخرین تیمار، تلفات رطوبتی کمتری داشت و بنابراین تیمار کنترل شیمیایی علف های هرز کلزا با مصرف 2.5 لیتر در هکتار تریفلورالین قبل از کاشت برای منطقه مراغه و نیز مناطق با شرایط آب و هوایی مشابه، توصیه می گردد.

به منظور بررسی روش های مختلف کنترل علف های هرز در گلرنگ دیم و تاثیر این روش ها بر عملکرد، اجزا عملکرد، درصد روغن دانه، وزن خشک علف های هرز، و تحمل گلرنگ به علفکش های به کار برده شده، این آزمایش در سال زراعی 81-1380 در مزرعه ایستگاه تحقیقات دیم سرارود کرمانشاه به صورت آزمایش فاکتوریل مخلوط (Mixed Factorial) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار به اجرا درآمد. فاکتور A، علفکش در چهار سطح شامل تریفلورالین به میزان 960 گرم ماده موثر در هکتار، پندیمتالین به میزان 660 گرم ماده موثر در هکتار، اتال فلورالین به میزان 1172.5 گرم ماده موثر در هکتار و ایمازامتابنز به میزان 625 گرم ماده موثر در هکتار، فاکتور B، شامل بدون هیچگونه کنترل مکانیکی، یکبار وجین دستی در مرحله 6 برگی محصول، یکبار کولیتواتور در مرحله 6 برگی محصول، کولیتواتور در مرحله 6 برگی+ وجین دستی در مرحله 12 برگی همراه با شاهد بدون علف هرز و با علف هرز. نتایج بر اساس جدول تجزیه واریانس نشان داد که کنترل شیمیایی علف های هرز تاثیر معنی داری بر عملکرد گلرنگ نداشت اما روش های مکانیکی در سطح 1% اثر معنی داری بر عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک داشتند و اثر متقابل دو روش کنترل شیمیایی و مکانیکی بر عملکرد و سایر صفات زراعی گلرنگ معنی دار نشد همچنین تاثیر تیمارهای کنترل علف های هرز بر درصد روغن دانه نیز معنی دار نشد. از بین روش های مکانیکی به کار برده شده بیشترین میزان عملکرد متعلق به روش وجین دستی در مرحله 6 برگی بود. بر اساس روش استاندارد EWRS میزان خسارت علفکش های خاک مصرف برای علف های هرز موجود در محل آزمایش در مرتبه ضعیف و علفکش ایمازامتابنز در مرتبه کمی مطلوب قرار گرفت. از بین علفکش های به کار برده شده با توجه به ارتفاع بوته، تعداد غوزه و تعداد دانه در بوته متحمل ترین علفکش ها برای گلرنگ تریفلورالین و ایمازامتابنز بودند.

جهت کنترل شیمیایی علف های هرز مزارع پنبه و معرفی علف کش های جدید با محل عمل متفاوت و کارآیی بیشتر آزمایشی در ایستگاه های تحقیقاتی ورامین، خراسان و گلستان در سال 1383 در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با 11 تیمار و چهار تکرار انجام گردید. علف کش های رایج شامل تریفلورالین و اتالفلورالین به ترتیب با دزهای 1200 و 1160 گرم ماده موثره در هکتار به صورت خاک مخلوط، علف کش دیورون به مقدار 2400 گرم ماده موثره در هکتار به صورت پیش رویشی و علف کش های جدید شامل پرومترین + فلومتورون با دو روش پیش کشت با دزهای 1232، 1936 و 2464 گرم ماده موثره در هکتار و پیش رویشی با دزهای 1499، 2024 و 2552 گرم ماده موثره در هکتار و تریفلوکسی سولفورون سدیم با دو دز 11.25 و 15 گرم ماده موثره در هکتار همراه با سیتوگیت 2 درصد هزار به صورت پس رویشی بودند. نتایج نشان داد، پرومترین + فلومتورون با دزهای 2024 و 2552 گرم در هکتار (پیش رویشی) و تریفلوکسی سولفورون سدیم با دزهای 11.25 و 15 گرم در هکتار و علف کش دیورون با دز 2400 گرم در هکتار در افزایش عملکرد و اجرای عملکرد پنبه بیشترین تاثیر را داشتند. سایر تیمارهای پرومترین + فلومتورون نیز تاثیر بیشتری در افزایش عملکرد نسبت به علف کش های دیگر خصوصا تریفلورالین و اتالفلورالین داشتند. تراکم و وزن خشک علف های هرز نیز به طور قابل توجهی تحت تاثیر دزهای مختلف تریفلوکسی سولفورون سدیم و دزهای بالای پرومترین + فلومتورون (پیش رویشی) قرار گرفت. علف کش های جدید در کنترل نوع علف های هرز با یکدیگر تفاوت هایی نشان دادند.