مقدمه و هدف: یکی از بزرگترین موانع سلامت در میان جوامع امروز، چاقی است. اختلال در عملکرد اندوتلیال در افراد چاق نسبت به سایر افراد بیشتر است و آمادگی قلبی-تنفسی در این افراد پایین است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر انواع تمرینات تناوبی با شدت بالا بر سطوح آمادگی قلبی-تنفسی، سطوح اندوتلین-1 و نیتریک اکساید در افراد چاق بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود. تعداد 100 نفر آزمودنی چاق (بر اساس نمایه توده بدنی) مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی تهران، به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین تناوبی با شدت بالا تردمیل (HIIT-TR)، دوچرخه (CY)، ترکیبی (CO) و کنترل (C) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های تمرینی به مدت 12 هفته به تمرین پرداختند. نمونه خونی و آزمون های آمادگی توان قلبی-تنفسی آزمودنی ها در دو نوبت پیش آزمون و پس آزمون سنجش شد. برای سنجش سطوح نیتریک اکساید (NO) و اندوتلین-1 (ET-1) از روش الایزا استفاده شد و از آنالیز واریانس یک طرفه و دوطرفه برای بررسی تغییرات داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد پس از 12هفته تمرین، میزان اکسیژن مصرفی اوج (VO2 peak) در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل بهبود یافته است (0/001>p) و در گروه HIIT-TR نسبت به گروه HIIT-CO افزایش بیشتری داشت (0/01>p). در گروه TR، میزان افزایش NOx نسبت به سایر گروه های تمرینی بیشتر بود (0/01>p). تمرین، سطوح پلاسمایی ET-1 را در گروه های تمرینی TR و CO را کاهش داد، در حالی که سطوح ET-1 در گروه CY با گروه CTR اختلاف معناداری ندارد (0/05

زمینه و هدف: حدود 10% از جمعیت جهان دچار نوعی معلولیت هستند که قریب یک سوم آنها را کودکان تشکیل می دهند. پیروی والدین از برنامه توانبخشی فرزندان نقش مهمی در پیشرفت درمانی کودکان دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان پیروی والدین از برنامه های توانبخشی کودکان معلول مراجعه کننده به مراکز سرپایی توانبخشی شهر بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه مقطعی و توصیفی، اطلاعات مورد نیاز از همه 92 والدینی که کودکان معلول ایشان از مراکز توانبخشی سرپایی شهر بیرجند خدمات توانبخشی (کار درمانی، فیزیوتراپی و گفتار درمانی) دریافت می کردند، جمع آوری شد. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بود و روایی محتوایی 0.72 و ضریب پایایی آزمون مجدد آن 0.94 بود. با انجام مصاحبه بر اساس پرسشنامه وضعیت پیروی والدین از توصیه حضور مرتب در جلسات درمان، انجام تمرینات درمانی در منزل، تهیه وسایل توانبخشی و تهیه مواد آموزشی، سنجیده شد. داده ها با استفاده از نسخه 16 نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بالغ بر 47.8% (44 نفر از 92 نفر) از مراجعه کنندگان پیرو توصیه حضور مرتب در جلسات درمان (یعنی شرکت در 90% و بیشتر جلسات) و 70% (42 نفر از 60 نفر) پیرو انجام تمرینات درمانی با کودک در منزل (یعنی انجام 50% و بیشتر توصیه ها) بودند. در زمینه تهیه وسایل توانبخشی و تهیه مواد آموزشی (یعنی تهیه 90% و بیشتر از موارد توصیه شده) به ترتیب 77% (47 نفر از 61 نفر) و 72.7% (16 نفر از 22 نفر) پیرو توصیه ها محسوب می شدند.نتیجه گیری: برای حصول موفقیت در درمان، تلاش در راه شناسایی موانع پیروی والدین کودکان معلول از برنامه های توانبخشی فرزندان و فراهم نمودن زمینه فائق آمدن بر آنها، اجتناب ناپذیر می باشد.

برخی شواهد نشان می دهد ورزش شدید با ماسک ممکن است به طور بالقوه باعث افزایش بار قلبی شود. هدف تحقیق حاضر بررسی 2 هفته تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT) با ماسک صورت(جراحی در برابر N95) بر پاسخ های فیزیولوژیکی سیستم اتونوم قلب (CAS) است. در این پژوهش کاربردی و از نوع نیمه تجربی هجده زن داوطلب به طور تصادفی به دو گروه تمرین با شدت متوسط(MIIT) با ماسک های N95(MIIT+N95) و جراحی(MIIT+SUR) و یک گروه کنترل تمرین با شدت متوسط بدون ماسک(MIIT+Nomask) تقسیم شدند. گروه تمرین با شدت متوسط به همراه ماسک N95 (MIIT+N95) و گروه تمرین با شدت متوسط به همراه ماسک جراحی (MIIT+SUR ) پروتکل تمرین تناوبی بر پایه وزن را در حین پوشیدن ماسک های N95 و یا جراحی به مدت دو هفته انجام دادند. گروه تمرین با شدت متوسط بدون ماسک(MIIT+Nomask) نیز تمرینات مشابه را بدون پوشیدن ماسک اجرا کردند. شاخصهای CAS با استفاده از دستگاه الکتروکاردیوگرام (ECG) و نرم افزار kubios در حالت استراحت و متعاقب پروتکل زیربیشینه ای در قبل و بعد از مداخله 2 هفته ای MIIT ارزیابی شد و تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 در سطح معنی داری (05/0 ≥ p) انجام شد. از طریق آزمون کولموگروف اسمیرنوف، از روشهای آماری پارامتریک شامل ANOVA یکطرفه در اندازه گیری های مکرر برای بررسی اثر دویدن زیربیشینه ای روی نوارگردان با دو نوع ماسک (جراحی در برابر N95) در قبل و متعاقب اجرای دو هفته تمرین MIIT استفاده شد. . طبق آزمون انالیزواریانس دوطرفه کاهش غیرمعناداری در مقادیر R-R، RMSSD، SDNN، SD1 و SD2 و افزایش غیرمعنا دار نسبت فرکانس پایین (LF)، و نسبت فرکانس پایین/فرکانس بالا (LF/HF)، در گروه های N95، SURGICAL و NO-MASK متعاقب پروتکل زیربیشینه مشاهده شد(همه P کمتر از 05/0). در مقایسه با گروه MIIT + Nomask، دو هفته MIIT با ماسک، به ویژه در گروه MIIT + SUR باعث بهبود مقادیر R-R، SD1 و SD2 در پاسخ به پروتکل زیربیشینه شد(همه P بیشتر از 05/0) تفاوتی بین گروه های N95 و SURGICAL دیده نشد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد افزایش تحمل سیستم اتونوم قلبی زنان سالم به پروتکل استرس ورزشی متعاقب دو هفته تمرین با شدت متوسط (MIIT) به همراه ماسک، با نتایج قابل توجه تر در گروه تمرین با شدت متوسط به همراه ماسک جراحی (MIIT+SUR) می باشد. طبق نتایج، زنان سالم می توانند در طول همه گیری کووید-19 در طول تمرینات با شدت متوسط بدون نگرانی در مورد اثرات مضر احتمالی بر سیستم قلبی عروقی، از ماسک صورت استفاده کنند.

قدرت عضلانی و افزایش تمرکز از مولفه های بسیار مهم و موثر در موفقیت ورزشکاران تیراندازی است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر شش هفته تمرینات قدرتی همراه با EMS بر میزان BDNF بزاق و قدرت عضلات پشتی تیراندازان با کمان نخبه بود. در این تحقیق نیمه تجربی، 16 تیرانداز نخبه مرد داوطلب (دامنه سنی 16 الی 18سال و شاخص توده بدنی 25-20کیلوگرم بر مجذور متر) هدفمند و دردسترس انتخاب شدند و تصادفی در دو گروه تمرین قدرتی همراه با EMS و گروه تمرین قدرتی با کمان قرار گرفتند. گروه EMS، تمرینات قدرتی (با شدت 50 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه) همراه با تحریک الکتریکی عضلانی (جریان خروجی حداکثر 180 میلی آمپر، فرکانس خروجی 1 تا 120 هرتز) را 3 روز در هفته به مدت 6 هفته انجام دادند و گروه کنترل فقط تمرینات قدرتی را مشابه گروه EMS انجام دادند. داده ها با استفاده از آزمون t زوجی و مستقل در سطح معنی داری P<0. 05 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد پس از 6هفته، میانگین قدرت عضلات پشتی در گروه تمرینات قدرتی همراه با EMS نسبت به گروه تمرین قدرتی با کمان به طور معنی داری بالاتر بود (001/0>p). همچنین قدرت عضلات پشتی در دو گروه تمرین قدرتی همراه با EMS و گروه تمرین قدرتی با کمان نسبت به پیش آزمون به طور معنی داری افزایش یافت (001/0>p) میزان BDNF بزاقی در تیراندازان با کمان نخبه در گروه تمرین قدرتی همراه با EMS نسبت به گروه تمرین قدرتی با کمان تفاوت معنی داری نداشت(985/0=p). با توجه به نتایج، به نظر می رسد تمرینات قدرتی همراه با EMS می تواند سبب افزایش قدرت عضلات پشتی تیراندازان با کمان نخبه شود.

بین میزان بیان ژن مایواستاتین و قدرت عضلانی و همچنین فاکتورهای مربوط به آمادگی حرکتی ورزشکاران ارتباط وجود دارد. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی به شکل سنتی و تمرینات تعلیقی-مقاومتی بر سطوح سرمی مایواستاتین و نتایج آزمون های عملکرد حرکتی کشتی گیران می باشد. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون می باشد. تعداد 30 نفر از کشتی گیران انتخاب و به صورت تصادفی به 3 گروه کنترل، تمرینات مقاومتی سنتی و تمرینات تعلیقی-مقاومتی تقسیم شدند. سطوح سرمی مایواستاتین، قدرت عضلانی، سرعت، توان و چابکی به ترتیب بوسیله روش خونگیری ناشتایی و آزمون های یک تکرار بیشینه در حرکت پرس سینه، آزمون 15 یارد سرعت، پرش سارجنت و T، مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از اتمام مرحله پیش آزمون، هر یک از گروه های تمرینی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه تمرینی به مدت 30-45 دقیقه تمرینات مربوط به خود را انجام دادند. در پایان 8 هفته تمرینات نیز کلیه آزمون هایی که در مرحله پیش آزمون به انجام رسیده بود مجددا و در مرحله پس آزمون تکرار شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری یافته های تحقیق از روش های آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تعقیبی بونفرونی نشان داد که در مرحله پس آزمون بین میانگین تمامی متغیرهای مورد بررسی، در گروه مقاومتی سنتی با تعلیقی_مقاومتی تفاوت معنی داری وجود ندارد(05/0P>)؛ اما بین میانگین متغیرهای مورد بررسی، در گروه کنترل با دو گروه تمرینی در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0P≤). با توجه به نتایج تحقیق حاضر، هر دو شیوه تمرینات مقاومتی سنتی و تمرینات تعلیقی-مقاومتی موجب کاهش سطوح سرمی مایواستاتین شده و با افزایش قدرت عضلانی می تواند به عنوان رویکردی جهت بهبود عملکرد حرکتی کشتی گیران آزادکار مورد استفاده قرار گیرد.