به دنبال همه گیری بیماری سفیدک پودری گندم در بعضی از استان های کشور به ویژه در استان مازندران،برخی از عوامل موثر در توسعه بیماری فوق مانند تابستان گذرانی و زمستان گذرانی بیمارگر، دامنه میزبانی و رابطه شدت بیماری با عوامل جوی (درجه حرارت، درصد رطوبت نسبی، میزان بارندگی و ساعات آفتابی) در طی سه سال زراعی 1378-1375 مورد بررسی قرار گرفت.این بررسی در ایستگاه های تحقیقاتی قراخیل، بایع کلا، فیروز کنده، دشت ناز و سراج محله استان مازندران با کاشت ارقام رایج شامل اترک، میلان، تجن، فلات، هیرمند و رسول انجام شد .برای بررسی اثر عوامل آب و هوایی روی شدت بیماری سفیدک پودری بر روی ارقام مختلف گندم، از روش رگرسیون خطی قدم به قدم (step wise regression) استفاده شد. در هر سه سال بررسی، شدت آلودگی رقم گندم تجن و نیز کلیه ارقام گندم مورد آزمایش با میانگین درجه حرارت رابطه خطی و معنی دار داشت،بدین معنی که با افزایش درجه حرارت شدت بیماری افزایش یافته و در اواسط اردیبهشت ماه به اوج خود می رسد. در بررسی میانگین سه ساله شدت آلودگی و رابطه آن با عوامل آب و هوایی علاوه بر درجه حرارت هفتگی، رطوبت نسبی نیز تاثیرگذار بود. بررسی تابستان گذرانی و زمستان گذرانی قارچ بیمارگر مشخص نمود که کلیستوتسیوم های قارچ در تیر و مرداد ماه بالغ شده و داخل آن ها آسک و آسکسپور تشکیل می شود ولی در اواخر شهریورماه کلیستوتسیوم ها خالی بودند.این موضوع نشان دهنده آزاد شدن آسکسپورها و انتشار آن ها بوده و می توان گفت که علاوه بر کنیدی و میسلیوم،این اسپورها نیز در اشاعه بیماری نقش دارند.در بررسی دامنه میزبانی قارچ بیمارگر، علایم بیماری روی علف های هرز گرامینه شامل اژیلوپس،فالاریس و چچم مشاهده و اثبات بیماریزایی شد.این اولین گزارش بیماری سفیدک پودری گندم از روی چچم واژیلوپس در استان مازندارن می باشد.

در این پژوهش، تاثیر یولاف وحشی (Avena ludoviciana)، فالاریس (Phalaris minor) و خردل وحشی (Sinapis arvensis)، به ترتیب با تراکم های صفر تا 61، صفر تا 39 و صفر تا 74 بوته در متر مربع، در عملکرد گندم رقم فلات برآورد شد.  یولاف وحشی و فالاریس با تراکم های گوناگون تاثیر معنی داری روی ارتفاع بوته های گندم نداشتند. ولی خردل وحشی با 12.5 بوته یا بیشتر در مترمربع موجب کاهش معنی دار ارتفاع گندم شد.  یولاف وحشی با 39 بوته یا بیشتر در مترمربع وزن هزار دانه و تعداد دانه در سنبله گندم را کاهش داد.  این علف هرز با تراکم بین 11.5 تا 61 بوته در متر مربع، به ترتیب باعث 18 تا 44 درصد کاهش عملکرد دانه گندم شد.  فالاریس با 29 تا 39 بوته در مترمربع، موجب کاهش معنی دار وزن هزار دانه و 18 تا 19 درصد کاهش عملکرد دانه گندم گردید ولی تاثیری روی تعداد دانه در سنبله نداشت. خردل وحشی با تراکم بیش از 12.5 و 22.5 بوته در مترمربع، به ترتیب روی کاهش تعداد دانه در سنبله و وزن هزار دانه گندم تاثیر معنی داری داشت.  این علف هرز، همچنین، با 12.5 تا 74 بوته در مترمربع، 51 تا 91 درصد در کاهش عملکرد دانه گندم تاثیر داشت.

به منظور بررسی مقاومت علف هرز فالاریس به علف کش فنوکساپروپ – پی - اتیل، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار، در گلخانه تحقیقاتی بخش علف های هرز موسسه تحقیقات آفات و بیماری های گیاهی تهران، انجام شد. آزمایش شامل شانزده توده فالاریس بود که با مقدار توصیه شده علف کش فنوکساپروپ – پی - اتیل (75 ai/hag) تیمار شدند. در این آزمایش چهار توده GR14، FR8، GR7 و KhR3 با دارا بودن LD50, GR50 بیشتر از 50 درصد، به تیمار با مقدار توصیه شده علف کش از خود مقاومت نشان دادند. درجه مقاومت محاسبه شده برای درصد وزن خشک توده ها به ترتیب برابر با 9.95، 14.52، 19.56 و 24.3 و برای درصد بوته های زنده مانده به ترتیب برابر با 7.77، 10.11، 12.3 و 15.91 بود.

به منظور بررسی و پی جویی مقاومت به علف کشهای بازدارنده ACCase در توده های علف هرز فالاریس مشکوک جمع آوری شده از مزارع گندم دو استان فارس و گلستان، آزمایش دز-پاسخ در گلخانه تحقیقاتی دانشکده دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. نتایج نشان داد که توده های AR، SR3، MR4، FR2، FR4 و FR8 از استان فارس و GR2-1 از استان گلستان با درجات مختلفی به علف کش دایکلوفوپ-متیل مقاوم شده اند. وجود سطوح مختلف مقاومتی، احتمالا بدلیل وجود مکانیسم های متفاوت مقاومت به این علف کش در توده های یاد شده می باشد. توده های AR، SR3 و MR4 به علف کشهای بکار برده شده دارای مقاومت عرضی بوده و بین 11-5 برابر به علف کش دایکلوفوپ-متیل و 8-7 برابر به کلودینوفوپ-پروپارژیل مقاوم شده اند. در این بین توده SR3 بالاترین درجه مقاومت را به هر دو علف کش نشان داد.

طی سالهای 1384 و 1385، تعداد 14 و 7 توده فالاریس در مزارع گندم استانهای فارس و گلستان شناسایی شدند که بترتیب به علف کشهای فنوکساپروپ-پی اتیل و دایکلوفوپ متیل مقاومت نشان می دادند. به منظور مطالعه مقاومت توده های مذکور به علف کشهای یاد شده، آزمون زیست سنجی بر روی آنها در آزمایشگاه علف های هرز دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. آزمون پتری دیش نشان داد که توده های فالاریس مقاوم دارای درجات مقاومت مختلفی به علف کشهای مورد آزمایش بودند. با استفاده از پارامترهای برآورد شده از منحنی های غلظت- پاسخ، غلظت تفکیک کننده به میزان 8.04 و 1.05 قسمت در میلیون بترتیب برای علف کشهای دایکلوفوپ متیل و فنوکساپروپ- پی اتیل تعیین شد. سپس مطالعه ای برای بررسی مبنای بیوشیمیایی مقاومت توده های مقاوم به باز دارنده های آنزیم ACCase، در آزمایشگاه بیوشیمی دانشگاه کوردوبای اسپانیا انجام شد. آزمون زیست سنجی بیانگر وجود آنزیم استیل کوآنزیم آ مقاوم در توده های AR-1، MR4-1 و SR3-1 بود. آنزیم ACCase استخراج شده از اندامهای هوایی این توده ها در مقایسه با توده حساس از مقاومت بالایی به هر دو علف کش برخوردار بود. با توجه به نتایج حاصل، احتمالا مکانیسم مقاومت به بازدارنده های APP در سه توده بسیار مقاوم (AR-1، MR4-1 و SR3-1) بدلیل وجود آنزیم ACCase تغییر یافته در آنها می باشد. در مورد بقیه توده های مقاوم مورد مطالعه، احتمالا سایر مکانیسم های مقاومتی مانند افزایش متابولیسم و یا فقدان جذب و انتقال علف کش دخیل هستند. همچنین نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که 7 توده دارای مقاومت عرضی به هر دو علف کش مورد مطالعه بودند.

به منظور بررسی مقاومت علف هرز فالاریس به علف کش دیکلوفوپ – متیل، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار، در گلخانه تحقیقاتی بخش علف های هرز موسسه تحقیقات گیاهپزشکی کشور، در سال 84-1383 انجام شد. آزمایش شامل شانزده توده فالاریس بود که با مقدار توصیه شده علف کش دیکلوفوپ – متیل (900 g ai/ha) تیمار شدند. در این آزمایش هشت توده GR13، KhR2،FR7 ، FR2، FR4، GR12، KhR5 و KhR3 با دارا بودن GR50 و LD50 بیشتر از %50 به تیمار با مقدار توصیه شده علف کش از خود مقاومت نشان دادند. درجه مقاومت محاسبه شده برای درصد وزن خشک توده ها به ترتیب برابر با 7.26، 8.11، 9.36، 11.18، 12.66، 16.77، 20.35 و 24.25 و برای درصد بوته های زنده مانده به ترتیب برابر با 8.65، 10، 10.82، 12.54، 14.15، 15.06، 16.14 و 20.23 بود.