با مستثنی ساختن جراحان عمومی، چشم پزشکان و جراحان گوش و گلو و بینی، دندانپزشکان نقش عمده ای در پیدایش و تکمیل جراحی پلاستیک و ترمیمی امروزی ایفا کرده اند. به هنگام مطالعه تاریخچه جراحی ترمیمی (بویژه بخش جراحی فک و صورت) طی دهه ای 70-1960 می توان سه گروه از جراحان دندانپزشک را مشخص و متمایز نمود:الف- افرادی که با استفاده از دانش و مهارت تخصصی خود در زمینه علم تشریح ناحیه فک و صورت، جراحان پزشک را جهت توسعه و تکمیل جراحی پلاستیک و ترمیمی یاری و حمایت کرده اند؛ نظیرHarlod Gillies که در کتاب «جراحی پلاستیک» چندین بار از کمک و یاری جراح و دندانپزشکی به نام Kelsey-Fry قدردانی نموده است؛ همچنین در آلمان برخی دندانپزشکان نقش بارزی در همکاری و همفکری با جراحان عمومی داشته اند که در این میان می توان از Schroder ,Bier, Ernest و نیز جراحی به نام Klapp نام برد. این نقش حمایتی دندانپزشکان هم اکنون نیز در کشورهای اسکاندیناوی و انگلیسی زبان اروپا و آمریکای شمالی حفظ شده است. در دهه های اخیر جراحان پلاستیک جهت طرح درمان و جراحی بیماران خود از متخصصین ارتودنسی کمک می گیرند.ب- در جنگ جهانی اول و دوم بسیاری از جراحان دندانپزشک با آسیبهای نسوج نرم و سخت صورت مواجه شدند و نسبت به درمان و بازاسزی آن صدمات اقدام نمودند. آنان برای فعالیت در تمام زمینه های جراحی فک و صورت، مجبور به اخذ مدرک پزشکی و دندانپزشکی بودند تا بتوانند بنیانگذار مکتبهای تازه (Schools) برای این تخصص جدید باشند. نمونه این بزرگان Ginestet, Wassmund وPichler و دیگران در اروپا و Kazanijan, Ivy, Dingman در آمریکا بوده اند. قابل ذکر است که در گذشته نه چندان دور برخی از جراحان عمومی که در زمینه جراحی پلاستیک کار می کرده اند، لازم دانسته اند که تحصیلات دندانپزشکی داشته باشند و دکتری آن را دریافت دارند.در برخی دانشکده های دندانپزشکی مشاهده می شد که یک نفر استاد جراحی در سنین بالای چهل سالگی، به منظور پر کردن خلا عملی خود به آموختن پرداخته است و آپاره های پروتزی و دندانپزشکی می سازد تا موفق به اخذ دکتری دندانپزشکی شود.