جنس Ripidiorhynchus با گونه تیپ (von Buch, 1834) بیست و چهار گونه از این جنس از نقاط مختلف دنیا همچون ایران، افغانستان، آلمان، اسپانیا، آفریقای شمالی، آذربایجان، بلژیک، تاجیکستان، ترکیه، پامیر، چکسلواکی، روسیه، قفقاز، قرقیزستان، لهستان، کوههای اورال، تیان شان و تیمان مورد شناسایی قرار گرفته اند که سنشان در مناطق فوق الذکر از فرازنین پیشین تا فامنین میانی کشده می شود.در ایران تاکنون پنج گونه ذیل از جنس Ripidiorhynchus شناخته شده اند:Ripidiorhynchus barroisi, Ripidiorhynchus elburzensis, Ripidiorhynchus kermanesis Ripidiorhynchus Kotalensis, Ripidiorhynchus minutissimus که این گونه ها در مناطق مختلف ایران مرکزی (اصفهان، سه، انارک، کرمان، ازبک کوه) و البرز (البرز مرکزی - شرقی) از سازندهای بهرام، جیرود و خوش ییلاق معرفی گردیده اند و دامنه سنی آنها از فرازنین میانی تا فرازنین پسین ادامه دارد. پس در نتیجه با توجه به انتشار نسبتا وسیع جنس Ripidiorhynchus در مناطق مختلف جهان، شاید بتوان آن را بخاطر دامنه سنی تا حدودی گسترده اش (فرازنین پیشین تا فامنین میانی)، به عنوان یک ابزار چینه شناسی مناسی در مقیاس جهانی بکار برد، ولی در ایران این جنس با توجه به دامنه سنی کوتاهش (فرازنین میانی تا فرازنین پسین) و پراکندگی وسیع، می توان آن را بعنوان یک شاخص چینه شناسی مناسب برای اشکوب فرازنین در نظر گرفت.

این مطالعه به اندازه گیری تجارت درون صنعت (IIT) کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی (OIC) در طی سالهای 2001ـ1997 می پردازد. همچنین تحلیل برای کشورهای عضو بلوک بندی های منطقه ای نظیر آسه آن، اوپک و 146 کشور دنیا انجام شده است و برآوردها بر اساس شاخص پیشنهادی گروبل و لوید انجام گرفته است.نتایج نشان می دهد که در مجموع، کشورهای عضو OIC دارای پایه های صنعتی بسیار ضعیفی می باشند و از انعطاف پذیری کمتری در تجارت با دنیا برخوردار هستند. در این میان کشورهایی نظیر مالزی، اندونزی، اردن، ساحل عاج، عمان، قرقیزستان، سنگال، مصر، عربستان سعودی و ترکیه نسبت به سایر کشورهای عضوOIC از پایه های صنعتی بالایی برخوردار می باشند. در ضمن تجارت درون صنعتی در میان کشور های عضو OIC، در بخش های تولید مصنوعات اساسی و صنایع متفرقه، در مقایسه با سایر بخش ها نظیر صنایع شیمیایی و ماشین آلات حمل  و نقل بیشتر می باشد.

در پی تجزیه اتحاد شوروی و تبدیل پانزده جمهوری آن به کشورهای مستقل، منطقه آسیای مرکزی شاهد تحولات و دگرگونی گسترده و عمیق بوده است. از میان رفتن نظام دو قطبی در پی فروپاشی اتحاد شوروی نیز سبب تحول بسیاری از مفاهیم استراتژیک شد. منطقه آسیای مرکزی به عنوان بخشی از قلمرو سابق امپراطوری شوروی پس از این دگرگونیها به عرصه رقابتهای منطقه ای و جهانی تبدیل شده است. این منطقه که با مشکلات گسترده و متنوع سیاسی - اقتصادی - اجتماعی - فرهنگی مواجه بوده، به زودی به عرصه فعالیت بنیادگرایان اسلامی تبدیل شد که بر شدت بحرانهای منطقه افزود. دشواریهای گوناگون سیاسی - اجتماعی زمینه را برای این فعالیتها مهیا ساخته است. همجواری منطقه با افغانستان و پیوندهای گسترده قومی با این کشور سبب انتقال پیامدهای جنگ افغانستان با آسیای مرکزی گردیده است.هر چند نقش ناتو، پیمان امنیتی شانگهای، و پیمان تاشکند که به سازمان ارتقا یافته، نباید در تامین امنیت آسیای مرکزی کم ارزیابی شود، ولی تحولات پس از 11 سپتامبر سبب شد تا آمریکا نقش رهبری جنگ تروریسم را در افزایش نیروهای نظامی خود در قرقیزستان و ازبکستان محقق سازد. سیاستی که به شدت از سوی روسیه مورد مخالفت قرار گرفته و دولت ولادیمبر پوتین را به شدت تحت فشارهای داخلی قرار داده است. آمریکا که در پی تامین اهداف خود، حاکمیت طالبان را در افغانستان با کمک پاکستان صورت بخشیده بود، در شرایط پس از 11 سپتامبر از اقدامات تروریستی القاعده که از حمایت طالبان برخوردار بود، همچنان به عنوان فرصتی جدید برای تامین اهداف خود بهره گرفته است. رهبران اقتدارگرای آسیای مرکزی هم در پی تقویت اقتدار متمرکز خود، وضعیت مبارزه با تروریسم را مناسب یافته، سرکوب مخالفان خود را به شدت بیشتری دنبال کرده اند.بر اساس مباحث کنونی امنیت در آسیای مرکزی، رهبران آسیای مرکزی موظف شده اند بحرانهای اقتصادی - اجتماعی - سیاسی موجود را برای جلوگیری از رشد اقدامات تروریستی و کاهش نارضایتی عمومی حل و فصل کنند. تحولات سیاسی پس از فروپاشی بخوبی نشان داده ریشه های تهدید و ناامنی در آسیای مرکزی اساسا درونی است. رهبران این جمهوریها بر اساس درک واقعیتهای سیاسی - اجتماعی منطقه، رفع آثار تهدیدات را از درون دنبال کرده اند. در این مقاله به پیامدهای گسترش ناتو به سوی شرق و نقش آن در تامین امینت آسیای مرکزی پرداخته شده است.

فروپاشی نظام کمونیستی و متعاقب آن تجزیه اتحاد جماهیر شوروی موجب شد تا نظام بین الملل دوباره تعریف گردد. جامعه بین الملل جهانی، این مسئله را به منزله خاتمه جنگ سرد و پیروزی قطعی دموکراسی مدرن و غلبه نظام بازار آزاد بر سیستم کمونیستی محسوب نمود. عده ای بر این باور شدند که جمهوری های تازه به استقلال رسیده فدراسیون اتحاد جماهیر شوروی گام محکمی بر جاده دموکراسی مدرن بردارند. حال آن که چنین تصوری در دهه اول استقلال جمهوری های آسیای مرکزی رخ نداد و رژیم های ریاست جمهوری اقتدارگرا در پنج جمهوری این منطقه ظاهر گشتند.این مقاله درصدد بررسی چنین نوع رژیم هایی است که در قالب دولت های غیر دموکراتیک شکل گرفته اند و به دنبال آن دلایل اساسی برای این نوع رژیم های اقتدارگراست که هنوز پس از کمونیسم پا برجا هستند.