این تحقیق به منظور تعیین آلودگی میگو ببری سبز (Penaeus semisulcatus) به انگل خانواده بوپیریده با تاکید بر گونه اپی پنئون الگانس (Epipenaeon elegans) در منطقه بوشهر در سال 1373 صورت گرفت. نمونه برداری در فصل صید در ماههای مرداد، شهریور، مهر و آبان انجام شد. درصد آلودگی میگوهای بررسی شده به تفکیک صیدگاههای نواحی شمالی، میانی و جنوبی بدین شرح است: در ناحیه شمالی (دیلم – بوشهر)، 249 میگو بررسی شد که از این تعداد 107 عدد نر و 142 عدد ماده بودند و هیچ نمونه آلوده به انگل مشاهده نشد. در نتیجه درصد آلودگی صفر بود.

در این پژوهش ابتدا ترکیب اسیدهای آمینه میگوی ببری سبز (Penaeus semisulcatus) برای اولین بار تعیین گردید. سپس بر مبنای آن سه جیره غذایی با 40، 45 و 50 درصد پروتئین و انرژی همسان به ترتیب با 386.5، 376، 373.5 کیلوکالری در هر 100 گرم جیره ساخته شد. غذای ساخت داخل تهیه شده از شرکت چینه با نام تجارتی چینه – 402 به عنوان جیره شاهد انتخاب گردید. در این مطالعه 8 عدد مخزن هزار لیتری فایبرگلاس گرد در غالب 4 تیمار و دو تکرار مورد استفاده قرار گرفت. وزن اولیه میگوها 1.9 گرم بود که به مدت 60 روز پرورش یافتند. نتایج این مطالعه نشان داد که میزان پروتئین جیره ها بر روی شاخص های رشد و نمو و تاثیر مستقیمی بر جای می گذارد. در این مطالعه جیره با 45 درصد پروتئین نسبت به سایر جیره ها دارای ضریب تبدیل غذایی، سوددهی و پروتئین ذخیره شده بهتری بود. جیره با 50 درصد پروتئین دارای ضریب رشد ویژه، تولید، افزایش وزن روزانه، میانگین طول و وزن نهایی بیشتری بود. نظر به این که جیره شاهد برای میگوی سفید هندی تهیه شده بود از نظر شاخص های فوق کارایی مناسبی برای این میگو نداشته است. مناسب ترین میزان پروتئین برای این گونه جیره با 45 درصد پروتئین می باشد. روش خطوط منقطع نیز با استفاده از داده های ضریب رشد ویژه نشان دهنده همین مقدار پروتئین می باشد.