به هنگام اجرای اسپک، دفاع روی تور و سرویس والیبال که با سرعت انجام می گیرد، احتمال بوجود آمدن آسیب در مفصل شانه، آرنج و مچ دست و حتی شکستگی استخوانهای دست وجود دارد. به عنوان نمونه اگر فرض شود توپی با سرعت 25 متر بر ثانیه نواخته شود و زمان ضربه نیز 0.01 ثانیه باشد با توجه به اینکه وزن توپ 0.27 کیلوگرم است می توانیم با استفاده از فرمول زیر میزان نیروی وارده را حساب کنیم: F = dp/dt = 25×0.25/0.01 = 625 N این نیرو فشار زیادی را به مفاصل مچ دست، آرنج و شانه وارد خواهد کرد که می توان مقدار نیرویی را که به عضلات در مفاصل وارد می شود محاسبه کرد. برای محاسبه این نیرو ما نیاز به زمان ضربه (dt) و سرعت توپ داریم. ما در این تحقیق یک مدل مکانیکی تعریف کردیم که به صورت تئوریکی به آسانی می توان سرعت، نیرو و فشار وارد به مفاصل را تعیین کرد. به منظور اندازه گیری سرعت توپ در اسپک یا سرویس، از آونگ بالستیک به وزن 20 کیلوگرم که از ارتفاع 4 متری آویزان بود استفاده شد. این آونگ در اصل برای اندازه گیری سرعت توپ مورد استفاده قرار گرفت. با توجه به قوانین آونگ به منظور محاسبه سرعت داریم: VBO = MP√2gh/(1+e)mB که در این فرمول VBO سرعت اولیه توپ، MP جرم آونگ، mB جرم توپ و e ضریب ارتجاعی توپ و h ارتفاعی است که آونگ بعد از برخورد دارد. همچنین مقدار نیرویی را که به آونگ وارد می شود با توجه به انرژی پتانسیل آونگ بعد از ضربه و کاری که روی آن انجام شده است، با توجه به فرمول زیر محاسبه گردید: FP = MpVp/2t روشی که به این ترتیب ارائه می شود روش ساده ای برای محاسبه نیرو است و حتی می توان از آن در ورزشهایی مثل فوتبال و والیبال استفاده کرد. با استفاده از مشخصات بدنی بازیکنان میزان فشار یا ضربه وارده به نقاط مختلف بدن را با توجه به نیروی محاسبه شده می توان بدست آورد.  

هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط بین برآورد درصد چربی بدن دختران ورزشکار و غیرورزشکار با نتایج اندازه گیری ابعاد مختلف بدن می باشد. جامعه تحقیق، شامل گروه 1 دختران ورزشکار طراز اول کشور (اعضای تیم های ملی کشور) و گروه 2 دختران غیرورزشکار بوده است. نمونه برداری در گروه های 1 و 2 به طور غیرتصادفی و هدفدار انجام شد. نمونه های گروه 1 به تعداد 74 نفر با میانگین سنی 22±5 سال از میان ورزشکاران تیم ملی در رشته های دو و میدانی، والیبال، شنا، بسکتبال، ژیمناستیک و کاراته در دومین دوره مسابقات همبستگی بانوان کشورهای اسلامی و نمونه های گروه 2 شامل 100 نفر با میانگین سنی 21±3 سال از دانشجویان غیر تربیت بدنی دانشگاه گیلان انتخاب شدند. متغییرهای مورد بررسی عبارت بودند از: قد، وزن، سن، میزان چربی بدن (با استفاده از کالیپر) و ابعاد بدن (اندازه دور باسن، دور کمر، دور شکم، دور ران، کمربند شانه ای، طول پا، طول دست، دور مچ دست، مچ پا و طول تنه) با استفاده از متر نواری مورد سنجش قرار گرفت. در نهایت اطلاعات به دست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مورد تحلیل و بررسی آماری قرار گرفت و نتایج زیر حاصل گردید. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که بین برآورد درصد چربی بدن و اندازه گیری دور اندام ها در گروه دختران غیرورزشکار، ارتباط معنی داری وجود دارد.

اصولا عضلات اسکلتی با توجه به ویژگیهای ساختاری که دارند همانند فنر، انرژی پویا و دینامیک را به صورت انرژی پتانسیل ذخیره می کنند. این انرژی ذخیره شده در حرکتها و مهارتهای بعدی مورد استفاده قرار می گیرد و احتمالا بر کارآیی بالقوه عضلات می افزاید. آگاهی از این واقعیت می تواند در اجرای بسیاری از حرکات کمک نماید. تحقیق حاضر در نظر دارد ضمن بررسی این واقعیت میزان کارآیی انرژی ذخیره شده عضلانی به صورت کشسانی را میان دو گروه از ورزشکاران و یک گروه از غیرورزشکاران مقایسه و مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد. برای این منظور تعداد 23 غیرورزشکار 22±2.4) سال( به صورت تصادفی و تعداد 8 نفر پرش کننده ارتفاع و سه گام و دونده سرعت (24±1.5) و تعداد 7 نفر والیبالیست (24±3.5) به صورت داوطلبانه برای آزمونهای تحقیق انتخاب شدند. برای اندازه گیری میزان انرژی کشسانی استفاده شده، افراد در وضعیتهای مختلف پرش عمودی را انجام می دادند. پرشها فیلم برداری شدند سپس با برنامه کامپیوتری انرژی منفی، انرژی مثبت و در نهایت انرژی کشسانی در هر حالت محاسبه گشت، نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان می دهد که: -1 اختلاف معنی داری بین انرژی مثبت عضلات پس از کشش و بلافاصله انقباض و انرژی مثبت حاصل از وضعیت نیمه اسکات وجود دارد. -2 اختلاف معنی داری بین انرژی مثبت عضلات پس از کشش و بلافاصله انقباض با انرژی مثبت حاصل از کشش سپس 2 ثانیه مکث و بعد انقباض مشاهده نشد. -3 انرژی مثبت حاصل پس از سقوط از ارتفاع 40 سانتی متری بیشتر از انرژی مثبت حاصل پس از سقوط از ارتفاع 20 سانتی متری بوده ولی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده نشد. -4 انرژی مثبت پس از سقوط از ارتفاع 40 سانتی متری بیشتر از انرژی مثبت حاصل پس از سقوط از ارتفاع 60 سانتی متری بوده ولی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده نشد. -5 انرژی مثبت حاصل پس از کشش و بلافاصله انقباض بیشتر از انرژی مثبت حاصل پس از سقوط از ارتفاع 40 سانتی متری بوده ولی به لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین آنها وجود نداشت. -6 انرژی کشسانی والیبالیستها در کلیه وضعیتهای آزمون نسبت به غیرورزشکارها بیشتر بوده ولی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین انرژی کشسانی این دو گروه در چهار حالت )رفتن پائین و بلافاصله بالا آمدن و سقوط از ارتفاعهای 20، 40، و 60 سانتی متری( مشاهده شد و در حالت با مکث 2 ثانیه ای این اختلاف معنی دار نبود. -7 انرژی کشسانی ورزشکاران دو و میدانی در کلیه حالات آزمون از انرژی کشسانی غیر ورزشکاران بیشتر بوده ولی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین انرژی کشسانی این دو گروه در کلیه حالات آزمون مشاهده نشد. -8 انرژی کشسانی ورزشکاران والیبال در کلیه وضعیتهای آزمون از انرژی کشسانی ورزشکاران دو و میدانی بیشتر بود و از لحاظ آماری اختلاف معنی داری بین انرژی کشسانی این دو گروه فقط در حالت سقوط از ارتفاع 40 و 60 سانتی متری مشاهده شد و در بقیه حالات اختلاف معنی داری بین این دو گروه مشاهده نشد.

زمینه تحقیق: بروز آسیب های فیزیکی در مسابقات ورزشی امری اجتناب ناپذیر و به جهات درمانی، بهداشتی، آموزشی، اجتماعی و اقتصادی در خور توجه جدی کارشناسان علوم پزشکی و تربیت بدنی است. تا آنجا که نویسندگان این مقاله اطلاع دارند تاکنون در این زمینه مطالعه مدونی در دانشگاههای کشور انجام نشده است. بمنظور جبران این خلا و تعیین میزان فراوانی بروز صدمات بدنی در مسابقات المپیاد دانشجوئی با انجام یک پژوهش توصیفی، پرسشگران این طرح بطور منظم در میادین ورزشی المپیادهای دانشجوئی تابستان سال 1379 دانشگاههای علوم پزشکی و غیرپزشکی کشور که در شهرهای تهران، همدان و رشت برگزار گردید حضور یافتند و نسبت به ثبت کلیه آسیب های پدید آمده اقدام نمودند.مواد و روش کار: موارد آسیب دیدگی مسابقات رشته های والیبال، بسکتبال، شنا، تنیس روی میز، دو میدانی، شطرنج (دختران و پسران)، فوتبال، تکواندو و کشتی (پسران) برای دانشجویان دانشگاههای علوم پزشکی و غیرپزشکی و مسابقات وزنه برداری، کشتی فرنگی، کاراته و آمادگی جسمانی برای دانشجویان دانشگاههای غیرپزشکی در پرسشنامه های مخصوص ثبت گردید.از بین 6995 نفر دانشجو شرکت کننده جمعا 660 نفر دچار آسیب بدنی شدند. بیشترین فراوانی آسیب در مسابقات بسکتبال و در مرتبه بعدی در مسابقه تکواندو بروز کرد. بیشترین آسیب در اندام تحتانی و شایعترین علت آسیب، برخورد فیزیکی بازیکنان با یکدیگر بود.تلاش بیشتر برای ایجاد آمادگی جسمانی خصوصا در رشته های ورزشی مسابقات دختران جهت شرکت در مسابقات بصورت تورنمنت و ارتقا سطح تکنیکی انجام مهارتها با بکارگیری مربیان خبره و با تجربه ضروری است. آموزش های لازم بمنظور اجتناب از برخوردهای غیرضروری در مسابقات پسران با افزایش مهارتهای فردی و گروهی امکان پذیر می باشد. در مورد ورزشهایی که منجر به آسیبهای بیش از حد می گردند نظیر تکواندو الزامی ساختن پوشش اندامهای آسیب پذیر باید مدنظر قرار گیرد. توجه به این نکات سبب پیشگیری از آسیب های ورزشی، معلولیت، پیامدهای مادی، نظیر هزینه های درمانی و از دست دادن فرصت برای شرکت در فعالیتهای آموزشی خواهد شد.

با توجه به تاکید روزافزون براهمیت تمرین ذهنی و کاربردهای متنوع آن در آموزش و یادگیری و بهبود مهارتهای ورزشی ، این پژوهش به بررسی تأثیر تمرین ذهنی با استفاده از الگوهای سمعی و بصری و دقت سرویس والیبال پرداخته است. روش تحقیق نیمه تجربی و با استفاده از پیش آزمون و پس آزمون می باشد. جامعة آماری و حجم نمونه را 45 دختر والیبالیست 15-20 ساله شهرستان ایلام تشکیل می دهند، که به سه گروه تجربی (1) کسانی که ضمن تمرین عملی از تمرین ذهنی نیز بهره برده اند. (2) کسانی که ضمن استفاده از تمرین عملی و ذهنی از طریق فیلم ویدیوئی از عملکرد بازخورد داشته اند و (3) گروه کنترل که فقط تمرین عملی داشته اند تقسیم شدند. ابتدا از کلیه آزمودنی ها، آزمون اولیه گرفته شد و سپس گروه ها به مدت 24 جلسه تمرین کردند . آنگاه آزمون پایانی گرفته شد. برای اندازه گیری دقت سرویس والیبال از آزمون استاندارد والیبال ایفرد و جهت انجام تمرین ذهنی از روش آموزش ذهنی هیک من استفاده شد. هدف کلی این تحقیق تعیین میزان تاثیر تمرین ذهنی برافزایش دقت سرویس والیبال با استفاده از الگوهای سمعی و بصری بوده است. به منظور آزمون فرضیه ها از آزمون T وابسته، تحلیل واریانس و آزمون کوکی استفاده شد و نتایج زیر به دست آمد: هر سه شیوة تمرین بر دقت سرویس والیبال تاثیر داشتند. بین تاثیر شیوة تمرین در گروه تجربی (1) و گروه کنترل اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بین تاثیر شیوه تمرین درگروه تجربی (1) و گروه تجربی (2) اختلاف معنی داری وجود نداشت. بین تاثیر شیوه تمرین در گروه تجربی (2) و گروه کنترل اختلاف معنی دار بود.

پژوهشگران و مربیان، برای تشخیص مهارت های روانی ورزشکاران رشته ورزشی خود، به استفاده از ابزار مناسب و در اختیار داشتن هنجاری برای ارزیابی نیازمندند. نظر به اینکه روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه خودسنجی انستیتوی ورزش استرالیای جنوبی (SASI Psych) پیش از این روشن شده و صراحت، سادگی و جامعیت آن، بر استفاده پژوهشی و تشخیصی از آن تاکید می کند، ضرورت ایجاد هنجار برای هر رشته ورزشی بارزتر می گردد. از این رو، پژوهش حاضر بدون قصد مقایسه رشته های ورزشی، درصدد ایجاد هنجار و نیمرخ مهارت های روانی رشته های مختلف ورزشی بود. به همین دلیل 345 ورزشکار مذکر عضو تیم های ملی و برخی باشگاه های درجه یک کشور پرسشنامه مذکور را پر کردند. شاخص های آماری توصیفی، مانند میانگین، انحراف استاندارد و هنجار درصدی شش مهارت روانی که توسط آزمون فوق قابل سنجش هستند، به دست آمد. حساسیت و ملاحظات استفاده از این هنجارها مورد بحث قرار گرفته است.

به منظور تعیین و بررسی نحوه گذران اوقات فراغت دانشجویان دانشگاه های آزاد اسلامی و نقش ورزش در گذراندن این اوقات، شش هزار نفر از دانشجویان دوره کارشناسی (3284 نفر دانشجوی پسر و 2716 نفر دانشجوی دختر) دانشگاه های آزاد اسلامی، از 30 واحد دانشگاهی زیر نظر سازمان مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی از 126 واحد دانشگاهی، از 10 منطقه آموزشی کشور برای نمونه آماری انتخاب شدند و به دو پرسش نامه ویژه پاسخ دادند. پس از گرفتن اطلاعات از آزمودنی ها نتایج تحقیق نشان داد، میانگین ساعت های فراغت دانشجویان دانشگاه های آزاد اسلامی کشور 275 دقیقه در شبانه روز بوده است که زمان فراغت بیش ترین درصد دانشجویان عصرها بین ساعت 17تا20 و محل گذران بیش ترین درصد دانشجویان (66.5) در منزل بوده است. از مهم ترین فعالیت های فراغتی دانشجویان در اوقات فراغت با توجه به امکان های موجود درطول ترم تحصیلی شامل: تماشای تلویزیون، شنیدن موسیقی، مطالعه غیر درسی، هم صحبتی با دوستان و ورزش بوده است. نتایج تحقیق نشان داد، میانگین زمان ورزش دانشجویان در اوقات فراغت 188 دقیقه در هفته بود. رشته های ورزشی دانشجویان پسر به ترتیب شامل: پیاده روی، فوتبال، والیبال، نرمش، دویدن و رشته های ورزشی دانشجویان دختر به ترتیب شامل: پیاده روی، کوهنوردی، دویدن و بدنسازی بود. بین متغیر سن با میزان اوقات فراغت دانشجویان؛ بین میزان اوقات فراغت و میزان پرداختن به ورزش دانشجویان رابطه معنی داری وجود داشته است، در حالی که بین برخی متغیرهای مورد مطالعه مثل وضعیت تاهل، رشته تحصیلی، محل سکونت و درآمد با دو متغیر تابع میزان اوقات فراغت و میزان پرداختن به ورزش تفاوت معنی داری وجود داشته است.

هدف از اجرای این تحقیق تعیین معیارهای انتخاب مربیان ملی است که با استفاده از روش نظرخواهی دلفی و اولویت بندی این معیارها از دیدگاه افراد حاضر در چهار رشته ورزشی فوتبال، والیبال، بسکتبال و هندبال بود. افراد شرکت کننده در تحقیق را مربیان (240 نفر) و ورزشکاران (463 نفر) تیم های ملی و لیگ کشور در رشته های ورزشی فوق تشکیل دادند. با استفاده از اطلاعات به دست آمده از ادبیات تحقیق و روش دلفی؛ معیار انتخاب مربیان ملی در 8 بعد اصلی مربیگری دسته بندی شد. هر بعد نیز شامل زیر مجموعه هایی از ویژگی های مربیگری بود. این ابعاد مربیگری عبارت بود از: ویژگی های اجتماعی؛ ویژگی های ورزشی؛ ویژگی های شخصیتی ـ ادراکی؛ مهارت های مدیریتی؛ ویژگی های علمی ـ تخصصی؛ مهارت های عاطفی ـ انسانی؛ سابقه کار و ویژگی های فردی مربی. درجه اهمیت و رتبه بندی این ابعاد مربیگری، با استفاده از پرسشنامه تحقیق مشخص شد. نتایج نشان داد که در تحقیق بین مربیان و ورزشکاران در رتبه بندی ابعاد مربیگری اختلاف مشاهده می شود. ترتیب اولویت بندی 8 بعد فوق در همه افراد حاضر در تحقیق عبارت بود از: ویژگی های شخصیتی ـ ادراکی؛ مهارت های عاطفی ـ انسانی؛ ویژگی های اجتماعی؛ ویژگی های علمی ـ تخصصی؛ مهارت های مدیریتی؛ ویژگی های ورزشی؛ سابقه کار و ویژگی های فردی مربی.  

با توجه به روند به رشد ورزش در جامعه و همچنین تشویق به ورزش به عنوان یک زمینه بسیار مناسب برای رشد و تکامل اجتماعی کودک و نوجوان، سن شروع ورزش و نوع ورزش یکی از سوالات مکرر خانواده ها از پزشکان می باشد. این سوال یکی از مسایل مورد اختلاف گروه پزشکی و جامعه ورزشی می باشد. از دیدگاه سلامت نگر اگر هدف از ورزش ارتقا سلامت عمومی جامعه باشد و از دیدگاه ورزشی اگر حضور طولانی تر ورزشکار و عدم غیبت در میادین ورزشی به علل مختلف از جمله ترس و نگرانی، آسیب و ... مورد نظر باشد توجه به مقوله سن مناسب شروع ورزش و ورزش مناسب برای هر سن ضروری می باشد. با توجه به توانایی کودک و نوجوانان به فراگیری سریع فنون و تکنیکهای ورزشی آموزش داده شده، امکان بدست آوردن عملکرد ورزشی کودک در حد فعالیتهای حرفه ای بسیار بیشتر و سریعتر از بالغین می باشد ولی این موضوع دلیلی بر موفقیت کودک و نوجوانان در فعالیتهای حرفه ای کوتاه مدت و دراز مدت نمی باشد. مطالعات متعدد نشان داده است پرداختن زود هنگام به فعالیتهای حرفه ای باعث عدم موفقیت کودک در تداوم فعالیت ورزشی می باشد. این عدم موفقیت به علت آسیبهای زود هنگام، عدم تحمل استرسهای ناشی از فعالیت ورزشی و مسابقات و در مجموع کوتاه شدن عمر ورزشی فرد به علت خروج اجباری (ناشی از آسیب) و یا خروج اختیاری (ناشی از عدم تمایل کودک ونوجوانان برای ادامه فعالیت ورزشی و یا عدم کسب موفقیتهای مورد انتظار در میادین ورزشی) می شود. لذا پرداختن حرفه ای به ورزش در کودکان ونوجوانان تا سن 14 سالگی توصیه نمیشود. زودترین سن برای شروع ورزش سن 7-6 سالگی می باشد و قبل از آن باید فعالیتهای فیزیکی کودک جنبه بازی داشته باشد و القا کننده مفهوم ورزش نباشد. پس از این سن نیز فعالیت ورزشی نباید به یک رشته خاص محدود شود و باید دارای تنوع مناسب از کلیه فعالیتهای ورزشی مناسب برای سن و خصوصا ورزشهای پایه را شامل شود. در سالهای اول شروع ورزش فعالیت تخصصی باید تنها40-30% کل زمان فعالیت ورزشی را تشکیل دهد و بتدریج این میزان افزایش می یابد به گونه ایکه در سنین 15-14 سالگی 50% فعالیت ورزش برای فعالیت تخصصی در نظر گرفته می شود و درنهایت نیز در سنین جوانی و ورزش بزرگسالان باید همواره 20% فعالیتهای ورزشی غیر اختصاصی و فعالیتهای عمومی و پایه ورزشی باشد. از دیگر نکات مهم در زمینه ورزش کودکان و نوجونان شرکت کودک در ورزشهای گروهی و در گروه متناسب با کودک از لحاظ سن، جنس و جثه بدنی بصورت توام می باشد. همچنین تعیین نقش ورزشی توسط مربی متناسب با توانایی های کودک و به بازی گرفتن وی توسط سایر هم تیمی ها نقش مهمی در تداوم انگیزه کودک به شرکت در فعالیتهای ورزشی دارد. از لحاظ نوع ورزشهای توصیه شده برای سنین مختلف, ورزشها را می توان به سه دسته بدون برخورد, ورزشهای با برخورد کم و ورزشهای بسیار پربرخورد تقسیم بندی نمود. تقسیم بندی دیگر بر حسب میزان فشار وارد بر بدن در حین ورزش می باشد. بطور کلی برای سنین 10-6 سال ورزشهای بدون برخورد که عموما ورزشهای پایه محسوب می شوند مانند پیاده روی، دوهای کوتاه، ژیمناستیک، شنا، تنیس و تنیس روی میز توصیه می شود. در سنین 14-11 سالگی ورزشهای کم برخورد مانند والیبال، بدمینتون، بسکتبال، فوتبال و دوچرخه سواری توصیه می شود و نهایتا ورزشهای بسایر پر برخورد و یا ورزشهایی که فشار وارده بر بدن بیش از حد متعارف می باشد مانند وزنه برداری، کشتی، فوتبال آمریکایی، هاکی و بوکس بعد از سنین بلوغ و 15 سالگی توصیه می شود.