زمینه و هدف: به منظور تعیین روش مناسب دفع پسماندهای جامد شهری مدل تلفیقی از روش های ارزیابی چرخه عمر و تحلیل سلسله مراتبی تهیه گردید. ارزیابی های زیست محیطی و فنی سناریوهای (A)دفن زایدات بدون استحصال انرژی، (B)زباله سوزی بهمراه استحصال انرژی و دفن خاکستر و (C)تولید کود کمپوست از بخش ارگانیک و دفن دیگر زایدات، توسط مدل انجام شد. روش بررسی: در انجام ارزیابی های زیست محیطی، میزان انتشارات گلخانه ای(GHGs) در چرخه عمر روش دفع برآورد گردید. ارزیابی های فنی نیز مطابق با روش تحلیل سلسله مراتبی و نظرسنجی از متخصصان انجام شد. بمنظور تحلیل نتایج مدل، شهر تهران بعنوان مطالعه موردی انتخاب شده است. یافته ها: بیشترین انتشارات گلخانه ای طی سناریوی A و کمترین آن در سناریوی B اتفاق می افتد. حداکثر تخفیف در انتشارات بواسطه سوزاندن زایدات غذایی و کاغذ و مقوا، در سناریوی B حاصل می شود. برخلاف آن، در سناریوهای A و C، دفن این قبیل زایدات عامل اصلی تولید گاز متان بوده است. سوزاندن زایدات پلاستیکی اگرچه می تواند منجر به استحصال انرژی بیشتری در سناریوی B شود، ولی تولید CO2غیربیولوژیک اثر افزایشی در انتشار GHGs دارد. سناریوهای A و C از منظر اغلب معیارهای فنی برتری نسبتا بالایی در مقایسه با سناریوی B داشته اند لیکن امکان شیرابه زایی در این سناریوها امتیاز فنی آنها را کاهش می دهد. بحث و نتیجه گیری: براساس تلفیق ارزیابی ها، روش دفن بدون استحصال انرژی نامناسب ترین گزینه بوده و زباله سوزی با استحصال انرژی منجربه کمترین انتشارات گلخانه ای شده و از نظر فنی نیز مورد قبول است.

زمینه و هدف: آزولا گیاهی است با داشتن قابلیت تثبیت نیتروژن، پتاسیم و فسفر که به عنوان کود سبز مورد استفاده قرار می گیرد و عناصر غذایی موجود در کمپوست آن می تواند به عنوان منبع تغذیه ای برای گیاهان مورد توجه قرار گیرد. این تحقیق به منظور بررسی اثرات تلفیق آزولا با کودهای آلی و غیرآلی بر شاخص های رویش صنوبر دلتوئیدس انجام گرفت. مواد و روش ها: ابتدا آزولا از تالاب های شهرستان جویبار واقع در استان مازندران جمع آوری گردید. کمپوست آزولا در ترکیب با مواد آلی و غیر آلی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار مورد استفاده قرار گرفت و میزان نیتروژن، پتاسیم و فسفر این ترکیبات و تاثیرات آن بر شاخص های رویش (ارتفاع، قطر ساقه و وزن تر برگ) بررسی شد. نتایج نشان داد کمپوست آزولا 100% و کاه 100% دارای بیشترین و کمترین میزان نیتروژن، پتاسیم و فسفر بود که منجر به افزایش معنی داری در شاخص های رویش صنوبر دلتوئیدس در مقایسه با تیمار شاهد شد. یافته ها: شاخص های رویش در کمپوست آزولا 100% نسبت به تیمارهای دیگر کودی (درصدهای مختلف آزولا، کاه) افزایش معنی داری را نشان داد. همچنین، کود تلفیقی کمپوست آزولا و مواد آلی (50% آزولا+ 50% کاه) (با میزان 32/0 درصد نیتروژن، 02/0 درصد فسفر و 24/0 درصد پتاسیم) در ترکیب با کود غیر آلی اوره، پارامترهای رویشی گیاه را نسبت به شاهد به طور معنی داری افزایش داد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج، ترکیب کودی 50% آزولا+50% کاه به همراه اوره و کمپوست آزولا 100%، بیشترین تاثیر را در بهبود خصوصیات شیمیایی خاک و در نهایت رشد گیاه داشتند. لذا، بکارگیری کود سبز و همچنین ترکیب تلفیقی کود سبز با کودهای آلی و غیرآلی، با توجه به اثراتی که بر خصوصیات شیمیایی خاک دارد منجر به بهبود حاصلخیزی و افزایش محصول می گردد و با کاهش مصرف کود شیمیایی در کشاورزی از آلودگی های زیست محیطی و هزینه های سرسام آور آن جلوگیری نموده و منجر به توسعه پایدار در کشاورزی می شود.

این پژوهش دو ساله بر روی عملکرد کیفی شلغم علوفه­ای (Brassica rapa var. rapa) به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی کرج در سال­های (1398- 1397) انجام شد. با افزایش نسبت ریحان (Ocimum basilicum) در کشت مخلوط، رنگیزه­های فتوسنتزی، قندهای محلول، کاتالاز، رطوبت نسبی برگ شلغم علوفه­ای افزایش یافتند و همچنین موجب افزایش تنفس خاک و کاهش شاخص پایداری غشا گردید. مصرف بیوچار و همچنین ورمی­کمپوست در سطح 5/18 تن در هکتار موجب افزایش کیفیت برگ شلغم علوفه­ای، تنفس خاک و کاهش شاخص پایداری غشا شد. برهم کنش کشت مخلوط (70 درصد شلغم علوفه­ای+ 30 درصد ریحان) × ورمی­کمپوست 5/18 تن در هکتار × کاربرد بیوچار منجر به افزایش کلروفیل a 51/148 درصد، کلروفیل b 93/130 درصد، کلروفیل کل 48/134 درصد، کاروتنوئید 94/214 درصد، رطوبت نسبی برگ 31/50 درصد، قندهای محلول 26/89 درصد، کاتالاز 200 درصد، و کاهش شاخص پایداری غشا 16/192 درصد نسبت به شاهد (شلغم علوفه­ای 100 درصد (تک کشتی)× ورمی­کمپوست 15 تن در هکتار × عدم مصرف بیوچار) شد. بیشترین مقدار تنفس خاک نیز مربوط به برهم کنش ورمی­کمپوست 5/18تن در هکتار×کشت مخلوط 70 درصد شلغم علوفه­ای+ 30 درصد ریحان 54/154 درصد، کشت مخلوط 70 درصد شلغم علوفه­ای+ 30 درصد ریحان و بیوچار 90/190 درصد و همچنین برهم کنش بیوچار و ورمی­کمپوست 5/18تن در هکتار × بیوچار 75/93 درصد نسبت به شاهد بود. کاربرد توأم نسبت کاشت70 درصد شلغم علوفه­ای + 30 درصد ریحان در ورمی­کمپوست 5/18 تن در هکتار و بیوچار پنج تن در هکتار بهترین تیمار این پژوهش بوده و قابل توصیه است.

ویژگیهای فیزیکی خاک نقش مهم و تعیین کننده ای در شرایط خاک و نیز مدیریت آبیاری داشته و تغییرات آنها بر میزان نگهداشت آب در خاک و سایر موارد مرتبط با رابطه آب، خاک و گیاه تاثیرگذار می باشد. نظر به نقش و تاثیرکاربرد کودهای آلی(از منابع دامی و کمپوست ضایعات شهری) بر ویژگیهای فیزیکی خاک، این تحقیق در راستای تاثیر کاربرد کود آلی از منابع دامی و کمپوست ضایعات شهری در تناوب های زراعی مختلف و متعارف(گندم – آیش- گندم- ذرت- گندم و آیش) در کرت های ثابت و به منظور بررسی تغییرات ویژگیهای فیزیکی خاک ناشی از اعمال تیمارهای مصرف کود به مقدار سالانه 20 تن در هکتار در استان البرز اجرا شد. نتایج نشان داد که میانگین مقادیر ظرفیت زراعی در تیمارهای بدون مصرف کود حدود 8/17 درصد و میانگین آن در تیمار کاربرد کود آلی حدود 3/18 درصد بوده که بیانگر افزایش نسبی ظرفیت زراعی در تیمارهای مصرف کود دامی و کمپوست نسبت به تیمارهای بدون مصرف کود می باشد. شاخص پایداری خاکدانه ها در تیمار کاربرد کمپوست و کود دامی به ترتیب به میزان 27 و 18 درصد نسبت به میانگین تیمارهای عدم مصرف کود(1/1 میلیمتر) افزایش یافته اند. میانگین سرعت نفوذ در تیمارهای بدون مصرف کود حدود 1/28 میلیمتر بر ساعت و میانگین سرعت نفوذ در تیمارهای مصرف کود دامی و کمپوست به ترتیب حدود 7/32 و 3/33 میلیمتر بر ساعت گردید. میانگین سرعت نفوذ در تیمارهای مصرف کود دامی و کمپوست به ترتیب به میزان حدود 16 و 19 درصد نسبت به میانگین سایر تیمارها بیشتر بوده که بیانگر تاثیر کاربرد کود دامی و کمپوست در بهبود ویژگیهای فیزیکی و نیز افزایش نفوذ نهایی خاک می باشد.

امروزه به منظور کاهش اثرات مخرب زیست محیطی ناشی از کاربرد سموم، روش های جایگزین جهت کنترل عوامل خسارت زای گیاهی مورد توجه قرار دارد. در این ارتباط، استفاده از اصلاح کننده های خاک برای کنترل نماتدها مناسب تشخیص داده شده است. در این تحقیق، شش تیمار ورمی کمپوست، کود مرغی، ضایعات کلم، کاشت کلم بروکلی، ورمی واش و کود مرغی مایع در چهار تکرار، دو سال متوالی و در سه منطقه از غرب استان گیلان، جهت کنترل نماتد ریشه گرهی به کار گرفته شد. ارزیابی براساس شاخص های آلودگی به نماتد (تعداد گال، تعداد توده تخم در هر گرم ریشه، تعداد لارو و تخم در هر گرم ریشه، تعداد لارو سن دوم در صد گرم خاک و فاکتور تولیدمثل) در باغ کیوی انجام شد. به منظور ارزیابی بهتر میزان کارآیی تیمارهای ذکر شده، شاهد مثبت، شاهد منفی و سم راگبی نیز به عنوان تیمار مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تمامی تیمارها با شاهد دارای اختلاف معنی دار بوده و به خوبی توانستند تعداد گال و جمعیت نماتد را کاهش دهند. بهترین تیمار جهت کنترل نماتد، کود مرغی بوده که نسبت به شاهد، تعداد گال، تعداد توده تخم، تعداد لارو و تخم در هر گرم ریشه، تعداد لارو سن دوم در صد گرم خاک و فاکتور تولیدمثل را به ترتیب 7/86 درصد، 7/76، 8/89، 3/90 و 91 درصد کاهش داد. نتایج نشان داد کم اثرترین تیمار جهت کنترل نماتد، ورمی کمپوست بود که نسبت به شاهد تعداد گال، تعداد توده تخم، تعداد لارو و تخم در هر گرم ریشه، تعداد لارو سن دوم در صد گرم خاک و فاکتور تولیدمثل را به ترتیب 8/78، 36، 4/65، 7/64 و 1/65 درصد تقلیل داد. نتایج به دست آمده از این پژوهش، نشان از قابلیت این ترکیبات و امکان به کارگیری آنها در مدیریت تلفیقی نماتد ریشه گرهی دارد.