توده گرانیتوئیدی حسن رباط واقع در 38 کلومتری غرب میمه، و در بخش غربی جاده اصفهان- تهران می باشد. این توده در زون سنندج- سیرجان قرار داشته و آهک و دولومیتهای تریاس بالایی و همچنین شیل های رتولیاس را قطع نموده، نتیجه مجاورت توده گرانیتوئیدی حسن رباط و تشکیلات مذکور، منجر به تولید بافتهای شیستوزیته، اسلیتی، فیلیتی و تبلور مجدد شده است، بطوریکه می توان رخساره هورنفلس پلیتی را برای آن مطرح نمود. با استفاده از نمودار (Tuttle & Bown 1958) توده گرانیتوئیدی دارای فشار و درجه حرارت T=680-750C.P=1/5-4KBAR بوده است. این توده دارای ترکیبی معادل مونزوگرانیت، آلکالی فلدسپات گرانیت و گرانیت آپلیت با کانیهای بیوتیت قرمز تا قهوه ای و مسکویت می باشد. در توده گرانیتوئیدی دو نوع آنکلاو مشاهده می شود آنکلاوهای سورومیکاسه (نشانه هضم سنگهای دگرگونی پلیتی توسط توده نفوذی) و آنکلاوهای غنی از بیوتیت سبز ریزدانه (که مربوط به حاشیه انجماد سریع بوده) و از نقطه نظر ترکیب سنگ شناسی آلکانی فلدسپات گرانیت- بیوتیت دار می باشد. با توجه به نمودارهای مختلف کلیه نمونه ها دارای روند کالکو آلکالن و پرآلومینه می باشند. تیپ توده گرانیتوئیدی حسن رباط از نوعS بوده و جز گرانیتهای کوهزایی(Orogenic) و مربوط به فرآیند بعد از کوهزایی (Post Orogenic Greanitoids) می باشد و با توجه به شواهد صحرایی به زمان بعد از تریاس بالایی و در ارتباط با کوهزایی سیمرین پسین محسوب می گردد.

در حاشیه جنوبی البرز مرکزی حوالی شهرستان گرمسار رخنمونهای نسبتا وسیعی از دیاپیرهای نمکی ترشیری وجود دارد. تنها در دیاپیرهای غرب این شهرستان تعداد قابل توجهی توده های آذرین نیز به همراه سنگ پوشش گچی دیده می شود با توجه به شواهد موجود احتمالا این توده ها همزمان با ته نشست توده های تبخیری طی ائوسن پایانی - الیگوسن آغازین فوران نموده اند.پتروگرافی این توده ها نشان می دهد که اغلب در محدوده بازالت تولئی ایتی، اولیوین بازالت، آندزیت بازالتی، دیاباز و بازالت آلکالن قرار گرفته اند. بر مبنای ترکیب شیمیایی، ماگمای سازنده این سنگ ها اغلب در محدوده آلکالن از نوع پتاسیک و برخی از نمونه ها از نوع ساب آلکالن می باشند. همچنین این سنگ ها غالبا در محدوده بازالت، آندزیت بازالتی، تراکی آندزیت بازالتی، تراکی بازالت و بازانیت قرار گرفته اند. تغییرات میزان فراوانی عناصر اصلی سنگ های آذرین منطقه در مقابل سیلیس نشان می دهد که در ضمن تفریق ماگما یک ماگمای جدید با ترکیب مافیکی تر با ماگمای در حال تفریق اختلاط حاصل نموده است. میزان فراوانی عناصر کمیاب و نادر در این بازالتها با بازالتهای آلکالن درون صفحات (بازالتهای قاره ای و بازالتهای جزایر اقیانوسی) بهترین انطباق را دارند. بر اساس نمودارهای مثلثی مربوط به محیط های تکتونیکی متفاوت، نیز این بازالتها با آتشفشان درون صفحات (WPB) بیشترین انطباق و همزادی را دارند. مقایسه نمودارهای عنکبوتی بازالتهای درون قاره ای و بازالتهای میان اقیانوسی با بازالتهای منطقه بیانگر این مطلب است که این بازالتها همانند بازالتهای درون قاره ای غنی شده اند. ژئوشیمی سنگهای آنالیز شده و بررسی موقعیت ترکیبی آنها نیز حکایت از وجود آلایش پوسته ای داشته و نشان می دهد بازالتهای دورن صفحه ای در منطقه مورد مطالعه از نوع بازالتهای درون قاره ای بوده که در اثر کافتی شدن ایجاد شده اند.

منطقه ملاطالب در شمال الیگودرز و در محل بلافصل تراست زاگرس قرار گرفته است. عملکرد گسل های عمیق منجر به بیرونزدگی کمپلکس دگرگونی پرکامبرین، پرکامبرین فوقانی، کامبرین زیرین، تریاس و ژوراسیک شده است. در این سنگها تاثیر فازهای مختلف دگرگونی مربوط به زمانهای مختلف مشاهده می شود. به دنبال فاز کوهزایی لارامید، توده نفوذی گرانیتوئیدی سنگهای دگرگونی منطقه را مورد تهاجم قرار داده است. ترکیب سنگ شناسی آن به طور عمده گرانیتی، گرانودیوریتی و مونزوگرانیتی می باشد با توجه به مطالعات کانی شناسی، سنگ شناسی، ژئوشیمیایی و ویژگی های زمین شناسی منطقه مورد مطالعه، توده گرانیتوئیدی ملاطالب از جمله گرانیتوئیدهای نوعs ، یا گرانیتوئیدهای با منشا پالینژنتیکی می باشد. دیاگرام های تعیین محیط تکتونیکی نشان می دهد که توده گرانیتوئیدی مزبور از نوع بعد از کوهزایی است و با توجه به قرابت های ژئوشیمیایی با سایر گرانیتوئیدهای مناطق مجاور (بروجرد، همدان، بوئین - میاندشت و ... ) پس از فازکوهزایی لارامید تزریق شده است.

استوک گرانیتوئیدی چنار شهربابک با سن میوسن پایینی تا میانی، قسمتی از کمربند اتشفشانی ایران مرکزی می باشد که به داخل مجموعه اتشفشانی- رسوبی ائوسن واقع در شمال غرب کرمان و جنوب ایران مرکزی نفوذ کرده است. این استوک گرانیتوئیدی اساسا از سنگهای گرانودیوریتی و مونزوگرانیتی متوسط تا درشت دانه همراه با مقادیری فرعی تونالیت و سینوگرانیت تشکیل شده است و رگه های اپلیتی و دایکهای کوارتزدیوریتی متعددی ان را قطع نموده است. انکلاوهایی با اندازه و جنس متفاوت (از نوع اندزیتی و میکروگرانولار مافیک با اندازه از چند سانتیمتر تا چندین متر) نیز در نزدیک حواشی دیده می شود. به طور کلی سنگهای گرانودیوریتی چنار به خوبی مشخصه های ماگماهای حواشی همگرا را به نمایش می گذارند؛ به طوری که غنی شدگی مشخصی در عناصر LIL نظیر Rb، Ba، K و Ce و تهی شدگی واضحی در عناصر HFS همچون Y، Nb و Zr نشان می دهند. الگوی عناصر خاکی نادر نرمالیز شده بر اساس کندریت دارای غنی شدگی نسبتا ارامی با n(La/Yb) بین 28/4 تا 66/14 است. فقدان انومالی Eu همراه با افزایش پیوسته در شیب نیمرخهای LREE از تونالیت به طرف سینوگرانیت مبین یک طرح با تفریق یافتگی نسبتا محدود n(La/Yb) و نیز دخالت پلاژیوکلاز در فرایند ذوب بوده است. انومالی منفی کوچک Eu در الکالی گرانیت ها نیز نشانگر نوعی سنگ نسبتا تفریق یافته تر (با 78/42=(La/Yb)) در استوک گرانیتوئیدی چنار می باشد. داده های ژئوشیمیایی، دیاگرام های مختلف عناصر فرعی، انکلاوهای میکروگرانیتوئیدی مافیک فراوان و دیاگرام های چند عنصره نرمالیز شده بر اساس گرانیت های پشته های میان اقیانوسی همگی مبین این مسئله می‏باشند که استوک گرانیتوئیدی چنار دارای مشخصه های متاالومینوس تا کمی پرالومینوس، کالکوالکالن و نوع I متعلق به یک موقعیت قوس اتشفشانی  می باشد و در یک محیط حاشیه فعال قاره ای تشکیل شده است. در این مدل، یک زون فرورانش با شیب به طرف شمال شرق مربوط به نئوتتیس توانسته است به عنوان عاملی جهت فعالیت‏های اتشفشانی مرتبط با قوس ایران مرکزی عمل نماید؛ به طوری که در اثر این مسئله سنگهای اتشفشانی و نفوذی قوس ماگمایی تیپ اند توسعه یافته است. عملکرد به گونه‏ای بوده است که به دنبال ابگیری پوسته اقیانوسی و ذوب بخشی گوه گوشته‏ای، ماگماهای مرتبط با قوس مافیک همراه با سیالات حائز اهمیتی تولید شدند و همین مساله موجب تحریک لیتوسفر زیر قاره‏ای به شدت متاسوماتیسم شده و غنی شده و ذوب بخشی ان و سرانجام تولید ماگماهای سیلیسی گردید. در پی ان تفریق کریستالی در فشار پایین این ماگما تولید ماگماهای کالکوالکالن ابداری را نمود که بخشی از این ماگما به صورت استوک گرانیتوئیدی چنار تظاهر یافت.

منطقه مورد مطالعه محدوده ای به وسعت 510 کیلومترمربع است که در فاصله طول های شرقی ″ 56 ′ 30 °58 تا″ 2 ′ 51 °58 و عرض های شمالی ″42 ′15 °28 و ″00 ′30 °28 در جنوب شرق بم واقع شده است. سنگ های این منطقه که از لحاظ چینه شناسی متعلق به ترشیری هستند، شامل نهشته های ائوسن و سنگ های پلوتونیک و ساب ولکانیک میوسن می باشند نهشته های ائوسن خود انواع سنگ های آذر آواری از قبیل توف های حد واسط، اسیدی و ایگنیمبریت و سنگ های آتشفشانی شامل آندزیت – بازالت، آندزیت، داسیت – آندزیت و داسیت را در برمی گیرند سنگ های میوسن شامل دیوریت و انواع گرانیتوئیدها از قبیل تونالیت، گرانودیوریت، گرانودیوریت پورفیری، گرانیت، گرانیت پورفیری، لوکوگرانیت و گرانوفیر هستند. مجموع مطالعات صحرایی، ژنوشیمیایی و تکتونوماگمایی نشان می دهد که ماگماتیسم در منطقه مورد نظر به دو دوره زمانی جداگانه اختصاص دارد. در دوره ائوسن که این پدیده به صورت ولکانیسم ظهور می نماید، ماگمای اولیه ای با ترکیب بازیک وجود داشته که تفریق کانی هایی مانند پیروکسن و پلاژیوکلاز در این ماگما سبب تحول شده و در نتیجه سری سنگ های کالکوالکالن در آندزیت – بازالت تاداسیت را به وجود آورده که همراه با سنگ های ولکانوکلاستیک فوران یافته اند. در دوره میوسن ماگمای دیوریتی وجود داشته است که در یک مرحله با نفوذ در بخش های بالای پوسته، داخل سنگ های ولکانیک ائوسن نفوذ کرده که گسترش کم سنگ های دیوریتی در منطقه از شواهد صحرایی این فرایند است. سپس تشکیل کانی هایی نظیر پیروکسن، تیتانومانیتیت و پلاژیوکلاز سبب تحول در ماگمای دیوریتی شده که در نتیجه آن با نفوذ ماگما به بخش های فوقانی گرانیتوئیدهای متنوعی بسته به ترتیب ماگما و عمق نفوذ تشکیل شده اند. این گرانیتوئید ها از تیپ I و متعلق به گروه گرانیت های قوس آتشفشانی (VAG) هستند که مقایسه نمودار عنکبوتی آنها تشابه بسیار نزدیکشان را با گرانیتوئید لیما در پرو نشان می دهد.

باتولیت پیچاقچی در شمال باختر ایران (35 کیلومتری جنوب خاور شهرستان شاهین دژ) واقع است. این باتولیت در پهنه ساختاری ایران مرکز قرار دارد و سنگهای پالئوزوئیک را بریده است. سن مطلق باتولیت پیچاقی به روش K-Ar، 74/20 میلیون سال تعیین شده که بیانگر زمان کرتاسه بالا - پالئوسن و رخداد تکتونیکی لارامید است. باتولیت پیچاقی از کوارتز دیوریت، تونالیت، گرانودیوریت و گوارتز مونزودیوریت تشکیل شده و کانیهای تیره آن بیوتیت و آمفیبول است. آنکلاوهای آن از گونه میکاشیست و کوارتزدیوریتهای ریزدانه در اندازه های مختلف می باشند. شواهد پتروگرافی حاکی از آن است که تحولات ماگمایی مخصوصا از نوع آلودگی باعث تغییر ترکیب اولیه ماگمای تشکیل دهنده این سنگها شده است. بررسی ژئوشیمیایی عناصر اصلی نشان می دهد در توده نفوذی پیچاقچی، مقادیر  Al203، Na20، K2O، FeO، بالا و مقادیر MgO، CaO، MnO، P2O5،TiO2 پایین است و ماگمای مولد سنگها، کالکو- آلکالن و متاآلومین بوده است. پارامترهای ژنتیکی این باتولیت با گرانیتهای تیپ "I" از گونه کالدونین قابل مقایسه است. بررسی ژئوشیمیایی عناصر کمیاب در دیاگرامهای چند عنصری نشان می دهد که شیب متوسط منحنیها از عنصر K به سوی عنصر Cr است (از چپ به راست) که مشخصه تشکیل قسمت عمده ماگما از گوشه می باشد. تهی شدگی عناصر سازگار Ni، Cu،V  و غنی شدگی عناصر ناسازگار نشان می دهد که ماگمای مولد، فقط از ذوب گوشه حاصل نشده و در آن آلودگی رخ داده است. افت Nb می تواند در اثر اختلاط ماگمای پوسته ای و گوشته ای و یا در ارتباط با فرورانش باشد. افت Ti و قله Y نشان می دهد ماگمای اولیه مولد این باتولیت از گونه گرانیتهای نوع "I" بوده است. موقعیت تکتونیکی با تولیت پیچاقی با گرانیتوئیدهای قوس قاره ای (VAG) قابل مقایسه می باشد.