"فوم فلزی سلول باز، به عنوان یک نوع ماده پیشرفته، دارای ساختار سلولی منحصربه فردی است. در این ساختار، فضاهای خالی یا حباب های هوا به طور متصل به یکدیگر وجود دارند؛ به گونه ای که ایجاد یک شبکه متصل و پیوسته از فضاهای خالی می کنند. این ویژگی، به فوم فلزی اجازه می دهد تا هم زمان با وزن بسیار کم، استحکام بالایی را حفظ کند. این قابلیت منحصربه فرد، زمینه استفاده از این ماده پیشرفته در بسیاری از صنایع را فراهم کرده است. یکی از روش های مهم تولید فوم فلزی سلول باز، الکتروفورمینگ است که یک روش الکتروشیمیایی برای تولید فوم فلزی سلول باز محسوب می شود. در این روش، پس از آماده سازی پیش ماده پلیمر، نسبت به رساناسازی آن اقدام شد و سپس پیش ماده رسانا شده در یک حمام الکترولیت قرار گرفت. با اعمال ولتاژ، فلز (مانند نیکل یا مس) از الکترولیت استخراج و بر روی پیش ماده رسوب نمود. این فرایند تا زمانی که ضخامت موردنظر فلز به دست آمد، ادامه یافت. از چالش های اساسی این روش که موضوع این پروژه بود، زمان بر بودن و کیفیت غیریکنواخت رساناسازی و عدم نفوذ پوشش دهی برای قطعات با ضخامت بالا بوده است. با تحقیقات انجام شده در طی انجام این طرح، با استفاده از یک متد پاششی، رساناسازی با سرعت بسیار بالا و به صورت یکنواخت امکان پذیر شد که علاوه بر کاهش فرایند تولید، موجب اعمال پوشش دهی یکنواخت برای حفظ ساختار یکپارچه فلز بر روی پیش ماده اولیه رسانا شده، فراهم گردید. همچنین با تنظیم پارامترهای الکترولیت، شامل تنظیم دما، PH و ترکیب الکترولیت برای بهبود رسانایی، کاهش مقاومت الکتریکی و استفاده از افزودنی های مؤثر در محلول الکترولیت، امکان افزایش عمق نفوذ پوشش دهی به بیش از 3 سانتی متر نیز فراهم گردید. "

یکی از مواد مهم و پرمصرف در صنایع چاپ، صفحات حساس به نور هستند که سالیانه حدود 20 هزار عدد وارد کشور شده و سبب خروج مقدار زیادی ارز می گردد. مواد مورد استفاده بر روی این صفحات «پلیمر»های با وزن مولکولی پایین بوده که بر اثر تابش نور، وزن مولکولی آنها افزایش یافته و سخت می گردند. از این خاصیت در صنعت چاپ استفاده می شود. ابتدا مطالعات گسترده ای در مورد پلیمرهای حساس به نور و ساخت آن ها انجام گرفت، سپس در نمونه از پلیمرهای صفحات مثبت و منفی شناسایی گردید. با انتخاب فرمولاسیون مناسب اقدام به ساخت نمونه های آزمایشی شد. این آزمایش ها برای رسیدن به نتایج عملی و مطلوب ادامه یافت تا سرانجام نمونه ای از «پلیمر حساس به نور» با کیفیت مطلوب تهیه شد.

جهت طرح ریزی اجرای پروژه از بدو امر مطالعات گسترده ای روی موضوع لیتوگرافی و مواد شیمیایی مورد استفاده در آن صورت گرفت. اولین سری مطالعاتی استفاده از دایره المعارف تکنولوژی شیمیایی ENCYCLOPEDIA OF CHEMICAL TECHNOLOGY و چکیده های شیمیایی CHEMICAL ABSTRACT بطور کامل و همه جانبه به عمل آمد با خریداری چند کتب اختصاصی از تازه های مرکز نشر دانشگاهی منجمله «مقدمه ای بر میکرولیتوگرافی» تالیف L.F.THOMPSON آشنایی و احاطه ای بیشتر بر موضوعات مختلف پروژه حاصل شد. بانضمام اینکه حدود 30 مقاله ثبت شده از BRITISH LIBRARY و DEUTSCHES PATENTAMT تهیه گردید. لیست مراجع مربوطه در محل مشخص خود در داخل گزارش به ترتیب معرفی گردیده است.گروه شیمی جهاد دانشگاهی دانشگاه صنعتی شریف نهایت تشکر و امتنان خود را از شرکت پارسی چاپ وابسته به کارخانجات گروه ملی، که در ارایه نظریات دقیق و تشویق و ترغیب فعالیت دست اندرکاران پروژه پلیمر حساس بنور و فراهم نمودن امکانات آزمایشی لازم که آن شرکت می توانست در اختیار ما قرار دهد ابراز می دارد. همچنین بخش لیتوگرافی شرکت آفست نهایت لطف و عنایت و همکاری را در ارایه نظریات و تشویق فعالیت ما ابراز داشتند.

چندین سال است که تلاش میشود تا به الیافی با مقاومت حرارتی بالا، نقطه ذوب بالا، سختی زیاد و پایداری ابعاد دست یابند. یکی از مهمترین متدها برای دست یابی به این خواص قرار دادن حلقه آروماتیک در داخل زنجیره خطی پلیمر میباشد در حقیقت بیشترین مقاومت را آرامیدها داشته اند. الیاف آرامیدا توسط ISO در سال 1975، چنین تعریف شده است: ماکروملکول خطی مصنوعی که از حلقه های آروماتیک که به گروههای آمیدی متصل است تشکیل میشود که حداقل %85 از گروههای آمیدی به حلقه آروماتیکی متصل میباشد و ممکن است گروههای ایمیدی بالاتر از %50 جایگزین گروه آمیدی گردند. الیاف آرامید ابتدا بنام HT-1 ساخته شده که پلی متافنیلن ایزوفتال آمید بود و بعدا توسط Dupont بنام تجارتی Nomex معرفی گردید. این الیاف برای کاربردهای با مقاومت حرارتی بالا معرفی گردید. در ژاپن در سال 1970 الیاف مصنوعی با نام Conex معرفی گردید که همان پلی متافنیلن ایزوفتال آمید بود که همان کاربرد Nomex را داشت.

پلیمرها، مولکولهای بزرگی هستند که از اتصال تعداد متنابهی مولکول بسیار کوچکتر ساخته شده اند. مولکولهای کوچکتر ساخته شده اند. مولکولهای کوچکی که مولکول پلیمر را بوجود می آورند پلیمریزاسیون است. در یک مولکول پلیمر، صدها، هزاران، دهها هزار و حتی تعداد زیادتری از مولکول ها را می توان یافت که به هم متصل شده اند. پس هنگامی که از پلیمرها گفتگو می شود موادی مورد نظر است که وزن مولکولی آنها ممکن است به میلیونها برسد.در ارتباط با طبقه بندی پلیمرها اختلاف قابل ملاحظه ای از گذشته تا به حال وجود دارد. این اختلاف به ویژه برای دانشجویان مبتدی که باید متوجه باشند یک طبقه بندی صحیح و عامه پذیری برای پلیمرها وجود ندارند صادق است. همراه با توسعه علوم پلیمرها، استفاده از دو نوع طبقه بندی در ارتباط با این ترکیبات معمول شد. در یکی از آنها پلیمرها به دو دسته افزایشی و تراکمی تقسیم بندی می شوند و در طبقه بندی دیگر به پلیمرهای مرحله ای و زنجیری قرار می گیرند. بطوری که واژه های تراکمی و مرحله ای، همچنین افزایشی و زنجیری معمولا بطور مترادف به کار گرفته می شوند. گرچه اغلب با استعمال مترادف این واژه ها مواجه هستیم ولی این حالت عام نیست چرا که دو طبقه بندی از دو مبنای متفاوت طبقه بندی نشات می گیرند. مبنای طبقه بندی تراکمی، افزایشی، اساسا ترکیب و یا ساختار پلیمرهاست در حالی که در نوع مرحله ای زنجیری مکانیسم واکنش های پلیمریزاسیون مورد نظر می باشد.