به منظور حل مشکل نقل و انتقال ذره های نانو به دلیل اندازه ریز آنها، یک روش جدید تلفیقی از دو فرایند پاشش الکتریکی و خشک کردن انجمادی برای تولید اجتماع  این ذره ها به صورت کلوخه ابداع شد. در این روش، ذره های کلوئیدی تیتانیم و سیلیس ابتدا به مجموعه ای از ذره ها در مقیاس ماکروسکوپی تبدیل شده تا مقاومت لازم را در حین حمل نقل داشته باشند. سپس کلوخه ها دریک محیط مایی پراکنده شده تا اثر فرمولاسیون محلول کلوئیدی اولیه و پارامترهای موثر در فرایند تولید بر برگشت پذیری سیستم به شرایط اولیه مورد بررسی قرار گیرد. پاشش الکتریکی به منظور کنترل اندازه قطره ها و به دنبال آن اندازه مجموعه نانو ذره های تولیدی در فرایند خشک کردن انجمادی مورد استفاده قرار گرفت. آنالیز تصویرهای حاصل از فیلم برداری سرعت بالا با کمک یک نرم افزار حاکی از آن بود که در یک دامنه محدود از ولتاژ اعمالی، اندازه قطره ها با افزایش ولتاژ به یک مقدار حداقل و با توزیع اندازه یکنواخت کاهش می یافت. مطالعات ساختاری غیر مخرب مجموعه ذره ها با استفاده از میکروتوموگرافی اشعه X موید ساختارهای متفاوت کلوخه ها بسته به نوع ذره های نانو بود. نتیجه ی آزمایش ها، پایداری ذره های نانو پراکنده شده در محیط مایی با استفاده از دستگاه سنجش پایداری گریز از مرکز و همچنین تعیین توزیع اندازه ذره ها با استفاده از دستگاه نانوسنج نیز نشان دهنده شرایط پایداری مختلفی بود. این شرایط تحت تاثیر خواص شیمی فیزیکی سیستم و پارامترهای فرایند قرار داشت. در مورد سیستم ذره های تیتانیم نشان داده شد که با استفاده از غلظت و جرم مولکولی مناسب پلیمر اتیلن گلیکول (مورد استفاده به عنوان اتصال دهنده ذره ها در کلوخه) و همچنین اندازه بهینه کلوخه، امکان تولید مجموعه ذره های نانو با مقاومت مکانیکی و خواص پراکندگی مناسب میسر بوده است.

در این تحقیق، یک مدل ترکیبی جدید برمبنای مدل های پلیمری چند دانه ای و پلیمری چند لایه ای برای پیش بینی سرعت پلی مریزاسیون، رشد ذره، مورفولوژی، پارامترهای موثر بر گستردگی توزیع جرم مولکولی، متوسط وزن های مولکولی عددی و جرمی، اندیس ایزوتاکتیسیتی و چگالی توده پلیمر توسعه داده شده است. اصلاحات روابط ریاضی و سینتیک های مورد استفاده در این مدل، به ترتیب بر مبنای مدل پلیمری چند دانه ای و مدل پلیمری چند لایه ای بنا نهاده شده است. در مدل سازی، چندگانگی مراکز فعال کاتالیست با ثابت های سینتیکی مختلف به همراه غیرفعال شدن کاتالیست در طول پلی مریزاسیون مورد توجه بوده است. به علاوه، به اثرات انتقال جرم روی ویژگی های پلی مریزاسیون توجه شده است. همچنین در این مدل، جنبه های فیزیکی-شیمیایی کاتالیست در پلی مریزاسیون فاز دوغابی در نظر گرفته شده است. علاوه بر این، اثر پارامترهای مهم مدل شامل گام زمانی، تعداد لایه ها و انواع مراکز فعال روی ویژگی های پلیمر تولید شده مرور شده است. نتیجه های پیش بینی مدل نشان می دهد که ثابت سرعت انتشار، چندگانگی مراکز فعال، غلظت منحصر به فرد هر نوع مرکز فعال و اندازه اولیه ذره های کاتالیست تاثیر قابل توجهی روی ویژگی های پلیمر نهایی دارند. نتیجه های به دست آمده از شبیه سازی مدل ترکیبی جدید، حداقل از نظر کیفی پیش بینی بهتری از ویژگی های پلی مریزاسیون در مقایسه با نتایج شبیه سازی مدل چند دانه ای و دو مدل ذکر شده را تایید می کند.

در این تحقیق، سیستم ژل پلیمری پلی اکریل آمید / استات کروم به عنوان عامل کاهنده آب تولیدی در شرایط یکی از مخازن ایران تهیه شد. اثر پارامترهای مختلف مخزن مورد نظر از جمله دما (90 درجه سانتی گراد) و اثر آب سازند از دیدگاه شوری و یون های دو ظرفیتی، روی سینتیک و استحکام ژل پلیمر ساخته شده از روش آزمایش بطری مورد ارزیابی قرار گرفت. با توجه به نتیجه های به دست آمده، افزایش دما باعث کاهش زمان بندش ژل می شود. همچنین یون های دو ظرفیتی موجود در آب سازند، باعث کاهش زمان بندش ژل شده و می توانند از طریق تشکیل رسوب، موجب ناپایداری شبکه ژل شوند.

در این پژوهش، تهیه یک الکترود اصلاح شده آنزیمی در حین الکتروپلیمریزاسیون آنیلین با استفاده از تلفیق سولفید اکسیداز با یک پلیمر هادی، مورد بررسی قرار گرفت. سپس پاسخ زیست الکتروشیمیایی زیست حسگر سولفیتی در شرایط متفاوت آزمایش، مطالعه شد. بررسی پایداری این زیست حسگر نشان داد که تشکیل یک لایه نازک و غیرفعال بر روی سطح آلومینیم، سبب بهبود پایداری لایه های نازک فعال شیمیایی بر سطح الکترود می-شود. همچنین پاسخ زیست الکتروشیمیایی الکترودهای اصلاح شده آنزیمی نیز به عنوان زیست حسگر سولفیدی در شرایط مختلف بررسی شد. مقدارهای بهینه pH و دما ، به ترتیب، 5/8 و 35 درجه سانتی گراد به دست آمد. ثابت میکایلیس- منتن و انرژی فعال سازی واکنش کاتالیز شده توسط آنزیم نیز محاسبه شد.

بین میزان بیان ژن مایواستاتین و قدرت عضلانی و همچنین فاکتورهای مربوط به آمادگی حرکتی ورزشکاران ارتباط وجود دارد. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی به شکل سنتی و تمرینات تعلیقی-مقاومتی بر سطوح سرمی مایواستاتین و نتایج آزمون های عملکرد حرکتی کشتی گیران می باشد. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون می باشد. تعداد 30 نفر از کشتی گیران انتخاب و به صورت تصادفی به 3 گروه کنترل، تمرینات مقاومتی سنتی و تمرینات تعلیقی-مقاومتی تقسیم شدند. سطوح سرمی مایواستاتین، قدرت عضلانی، سرعت، توان و چابکی به ترتیب بوسیله روش خونگیری ناشتایی و آزمون های یک تکرار بیشینه در حرکت پرس سینه، آزمون 15 یارد سرعت، پرش سارجنت و T، مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از اتمام مرحله پیش آزمون، هر یک از گروه های تمرینی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه تمرینی به مدت 30-45 دقیقه تمرینات مربوط به خود را انجام دادند. در پایان 8 هفته تمرینات نیز کلیه آزمون هایی که در مرحله پیش آزمون به انجام رسیده بود مجددا و در مرحله پس آزمون تکرار شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری یافته های تحقیق از روش های آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تعقیبی بونفرونی نشان داد که در مرحله پس آزمون بین میانگین تمامی متغیرهای مورد بررسی، در گروه مقاومتی سنتی با تعلیقی_مقاومتی تفاوت معنی داری وجود ندارد(05/0P>)؛ اما بین میانگین متغیرهای مورد بررسی، در گروه کنترل با دو گروه تمرینی در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد(05/0P≤). با توجه به نتایج تحقیق حاضر، هر دو شیوه تمرینات مقاومتی سنتی و تمرینات تعلیقی-مقاومتی موجب کاهش سطوح سرمی مایواستاتین شده و با افزایش قدرت عضلانی می تواند به عنوان رویکردی جهت بهبود عملکرد حرکتی کشتی گیران آزادکار مورد استفاده قرار گیرد.