مواد و روش ها: در این تحقیق از موش های صحرایی نژاد NMRI با وزن بین 250 تا 320 گرم استفاده شد. حیوانات بطور تصادفی به دو گروه کنترل و کیندل تقسیم شدند. به منظور ایجاد کیندلینگ از ماده پنتیلن تترازول (PTZ) با دوز 45 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن حیوان استفاده شد. به گروه کنترل به جای PTZ با همان حجم محلول سالین تزریق شد. 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ حیوانات با دوز g/kg 1.2 داروی اورتان بی هوش شده و در دستگاه استریوتاکسی قرار داده می شدند. سپس سوراخی به قطر یک میلیمتر جهت قرارگیری الکترود تحریکی بر روی فیبرهای جانبی شافر و سوراخ دیگری به قطر یک میلی متر برای قرارگیری میکروالکترود ثبات بر روی ناحیه CA1 هیپوکمپ ایجاد شد. موج تحریکی از طریق الکترودهای تحریکی دو قطبی بر روی فیبرهای جانبی شافر وارد شده و پاسخ های سیناپسی از روی لایه دندریتی و یا جسم سلولی نورون های هرمی ثبت می شد. این پاسخ ها قبل از PBs و 5، 15، 30 و 60 دقیقه پس از PBs جمع آوری و پس از دریافت، تقویت و پالایش در حافظه رایانه ذخیره می شدند. یافته ها: نتایج حاصل از تجربه و تحلیل آماری نشان می دهند که 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ اختلاف معنی داری بین اثر PBs در ایجاد LTP در ناحیه دندریتی سلول های هرمی بین موش های کیندل و کنترل وجود ندارد و در لایه جسم سلولی، PBs در موش های کنترل سبب ایجاد LTP می گردد در حالی که در موش های کیندل شده جواب های متغیری ایجاد می کند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تغییر توانایی PBs در ایجاد LTP در موش های کیندل شده می تواند یکی از دلایل اختلال یادگیری مشاهده شده در این موش ها باشد.

هدف: بررسی شکل پذیری سیناپسی ناشی از تحریک کزازی در ناحیه CA1 مقاطع زنده مستعد فعالیت صرعی هیپوکمپ موش صحرایی.مواد و روشها: این مقاطع با کاربرد پنتیلن تترازول (PTZ: Pentylenetetrazol) به غلظت 3 mM به مدت 20دقیقه، به فعالیت صرعی مستعد شدند. فعالیت عصبی به صورت پتانسیل عمل میدانی یاخته های هرمی ناحیه CA1، قبل و بعد از اعمال تحریک کزازی ثبت شد. از نمودار ورودی – خروجی دامنه و تاخیر پتانسیل عمل میدانی برای پی بردن به میزان کارآیی سیناپس استفاده شد.یافته ها: 20 دقیقه پس از کاربرد PTZ و 5 دقیقه پس از تحریک کزازی، نمودارهای تحریک – پاسخ به سمت چپ جابجا شد و حداقل 60 دقیقه پایدار باقی ماند. در مورد کاربرد PTZ، پتانسیل های عمل میدانی اضافی نیز ظاهر شده و تا 30 دقیقه پس از شستشوی PTZ، پایدار ماند. افزایش دامنه ناشی از تحریک کزازی پس از شستشوی PTZ، نسبت به گروه شاهد کمتر بود ولی این کاهش از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج دال بر آن است که کاربرد PTZ به مدت 20 دقیقه برای ایجاد یک مدل صرعی پایدار کافی است. PTZ مانند (Logn-Term Potentiation) ناشی از تحریک کزازی، نمودار ورودی – خروجی را به سمت چپ جابجا می کند. تقویت حاصل از تحریک کزازی در این مدل، بر اثر کاربرد کوتاه مدت PTZ مسدود نمی شود، در حالی که فعالیت صرعی تشدید می گردد. بنابراین برای ایجاد فعالیت صرعی یک بستر تقویتی در فعالیت عصبی مورد نیاز است.

صرع یکی از اختلالات رایج عصبی در انسان است. مشاهدات بالینی نشان داده اند که بیماران صرعی اغلب نارسایی هایی را در یادگیری و حافظه از خود نشان می دهند."کیندلینگ" یکی از مدلهای تجربی ایجاد صرع است. در این تحقیق اثر "کیندلینگ شیمیایی" با "پنتیلن تترازول" بر روی میزان مهار پس خور و مهار پیش گستر نورونهای واسطه ای مهاری بر روی نورونهای هرمی ناحیهCAI "هیپوکمپ" موش صحرایی بیهوش مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی تغییر میزان مهار از الگوی تحریک دو پالسی، با فواصل بین پالسی 10، 20، 120 و 240 میلی ثانیه استفاده شد. این تحقیق به دو مرحله آزمایش مجزا تقسیم شده بود.در آزمایش اول که به منظور بررسی اثرات کوتاه مدت "کیندلینگ شیمیایی" (48 تا 144 ساعت پس از پایان تحریکات) طراحی شده بود میزان مهار پس خور و مهار پیش گستر در ناحیه CAI در هیچکدام از زمانهای بین پالسی اندازه گیری شده در گروه های کنترل و کیندل شده اختلاف معنی داری را نشان نداد. اما در آزمایش دوم که به منظور بررسی اثرات دراز مدت "کیندلینگ شیمیایی" (30 تا 33 روز پس از پایان کیندلینگ) انجام گرفت. میزان شاخص تحریک دو پالسی در زمانهای بین پالسی 10 و 20 میلی ثانیه در گروه کیندل شده به طور معنی داری (P<0.01) از اندازه آن در گروه کنترل بیشتر بود. بر اساس نتایج به دست آمده از تحقیقات قبلی به نظر می رسد که افزایش PPI در شدتهای کم و متوسط تحریک، و نه شدت تحریک بالا، ممکن است در نتیجه افزایش فعالیت سیناپسهای تحریکی یا تغییر در تحریک پذیری ذاتی نورونهای هرمی باشد و ارتباطی با کاهش میزان مهار پس خور " گاباارژیک" نداشته باشد.

صرع یکی از اختلالات رایج عصبی در انسان است. مشاهدات بالینی نشان داده اند که بیماران صرعی اغلب نارسایی هایی را در یادگیری و حافظه از خود نشان می دهند. کیندلینگ بعنوان مدلی آزمایشگاهی جهت بررسی صرع و عوارض جانبی آن است. در این مدل تحریکات الکتریکی یا شیمیایی ضعیف که در ابتدا تشنج ایجاد نمی کند، به تدریج باعث ایجاد رفتار تشنجی در حیوان می شوند. در این تحقیق اثر کیندلینگ شیمیایی با پنتلین تترازول بر انتقال سیناپسی انشعابات جانبی شافر و نورون های هرمی ناحیه CA1 مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق به دو گروه آزمایش مجزا تقسیم شده است. در آزمایش اول که جهت بررسی اثرات کوتاه مدت کیندلینگ شیمیایی 48-144) ساعت پس از پایان تحریکات( طراحی شده است هیچکدام از متغیرهای اندازه گیری شده یعنی شیب (Population Excitatory Postsynaptic Potential)، pEPSP اندازه پتانسیل عمل (Population Spike,PS) و فاصله زمانی بین شروع تحریک الکتریکی و حداکثر دامنه پتانسیل عمل در گروه های کنترل و کیندل شده اختلاف معنی داری را نشان نمی دهند اما در آزمایش دوم که جهت بررسی اثرات درازمدت کیندلینگ شیمیایی 30-33) روز پس از پایان کیندلینگ( انجام گرفت، اندازه PS در گروه کیندل به طور معنی داری (P<0.01) از اندازه آن در گروه کنترل بزرگتر بود. این موضوع نشان دهنده افزایش طولانی مدت تحریک پذیری نورون های ناحیه CA1 بدنبال کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول است.

سابقه و هدف: با توجه به اثرات کیندلینگ شیمیایی بر تغییر فعالیت نورون ها، هدف این مطالعه بررسی اثر کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول برشکل پذیری سیناپسی ناشی از تحریک تتانیت با الگوی ریتم تتا (PBs) در لایه جسم سلولی و لایه دندریتی سلول های هرمی می باشد.مواد و روش ها: در این تحقیق از موش های صحرایی نژاد NMRI با وزن بین 250 تا 320 گرم استفاده شد. حیوانات بطور تصادفی به دو گروه کنترل و کیندل تقسیم شدند. به منظور ایجاد کیندلینگ از ماده پنتیلین تترازول (PTZ) با دوز 45 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن حیوان استفاده شد. به گروه کنترل به جای PTZ با همان حجم محلول سالین تزریق شد. 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ حیوانات با دوز g.kg 1.2 داروی اورتان بی هوش شده و در دستگاه استریوتاکسی قرار داده می شدند. سپس سوراخی به قطر یک میلی متر جهت قرارگیری الکترود تحریکی برروی فیبرهای جانبی شافر و سوراخ دیگری به قطر یک میلی متر برای قرارگیری میکروالکترود ثبات بر روی ناحیه CA1 هیپوکمپ ایجاد شد. موج تحریکی از طریق الکترودهای تحریکی دو قطبی برروی فیبرهای جانبی شافر وارد شده و پاسخ های سیناپسی از روی لایه دندریتی و یا جسم سلولی نورون های هرمی ثبت می شد. این پاسخ ها قبل از PBs و 30,15,5 و 60 دقیقه پس از PBs جمع آوری و پس از دریافت، تقویت و پالایش در حافظه رایانه ذخیره می شدند.یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان می دهند که 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ اختلاف معنی داری بین اثر PBs در ایجاد LTP در ناحیه دندریتی سلول های هرمی بین موش های کیندل و کنترل وجود ندارد و در لایه جسم سلولی، PBs در موش های کنترل سبب ایجاد LTP می گردد در حالی که در موش های کیندل شده جواب های متغیری ایجاد می کند.نتیجه گیری: به نظر می رسد که تغییر توانایی PBs در ایجاد LTP در موش های کیندل شده می تواند یکی از دلایل اختلال یادگیری مشاهده شده در این موش ها باشد.

در این مطالعه اثر ضد تشنجی عصاره های آبی جوشانده و خیسانده الکلی برگ و دانه گیاه نوروزک (Salvia leriifolia) در موش بررسی شد. در آزمون پنتیلن تترازول (90 mg/kg, ip) عصاره های آبی و الکلی دانه برخلاف برگ زمان شروع تشنج کلونیک را طولانی کردند. هیچکدام از عصاره های برگ و دانه در آزمون الکتروشوک فعالیت ضد تشنجی از خود نشان ندادند. این نتایج نشان می دهد که عصاره های برگ و دانه گیاه نوروزک ممکن است علیه صرع کوچک موثر باشند.

سابقه و هدف : از آنجایی که 40-30 درصد بیماران مصروع، به کلیه روش های درمانی رایج مقاوم بوده و به درمان پاسخ نمی دهند، ترکیب داروهای جدید با داروهای کلاسیک و یا دستیابی به داروهایی که بتواند اثر داروهای دیگر را تقویت کند، مورد نیاز است و از سوی دیگر شواهد مبنی بر اثر گذاری استروئیدهای جنسی بر گیرنده های گابا، ما را بر آن داشت که در پژوهش حاضر اثرات استرادیول و پروژسترون را بر صرع شیمیایی در موش صحرایی ارزیابی کنیم. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بر روی 60 سر موش صحرایی نر که به صور تصادفی به 6 گروه 10 تایی تقسیم شدند (یک گروه کنترل و پنج گروه تجربی) انجام شد. برای ایجاد صرع شیمیایی ازمدل کیندلینگ و پنتیلن تترازول [(Pentylene tetrszole, (PTZ)] با دوز (i.p) 50 mg/kg که هر 48 ساعت یکبار و برای  12جلسه در موش ها تزریق شد، استفاده کردیم. فعالیت تشنجی درطول 20 دقیقه پس از تزریق PTZ مورد ارزیابی قرار گرفت. درگروه های استرادیول 5 mg/kg) و 10)، پروژسترون 25 mg/kg) و 50) و حلال استرادیول - پروژسترون، حیوان ها 20 دقیقه قبل از دریافت PTZ، دارو و یا حلال را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند، سپس فعالیت تشنجی به مدت20  دقیقه ارزیابی شد.یافته ها: تزریق های مکرر  PTZ، ازجلسه چهارم تزریق به بعد میانگین مراحل پیشرفت صرع را افزایش داد و در آخرین تزریق 71.43 درصد موش ها مرحله پنجم حملات صرعی را نشان دادند. مقایسه نتایج بین گروه کنترل (PTZ) و گروه حلال اختلاف معنی دار نشان نداد. تزریق استرادیول با مقادیر 10,5 mg/kg بر روی پیشرفت مراحل صرع اثری نداشت ولی به لحاظ بالینی میزان مرگ و میر و شدت حملات صرع را نسبت به گروه کنترل افزایش داد(p<0.05) . پروژسترون در دوزهای 25 mg/kg و 50، توانست به طور معنی داری جلوی پیشرفت حملات صرع را بگیرد(p<0.01)  و ازمیزان مرگ و میر و شدت حملات صرع بکاهد(p<0.05) .نتیجه گیری: پروژسترون پیشرفت مراحل، شدت حملات و میزان مرگ و میر ناشی از صرع را تضعیف می کند، درحالی که استرادیول میزان مرگ و میر را افزایش می دهد.

هدف: بررسی اثر داروی صرع زای پنتیلن تترازول (PTZ: Pantelentetrazol) بر جریانهای یونی رو به داخل و رو به خارج کاتیونی در نورون D5 حلزون باغی Helix aspersaمواد و روشها: آزمایشها روی سلول D5 واقع در گانگلیون پاریتال چپ حیوان انجام شد. با استفاده از روش ثبت داخل سلولی دو میکروالکترودی (Two electrode voltage clamp) جریانهای یونی رو به داخل و رو به خارج کاتیونی غشا ثبت گردیده و خصوصیت جریانهای یونی در شرایط صرع با استفاده از کاربرد خارج سلولی داروی صرع زای پنتیلن تترازول (25 میلی مولار) مورد بررسی قرار می گرفت.یافته ها: کاربرد PTZ (25 میلی مولار) به صورت خارج سلولی، بلافاصله موجب افزایش  شلیک پتانسیلهای عمل خود به خودی شد و 4 تا 7 دقیقه بعد تغییرات شدید ساختاری در پتانسیل عمل سلول، D5 ایجاد شد. حداکثر جریان رو به داخل 7 دقیقه پس از افزون PTZ 16.5 درصد کاهش یافت و ولتاژ آن 23.18 درصد به سمت ولتاژهای منفی شیفت نمود. همچنین حداکثر جریان رو به خارج 6.75 درصد کاهش نشان داد.نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان می دهد که پنتیلن تترازول با اثر بر ویژگیهای بیوالکتریک سلول موجب افزایش تحریک پذیری آن می شود. همچنین با اثر بر جریانهای یونی رو به داخل و رو به خارج غشا موجب بروز صرع می شود.

هدف: بررسی اثر داروی صرع زای پنتیلن تترازول (PTZ: Pentylenetetrazol) بر ویژگیهای پتانسیل عمل سلول D5 حلزون باغی (Helix aspersa) مواد و روشها: آزمایشها روی جسم سلولی نورون D5 واقع در گانگلیون پاریتال چپ حلزون باغی انجام شد. پتانسیلهای عمل با استفاده از روش ثبت داخل سلولی دو میکروالکترودی(Two electrode current clamp) ثبت و خصوصیات آن در شرایط صرع و با استفاده از داروی صرع زای پنتیلن تترازول بررسی شد.یافته ها: نتایج این بررسی نشان می دهد که در حضور PTZ، تزریق یک نانو آمپر جریان دپلاریزه کننده موجب افزایش فرکانس و طول مدت پتانسیل عمل به ترتیب به میزان 11.7 و 14 درصد می شود. همچنین حضور این ماده سبب کاهش دامنه  هیپرپلاریزاسیون متعاقب در حدود 32.3 درصد و دامنه پتانسیل عمل بین 3-2 میلی ولت می گردد. هیپرپلاریزاسیون پتانسیل استراحت سلول به میزان 4 میلی ولت نیز از دیگر آثار حضور PTZ است.نتیجه گیری: داروهای صرع زا نظیر PTZ با تاثیر بر ویژگیهای فعالیت الکتریکی سلولهای عصبی بر روند پیام رسانی تاثیر می گذارند.

بادرنجبویه با نام علمیMelissa officinalis  گیاه دارویی شناخته شده ای است که تاکنون اثرات آرام بخشی، ضد دردی، خواب آوری، ضد میکروبی و ضد ویروسی آن مورد مطالعه قرار گرفته است. در مطالعه حاضر، اثر عصاره این گیاه بر تشنجات صرعی ناشی از تزریق پنتیلن تترازول(PTZ)  در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا موش های صحرایی از طریق تزریق داخل صفاقی با غلظت های مختلف عصاره پرکوله این گیاه، پیش درمان شدند. بعد از فاصله زمانی معین جهت ایجاد تشنجات صرعی در حیوان، از تزریق سیستمیکPTZ  با دوز بالا  (90 mg/kg) استفاده گردید. گروه شاهد با سرم فیزیولوژی و گروه شاهد مثبت با داروی شناخته شده دیازپام که در درمان صرع مورد استفاده قرار می گیرد، پیش درمان شدند. میزان اثربخشی عصاره در پیشگیری از علایم تشنج بر اساس افزایش زمان نهفتگی قبل از شروع علایم تشنج و یا افزایش در تاخیر بروز مراحل مختلف روند تشنج و یا کاهش در میزان مرگ و میر حیوانات هر گروه اندازه گیری گردید. نتایج بررسی نشان داد که در گروه های مورد آزمون که با عصاره گیاه پیش درمان شده بودند، میانگین تاخیر در بروز مراحل مختلف تشنج نسبت به مرحله مشابه شان در گروه شاهد افزایش یافت و این افزایش تاخیر در بروز موج تشنجی و انقباضات میوکلونیک در گروه حیواناتی که به میزان50mg/kg  عصاره دریافت نموده بودند، مشابه گروه دیازپام و در مقایسه با گروه شاهد از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). از طرفی میزان مرگ و میر در گروه حیواناتی که با غلظت50mg/kg  عصاره پیش درمان شده بودند، نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری را نشان داد (p<0.05). میزان مرگ و میر در گروه سرم فیزیولوژی 88%، در گروهmg/kg  50،13%  و در گروه دیازپام صفر درصد بود. نتایج حاصله نشان دهنده تاثیرعصاره پرکوله گیاه بادرنجبویه به صورت پیش درمانی در تعدیل علایم تشنج ناشی از تزریق پنتیلن تترازول درموش صحرایی است.