هدف از این بررسی تدوین یک روش حرکت درمانی موثر جهت درمان بیماران با آسیب شبکه عصب بازویی بوده است. در بررسی اخیر 83 آزمودنی با آسیب به شبکه عصب بازویی تحت مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی در این گروه برابر با 33.5 بود. آزمودنی ها با توجه به نوع و خصوصیت آسیب تحت عمل جراحی پلاستیکی قرار گرفتند. در بیشتر موارد، آسیب در بخش فوقانی شبکه عصب بازویی مشاهده شده است )در 48 بیمار برابر با (%57.8. این افراد در دو گروه تحت درمان با دو روش متفاوت بازتوانی قرار گرفتند. گروه تجربی تحت برنامه پیشنهادی روزانه و در چند نوبت به تمرین پرداختند. بر این اساس، دوره بازتوانی در این گروه به سه مرحله تقسیم شد. مهم ترین قسمت در این دوره شامل مرحله دوم بود؛ به نحوی که %70 از کل برنامه حرکت درمانی به این قسمت اختصاص داده شد. روش اصلی در این گروه شامل ماساژ، تمرینات PNF، حرکات تمرینی با باند الاستیکی و ... و برنامه گروه دوم شامل ژیمناستیک درمانی و تحریک الکتریکی بود. به منظور ارزشیابی و تعیین سطح و شدت آسیب در بیماران و نیز موثر بودن روش های بازتوانی، از یک سری آزمایشات و روش ها چون الکترومیوگرافی، الکترونرمیوگرافی، پولیاروگرافی و نیز رووازوگرافی استفاده شد. هدف از این بررسی ها تعیین و مشخص نمودن عواملی چون سرعت هدایت عصبی (NVC)، توان بیوالکتریک عضلات (EMG)، جریان خون و نیز میزان سوخت و ساز در بافت های عضلات اسکلتی بود. از نتایج به دست آمده این چنین بر می آید که روش های بازتوانی ویژه آسیب دیدگان به شبکه بازویی بایستی زود و همراه با بکارگیری ترکیبی از شیوه های مختلف حرکت درمانی و برای هر فرد با توجه به خصوصیات ویژه او اجرا شود. چنین روشی باعث تسهیل در عملکرد اندام فوقانی شد؛ زیرا این روش ها مانند زنجیره ای هستند که در صورت اجرای هم زمان، اثر درمانی دو چندانی ایجاد می نمایند.  

هدف از انجام این تحقیق، تعیین ارتباط بین برآورد درصد چربی بدن دختران ورزشکار و غیرورزشکار با نتایج اندازه گیری ابعاد مختلف بدن می باشد. جامعه تحقیق، شامل گروه 1 دختران ورزشکار طراز اول کشور (اعضای تیم های ملی کشور) و گروه 2 دختران غیرورزشکار بوده است. نمونه برداری در گروه های 1 و 2 به طور غیرتصادفی و هدفدار انجام شد. نمونه های گروه 1 به تعداد 74 نفر با میانگین سنی 22±5 سال از میان ورزشکاران تیم ملی در رشته های دو و میدانی، والیبال، شنا، بسکتبال، ژیمناستیک و کاراته در دومین دوره مسابقات همبستگی بانوان کشورهای اسلامی و نمونه های گروه 2 شامل 100 نفر با میانگین سنی 21±3 سال از دانشجویان غیر تربیت بدنی دانشگاه گیلان انتخاب شدند. متغییرهای مورد بررسی عبارت بودند از: قد، وزن، سن، میزان چربی بدن (با استفاده از کالیپر) و ابعاد بدن (اندازه دور باسن، دور کمر، دور شکم، دور ران، کمربند شانه ای، طول پا، طول دست، دور مچ دست، مچ پا و طول تنه) با استفاده از متر نواری مورد سنجش قرار گرفت. در نهایت اطلاعات به دست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مورد تحلیل و بررسی آماری قرار گرفت و نتایج زیر حاصل گردید. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که بین برآورد درصد چربی بدن و اندازه گیری دور اندام ها در گروه دختران غیرورزشکار، ارتباط معنی داری وجود دارد.

تعداد 50 نفر از ژیمناست های دختر نخبه کشور که در مسابقات قهرمانی کشور سال 1378 در تهران شرکت داشتند، به عنوان گروه نمونه برگزیده شدند تا میزان شیوع و علل صدمات ورزشی بین آنان بررسی گردد. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسشنامه ای بسته شامل 3 بخش بود که بخش اول آن به خصوصیات فردی و عناوین و سوابق قهرمانی آزمودنی ها، بخش دوم به صدمات ورزشی ژیمناست ها در انواع صدمات استخوانی، پوستی، عضلانی و مفصلی و بخش سوم به علل احتمالی وقوع آسیب ها اختصاص داشت. پس از جمع آوری پرسشنامه ها، اطلاعات به دست آمده از طریق آمار توصیفی مورد بررسی قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که: در بین آسیب های کلی، آسیب های عضلانی، پوستی، مفصلی، و استخوانی به ترتیب 59.2، 18.6، 17.8 و 4.4 درصد آسیب ژیمناست ها را به خود اختصاص داده اند. از مجموع آسیب ها، اندام سر و صورت با 2.1 درصد پایین ترین میزان ابتلا و اندام تحتانی با  58درصد بالاترین میزان ابتلا به آسیب را داشته و مفصل زانو با 19.8 درصد به عنوان آسیب پذیرترین ناحیه بدن شناسایی شده است. آسیب کوفتگی با 36.6 درصد شایع ترین آسیب بنی ژیمناست ها و شکستگی و ترک خوردگی هر کدام با 2.2 درصد کمترین آسیب ها می باشند. 56.8 درصد آزمودنی ها حین اجرای حرکات زمینی و 43.2 درصد حین اجرای حرکات در ژیمناستیک دچار آسیب دیدگی شده اند. از بین علل مختلف در بروز آسیب ها، به ترتیب نوع وسیله (حرکات زمینی) با 56.8 درصد و تکنیک غلط و عدم استفاده از وسایل کمک آموزشی با 36.4 درصد بیشترین علل در ایجاد آسیب ها بوده است.

ورزش در پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری ها نقش قابل توجهی دارد. در این مبحث به 2 مورد شایع تر شامل دیابت و پوکی استخوان اشاره می شود. شیوع دیابت در جوامع بشری رو به افزایش است به نحوی که از سال 1976 تا 1994 شیوع دیابت قندی آشکار در ایالات متحده از 9/8 به 3/12 درصد و شیوع اختلال گلوکز ناشتا (ifg) از 5/6 به 7/9 درصد رسیده است. میزان بروز دیابت در سنین نوجوانی بالاخص دیابت تیپ2 رو به افزایش است. میزان بروز چاقی نیز رو به افزایش است که چاقی، مصرف مواد پر کالری و فعالیت جسمانی کم و گذراندن زمان زیادی برای تماشای تلویزیون یا انجام بازی های کامپیوتری می توانند از علل آن باشند. در یک مطالعه میزان شیوع چاقی در افراد 13-7 ساله در حدود 10 درصد و شیوع اضافه وزن در حدود 30 درصد بوده است. علت دیابت قندی می تواند کمبود انسولین ترشح شده، مقاومت به انسولین یا افزایش تولید گلوکز را شامل شود. دیابت تیپ 1 به دو زیر رده a و b تقسیم می شوند که در هر دو مورد، کاهش تولید انسولین در داخل بدن دیده می شود. در طولانی مدت، این نوع دیابت می تواند عوارضی مشابه دیابت بزرگسالان همچون رتینوپاتی، نفروپاتی، نوروپاتی، بیماری عروق کرونر قلبی و بیماری عروق محیطی داشته باشد. ورزش در پیشگیری اولیه از دیابت تیپ 1 نقش شناخته شده ای ندارد اما در کنترل قند خون، درمان بیماران، پیشگیری از عوارض دیابت و بهبود کیفیت زندگی این افراد موثر است. یعنی در حقیقت ورزش در کنار دارو و رژیم غذایی در پیشگیری ثانویه و ثالثیه موثر است. مقاومت به انسولین، چاقی و کمبود نسبی انسولین می توانند از علل ایجاد دیابت تیپ 2 باشند. ورزش در پیشگیری اولیه از دیابت تیپ 2 نقش شناخته شده ای دارد و می تواند علاوه بر کاهش وزن، موجب افزایش حساسیت به انسولین در سطح سلولی گردد. همچنین ورزش همراه با رژیم غذایی و دارو در پیشگیری ثانویه و ثالثیه نیز موثر است. همانگونه که گفته شد، ورزش در پیشگیری اولیه دیابت تیپ 2 و پیشگیری ثانویه و ثالثیه در دیابت تیپ 1 و 2 نقش موثری دارد. اما در مورد افراد دیابتیک باید مراقب بود که فرد در اثر ورزش دچار مشکلات نشود. بهترین قند خون قبل از ورزش 180-120 میلی گرم در دسی لیتر است. اگر قند خون قبل از ورزش بالاتر از 250 میلی گرم در دسی لیتر باشد، فرد مستعد کتواسیدوز دیابتی خواهد بود. همچنین اگر قند خون قبل از ورزش کمتر از 100 میلی گرم در دسی لیتر باشد، فرد مستعد افت سطح قند خون (هیپوگلیسمی) خواهد بود. علاوه بر این، ورزشکاران باید از خطر هیپوگلیسمی تاخیری که معمولا از 6 تا 12 ساعت پس از ورزش و حتی گاهی تا 28 ساعت پس از ورزش رخ می دهد مطلع باشند. فواید ورزش منظم در دیابتیک هایی که تحت برنامه ورزشی بر پایه اصول علمی پزشکی می باشند، شامل بهبود وضعیت سیستم تنفسی، بهبود وضعیت چربی خون، توقف یا تاخیر بیماری قلبی و عروق بزرگ، بهبود کنترل سطح قند خون، 2-1 درصد کاهش در hba1c، کاهش نیاز به داروهای پایین آورنده قند خون، بهبود برداشت اکسیژن توسط بافت ها، بهبود وضعیت عضلانی، افزایش توده عضلانی و قدرت عضلانی، کاهش پوکی استخوان، افزایش اعتماد به نفس، استقلال فردی، بهبود کیفیت زندگی و کاهش میزان مرگ و میر را شامل می شود.در برنامه ریزی ورزشی بیماران باید علاوه بر هماهنگی دارو درمانی،به وضعیت تغذیه ای، برنامه های ورزشی و جنبه های روانشناختی بیماری های مزمن توجه کافی مبذول گردد. قبل از برنامه ریزی ورزشی باید معاینات کامل پزشکی در فرد انجام شود بیمار باید به یک برنامه منطقی متعهد باشد بهتر است یک یار تمرینی برای خود انتخاب کند. ترجیحا به ورزش های متفاوت بپردازد تا هم لذت بیشتری را کسب کند و هم از احتمال وقوع صدمات بکاهد در هدف گذاری واقع گرا باشد فرد باید در مورد امنیت جلسات تمرینی آموزش های کافی دیده باشد. پیشگیری از پوکی استخوان باید از کودکی آغاز شود پوکی استخوان (استئوپوروز) و کاهش تراکم استخوانی (استئوپنی) بیماری سالمندان در نظر گرفته می شوند اما پایه آن ها در کودکی آغاز می گردد. روند مینرالیزاسیون استخوانی به این شکل است که در زمان شیرخوارگی سرعت آن زیاد است و در حوالی سنین بلوغ بسیار زیاد می گردد تا اینکه در سنین 30-15 سالگی به حد اکثر خود می رسد. از آن به بعد، کاهش تدریجی در تراکم استخوانی مشهود است و در مورد خانم ها در 5 سال اول بعد از یائسگی کاهش شدیدی به چشم می خورد. حداکثر تراکم استخوانی در مناطق مختلف اسکلتی در سنین مختلف به دست می آید. و نقصان در رسیدن به حداکثر تراکم استخوانی قابل دسترسی یک عامل خطر جدی برای پیدایش پوکی استخوان در سنین سالمندی است. در حقیقت ژنتیک تعیین کننده 70-60 درصد تراکم استخوانی افراد است و 40-30 درصد آن مربوط به عوامل محیطی مثل دریافت مواد غذایی شامل کلسیم و ویتامین d و فعالیت جسمانی است. در یک مطالعه شیوع پوکی استخوان در زنان ایرانی بالاتر از 60 سال 50 درصد و در آقایان ایرانی بالاتر از 60 سال 33 درصد برآورد شده است. عواملی که در کودکی می توانند روی تراکم استخوانی تاثیر گذار باشند شامل ژنتیک، تغذیه، فعالیت جسمانی، بیماری های مزمن و مصرف دارو می باشند. مطالعات نشان می دهند که دریافت کلسیم خوراکی در افراد حوالی سنین بلوغ (به خصوص در دختران) حتی در آمریکا نیز کمتر از مقدار مورد نیاز است و این امر در کشور ما که سرانه مصرف شیر در ایران یکی از پایین ترین ارقام در دنیا می باشد بیشتر محسوس است. فعالیت جسمانی منظم به خصوص فعالیت جسمی از نوع متحمل وزن (مثل دویدن، فوتبال، ژیمناستیک و...) در نوجوانان با تراکم توده استخوانی در سنین بزرگسالی ارتباط معناداری دارد. باید به خاطر داشت که فعالیت های جسمانی عدم متحمل وزن (مثل شنا، دوچرخه سواری و...) گرچه به قدرت بیشتر عضلانی، آمادگی بهتر قلبی عروقی و احتمال بیشتر شرکت فرد در برنامه های ورزشی متحمل وزن می انجامد، اما به خودی خود در افزایش تراکم استخوانی نقش چندان موثری ندارد. در یک مطالعه روی 81 زن سفید پوست سالم دیده شده است که ورزش در تشکیل تراکم استخوانی نقش مهم تری از کلسیم خوراکی داشته است. سن فرد، مدت ورزش و شدت آن تعیین کننده اثر مثبت یا منفی ورزش روی سلامت استخوان هستند. به عنوان مثال تمرینات با وزنه سنگین (مثل وزنه برداری) در سنین قبل از بلوغ توصیه نمی شوند زیرا ممکن است موجب آسیب صفحه رشد گردند. همچنین ورزش شدید و طولانی همراه رژیم های غذایی سخت برای لاغری که در ورزش هایی مثل ژیمناستیک، باله، اسکیت، پاتیناژ .... بیشتر طرفدار دارند، میتواند موجب سرکوب محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - گناد شده و موجب آمنوره اولیه یا ثانویه و کاهش شدید تراکم استخوانی گردد. پوکی استخوان در این پدیده هم به علت هیپوگنادیسم و هم به علت فقر تغذیه ای رخ میدهد. سن شروع بی اشتهایی عصبی و مدت آن با کاهش تراکم استخوانی ارتباط قابل توجهی دارد.

با توجه به روند به رشد ورزش در جامعه و همچنین تشویق به ورزش به عنوان یک زمینه بسیار مناسب برای رشد و تکامل اجتماعی کودک و نوجوان، سن شروع ورزش و نوع ورزش یکی از سوالات مکرر خانواده ها از پزشکان می باشد. این سوال یکی از مسایل مورد اختلاف گروه پزشکی و جامعه ورزشی می باشد. از دیدگاه سلامت نگر اگر هدف از ورزش ارتقا سلامت عمومی جامعه باشد و از دیدگاه ورزشی اگر حضور طولانی تر ورزشکار و عدم غیبت در میادین ورزشی به علل مختلف از جمله ترس و نگرانی، آسیب و ... مورد نظر باشد توجه به مقوله سن مناسب شروع ورزش و ورزش مناسب برای هر سن ضروری می باشد. با توجه به توانایی کودک و نوجوانان به فراگیری سریع فنون و تکنیکهای ورزشی آموزش داده شده، امکان بدست آوردن عملکرد ورزشی کودک در حد فعالیتهای حرفه ای بسیار بیشتر و سریعتر از بالغین می باشد ولی این موضوع دلیلی بر موفقیت کودک و نوجوانان در فعالیتهای حرفه ای کوتاه مدت و دراز مدت نمی باشد. مطالعات متعدد نشان داده است پرداختن زود هنگام به فعالیتهای حرفه ای باعث عدم موفقیت کودک در تداوم فعالیت ورزشی می باشد. این عدم موفقیت به علت آسیبهای زود هنگام، عدم تحمل استرسهای ناشی از فعالیت ورزشی و مسابقات و در مجموع کوتاه شدن عمر ورزشی فرد به علت خروج اجباری (ناشی از آسیب) و یا خروج اختیاری (ناشی از عدم تمایل کودک ونوجوانان برای ادامه فعالیت ورزشی و یا عدم کسب موفقیتهای مورد انتظار در میادین ورزشی) می شود. لذا پرداختن حرفه ای به ورزش در کودکان ونوجوانان تا سن 14 سالگی توصیه نمیشود. زودترین سن برای شروع ورزش سن 7-6 سالگی می باشد و قبل از آن باید فعالیتهای فیزیکی کودک جنبه بازی داشته باشد و القا کننده مفهوم ورزش نباشد. پس از این سن نیز فعالیت ورزشی نباید به یک رشته خاص محدود شود و باید دارای تنوع مناسب از کلیه فعالیتهای ورزشی مناسب برای سن و خصوصا ورزشهای پایه را شامل شود. در سالهای اول شروع ورزش فعالیت تخصصی باید تنها40-30% کل زمان فعالیت ورزشی را تشکیل دهد و بتدریج این میزان افزایش می یابد به گونه ایکه در سنین 15-14 سالگی 50% فعالیت ورزش برای فعالیت تخصصی در نظر گرفته می شود و درنهایت نیز در سنین جوانی و ورزش بزرگسالان باید همواره 20% فعالیتهای ورزشی غیر اختصاصی و فعالیتهای عمومی و پایه ورزشی باشد. از دیگر نکات مهم در زمینه ورزش کودکان و نوجونان شرکت کودک در ورزشهای گروهی و در گروه متناسب با کودک از لحاظ سن، جنس و جثه بدنی بصورت توام می باشد. همچنین تعیین نقش ورزشی توسط مربی متناسب با توانایی های کودک و به بازی گرفتن وی توسط سایر هم تیمی ها نقش مهمی در تداوم انگیزه کودک به شرکت در فعالیتهای ورزشی دارد. از لحاظ نوع ورزشهای توصیه شده برای سنین مختلف, ورزشها را می توان به سه دسته بدون برخورد, ورزشهای با برخورد کم و ورزشهای بسیار پربرخورد تقسیم بندی نمود. تقسیم بندی دیگر بر حسب میزان فشار وارد بر بدن در حین ورزش می باشد. بطور کلی برای سنین 10-6 سال ورزشهای بدون برخورد که عموما ورزشهای پایه محسوب می شوند مانند پیاده روی، دوهای کوتاه، ژیمناستیک، شنا، تنیس و تنیس روی میز توصیه می شود. در سنین 14-11 سالگی ورزشهای کم برخورد مانند والیبال، بدمینتون، بسکتبال، فوتبال و دوچرخه سواری توصیه می شود و نهایتا ورزشهای بسایر پر برخورد و یا ورزشهایی که فشار وارده بر بدن بیش از حد متعارف می باشد مانند وزنه برداری، کشتی، فوتبال آمریکایی، هاکی و بوکس بعد از سنین بلوغ و 15 سالگی توصیه می شود.

ورزش منظم یک راهبرد مهم حفظ سلامتی در کودکان و نوجوانان است. ورزش کنترل وزن را تسهیل می کند، به افزایش استحکام استخوان ها کمک می نماید و عوامل خطرساز قلبی عروقی را بهبود می بخشد. سلامت روانی نیز ممکن است ارتقا یابد. کودکی فعال می تواند پایه و اساس آمادگی جسمانی در طول عمر باشد. آیا پرداختن به رشته های ورزشی مختلف اثر خاصی بر رشد و بلوغ کودکان و نوجوانان دارد یا خیر؟ رشد قدی و وزنی: شرکت در فعالیت های ورزشی و تمرین شدید اثر واضحی بر روی رشد قد و سرعت رشد آن (میزان افزایش قد در سال) در کودکان و نوجوانان سالم و دارای تغذیه مناسب به جای نمیگذارد. به جز چند مورد استثنا معدود. ورزشکاران هر دو جنس در تعدادی از ورزشها. به طور متوسط قدهای معادل یا بیشتر از افراد غیر ورزشکار دارند. بر عکس قد. وزن بدن می تواند با انجام تمرین منظم ورزشی تحت تاثیر قرار گرفته، مطالعات انجام شده بر روی ترکیب بدن عموما وزن بدن را به دو جز لخم (بدون چربی) و چربی تقسیم می نمایند. تمرین با کاهش چاقی در هر دو جنس و گاهی با افزایش توده بدون چربی. به خصوص در پسرها همراه است. تمرین و بافتهای ویژه: نسوج استخوانی (اسکلتی). عضلانی و چربی سه جز اصلی ترکیب بدنی هستند. فعالیت فیزیکی و تمرین منظم در دوران کودکی و نوجوانی با افزایش محتوای مواد معدنی و جرم استخوان همراه است. اثرات سودمند بیشتر در فعالیت های متحمل وزن نظیر دو و میدانی. فوتبال و ژیمناستیک نمایان می شوند تا فعالیت های غیر متحمل وزن (مثل شنا). محتوای ماده معدنی استخوان که در طی دوران کودکی و نوجوانی بدست می آید. معرف خوبی از محتوای ماده معدنی استخوان در دوران بزرگسالی است. در مورد عضله، در پسران نوجوان برنامه های مقاومتی نظیر تمرین با وزنه با هیپرتروفی همراه می باشد و ممکن است در پسران پیش از دوران نوجوانی و در دختران و یا در سایر اشکال تمرینی رخ ندهد یا میزان آن کمتر باشد. مدرک محکمی وجود ندارد که نشان دهد توزیع تارهای عضلانی در کودکان و نوجوانان در اثر تمرین تغییر می کند. ورزشکاران فعال کودک و نوجوان عموما ضخامت چین پوستی کمتری در قیاس با سایر افراد دارد. بلوغ بیولوژیک کودکان ونوجوانان از سه منظر مورد توجه قرار میگیرد: اسکلتی.جنسی و پیکری (سوماتیک). تمرین منظم ورزشی اثری بر روی بلوغ اسکلتی ندارد. مطالعات طولی کوتاه مدت بر روی پسران و دختران در ورزش های گوناگون نشان دهنده میزان مشابهی از بلوغ اسکلتی چه در ورزشکاران و چه در افراد غیر ورزشکار هستند. یعنی بلوغ اسکلتی همگام با سن تقویمی کودک پیشروی می کند. از نقطه نظر بلوغ پیکری، تمرین ورزشی هیچ اثری بر روی زمان حداکثر رشد و میزان رشد قدی به هنگام جهش رشدی نوجوانی در پسران و دختران ندارد. در مورد بلوغ جنسی نیز مطالعات طولی محدود نشان می دهند که فعالیت ورزشی یا تمرین اثری بر روی زمان و پیشروی رشد پستان ها، اندام تناسلی و مو در پسران و دختران ندارد. اغلب بحث های مطروحه پیرامون اثر احتمالی تمرین بر روی بلوغ جنسی بر تاخیر وقوع منارک متمرکز است که اغلب در ورزشکاران مشاهده می شود. متاسفانه مطالعات انجام شده بر روی ورزشکار به طور معمول سایر عوامل شناخته شده موثر بر منارک را لحاظ ننموده اند. بر اساس اطلاعاتی که در دسترس هستند. تمرین شدید ورزشی در اکثریت عمده ورزشکاران جوان اثر منفی بر روی فرآیندهای رشد و بلوغ به جای نمی گذارد. در تعداد معدودی از ورزشکاران جوان که دچار مشکلاتی در ارتباط با رشد و بلوغ هستند، عواملی غیر از تمرین فیزیکی (نظیر تغذیه نامناسب و ...) را باید به دقت مورد کنکاش قرار داد.

ورزش فواید زیادی برای مبتلایان به صرع دارد اما عوامل مختلفی جهت تصمیم گیری در مورد فعالیت ورزشی مصروعین باید در نظر گرفته شود . اگر چه بروز تشنج در زمان ورزش نادر است و گاه ممکن است ورزش در موارد بحرانی اثر ضد تشنجی داشته باشد اما پزشکان ، مربیان و والدین بیمار بایستی آموزش لازم جهت کنترل تشنج در زمان ورزش گرفته باشند . تا زمانی که یک فعالیت ورزشی باعث خستگی شدید، دهیدراتاسیون و هیپوگلسیمی نشود بیماران مجاز به ادامه فعالیت ورزشی هستند. بعضی از داروهای ضد تشنجی می توانند اثر متقابل روی تشنج داشته و بدلیل افزایش متابولیسم کبدی دارو در زمان فعالیت ورزشی سطح سرمی دارو کاهش یابد. صرع بیماری نسبتا شایعی است 3-1% (جمعیت کل) و از طرف دیگر سالانه موارد جدید بیماری تشخیص داده می شود ولی پزشکان و بیماران اغلب در مورد رابطه ورزش و صرع آگاهی ندارند ایجاد یک تعادل مناسب بین بیماری، درمان آن و فعالیت ورزشی مناسب که دارای فواید عمده ای در سلامت بیمار می باشند بسیار مهم است. مواردی که برای مصروعین قطعا ممنوع می باشد شامل: تیر اندازی با کمان - بوکس – کراکت – غواصی با شیرجه بدون نظارت – پرواز با هواپیمای بدون موتور تنها – چتر بازی تنها – صعود از کوه بدون نظارت و در صورت داشتن تشنج کنترل نشده موارد زیر ممنوع است: ورزشهای پروازی - ژیمناستیک (میله بارالل، سطوح غیر مسطح) - اسکیت روی یخ – هاکی روی یخ - موتور سواری - کوهنوردی - غواصی -اسکی در سرازیری بدون نظارت - قایقرانی بدون نظارت - شنا و ورزشهای آبی بدون نظارت - اسکی روی آب - موج سواری بنابراین پرهیز از ورزشهایی که حوادث غیر قابل پیش بینی در آنها باعث آسیب به بیمار و یا اطرافیان او بشود ممنوع خواهد بود.

سابقه و هدف: بررسی خصوصیات پیکرسنجی و ساختار بدنی ورزشکاران از پژوهشهای رایج در علوم ورزشی و طب ورزشی محسوب می گردد. این مطالعه به منظور تعیین خصوصیات پیکرسنجی دانشجویان دختر و پسر وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی و وزارت علوم تحقیقات فناوری شرکت کننده در المپیاد ورزشی انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی روی کلیه ورزشکاران شرکت کننده در المپیا ورزشی انجام گرفت. قد، وزن، اندازه دور کمر و دور باسن و نیز اطلاعات مربوط به پیشینه ورزشی دانشجویان با مراجعه به محل برگزاری مسابقات در پرسشنامه ای ثبت شدند. اطلاعات به دست آمده به صورت توصیفی ارائه شد.یافته ها: 3700 دانشجوی ورزشکار در این مطالعه شرکت نمودند که از این تعداد 42.25 مونث و 57.8% مذکر بودند. میانگین قد دانشجویان پسر 177.86 سانتی متر و دانشجویان دختر 162.24 سانتی متر بود. متوسط وزن دانشجویان پسر و دختر به ترتیب 71.63 و 56.51 کیلوگرم محاسبه گردید. شاخص توده بدنی (BMI) دانشجویان پسر 22.61 و دانشجویان دختر 21.46 کیلومتر بر مترمربع بود. ورزشکاران والیبال بیشترین فراوانی (13.5%)، BMI بالای 25 را داشتند. در حالی که در کاراته و ژیمناستیک هیچ یک BMI بالای 25 نداشتند. 30.6 درصد از دانشجویان پسر ورزش اختصاصی خود را در دانشگاه، 31.1 درصد در باشگاههای ورزشی، 27.2 درصد در دبیرستان و 10.6 درصد در اماکن دیگر آموخته بودند. 10 درصد از دانشجویان دختر ورزش اختصاصی خود را در دانشگاه، 19.4 درصد در باشگاههای ورزشی، 44.2 درصد در دبیرستان و 26 درصد در اماکن دیگر آموخته بودند. متوسط سابقه فعالیت ورزشی پسران 8.2 سال و دختران 5.48 سال بود.نتیجه گیری: اکثریت دانشجویان رشته های مختلف ورزشی در محدوده طبیعی BMI و نسبت دور کمر به دور باسن بودند. با توجه به میزان خصوصیات پیکر سنجی دانشجویان می توان اقدام به تهیه لباسهای ورزشی در اندازه مناسب نمود. برنامه های تمرین و انتخاب دانشجویان ورزشکار را نیز می توان با توجه به شاخصهای محاسبه شده طراحی نمود.

هدف از این پژوهش، مقایسه ی تراکم توده ی استخوانی ران و زند زبرین زنان ورزشکار نخبه کشور در رشته های بدون تحمل وزن بدن (شنا) و با تحمل وزن (ژیمناستیک، تنیس و تنیس روی میز) نیز مقایسه با استاندارد غیرورزشکاران ایران و جهان می باشد. آزمودنی های این تحقیق را 23 نفر از اعضای تیم ملی بانوان کشور در رده ی سنی 20 تا 25 سال در رشته های شنا، تنیس، تنیس روی میز و ژیمناستیک تشکیل می داد که همه ی آزمودنی ها در رشته ی خود، دست کم 10 سال سابقه ی ورزشی به طور متوسط 3 جلسه در هفته داشتند. تراکم توده ی استخوانی (BMD) هر فرد با استفاده از روش DEXA در دو ناحیه از بدن (گردن استخوان ران و زند زبرین) بررسی گردید و نیز استاندارد ایران و جهان در این دو ناحیه در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در سطح a =0.05 تحلیل شد. به طور کلی، یافته های این تحقیق نشان داد که فعالیت درازمدت در رشته های ورزشی با تحمل وزن بدن، باعث افزایش چگالی استخوانی ران نسبت به استاندارد غیر ورزشکاران ایران و جهان می گردد. هم چنین، ورزش های بدون تحمل وزن، مانند شنا، نسبت به ورزش های با تحمل وزن تأثیر کمتری بر تراکم استخوان دارد؛ و بالاخره، میزان تأثیر فعالیت در رشته های مختلف ورزشی بر چگالی استخوانی، به نسبت فشاری که بر سسیتم اسکلتی وارد می آورند متفاوت است.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر فعالیت دراز مدت ورزشی روی تراکم تودة استخوانی (BMD) دست برتر و غیربرتر بانوان ورزشکار شرکت کننده در تیمهای ملی کشور، در رشته های تنیس، تنیس روی میز (رشته های راکتی)، شنا و ژیمناستیک (رشته های غیرراکتی)، همچنین مقایسه آن با استاندارد BMD غیر ورزشکاران جهان بود. برای این منظور، با گردآوری اعضای تیمهای ملی و گرفتن اطلاعات مورد نیاز، ورزشکاران 20 تا 25 ساله ایی انتخاب شدند که حداقل 10 سال سابقة ورزشی مستمر در یکی از رشته های مورد نظر را داشته اند. با استفاده از روش DEXA که دقیقترین روش سنجش تراکم استخوانی است، BMD استخوان زند زبرین دست برتر و غیربرتر ورزشکاران بررسی شد. همچنین، استادارد جهانی برای BMD غیرورزشکاران زن، افراد 20 تا 25 ساله را در نظر گرفت. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در سطح 0.05 تحلیل شدند. یافته های تحقیق به طور خلاصه نشان میدهند، تفاوت BMD استخوان زند زبرین دو دست ورزشکاران رشته های راکتی نسبت به رشته های غیرراکتی و غیر ورزشکاران جهان، به طور معناداری بیشتر است. همچنین BMD هر دو دست بانوان تیمهای ملی کشور در بیشتر رشته های مورد نظر، از استاندارد جهانی به طور معناداری پایین تر است.