منطقه شصت پیچ میزبان مجموعه ای افیولیتی است که در جنوب غرب کرمان، جنوب شرقی ایران، واقع شده است. این مجموعه افیولیتی از سنگ های فوق بازی لرزولیت، هارزبورژیت و دونیت تشکیل شده است. الیوین از جمله کانی های مهم موجود در این سنگ ها می باشد که به همراه پیروکسن (اورتوپیروکسن و کلینوپیروکسن) و اسپینل در سنگ های منطقه مشاهده می شود. طیف ترکیبی الیوین های منطقه، در محدوده فورستریت 84 تا 92 درصد قرار می گیرد و از نوع فورستریت تا کریزولیت است. NiO با مقدار متوسط در حدود 38/0 درصد وزنی و MnO با میانگین14/0 درصد وزنی در الیوین ها محدوده مربوط به پریدوتیت های آبیسال را نشان می دهند. علاوه بر سرپانتینی شدن به عنوان یک دگرش عمومی در اولترامیفیک های منطقه، در مطالعات پتروگرافی شواهدی از دگرگونی در الیوین های برخی هارزبورژیت ها به همراه بلورهای تبلور مجدد یافته آنتیگوریتی دیده می شود که نشانگر یک فاز دگرگونی حرارتی در این هارزبورژیت ها است. این نتایج در مطالعات شیمی کانی نیز تایید گردیده است. به گونه ای که الیوین های دگرگونی با کاهیدگی در کلسیم دچار یک ناهنجاری نسبت به الیوین های ماگمایی هستند. در مطالعات کانی شیمیایی مقادیر فورستریت الیوین ها، از لرزولیت به سمت هارزبورژیت و دونیت افزایش منظمی را نشان می دهد. مطالعات طیف نگاری رامان بر روی الیوین های مورد مطالعه ارتباط شیفت پیک 854 موج بر سانتیمتر با مقادیر فورستریت کانی های الیوین منطقه را به خوبی نشان می دهد.

گارنت با ساختار ماکل نوری متقارن در یک نمونه از پیه مونتیت شیستهای منطقه آسمی گاوا واقع در نوار دگرگونی سانباگاوا یافت شد. نوار دگرگونی در جنوب غربی ژاپن واقع شده و در اثر دگرگونی ناحیه ای فشار بالا در زمان کرتاسه تشکیل شده است. گارنت حاوی میانبارهای متعددی از پیه مونتیت، کوارتز، هماتیت، برونیت، تالک و آمفیبولهای سدیک می باشد. بخش عمده گارنت (XSps=0.85) از اسپسارتین تشکیل شده است و منطقه بندی شیمیایی در آن دیده نمی شود. پیه مونتیت در زمینه و به صورت میانبارهای در گارنت و آلبیت دیده می شود و حاوی منطقه بندی شیمیایی مشخص نیست. معمولا مرکز پیه مونتیت حاوی درصد کمتری Fe3+ و درصد بیشتری Mn3+ و Al است. گارنت از لحاظ نوری ناهمسانگرد بوده و در نورهای قطبی عمود بر هم از بخشهای متعددی تشکیل شده است که دارای طرحهای هشت وجهی، شش وجهی و چهار وجهی است. برای تعیین نحوه ایجاد طرحهای دیده شده از مدل رومبودودکا هدرال استفاده شد و نشان داد که بخشهای با اندیسهای میلری متقارن خواص نوری مشابهی را نشان می دهند. ارتباطات بافتی و توزیع کاتیونهای Al، Fe3+ و Mn3+ در بین گارنت، پیه مونتیت و برونیت نشان می دهد که تشکیل گارنت ناشی از واکنش میان مونتیت و برونیت بوده است.

با نفوذ توده آذرین نفلین سینیت کلیبر به داخل سنگهای رسوبی رسی و آهکی کرتاسه، هاله دگرگونی به ضخامت حدود یک کیلومتر ایجاد شده است. شش زون دگرگونی با کانیهایی چون کردیریت، آلکالی فلدسپار، سیلیمانیت و کروندوم در سنگها تشکیل شده است.سنگهایی که ترکیب شیمیایی مناسب داشته اند به علت حرارت توده به صورت بخشی ذوب شده اند. در سنگهای کالک – سیلیکات نیز پنج زون با کانیهایی چون ترمولیت، دیوپسید، گارنت، اسکاپولیت، وولاستونیت و وزوویانیت تشکیل شده است. برای تخمین فشار دگرگونی در سنگهای رسی از پتروژنتیک گرید استفاده شد. تقاطع منحنی های مربوط به واکنش های شناخته شده در سنگها بر روی پتروژنیک گرید، فشاری حدود 3 کیلوبار را نشان می دهد. محاسبه محل منحنی های واکنشی مربوط به کالک – سیلیکات ها با فرض اکتیویته مساوی یک برای تمام فازها و رسم آنها بر روی نمودار حرارت – کسر مولی دی اکسید کربن، نشان می دهد که کسر مولی دی اکسید کربن هنگام اوج دگرگونی برابر 0.2 بوده است که این مقدار تقریبا مستقل از فشار دگرگونی است. محاسبه محل منحنی ها بر روی نمودار حرارت – کسر مولی دی اکسید کربن با فرض انحلال جامد کانیها و اکتیویته های غیر از یک، نتیجه مشابهی را می دهد و مشخص می کند که ترکیب واقعی سیال در اوج دگرگونی مجاورتی با ترکیب معدل کسر مولی دی اکسید کربن برابر 0.2 بسیار نزدیک بوده است. گرمای اوج دگرگونی برای زون سیلیمانیت در سنگهای رسی 700-750˚C و برای زون وولاستونیت – وزوویانیت در سنگهای کالک – سیلیکات برابر 600-700˚C بوده است.  

آمفیبول های ناحیه سنگان خواف در دو گروه سنگی گرانیتوئیدها و اسکارن ها به وجود آمده اند. بر اساس رده بندی جدید و با توجه به فرمول عمومی آمفیبول ها AB2C5T8O22(OH)2، آمفیبول در سنگهای گرانیتوئیدی با مشخصات Si=6.87-7.75، CaB>1.5، (Na+K)A>0.5، Ti<0.5، هورنبلند از نوع فروادنیت (ferroedenite) می باشد. آمفیبول های موجود در اسکارن ها، بیشتر در آمفیبول اسکارن ها و گارنت پیروکسن اسکارن ها در مرحله پسروندگی تکامل اسکارن ها بوجود آمده اند. آمفیبول های با دمای بالا، غنی از Al و با دماهای پایین، فقیر از Al هستند. آمفیبول های موجود در اسکارن ها به دو دسته تقسیم می شوند: (الف) هاستینگزیت (hastingsite) با مشخصات Si=5.99-6.08، CaB>1.5، (Na+K)A>0.5، Ca<0.5، Al<Fe+3 و (ب) فرواکتینولیت (ferroactinolite) با مشخصات Si=7.61-7.90، CaB>1.5، (Na+K)A<0.5، CaA<0.5. آمفیبول نوع الف غنی از Al و نوع (ب) فقیر از آن است.

کانسار چند فلزی (مس، روی، آهن، نقره، طلای) اسکارن انارگ در پانزده کیلومتری غرب روستای پشت بادام در شمال شرق استان یزد واقع است. این ناحیه به لحاظ تقسیم بندی زمین‏شناسی در منطقه ایران مرکزی و کمربند مس دار انارک - سرچشمه- خارستان قرار دارد. توده خارا مانند (گرانیتوئیدی) انارگ در مرکز این منطقه و در راستای شمالی - جنوبی جای گرفته است. سن مطلق آن که به روشK/Ar  تعیین شده است، زمان تزریق این توده را دوره “ائوسن میانی” نشان می‏دهد. ترکیب سنگ‏ شناختی این توده خارا مانند، متشکل از گرانیت، گرانودیوریت، کوارتزمونزونیت و مقادیر کمتر تونالیت و کوارتزدیوریت متعلق به گرانیتوئیدهای نوع (I) است. در اطراف این توده نفوذی به طور کلی یک نوع اسکارن کلسیک وجود دارد و مهمترین سنگ همبر، بخش مرمر کلسیتی متعلق به مجموعه کمپلکس پشت بادام است. منطقه اسکارن برونی اغلب ازگارنت، کلینوپیروکسن، آمفیبول، اپیدوت، کلریت، کلسیت، کوارتز، مگنتیت، کالکوپیریت، گالن و اسفالریت تشکیل شده است، که بیشترین دگرگونی رخساره آن به رخساره آغازین پیروکسن - هورنفلس می رسد. مجموعه کانی منطقه اسکارن درونی متشکل ازگروسولار، آندرادیت، اپیدوت، کلریت، کلسیت، ترمولیت، اکتینولیت است که ضخامت آن از یک تا سه متر متغیر می‏باشد. کانه ها در سه وضع مختلف به نام نابهنجاریهای A, B ,C تشکیل شده‏اند. بخش اصلی ذخیره اقتصادی در منطقه اسکارن درونی قرار دارد. نوع پرازاد موجود به نحوی است که نمی‏تواند تنها به ترکیب سنگ میزبان مرتبط باشد، بلکه متاثر از فرایندهای تکاملی در طی جایگیری توده نفوذی نیز می باشد. سیالهای ناشی از تفریق ماگمایی در طی تبلور تفریقی مذاب آذرین و تاثیر متقابل آن با سنگ همبر، موجب تمرکز مواد معدنی در اسکارن چند فلزی به طریق متاسوماتیک شده است. اسکارن زایی در ناحیه انارگ در سه مرحله آغازین، متاسوماتیسم پسین و گرمابی صورت گرفته وعمده کانه‏زایی متعلق به مرحله دوم است. دمای تشکیل منطقه های پیروکسن اسکارن و گارنت اسکارن، با توجه به ویژگیهای کانی‏شناسی و مطابقت با نمودارهای تعادل فاز به ترتیب بین 450 - 600 و 380- 480 درجه سانتی گراد اندازه گیری شد. ساز و کار تشکیل این اسکارن نتیجه تاثیر متقابل “همبری – تراوش” محلولهای ماگمایی است. این فرایندها در اثر شکستگیهای توده نفوذی و سنگهای همبر شدت یافته اند. مطالعات کانی شناسی (تجزیه و تحلیل با X.R.D و مطالعه مقاطع صیقلی) نشان می دهند که کانه‏زایی اصلی شامل کالکوپیریت، مگنتیت، گالن و اسفالریت است. عیار مس از 0.35 تا 12 درصد حساب شده است، که کانسار قابل توجهی را برای معدن کاری نشان می دهد. این ذخیره به کانسارهای اسکارن چند فلزی (مس، روی، آهن، نقره، طلا) وابستگی دارد که بر طبق شواهد، خاستگاه زمین ساختی آن مرتبط با ماگماتیسم ناشی از فرورانش حاشیه قاره‏ای با شیب کم است.

مجموعه اولترامافیک – مافیک رزدر واقع در جنوب استان کرمان از نظر سنگ شناسی شامل سنگهای اولترامافیک (دونیت، کرومیتیت، لرزولیت، ورلیت، وبستریت و الیوین وبستریت) و سنگهای مافیکی همچون گابرو است. مهمترین کانیهای این مجموعه را الیوین، اسپینل، ارتوپیروکسن، کلینوپیروکسن، پلاژیوکلاز و آمفیبول تشکیل داده اند. بررسی های کانی شناسی نشان داد که ترکیب شیمیایی این کانیها در مجموعه رزدر از بخشهای پایین تا بالا تغییرات محسوسی را نشان می دهد، به طوری که با تغییر ترکیب سنگها از اولترامافیک به مافیک، ترکیب کانیها از منیزیم فقیرتر شده و به سمت مافیک تغییر می کند. مقایسه ترکیب شیمیایی کانیهای اصلی مجموعه رزدر با مجموعه های اولترامافیک شناخته شده در جهان، نشان می دهد که بخش اولترامافیک مجموعه رزدر می تواند احتمالا بخشی از گوشته فوقانی باشد که به وسیله گسلهای عمیق، به صورت یک تراشه در موقعیت فعلی قرار گرفته است.

توزیع اندازه بلوری در سنگ های دگرگونی اطلاعات اساسی را در ارتباط با سرعت هسته بندی، سرعت رشد، زمان رشد و میزان حرارت ماوراء در تعادل ارائه می کند. بررسی توزیع اندازه بلوری برای بلورهای استرولیت، کیانیت و آندالوزیت در هاله دگرگونی آردارا بیانگر این است که کانیهای نخست تشکیل یافته (گارنت) دارای بالاترین چگالی جمعیت و کوتاهترین زمان رشد، و کانیهای تشکیل یافته در فاز نهایی دگرگونی (آندالوزیت) دارای پایین ترین چگالی جمعیت و طولانی ترین زمان رشد هستند. چگالی جمعیت و زمان رشد استرولیت و کیانیت یکسان بوده و از این حیث حد واسط گارنت و آندالوزیت قرار می گیرند. این اطلاعات مؤید تأثیر درجه ماوراء تعادل بر روی سرعت هسته بندی و رشد کانیها در دگرگونی است.

مجموعه صوغان یکی از توده های اصلی اولترامافیک- مافیک جنوب شرقی ایران می باشد. بخش زیرین ان شامل دونیت، هارزبورژیت و کرومیتیت می باشد و به طور تدریجی به لرزولیت، دونیت، پیروکسنیت و ورلیت تبدیل می گردد. این واحدها نیز به سمت بالا تدریجا به گابروهای لایه ای تغییر می یابند. این توالی در زیرمجموعه های سرگز- ابشور قرار گرفته و توسط یک توده گابرویی ایزوتروپ به سن تریاس بالا- کرتاسه زیرین مورد هجوم واقع شده است. اخرین فاز ماگمایی را دایکهای دیابازی، به سن کرتاسه نشان می دهند. دونیت ها و هارزبورژیت های ان بافت دانه ای دارند و شواهدی دال بر مهاجرت مرز دانه و بازپخت را نشان می دهند. در این سنگها دو نسل از کانی های مختلف (نسل اول کاملا تغییر شکل یافته و نسل دوم تغییر شکل نیافته و احتمالا از مذاب های بالارو متبلور شده اند) وجود دارد. پریدوتیت های صوغان یک فابریک شبکه ای ضعیف مشابه پریدوتیت های گوشته ای دارند. گابروهای لایه ای بافت های شاخص کومولایی و لایه بندی فازی را نشان می دهند. ترکیب شیمیایی کرومیتیت (به ویژه مقدار TiO2 و Cr2O3) شبیه به کرومیتیت های بونینیتی است، در حالی که کروم اسپینل های پراکنده موجود در هارزبورژیت ها، در میدان کروم اسپینل های دیرگداز و تهی شده قرار می گیرند. تخمین های دماسنجی روی کانی های ارتوپیروکسن- کلینوپیروکسن و الیوین- اسپینل دماهای تعادلی زیر سالیدوس را نشان داده است. براساس داده های پتروژئوشیمیایی، هارزبورژیت های صوغان در اثر ذوب بخشی لرزولیت های زیرقاره به وجود امده و سپس تحت تاثیر تراوش مذاب های بعدی قرار گرفته اند. عدم حضور گدازه های بالشی و تکتونیت ها، نیز شواهد بافتی، شیمی کانیها و شیمی سنگ کل نشان می دهد که این مجموعه احتمالا بخشی از یک دیاپیر گوشته ای است. به نظر می رسد که ایجاد کافت های ناقص در پالئوزوئیک، موجب بروز یک دیاپیریسم لرزولیتی در این ناحیه شده است. در اولین مرحله، دیاپیر مورد نظر متحمل ذوب بخشی شده و مذاب های حاصل پس از صعود به سمت بالا، منطقه عبوری و گابروهای لایه ای را می سازند. در مراحل بعدی ذوب بخشی، ماگماهای مادر سیل های اولترامافیک و گابروی ایزوتروپ ایجاد شده و به سمت بالا حرکت می کند. این مذاب ها می توانند با پریدوتیتهای میزبان واکنش داده و دونیت های کرومیتیت دار را به وجود اورند. احتمالا در فاز کوه زایی کیمرین پیشین، تمام این توالی تا رخساره امفیبولیت دگرگون شده است.