جهت بررسی وضعیت آلودگی مزارع چغندر قند استان اصفهان به نماتد چغندر قند از سال 71 تا 76 تعداد 655 نمونه خاک و ریشه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیشترین آلودگی با میزان 53 درصد نمونه ها مربوط به منطقه قهاب و کمترین آلودگی با میزان 4 درصد مربوط به منطقه گلپایگان می باشد. حداقل، متوسط و حداکثر جمعیت به ترتیب 13، 64 و 187 تخم و لارو نماتد در یک گرم خاک بود که 26.5 درصد مزارع مورد نمونه برداری را شامل می شد. این رقم بسیار بالاتر از حد آستانه خسارت اقتصادی تعیین شده برای این نماتد که با توجه به عوامل مختلف بین 4-2 عدد تخم در یک گرم خاک است، می باشد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که یکی از مهمترین عوامل کاهش سطح زیر کشت و پایین بودن عملکرد محصول چغندر قند در استان اصفهان نماتد چغندر قند می باشد.

گسترده مورد بررسی، رشته کوههایی از شمال گلپایگان تا شرق خمین را در بر می گیرد که از نظر تقسیمات کشوری در شمال غربی استان اصفهان قرار دارد.با توجه به مطالعات انجام شده در این تحقیق سن توده های نفوذی منطقه ، مورد تجدید نظر قرار گرفته و احتمالا سن جایگزینی اواخر مزوزوئیک را می توان برای آنها در نظر گرفت. توده های نفوذی در این منطقه شامل گرانیت، گرانودیوریت، مونزوگرانیت، تونالیت، مونزونیت، کوارتز مونزونیت و کوارتز سینیت هستند که به صورت توده های کوچک و بزرگ در داخل تشکیلات دگرگونی منطقه نفوذ نموده اند.بر اساس مطالعات پتروگرافی، کانی های اصلی در گرانیتوئیدهای منطقه شامل میکروکلین، پلاژیوکلاژ، ارتوکلاز، کوارتز، بیوتیت، و در سینیتها شامل ارتوکلازهای درشت دانه، آمفیبول و پیروکسن می باشد. بر اساس نمودارهای مثلثی QAP، نمودار تغییرات آلکالن در مقابل سیلیس و نیز نمودار An-Ab-Or، سنگهای آذرین سازنده توده های نفوذی منطقه مورد مطالعه، در قلمرو گرانیت، گرانودیوریت، سینیت و مونزونیت قرار می گیرند. بر اساس نمودارهای ALK در مقابل سیلیس و نمودارهای مثلثی AFM توده های گرانیتوئیدی در منطقه از نوع ساب آلکالن و سینیتها و مونزونیتها از نوع آلکالن می باشند. گرانیتوئیدهای منطقه با توجه به معیارهای تعریف شده برای تعیین تیپهای ماگمایی آنها، از جمله توده های گرانیتوئیدی نوع S یا از منشا پوسته ای می باشند. بر اساس نمودار چند کاتیونی R1-R2 و نمودار AFM گرانیتوئیدهای گلپایگان اکثرا در محدوده (POG) یا پس از کوهزایی قرار گرفته و تعداد اندکی در محدوده (CCG) یا تصادم قاره ای واقع می گردند. همچنین نمودار Nb در مقابل Y و Rb درمقابل Y+Rb بیانگر واقع شدن گرانیتوئیدها در محدوده (WPG) یا درون صفحه ای می باشند.

مجموعه کارستی یکی از منابع مهم آبی در ایران و جهان می باشد که بررسی و شناخت این حوزه ها به منظور استفاده هر چه بهتر از آنها کاملاً ضروری است. در این تحقیق سعی شده است خصوصیات هیدرولوژیکی دو حوزه، که یکی از سنگهای آهکی و دیگری از سنگهای غیرآهکی تشکیل شده است، مورد مقایسه قرار گیرد. حوزه رودخانه وهرگان یک حوزه کارستی است و تقریباً به طور کامل از سنگهای کربناته تشکیل شده است. این حوزه در رشته ارتفاعات زاگرس در استان چهار محال و بختیاری و مرز مشترک این استان با استانهای اصفهان و لرستان واقع شده و با حوزه غیر آهکی گلپایگان واقع در 160 کیلومتری غرب اصفهان و شمال حوزه آهکی وهرگان از لحاظ دبی های حداکثر لحظه ای، ضریب رواناب، دبی ویژه و نسبت به دبی حداکثر لحظه ای و حداکثر دبی متوسط روزانه در شرایط یکسان اقلیمی مورد مقایسه قرار گرفته اند. این دو حوزه از لحاظ عوامل مؤثر در تشکیل رواناب بمانند کشیدگی، مساحت، شیب و میزان بارندگی حوزه دارای شرایط نسبتاً مشابهی می باشند. تحقیق حاضر نشان می دهد که ضریب رواناب در حوزه آهکی رودخانه وهرگان در یک دوره مشترک آماری 8 ساله، 3.7 برابر ضریب رواناب در حوزه غیر آهکی گلپایگان می باشد. ضریب رواناب برای حوزه آهکی وهرگان برابر 1.28 و برای حوزه غیر آهکی گلپایگان برابر 0.35 محاسبه شده است. دبی ویژه حوزه آهکی رودخانه وهرگان در طول یک دوره مشترک آماری برابر 0.0174 متر مکعب در ثانیه در کیلومتر مربع و دبی ویژه حوزه غیر آهکی گلپایگان برابر0.0051 متر مکعب در ثانیه در کیلومتر مربع برآورد گردیده است. نسبت بین دبی حداکثر لحظه ای سالانه و حداکثر دبی متوسط روزانه طی سالهای آبی 69-49 برای حوزه وهرگان بین 1.001 تا 1.76 متغیر بوده و به طور متوسط برابر 1.145 محاسبه شده است که این نسبت برای حوزه گلپایگان طی همین سالهای آبی بین 1.01 تا 2.01 متغیر بوده و به طور متوسط برابر 1.380 تعیین گردیده است. روند تغییرات دبی حداکثر لحظه ای سالانه و حداکثر دبی متوسط روزانه در هر دو حوزه شبیه هم بوده است ولی در تمام سالهای آبی دبی های حداکثر حوزه کارستی در سطح بالاتری نسبت به حوزه غیر کارستی بوده است.

به منظور بررسی آثار شوری بر رشد رویشی یونجه و اسپرس، یک رقم یونجه استرالیایی 2129 و یک رقم یونجه ایرانی (قره یونجه) و یک رقم اسپرس گلپایگان در طرح اسپلیت پلات در قالب بلوکهای کامل تصادفی با 4 تکرار در پنج سطح شوری 0، 75، 125، 175 و 225 میلی مولار مورد مقایسه قرار گرفتند. آزمایشها در 2 مرحله مستقل، جوانه زنی و رشد رویشی انجام گرفتند.در مرحله جوانه زنی در تیمارهای پایین شهری (0، 75، 125 میلی مولار) رقم یونجه استرالیایی 2129 درصد جوانه زنی بیشتری نسبت به قره یونجه و اسپرس گلپایگان داشت. اما در سطح بالای شوری (175 و 225 میلی مولار) قره یونجه 10% جوانه زنی بیشتری نسبت به 2 رقم دیگر داشت.برای اندازه گیری آثار شوری بر رشد گیاهان به مدت 52 روز با آب معمولی جهت استقرار آبیاری شدند و تیمارهای شوری بمدت 49 روز هفته ای یک نوبت اعمال شد. سپس پتانسیل آبی برگ، وزن خشک اندامهای هوایی، وزن خشک ریشه، طول ریشه، ارتفاع ساقه ها اندازه گیری شدند.از نظر عملکرد علوفه (وزن خشک اندامهای هوایی) در شوری های متوسط (75 و 125 میلی مولار) عملکرد یونجه استرالیایی بهتر از بقیه بود، اما در شوری زیاد (175 و 225 میلی مولار) عملکرد قره یونجه بهتر از بقیه بود. اسپرس گلپایگان در کلیه تیمارهای شوری عملکردی کمتر نسبت به یونجه ها داشت، اما بیشترین پتانسیل آبی برگ را داشت که نشان دهنده مقاومت بیشتر نسبت به شوری می باشد. همچنین قره یونجه کمترین پتانسیل آبی برگ را داشت.آزمایشها نشان دادند که در مجموع در تیمارهای شوری متوسط (75 و 125 میلی مولار) - چه در مورد جوانه زنی و چه از نظر رشد و عملکرد علوفه، رقم 2129 یونجه استرالیایی بهترین بود و در تیمارهای شوری زیاد (175 و 225 میلی مولار) قره یونجه - هم از نظر جوانه زنی و هم از نظر عملکرد علوفه خشک بهترین عملکرد را داشت.

نوارد دگرگونی ـ ماگمایی منطقه موته، در بخش شمال باختری زون سنندج ـ سیرجان و شمال خاوری گلپایگان واقع شده و شمال ردیفی از سنگهای رسوبی، ولکانیکی (بازیک و اسیدی) و آتشفشانی ـ رسوبی دگرگونه و چین خورده است. این نوار از دیدگاه لیتولوژی، رخساره های دگرگونی و حتی شیوه دگرریختی، از قدیم به جدید، به سه کمپلکس گنایسی (زیرین)، شیست سبز (میانی) و اسلیتی ( بالایی) قابل تفکیک است.کمپلکس های دگرگونه، در منطقه موته، چند حادثه دگرگونی و دگرریختی را، بصورت پیشرونده ، تا رخساره آمفیبولیت تجربه کرده اند و ویژگی های پلی متامورفیک را ارایه می کنند. در منطقه موته حوادث مربوط به رخدادهای سیمرین پسین و لارامید وپلوتونیسم اسیدی پیامد آنها، همه حوادث پیشین را تحت تاثیر قرار داده است. اما، در بخشهای جنوب خاوری زون سنندج ـ سیرجان، رخداد کوهزایی سیمرین پیشین، توسط محققین مختلف، بعنوان مهمترین حادثه دگرگونی و دگرریختی، مورد تاکید قرار گرفته است. داده های سنی جدید، از نمونه های منطقه موته، حاکی از آن است که توده های گرانیتوییدی در دوره های کرتاسه میانی، پالئوسن پایانی و پالئوسن ـ ائوسن، جایگزین شده اند.

منطقه موته که در 270 کیلومتری جنوب تهران واقع شده است از دیدگاه پهنه بندی زمین ساختی در پهنه سنندج - سیرجان واقع شده است. سنگهای موجود در این منطقه شامل مجموعه رسوبی - آذرین دگرگون شده و توده های گرانیتوئیدی است. بررسی های ساختاری در این منطقه تاثیر یک فرایند دگر شکلی پیشرونده در سه مرحله دگرریختی را نشان می دهد. هدف مقاله شناخت و تفکیک مراحل تغییر شکل سنگهای منطقه در ارتباط با جایگزینی کانه های طلادار با استفاده از تحلیل پارامترهای ساختاری و مقاطع میکروسکوپی است. طی اولین مرحله دگر ریختی یک لایه بندی ترکیبی از جدایش نوار غنی از کانی های روشن (کوارتز و فلدسپار) و کانی های تیره میکایی در متاپلیت ها و کانی های آمفیبول در متابازیت ایجاد شده است. دومین مرحله مهمترین حادثه دگرریختی بود که چین با روند شمالغرب - جنوب شرق دارای دامنه بلند و طول موج کوتاه و زاویه بین یالی کمتر از 30 درجه سانتیگراد با گرایش (vergence) به سوی جنوب غرب مشخص می گردند (چین های بسته تا موازی). برگوارکی سطح محوری این چین ها به خوبی در سنگ های مختلف گسترش یافته است. این برگواره در پهنه های برشی به صورت برگواره میلونیتی به همراه خطواره کششی هم راستا با امتداد آن و میل کم به دو سوی شمال غرب یا جنوب شرق مشاهده می گردد. دگر شکلی سوم با چین دادن ساختارهای پیش از خود چین های باز در مقیاس نقشه ایجاد کرده است که برگوارکی سطح محوری همراه آن بوجود نیامده است. گسل های این منطقه نقش مهمی در شکل دادن ریخت شناسی کنونی منطقه ایفا کرده اند. دو گسل شمالی و جنوبی محدود کننده سنگ های دگرگون منطقه معدن موته با راستای شمال شرق - جنوب غرب با ساز و کار معکوس و شیب زیاد به سوی شمال غرب عمده ترین گسل ها بوده و گسل های راستا لغز در دو راستای شمال غرب - جنوب شرق و شمال شرق - جنوب غرب به همراه گسل های عادی با راستای شمال - شمال غرب از دیگر ساختارهای ترد در منطقه می باشند. همسویی برونزدهای گرانتیوئیدها با این گسلها نقش آنها را در شکل گیری گسل ها نشان می دهد. نفوذ این گرانیتوئیدها به همراه گسلش نقش مهمی در خالص سازی و پرعیار کردن سولفورهای طلا دار موجود در سنگ ها داشته است.