بیماران دچار اختلال های دو قطبی نوع I یا II نزدیک به نیم تا یک سوم از عمر خود را با نشانه های افسردگی سپری می کنند. بیماری افسردگی نزدیک به سه برابر بیماری های مانیا یا هیپومانیا است. آغاز زودرس افسردگی یک عامل مهم پیش آگهی ضعیف آن می باشد. این امر که درمانهای اصلی افسردگی دوقطبی باید داروهای ضد افسردگی باشند، منطقی به نظر می رسد ولی متاسفانه شواهد علمی و بررسی های بالینی نشان می دهند که کاربرد داروهای ضد افسردگی در درمان افسردگی دو قطبی راه حل درستی نیست. یافته ها نشان می دهند که داروهای ضدافسردگی در مقایسه با به کار نبردن دارو، در درمان افسردگی اساسی تاثیرگذار هستند. به طور کلی برای پیشگیری بلند مدت، بهره گیری از داروهای ضدافسردگی موثر نیستند. از دیدگاه سالم بودن داروهای ضد افسردگی، مصرف این داروها سبب بروز دوره های مانیا یا هیپو مانیا در 20 تا 50 درصد مبتلایان به اختلال های دو قطبی به ویژه نوع I یا II می شوند. از این رو به نظر می رسد که باید تاثیر کاربرد سایر گروه های دارویی در درمان افسردگی دوقطبی بررسی شود. دراین نوشتار به بحث در باره تاثیر سایر گروههای دارویی در درمان افسردگی دوقطبی پرداخته شده است.