مفهوم اکوتوریسم به عنوان بدیلی برای توریسم انبوه مطرح شده و در حال گسترش است. اکوتوریسم یکی از انوع توریسم طبیعت مبنا است که بر تعامل با محیط طبیعی تقریبا بکر حفاظت و آموزش تاکید دارد. درک اکولوژیکی پیش شرط اکوتوریسم پایدار است. حفاظت محیط زیست و اکوتوریسم ارتباط تنگاتنگی با هم دارند و باید بین آن دو رابطه همزیستی به گونه ای برقرار شودکه هر دو از یکدیگر در طول زمان منتفع شوند. برای کاهش اثرات تخریبی اکوتوریسم بر محیط زیست باید روشهای اقتصادی و مدیریت مالی متحول شوند. اکوتوریسم پایدار نیاز به روشهای مدیریتی نوینی دارد که داده ها و ستاده های محیطی را در هریک از طرحهای اکوتوریسم دقیقا محاسبه کند. با استفاده از روش حسابداری با مبنای سه گانه میتوان مزایا و محدودیتهای زیست محیطی اجتماعی و مالی طرحهای اکوتوریستی را مورد ارزیابی قرار داد و سپس درباره اجرای آنها تصمیم گرفت. موسسات اکوتوریستی می توانند بخشی ازمنابع خود را به حفاظت از محیط زیست طبیعی اختصاص دهند و به این ترتیب در هر سه مبنای محاسبه در وضعیت مثبت قرار گیرند. در این مقاله توصیه شده است که راهبردهای مدیریتی نوین و برنامه هایی با هدفهای قابل سنجش تدوین شود و اعتبار مناسب برای اجرای آن برنامه ها تخصیص یابد. نظام مدیریت مالی اثربخش با مکانیزمهای مناسب حسابداری زمینه لازم را برای تحقق اکوتوریسم پایدار فراهم خواهد کرد.

رویکرد به اکوتوریسم به عنوان یک الگوی فضایی امروزه دامنه وسیعی یافته است. اکوتوریسم از نظر زیست محیطی موجب حفظ محیط زیست و از نظر اقتصادی، پویایی اقتصاد جوامع محلی را با ایجاد اشتغال و درآمد سبب می شود. بر این اساس، شناسایی قابلیت ها و راهکارهای توسعه طبیعت گردی در نواحی مختلف جغرافیایی از اهمیت اساسی برخوردار است. در این راستا، پژوهش حاضر به ارزیابی و سطح بندی پتانسیل های طبیعت گردی سیستان می پردازد. این پژوهش با هدف سنجش میزان جذابیت فضاهای اکوتوریستی سیستان؛ ضمن شناسایی قابلیت های توسعه فضایی اکوتوریسم، راهکارهای تقویت جریان اکوتوریسم را در سطح ناحیه ای اولویت بندی و مشخص می نماید. روش انجام پژوهش «توصیفی، تحلیلی و پیمایشی» است که با استفاده از 14 نماگر و با بهره گیری از مدل «تحلیل خوشه ای» به شیوه سلسله مراتبی انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که چاه نیمه های سیستان، دریاچه هامون و کوه خواجه به علت برخورداری از پتانسیل های نسبتا زیاد، از نظر جذب اکوتوریست در بالاترین سطح (فراجذاب) قرار دارند. سد کوهک، پارک جنگلی، رودخانه هیرمند، سد سیستان و سد زهک به دلیل عدم وجود قابلیت های فرهنگی، امکانات اقامتی و آب سالم و گوارا در سطح دوم (میان جذاب) قرار گرفته و نهایتا چشم انداز بیابانی سیستان به علت فقر منابع طبیعی، محدودیت جذابیت های پیرامونی، کمبود امکانات رفاهی و پایین بودن سطح دسترسی و امنیت در پایین ترین سطح (فروجذاب) واقع شده اند. بنابراین با در نظر داشتن قابلیت های توسعه هر فضا و فراهم نمودن امکانات و تسهیلات مورد نیاز، می توان به ترتیب فضاهای فروجذاب، میان جذاب و فراجذاب را در اولویت توسعه فضایی قرار داد.