مى توان تصوف را به دو مقوله «تصوف عاشقانه» و «تصوف عارفانه» تقسیم نمود. اصولا اگر صوفى نتواند به مقام عارف و عرفان و عشق و عاشقى دست یابد و در مرحله زاهدانه و عابدانه که مقدمه رسیدن به وادى عشق و عرفانند، به معامله معنوى با خدا مشغول باشد، عنوان صوفى عابد و زاهد بر او برازنده است و همان بهتر که با خرقه پوشى وخانقاه گزینى و چله نشینى ، به ریاضت نفس خود بپردازد. از این صوفیگرى به«تصوف عابدانه» یا «تصوف زاهدانه و عابدانه خانقاهى » نام می بریم. اما اگر صوفى و یا هر جوینده عرفان مرحله زهد و عبادت را به عنوان دو مقدمه اصلى عرفان طى کند(نه اینکه آنها را رها سازد و شریعت ظاهرى را وداع گوید)و به مقام عارف و عرفان دست یابد، او دیگر توجهى به قالب صوفیانه و نمایش ظاهرى نخواهد کرد. این همان است که از آن به«تصوف عاشقانه»و به تعبیر بهتر به «عرفان عاشقانه» تعبیر مى کنیم.

جریان فکری تصوف در سنت اسلامی فراز و نشیبهای بسیار داشته است بنحوی که برخی از شاخه ها و فرقه های صوفیه تا حد گمراهی و ضلال پیش رفته اند. بطور کلی این جریان دو شاخه اصلی دارد؛ شاخه یی که مبانی و معارف خود را از منشأ اهل بیت و قرآن گرفته اند که صوفیه حقیقیند و مسلک عرفانی دارند و شاخه دیگر که یا افراط در زهد را پیش گرفته اند یا به معارف حقیقی اسلام پشت کرده و حتی گاه آن را حجاب دانسته اند و اغلب رفتارها و مسالک نامعقول پیش گرفته اند. عقاید و رفتارهای این دسته بصراحت با مخالفت ائمه روبرو بوده است و ملاصدرا نیز در شکوه از آنان و رد مسلک آنها، بویژه آنجا که با تمسک به ظاهر، دنیا پرستی در پیش گرفته اند، داد سخن سرداده است، در حالیکه به گفته ها و آثار بزرگان گروه نخست استناد می کند و آن را موید یافته های عقل می شمارد.بدلیل همین تضادی که در دو معنای کلمه و تعبیر «تصوف» و «صوفیه» نهفته است بسیار باید بدان دقت نمود.

«فتوت» که در طول تاریخ همواره با تصوف ارتباطی نزدیک داشته، در «حیات شهری» جوامع اسلامی نیز تاثیرگذار بوده است. این تاثیرگذاری نه تنها از مقوله تاثیرگذاری فکری، بلکه از مقوله تحولات سیاسی و اجتماعی قابل توجه است. عده ای بر آنند که فتوت، نوعی تصوف عامیانه به شمار می رود، با این حال به نظر می رسد چنین فروکاستی قادر نیست نقش و تاثیر این مقوله را در رشد حیات اجتماعی این آیین به تمامی توضیح دهد. فتوت در طول تاریخ با ورود به عرصه بازار و اجتماع و نفوذ در طبقات پیشه ور و مرعی داشتن آداب و سننی که با تاروپود فکری این طبقات در هم آمیخته، توانسته است مفاهیم صوفیانه را با روح زندگی شهری که بر پایه پیشه وری بنا می شوند، چنان درآمیزد که به عنوان گونه ای تصوف مدنی مطرح شود. در این نوشتار، دلایلی برای اثبات این مقوله ارائه می شود.

فرقه کرامیه یکی از فرقه های مهم و تاثیرگذار در سده سوم ق در خراسان بوده است. این طریقه که از جهت باورهای بنیادیش بسیار به حنفیه نزدیک است، تاثیر بسزایی در آموزش و گسترش اسلام در ایران و کشورهای دیگر از جمله هند و شام و بیت المقدس داشته است. پژوهش های متعددی در قالب مقاله در خصوص ماهیت، خاستگاه و نوع تعامل این فرقه انجام گرفته است. اما به بعد صوفیانه کرامیه به رغم اهمیت آن، توجه چندانی نشده است. بعد عرفانی کرامیه از روی سه تفسیر الفصول، سورآبادی، و المبانی قابل بررسی است. تاکید بر توکل، اخلاص، تسلیم و رضا به قضای الهی و تاسیس خانقاه برای ترویج و تعلیم زاهدانه و صوفیانه، موید پیرنگ صوفیانه و عارفانه این فرقه است.

واژه «یوگا» که از اعتبار خاصی برخوردار است. غالبا با اکتساب و استعانت از نیروی ماورای طبیعی به یکدیگر می پیوندد. مطابق با آیین مضبوط، «یوگا» به منزله یک «هنر باستانی» است که با یک سری باورهای مذهبی، با ریاضت های عجیب و رمزگونه درهم می آمیزد. در باورهای هندی ارتودکس، «یوگا» از جایگاه والای، ماورای بصیرت بشری برخوردار است. به راستی برای دست یابی به این دانش تنها به وسیله فضائل (آداب پسندیده) می توان توسل جست. یوگا یک واقعیت متحیرکننده ای محسوب می شود که در بطن آن، از خرافات و افکار پریشان به موضوع خاصی سوق داده می شود که از روند گسترده ای برخوردار است. شاید فلسفه یوگا، یکی از خردترین جنبه شناخته شده آن می باشد. دلائل برای کسب این عدم شناخت غیرممکن نمی باشد.در این مقاله سعی شده است «ذکر» در اسلام را با ذکر بودائیان تیره «زن» و تصوف ایرانی مقایسه کرده و با بعضی از آداب یوگا مقایسه نموده و افزون بر آن به اختلافات و تشابهات بین ذکر تصوف ایرانی و یوگا که ناشی از افق دید مختلف سنن دینی است بپردازد.

به رغم مرزهای کهن فرهنگی – عقیدتی میان شرق و غرب، مهاجرت انسان و سرمایه در دو مسیر مخالف، مردم این دو خطه را پیوسته به هم نزدیک تر، و همزیستی و تفاهم آنان را امری پیوسته ضروری تر می سازد. میراث ادبی شرق شناسی کشورهای آلمانی زبان که در دیوان غربی – شرقی گوته اوج و تبلور خاص خود را می یابد، می تواند در راه برقراری این تفاهم نقشی سازنده داشته باشد. این مقاله از این منظر به بررسی دیوان گوته می پردازد.