تحولات اخیر بین المللی از جمله خطر حملات تروریستی، جنگ پیش گیرانه آمریکا برای حفظ سلطه جهانی خود، گسترش سلاح های کشتار جمعی، تهدیدی برای صلح و تضعیف ابزارهای ایجاد صلح محسوب می شوند. این پژوهش سعی دارد به این سوال پاسخ دهد که با توجه به تهدیدات اخیر علیه صلح بین المللی از طریق چه مکانیزم های می توان صلح سازی را تقویت کرد؟ به نظر می رسد که با به کارگیری ابزارها و نهادهایی هم چون سازمان ملل متحد، تقویت حقوق بین الملل، پلیس انتظامی سازمان ملل، تعقیب و بازداشت جنایتکاران بین المللی می توان به روند صلح سازی و بهبود صلح کمک کرد.

مواجهه با ساختارهای خشتی و گلی به دلیل گرفتاری ها و ابهامات حفاظتی در اتخاذ و گزینش تدابیر منطقی، بیشتر از آنچه  که مایۀ هیجان باشد، عامل هراس و تشویش حفاظت گران است. نجات بخشی چنین آثاری که گاه مرز بین شور و شعور و احساس و منطق را در می نوردد، بدون در نظر گرفتن نیازمندی آنها به مراقبت دائم، عقیم می ماند و گاه نتایجی اسف بار بر جای می نهد. این حقیقت ناشی از آن است که جامعۀ حفاظت گران در کل و بنا به هر دلیل، تلاشی بسیار کندتر از شتاب عوامل تأثیرگذار محیطی و گاه اندیشه های نامعقول و مخرب انسانی داشته و دارند. آنچه اعمال سیاست گذاری های حفاظتی در مورد چنین یادمان هایی را با احتیاط و حساسیتی ویژه همراه ساخته، ضرورت توجه به این نکته است که ایده های منظور شده هم باید کالبد اثر را در بر گیرند و هم حافظ سنت های شکل دهنده به فرهنگ معماری سازندۀ آن باشند. سنت هایی پا گرفته بر محور نیاز و گریز از اسراف که امروزه رنگ باخته اند و احیای آنها مستلزم در پیش گرفتن تدابیر حفاظتی ویژه خواهد بود. تجربه نشان داده است اتخاذ چنین سیاست هایی، پشتیبانی عمومی اما متولی واحدی را می طلبد تا تلاش های پراکنده در مسیری درست هدایت شوند و اندیشه های فاصله گرفته از منطق، در قالب مبانی خاصی سامان یابند. کم نیستند آثاری که بدون رعایت مفاهیم علمی حفاظت و مرمت مورد رسیدگی قرار گرفته اند اما هویت شان را بر باد رفته دیده اند. عمیقاً باید باور داشت که حفاظت در علمی ترین تعریف آن، بدون مراقبت حتی در ساده ترین شکل ممکن، دوام نخواهد آورد. تجربه نشان داده است که آثار خشتی و گلین بیشتر به نگهداری و مواظبت نیاز مندند تا دخالت های کالبدی. این تحقیق که به صورت میدانی و اسنادی (کتابخانه ای) و با رویکرد عینی و مبتنی بر مشاهدات و بررسی های محیطی انجام گرفته، این هدف را دنبال می کند که نقشی در پر کردن خلاء حفاظتی موجود داشته باشد و بتواند شرایط بهتری را برای حفاظت های آتی مجموعۀ چغازنبیل رقم بزند و دورنمای حفاظتی بهتری را در برابر تهدیدات بالفعل و بالقوه مجموعه ترسیم کند. این مهم زمانی کارآمد خواهد افتاد که پیشتر، چالش ها و تهدیدات شناخته شوند و تدابیر گذشته اثرسنجی گردند. این تحقیق همچنین در پی پاسخی به این پرسش است که تهدیدات پیش روی مجموعۀ  چغازنبیل کدام اند و سهم شان در این کارزار چیست؟ تجربۀ حفاظتی مجموعه در مواجهه با تهدیدات از آغاز تا آستانۀ شکل گیری پروژۀ بین المللی چغازنبیل که محدودۀ مطالعاتی تحقیق حاضر است این گمان را باورپذیر نشان می دهد که برای مقابله با تهدیدات، روی آوردن به شیوه های تدافعی منعطف نسبت به روش های تهاجمی خشک، به مراتب توفیق بیشتری به دنبال دارد.

در پی تحولات شگرف در عرصه نظام بین الملل، مفهوم «امنیت» به سمت رویکردی چندجانبه سوق یافته است. از جمله بازیگرانی که از این تحول تاثیر پذیرفته اند رژیم صهیونیستی حاکم بر سرزمین های اشغالی فلسطین) است که دیگر نمی تواند تهدیدات امنیت خود را در قالب سنتی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار داده و بر اساس آن اعمال سیاست در جهت رفع تهدید نماید. از سوی دیگر هر گونه اقدام و اعمال سیاست در عرصه پیچیدگی های روز افزون روابط بین الملل، بر سایر بازیگران نیز اثر گذار خواهد بود. این مقاله در صدد پاسخگویی به این سوال است که: «تهدیدات جدید امنیت رژیم صهیونیستی چیست؟» «این تهدیدات بر امنیت منطقه چه تاثیری دارد و کشورهای منطقه در مقابل این وضعیت جدید چه رویکردی را باید در پیش گیرند؟» چنین فرض می شود که تهدیدات چندگانه جدیدی امنیت رژیم صهیونیستی را تهدید می کند و در واکنش به این تهدیدات جدید، رژیم صهیونیستی تدابیری را اتخاذ کرده است که بیش از گذشته امنیت منطقه را مورد تهدید قرار می دهد. بنابراین کشورهای منطقه باید در مقابله با این حالت جدید به اتخاذ راهبردی چند لایه و ایفای نقش فعال مبادرت ورزند.