هنگامی که اوباما به عنوان رییس جمهور امریکا برگزیده شد، سیاست جدیدی در مورد جنگ های پرهزینه این کشور در عراق و افغانستان با توجه به خواسته ها و اهداف امریکا اتخاذ کرد. آسیا گرایی و یا توازن مجدد قدرت از محدوده خاورمیانه فراتر رفت و شامل توان عظیم منطقه آسیا- پاسفیک شد. با توجه به این موضوع، سوال اصلی مقاله آن است که اهمیت خاورمیانه در سیاست خارجی امریکا چیست؟ پاسخ این سوال بدینگونه است که سیاست اوباما نسبت به خاورمیانه با توجه به افزایش اهمیت شرق آسیا در حال کمرنگ شدن است. در دوران ریاست جمهوری اوباما، با توجه به کاهش قدرت امریکا و تهدید چین و اسلام گرایی او ناچار به تعامل با ایران به عنوان یک قدرت منطقه ای در خاورمیانه و چین به عنوان یک قدرت منطقه ای در شرق آسیا شد. در نتیجه در قالب استراتژی منسجم، اوباما تاکید داشت گفتگوها با ایران مهمترین چالش استراتژیک در خاورمیانه است. با توجه به این موضوع، می توان گفتگوهای همزمان هسته ای با ایران و همچنین کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس در کمپ دیوید در سال 2015 را تلاش امریکا در همکاری ایران با این شورا دانست. همزمان و مهمتر از آن آسیاگرایی به عنوان یک نیروی قوی در تمامی حوزه ها (استفاده از نیروهای کوچک، سریع و پیشرفته تر نظامی در کنار قدرت اقتصادی برای تامین نیازهای اقتصادی امریکا مانند شغل، صادرات و سرمایه گذاری) در جهت حفظ جایگاه رهبری جهانی امریکا برای مدیریت رشد چین در دستور کار قرار گرفت. آسیاگرایی فرمولی برای قرن 21 است تا قدرت امریکا را در قرن 22 حفظ کند.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

تحولات هزاره سوم اقتضاء می کند، مناطق مختلف جهان از جمله خاورمیانه در پرتو تحولات جدید به بازخوانی روابط خود بپردازند. نگرش شبکه ای و سازه های درونی آن و الگوی سامانه منطقه ای این امکان را فراهم کرده تا بتوان مرزبندی های سنتی را در درون یک منطقه به هم ریخت و به تقسیم بندی های نو در مناطق دست یافت. پرسش اصلی این است که در پرتو الگوی نظری شبکه و سامانه منطقه ای چه سازه ای جدیدی می توان در خاورمیانه تعریف کرد؟ در پاسخ این فرضیه طرح شده است که در پرتو این الگوها، تقسیم بندی سنتی درخاورمیانه تغییر کرده و این منطقه در ارتباط با مناطق دیگر، سازه های جدیدی را برای خود تعریف می کند. یکی از مهمترین سازه هایی که در این نگرش خوشه نامیده می شود خاورمیانه شمالی، متشکل از ایران، ترکیه، عراق، افغانستان و پاکستان است. یافته های تحقیق نشان می دهد با تحولات جدید در افغانستان و عراق، موقعیت ژئوپلیتیکی این حوزه بهبود یافته و باعث توسعه روابط درون منطقه ای شده است. متغیرهای داخلی (ثبات، نوسازی، دموکراتیزاسیون، نوع نظام سیاسی) و درون خوشه ای (هویت مشترک شناختی و تاریخی، پیمان های منطقه ای دوجانبه و چندجانبه، بحران های مشترک ناشی از تهدیدات قومی، مهاجرت و بنیادگرایی اسلامی، اقتصادهای درون خوشه ای مکمل) باعث اهمیت خاورمیانه شمالی شده است. مباحث نظری، خاورمیانه شمالی وپتانسیل و عناصر مشترک این خوشه، ساختار پژوهش حاضر را تشکیل می دهد.

خاورمیانه شاهد پایان عصر سلطه آمریکایی است. کاخ سفید پس از 11 سپتامبر، اسلام را بزرگترین چالش غرب در سنت و در راهبرد امنیت ملی قرن بیست و یکم خود و خاورمیانه را محل اسلام سیاسی و مسلح معرفی کرد و به امید اینکه با واژگونی یکسوی دولتهای غیروابسته و غیرهمانند و انجام اصلاحات در دولتهای وابسته، سلطه بلامنازع خود را تضمین کند، راهبرد پیشدستانه را اتخاذ نمود. امروزه نیروی محرک سیاسی در خاورمیانه اسلام گرایی و نظامی گری محسوب می گردد. نظامی گری ویژگی مشخص کشورهای خاورمیانه و اسلام گرایی به عنوان نیروی محرک سیاسی و موجب تغییرات سیاسی و امنیتی در منطقه تلقی می شود.فرضیه این نوشتار بر آن است که: امروزه در منطقه خاورمیانه مشخصه هایی از جدال سیاسی و استراتژیک بین دو الگوی محافظه کار و رادیکال و مخالف صریح با مداخلات غرب در منطقه مشهود است، بنابراین غرب به سرکردگی آمریکا برای مقابله با هرگونه مقاومت سیاسی و ایدئولوژیک اسلام گرایان، به جدال سیاسی علیه فضای امنیتی موجود در منطقه اقدام می کند. روش پژوهش مقاله حاضر به صورت نظری و ابزار جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای و تجزیه و تحلیل داده ها تبیینی تحلیلی است.