به منظور بررسی اثر مدیریت آبیاری و تغذیه ای بر خصوصیات کیفی گیاه شنبلیله، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 15 تیمار و سه تکرار در مزرعه آموزشی دانشگاه آزاد بیرجند، در بهار سال90-1389 انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل دور آبیاری (در سه سطح شامل آبیاری در هر 6، 9 و 12 روز) و کود زیستی (در چهار سطح شامل نیتروکسین، بیوسفر، قارچ های میکوریزای G. mosseae و G. intraradices و یک سطح شاهد فاقد کود) بودند. نتایج تجزیه های آماری نشان داد تیمار دور آبیاری اثر معنی داری بر فاکتورهای فیزیولوژیکی مانند کربوهیدارت، کلروفیل a، خاکستر، پرولین، میزان سدیم و پتاسیم داشت. اثر کود زیستی نیز بر کربوهیدرات، کلروفیل a و میزان خاکستر معنی دار بود. نتایج نشان داد با افزایش دور آبیاری به هر 12 روز یکبار، میزان پرولین، کربوهیدرات، سدیم، کلروفیل b در برگ و خاکستر افزایش یافت، اما از میزان پتاسیم و کلروفیل a در برگ شنبلیله کاسته شد. حداکثر مقادیر کربوهیدرات های محلول و کلروفیل a در برگ در تیمارهای تغذیه ای میکوریزا موسوآ و بیوفسفر و بیشترین مقدار خاکستر در تیمار G. intraradices مشاهده شد. به طور کلی، نتایج این تحقیق حاکی از آن است که کاربرد کود های زیستی بر خصوصیات فیزیولوژیکی گیاه دارویی شنبلیله، اثر مثبتی داشته و با افزایش دور آبیاری، در گیاه نوعی سازگاری به شرایط تنش خشکی ایجاد گردید.

گلوتاتیون فراوان ترین ترکیب تیول دار غیرپروتئینی با جرم مولکولی پایین می باشد که نقش اصلی را در دفاع سلولی علیه استرس اکسیداتیو به عهده دارد؛ همچنین گلوتاتیون در تنظیم بیان ژن، انتقال سیگنال، تکثیر و مرگ سلولی، تولید سیتوکین ها و پاسخ ایمنی دخیل می باشد. غلظت گلوتاتیون داخل سلولی در حدود 1-10 میلی مولار می باشد که قسمت اعظم آن به فرم گلوتاتیون احیا می باشد. نسبت گلوتاتیون احیا/ گلوتاتیون اکسید مهمترین شاخص کارایی و سلامتی یک سلول می باشد. کمبود گلوتاتیون در فرایند پیری و پاتوژنز بسیاری از بیماری ها شامل بیماری های قلبی - عروقی، دیابت، ایدز، بیماری های سیستم عصبی و تنفسی نقش ایفا می کند. استفاده از مواد پروتئینی حاوی پیش سازهای سنتز گلوتاتیون و دوری از عوامل اکسیدان خارجی مانند اشعه های یونیزه کننده، سیگار، ورزش های شدید و مصرف بی رویه برخی داروها همگی می توانند راهکارهای مناسبی در جهت جلوگیری از تهی شدن سلول ها از منابع گلوتاتیون باشند.

امروزه کودهای بیولوژیک به عنوان یک جایگزین برای کودهای شیمیایی با هدف افزایش باروری خاک و تولید محصولات در کشاورزی پایدار محسوب می شوند. این کودها از نظر اقتصادی مقرون به صرفه و از دیدگاه زیست محیطی قابل پذیرش هستند. در این راستا آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کاملا تصادفی در چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرگان اجرا شد. تیمارها شامل نسبت های مختلف کود اوره و کود زیستی نیتروکسین شامل N1 (100 درصد مصرف اوره)، N2 (75 درصد مصرف اوره و 25 درصد مصرف نیتروکسین)،  N3(50 درصد مصرف اوره و 50 درصد مصرف نیتروکسین)، N4 (25 درصد مصرف اوره و 75 درصد مصرف نیتروکسین)،  N5(100 درصد مصرف کود زیستی نیتروکسین) و تیمار دوم شامل سه رقم گندم (کوهدشت، N-80-19، N-81-18) بود. مصرف نیتروکسین بر افزایش شاخص هایی نظیر ارتفاع، تعداد دانه در سنبله، سطح برگ و وزن خشک در مراحل مختلف رشد گندم تاثیر معنی داری داشت. به نظر می رسد کود بیولوژیک نیتروکسین می تواند جایگزین مناسبی برای کودهای شیمیایی در زراعت گندم باشد.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

هدف از این تحقیق شناسایی برخی از ویژگیهای فیزیولوژیکی مرتبط با مقاومت به سرما در گندم بود. سه ژنوتیپ گندم (بزوستایا، بولانی و لاین 518) با درجات متفاوت مقاومت به سرما، در شرایط آزمایشگاهی در دو دمای 10 ºC و 20 ºC کشت گردیده و تا مرحله 4 برگی در همان شرایط نگهداری شدند. سپس گیاهچه ها به مدت 30 روز در معرض سرمادهی (2ºC) و پس از آن تحت تنش انجماد )کاهش تدریجی دما تا -10 ºC و سپس افزایش تدریجی آن تا +4ºC) قرار گرفتند. از طرح آماری کرتهای خرد شده (دمای اولیه رشد فاکتور اصلی، ژنوتیپ فاکتور فرعی) با چهار تکرار استفاده شد. اندازه گیری صفات در سه مرحله قبل از سرما دهی، پس از سرما دهی و نیز پس از اعمال تنش انجماد صورت گرفت. گیاهان رشد یافته در دمای پایین (10 ºC) در مقایسه با شاهد )دمای20 ºC ) در هر سه مرحله اندازه گیری دارای درصد آب کمتری بوده در حالیکه از نظر غلظت قندهای محلول (در هر سه مرحله اندازه گیری) و غلظت کلروفیل (فقط در مرحله قبل از سرما دهی) از مقدار بالاتری برخوردار بودند. بالاترین غلظت قندهای محلول و بالاترین درصد آب بافت بترتیب در رقم بزوستایا (مقاوم) و لاین 518 (حساس) مشاهده شد. پس از سرما دهی، غلظت قندهای محلول و کلروفیل برگ گیاهان رشد یافته در هر دو دما 10 ºC) و 20 ºC ( نسبت به قبل از سرمادهی افزایش یافت و اثر متقابل معنی دار بین ژنوتیپ و دما در مورد این دو صفت مشاهده شد. بعلاوه به نظر رسید فرآیند تجمع قند پس از تنش سرما در گیاهان رویش یافته در دمای پائین بهتر صورت گرفته است. تنش انجماد باعث افزایش غلظت قندهای محلول در مقایسه با حالت قبل از انجماد گردید که بیشترین افزایش در غلظت قند مربوط به رقم بزوستایا بود. پس از عبور از مرحله انجماد، اثر متقابل معنی دار بین ژنوتیپ و دمای اولیه رشد در خصوص کربوهیدرات های محلول و کلروفیل مشاهده شد. میزان خسارت به غشا سلولی بافت های برگی و غلاف برگی پس از تنش انجماد در رقم بزوستایا کمتر از لاین 518 بود. نتایج این تحقیق هماهنگی بین نوع واکنشهای مورد مطالعه در شرایط آزمایشگاهی و درجه مقاومت به سرما در شرایط مزرعه ای را نشان داد.