0

ضمن تعریف ترفنده های بین متونی بعنوان ترفندهای متونی که متن میزبان را به حوزه معنائی سایر متون متصل می سازد و با اعتقاد به اینکه هر تغییری در ترفندهای متونی انگیزش گفتمانی دارد مقاله حاضر تغییرات ارائه متونی عناصر بین متونی و ارزش گفتمانی آنها را در توسعه دادن به امکانات معنائی متن میزبان در انواع مختلف متونی مورد تحقیق و بررسی قرار می دهد. ابعاد تغییرات متونی مورد مطالعه در این مقاله عبارتند از ردیف، فاصله معنائی، عمق قرار گرفتن عناصر بین متونی در سلسله مراتب ساختار متونی، میزان ادغام فیزیکی و نیز میزان ضرورت عناصر برای عملکرد گفتمان میزبان در انواع مختلف متن. نمونه های متونی از گونه های مختلف علمی، مطبوعاتی و تبلیغاتی برگزیده شده که در آنها عناصر متونی مهمان در ابعاد یاد شده تغییرات متونی مورد بررسی قرار می گیرد و در پرتو این بررسی روشن می شود که یک نمود ترفند بین متونی در انواع مختلف متن دارای نقش های متفاوت می باشد و اینکه قرارداد های وابسته به نوع متن در نحوه ارائه متونی عناصر مهمان حاکم نمی باشد و بیشتر قصد ارتباطی و نگرشی گویشور است که در این راستا عمل می نماید.

ضمن تعریف ترفنده های بین متونی بعنوان ترفندهای متونی که متن میزبان را به حوزه معنایی سایر متون متصل می سازد و با اعتقاد به اینکه هر تغییری در ترفندهای متونی انگیزش گفتمانی دارد مقاله حاضر تغییرات ارایه متونی عناصر بین متونی و ارزش گفتمانی آنها را در توسعه دادن به امکانات معنایی متن میزبان در انواع مختلف متونی مورد تحقیق و بررسی قرار می دهد. ابعاد تغییرات متونی مورد مطالعه در این مقاله عبارتند از ردیف، فاصله معنایی، عمق قرار گرفتن عناصر بین متونی در سلسله مراتب ساختار متونی، میزان ادغام فیزیکی و نیز میزان ضرورت عناصر برای عملکرد گفتمان میزبان در انواع مختلف متن. نمونه های متونی از گونه های مختلف علمی، مطبوعاتی و تبلیغاتی برگزیده شده که در آنها عناصر متونی مهمان در ابعاد یاد شده تغییرات متونی مورد بررسی قرار می گیرد و در پرتو این بررسی روشن می شود که یک نمود ترفند بین متونی در انواع مختلف متن دارای نقش های متفاوت می باشد و اینکه قراردادهای وابسته به نوع متن در نحوه ارایه متونی عناصر مهمان حاکم نمی باشد و بیشتر قصد ارتباطی و نگرش گویشور است که در این راستا عمل می نماید.  

ضمن تعریف ترفندهای بین متونی بعنوان ترفندهای متونی که متن میزبان را به حوزه معنائی سایر متون متصل می سازد و با اعتقاد به این که هر تغییری در ترفندهای متونی انگیزش گفتمانی دارد، مقاله حاضر تغییرات ارائه متونی عناصر بین متونی و ارزش گفتمانی آنها را در توسعه دادن به امکانات معنائی متن میزبان در انواع مختلف متون مورد تحقیق و بررسی قرار می دهد. ابعاد تغییرات متونی مورد مطالعه در این مقاله عبارتند از ردیف، فاصله معنائی، عمق قرار گرفتن عناصر بین متونی در سلسله مراتب ساختار متونیی، میزان ادغام فیزیکی و نیز میزان ضرورت عناصر برای عملکرد گفتمان میزبان در انواع مختلف متن. نمونه های متونی از گونه های مختلف علمی، مطبوعاتی و تبلیغاتی برگزیده شده که در آنها عناصر متونی مهمان در ابعاد یاد شده تغییرات متونی مورد بررسی قرار می گیرد و در پرتو این بررسی روشن می شود که یک نمود ترفند بین متونی در انواع مختلف متن دارای نقش های متفاوت می باشد و اینکه قراردادهای وابسته به نوع متن در نحوه ارائه متونی عناصر مهمان حاکم نمی باشد و بیشتر قصد ارتباطی و نگرش گویشور است که در این راستا عمل می نماید.

با تشکیل خلافت عثمانی و پیشروی آن به طرف اروپا، هشداری برای وجود دولت های مسیحی ایجاد شد. بیزانس به تنهایی قادر به دفع حکومت عثمانی نبود و به ناچار بر آن شد که اتحادیه نظامی نیرومندی از حکومت های مسیحی اروپایی بر ضد عثمانی تشکیل دهد. کشورهای اروپایی به دنبال نیروی سیاسی جدید بودند تا از این راه بتواند جلوی حملات عثمانی را به اروپا بگیرند. احساس نیاز طرفین به همدیگر برای اتحاد علیه دشمن مشترک باعث شکل گیری اولین ارتباطات خارجی دربار تیمور با دول اروپایی شد. بعد از چندی با یورش تیمور به عثمانی، دول غربی که از خطری بزرگ رها شده بودند به گسترش روابط خود با دربار تیمور تداوم بخشیدند. نتیجه این روند، ایجاد روابط تجاری و بازرگانی بود. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی مناسبات امیرتیمور گورکانی با کشورهای اروپایی از برآمدن تیمور تا پایان جنگ آنقره می پردازد.

طنز سیاه یکی از مهم ترین انواع ادبی در مجموعه شعر «بدوی سرخ پوست» محمد ماغوط است که بیشترین نقش را در شهرت این اثر داشته است. طنز سیاه خنده ای است آمیخته به درد که از درون فرد عاصی برای مقابله با اوضاع ناهمگون سیاسی و اجتماعی برمی آید. موضوع اصلی طنز سیاه انتقادهای گزنده و تمسخرآمیز درباره مسائل جدی، اندوهبار و ترسناک است. «بدوی سرخ پوست» که در قالب شعر سپید سروده شده است، به لحاظ کاربرد طنز سیاه، اثری ارزشمند است. سرچشمه طنز سیاه ماغوط، اندیشه اجتماعی وی است که ریشه در حقایق تلخی چون فقر، زندان، آوارگی، فقدان آزادی و بی لیاقتی حاکمان دارد. به همین دلیل طنزهای ماغوط سرشار از تعریضی گزنده است که در آغاز مخاطب را به خنده سوق می­دهد اما در همان آن اندوهی عمیق را بر دل می­نشاند. هدف این پژوهش، پاسخ به این پرسش اصلی است که ماغوط در بدوی سرخ پوست، از کدام ترفند های طنز استفاده کرده است؟ نویسنده برای یافتن پاسخ از روش تحلیل محتوا استفاده کرده است. نتیجه پژوهش حاضر بیانگر آن است که ماغوط از تکنیک های قرینه سازی، آیرونی، غافلگیری، بزرگ‎سازی، کوچک سازی، متناقض نما، تشخیص، کنایه و طعنه استفاده کرده است. از میان این تکنیک ها غافلگیری و کنایه بیشترین کاربرد را در این اثر داشته اند.

ساختار جامعه و رسوم و عادات رایج در آن، همواره در ادب هر سرزمینی بازتاب دارد، تا حدی که می توان مضامین ادبی مکرّر (لایت موتیف) را به نوعی بازتاب فرهنگ رایج هر اجتماع در قالب ادبی دانست. مضامین ادبی مکرّر در میان اقوام مختلف، گاه به سبب ریشه داشتن در آبشخورهای همگون یا یکسان و بعضاً از حیث توازی سنن، شباهت های چشمگیری به یکدیگر دارند که می توان با جستجو در کهن ترین منابع و دنبال کردن سیر تکثیر یک درون مایه؛ شیوه های انعکاس آن را در ادب کلاسیک اقوامی که از دیرهنگام با هم در داد و ستد فرهنگی بوده اند بررسی کرد. در مقالة حاضر سعی بر آن است که یکی از ترفندهای شایع در عرصة ادبیات غرب و ایران که در فرهنگ کهن میان رودان و روایات سامی دیرین نیز به چشم می آید سخن رود: ترفند جابه جایی به معنی تعویض عاشق یا معشوق، از جنس م‍ ؤنث، از روی عمد یا از سر اتفاق و یا جایگزینی شخصیت ها، یکی از مضامین بارز بسیاری از متون برجستة نظم و نثر، در نظام ادبی شایع در منطقه ای گسترده از جهان است که از ایران کهن تا دورترین مرزهای امپراتوری روم را در بر می گیرد و حوزة میان رودان در پیوند میان این دو حوزه نقش اساسی داشته است.

سلیمی جرونی از شاعران مثنوی سُرای قرن نهم و از پیروان خوش ذوق نظامی گنجوی است؛ اشعارش سرشار از صنایعِ معنوی و زیبایی های بدیعی است؛ ایهام از جمله صنایعِ معنوی و از ابزار هنجارگریزی در کلام است که سهم بسزایی در تصویرسازی و آرایشِ کلام سلیمی دارد. این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی می کوشد به بررسی این شگرد هنری در مثنوی شیرین و فرهاد سلیمی پرداخته و توانایی شاعر را در این زمینه نمودار سازد. نتایج پژوهش نشان می دهد از مجموع 697 مورد از انواع ایهام، ایهام تناسب با 338 مورد و فراوانی 5/48 درصد، بیش-ترین بسامد را دارد؛ چراکه شاعر گنجینۀ لغات و عرصۀ فراخ تری در اختیار دارد. ذمّ شبیه به مدح با فراوانی صفر، بسامدی ندارد؛ زیرا این صنعت با روحیه عاشق-پیشۀ سلیمی سازگاری نداشته است. انتخاب واژگان ایهامی در محور هم نشینی و جانشینی بسیار هنرمندانه است؛ به گونه ای که تغییر هر یک از اجزای ابیات، باعث اختلال در کلام می شود. وی کوشیده است با استفاده از واژگان مربوط به برخی مواد خوشبو، میوه جات، بیماری ها، اصطلاحات تقویمی، نباتات، صفات تفضیل، افعال، حروف اضافه، ضمایر و شکستن پیوند واژگان بسیط در زمینۀ انواع ایهام، نوآوری کند. به نظر می رسد سلیمی با استفادۀ آگاهانه از انواع ایهام در کنار صنایعی چون: تشخیص، جناس، تضاد، کنایه، تکرار، حس آمیزی، تشبیه تفضیل و تلمیح، این صنعت را در خدمت تصویرسازی و چندمعنایی ساختن کلام، جهت جلب توجه مخاطب قرار داده که این امر به نوبۀ خود بر مضامین شاعرانه و عاطفی شعر وی تأثیر گذاشته است.