مجله دانشگاه علوم پزشکی ارتش جمهوری اسلامی ایران (annals of military and health sciences research)
سال:1384 | دوره:3 | شماره:4 (مسلسل 12) |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: استئوآرتروز شایعترین آسیب مفصلی در انسان است. از Trans Electrical Nerve Stimolation (TENS) برای درمان دردهای مزمن از جمله درد ناشی از استئوآرتروز هم استفاده می شود. در سال های اخیر روش  ActionPotential Stimolation (APS) نیز متداول شده است که اثرات مفیدی از خود نشان داده است و گفته می شود این روش به دلیل عدم تحریک پوست و حس می تواند روش مناسبی برای درمان درد باشد با توجه به اینکه درمان با TENS یکی از روش های متداول در فیزیوتراپی است، لذا هدف این پژوهش مقایسه اثراتAPS باTENS در کاهش درد و دیگر علایم ناشی از استئو آرتروز زانو می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی با تقسیم تصادفی بیماران در دو گروه درمانی جداگانه انجام شد. تعداد 32 نفر که دارای آرتروز خفیف تا متوسط بر اساس یافته های رادیو گرافی و طبقه بندی Ahlback (جدول 1) بودند وارد مطالعه شدند و در دو گروه (هر گروه درمانی 16 نفر) مورد درمان قرار گرفتند. در گروه 1 کیسه گرم به مدت 20 دقیقه، بعد APS به مدت 16 دقیقه و تمرین درمانی بر حسب تحمل دریافت می کردند و در گروه 2 کیسه گرم به مدت 20 دقیقه، بعد  TENSبه مدت 16 دقیقه و تمرین درمانی بر حسب تحمل بکار برده می شد. هر دو گروه در ده جلسه درمان شدند. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه و معاینه بیماران در چهار مرحله از تحقیق انجام گرفت.یافته ها: اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار  SPSS نسخه 10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در هیچ کدام از مراحل ارزیابی بین دو گروه اختلاف معنی دار بدست نیامد ولی در هر گروه اغلب متغیرها در نوبت های دوم نسبت به اول و نوبت دوم و چهارم نسبت به سوم تغییر آماری معنی داری نشان دادند.نتیجه گیری: تحریک الکتریکی اعم از APS یا TENS در درمان بیماران مبتلا به استئوآرتروز زانو موثر است. به طوری که درهر دو گروه درمان با APS وTENS  طی جلسات درمانی و 10 روز بعد از اتمام درمان علایم دیده شد. از طرفی با توجه به اینکه سرعت کاهش درد در گروه 1 بیش از گروه 2 بود. به نظر می رسد که بهتر است در شروع درمان از APS و در ادامه از TENS کمک گرفته شود.

سابقه و هدف: فیستول های بازو و آرنج انتخاب دوم پس از فیستول مچ دست می باشند که در بیمارانی که امکان فیستول گذاری در ناحیه مچ دست را ندارند یا فیستول های تعبیه شده در مچ دست از کار افتاده اند، تعبیه می شوند. دراین مطالعه، پایایی، پیامد و عوارض تعبیه فیستول در بازو و آرنج  با استفاده از مجموعه ای از تکنیک ها  که به نام Conductive Ateriovenous Fistula نامیده می شوند، با روش های معمول فیستول گذاری در بازو و آرنج Non- Conductive Artetiovenous Fistula  مقایسه شده اند.مواد و روش ها: نوع مطالعه، کار آزمایی بالینی تصادفی شده یک سویه کور بود وبر روی بیماران نیازمند همودیالیز که برای فیستول گذاری به بیمارستان سینا مراجعه کرده بودند انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در گروه Non- Conductive یا  Conductiveقرار گرفتند و فیستول مورد نظر تعبیه شد. سپس بیماران، سه ماه بعد از تعبیه فیستول برای بررسی عوارض، پایایی و پیامد پیگیری شدند.یافته ها: از مجموع 260 بیمار مورد مطالعه، 144 ، نفر تحت پیگیری قرار گرفتند. متوسط سنی بیماران، 16.7±53.4 سال بود و 55.5% مرد بودند. میزان پایایی در فیستول های Conductive و Non- Conductive برابر و 81% بود. در بروز عفونت و عوارض عصبی- عضلانی، اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. 3 مورد هیپرتانسیون وریدی و دو مورد سندرم steal مشاهده شده مربوط به گروه Non- Conductive که بوسیله تبدیل به نوع Conductivec ، علاوه بر درمان عارضه مربوطه، موفق به حفظ فیستول شدیم. میزان مرگ و میر در گروه های مورد بررسی، اختلاف معنی داری نداشت. جنس مرد و دیابت عوامل موثر روی مرگ بیماران بودند. همچنین در 43% بیماران ارجاع شده برای تعبیه گرفت مصنوعی، با استفاده از فیستول گذاری با روش  Conductiveموفق به تعبیه فیستول مناسب شدیم که مجموعا به میزان چهل میلیون ریال در هزینه های درمان صرفه جویی شد.نتیجه گیری: تجربیات ما نشان می دهد تعبیه فیستول Conductive با میزان کمتری از بروز عوارض عمده (هیپرتانسیون وریدی و سندرم steal) و پایایی قابل قبول همراه است. گرچه به علت کم بودن تعداد موارد مذکور، اثبات آماری ممکن نشد. همچنین در تعدادی از موارد با تبدیلNon- Conductive  بهConductive، امکان حفظ فیستول فراهم شد و عوارض فوق بر طرف گردید. به علاوه، در بیمارانی که امکان انجام دیالیز به دلیل نداشتن راه عروقی مناسب وجود ندارد، با استفاده از ورید های ناحیه آنته کوبیتال و تعبیه فیستول Conductive، مشکل حل می شود. همچنین در بیمارانی که از کار افتادگی فیستول تعبیه شده به روش های دیگر را تجربه کرده اند، استفاده از این روش جدید می تواند امکان دستیابی مناسب به عروق را فراهم سازد. به نظر می رسد آموزش تکنیکConductive  علاوه بر کاهش هزینه های بیماران، می تواند به عنوان روش جایگزین فیستول گذاری معمول در بازو و آرنج  Non- Conductive مطرح شود. به منظور بررسی بیشتر خصوصیات این روش و گسترش استفاده از این تکنیک در دیگر مراکز، انجام کارآزمایی های بالینی چند مرکزی با حجم نمونه بیشتر و قدرت بالاتر و با پیگیری دقیق طولانی مدت پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: ملاسما یک بیماری هیپرملانوز اکتسابی است و درصورتی که به موقع درمان نشود می تواند سبب مشکلات زیبایی در زنان شود. این پژوهش به بررسی تاثیر کرم ترتینوئین 0.05% رایج در ایران جهت درمان بیماری ملاسما خواهد پرداخت.مواد و روش ها: این پژوهش به صورت یک کار آزمایی بالینی دو سویه کور، تصادفی کنترل- پلاسبو، بر روی دو گروه 25 نفره از زنان مبتلا به عارضه ملاسمای اپیدرمی یا مخلوط انجام شده است. به یک گروه از بیماران کرم ترتینوئین موضعی 0.05% و در گروه دیگر، هم پایه کرم بعنوان دارو نما تجویز شده است. در طول 12 هفته مصرف روزانه دارو و میزان بهبودی توسط پزشک متخصص مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: 2 هفته پس از درمان در گروه دارو، 6 نفر (24%) بهبود یافتند و در گروه دارونما هیچ پیشرفتی مشاهده نگردید که اختلاف آماری معنی داری را نشان می داد. (0.022=P). چهار هفته پس از درمان، 14 نفر (56%) در گروه دارو و 5 نفر (20%) در گروه دارونما بهبود یافتند. (0.006=P) که این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار بود. پس از 12 هفته، 21 نفر (84%) در گروه دارو و 6 نفر (24%) در گروه دارونما بهبود یافتند (0.001=P) که اختلاف آماری معنی داری را نشان می دهد.نتیجه گیری: استفاده از کرم ترتینوئین 0.05% به تنهایی اثرات درمانی مناسبی با توجه به طول مدت دارو در درمان ملا سما از خود نشان می دهد لذا می تواند در پروتکل های درمانی این اختلال رنگ دانه ای مورد توجه قرار بگیرد.

سابقه و هدف: در سال های اخیر درخواست سزارین توسط بانوان باردار افزایش یافته است و این افزایش نه تنها در میزان عوارض زایمان موثر بوده بلکه باعث تحمیل هزینه اضافی بر خانواده ها، دولت و سازمان های بیمه بوده است. با آموزش زنان باردار در مراجعات جهت کنترل حاملگی می توان آنها را در تصمیم گیری دخیل نمود. این تحقیق با هدف تعیین تاثیر آموزش به خانم های باردار بر انتخاب نوع زایمان انجام گردید و مشخص نموده است که آیا با آموزش زنان باردار می توان میزان سزارین را تغییر داد؟مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی که بصورت تصادفی یک سوکور انجام شد، تعداد 200 خانم باردار شکم اول18 تا 35 ساله و کمتر از 30 هفته حاملگی به درمانگاه زنان بیمارستان بعثت نیروی هوایی تهران جهت مراقبت های حاملگی مراجعه کرده بودند و در دو گروه به صورت تصادفی قرار گرفتند. خانم های مراجعه کننده در گروه هایA (تحت آموزش) وB (بدون آموزش) قرار گرفته و افراد ارزیابی کننده هیچیک از وضعیت گروه ها اطلاعی نداشتند. جهت آموزش از فیلم و جزوه استفاده گردید و توسط یک کارشناس مامایی جزوه برای بیماران توضیح داده می شد و برای بیماران بازدید از زایشگاه و بخش زنان و زایمان و مصاحبه با خانم هایی که زایمان داشته اند انجام شد. در هفته 36 حاملگی بیماران دو گروه مجددا مورد مصاحبه قرار گرفتند و کلیه داده ها در فرم های اطلاعاتی هر بیمار ثبت و جمع آوری شده و با استفاده از نرم افزار آماری مجذور کای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: زنان دو گروه از نظر سن، شغل، سطح تحصیلات و انتخاب نحوه زایمان در مصاحبه اول همسان بودند. در گروه آزمون، آموزش های ارایه شده سطح آگاهی بیماران در مراجعه دوم در مورد زایمان طبیعی و زایمان به روش سزارین را به میزان زیادی افزایش داده بود (بترتیب 75% در مقابل 4% و 71% در مقابل4 %) در حالی که در گروه شاهد سطح آگاهی بیماران در مراجعه دوم هیچگونه تغییر نداشت. میزان انتخاب زایمان به روش سزارین در گروه آزمون پس از آموزش به طور معنی داری کاهش یافته بود (25% در مقابل 39%) (0.05>P) در حالیکه میزان سزارین درخواستی در گروه شاهد در مراجعه دوم تغییری نداشت (40% در مقابل 41%).نتیجه گیری: بطور کلی می توان گفت ارایه آموزش های لازم به زنان بر نحوه انتخاب زایمان و کاهش آمار سزارین درخواستی موثر است و توصیه می گردد به منظور کاهش روند عمل سزارین این آموزش ها در هنگام مراقبت های دوران بارداری به کلیه زنان چه در سطوح تحصیلی بالا و چه در سطوح تحصیلی پایین اریه گردد.

سابقه و هدف: عفونت پس ازعمل، همواره به عنوان یکی از عوارض مهم عمل جراحی مطرح بوده است و جا گذاری انواع مختلف درن ها به عنوان عاملی جهت کاهش عفونت مورد استفاده قرار می گیرد. طی این مطالعه، تاثیر گره زدن درن در کاهش عفونت در مقایسه با استفاده از درن بدون گره و عدم استفاده از درن مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: دراین مطالعه آزمایشگاهی، اثر گره زدن درن  بر میزان عفونت در سه گروه محیط کشت Blood Agar به صورت آینده نگر مورد بررسی قرار گرفت. در ابتدا محیط های کشت به صورت استریل تهیه و به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. سپس در محیط اتاق عمل در یک گروه درن لوله ای گره دار و در گروه دیگر درن لوله ای راست جا گذاری شد و در یک گروه نیز مداخله ای انجام نشد (گروه شاهد). پس از قرار دادن ظروف در انکوباتور با مدت سه یا پنج روز، جهت بررسی عفونت کشت به عمل آمد و نتایج آن مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: از بین 585 نمونه مورد آزمایش، در کل در گروه درن گره دار (197 نمونه) 4 مورد مثبت، در گروه درن راست (194 نمونه) 4 مورد مثبت و در گروه شاهد نیز 10 مورد مثبت در کشت گزارش گردید که نه تنها در دو گروه کنترل تفاوت آماری وجود نداشت (0.102=P)، بلکه تفاوت معنی داری در میزان رشد شاهدها با میزان رشد در گروه کنترل  نیز مشاهده نگردید (0.122=P)، اما در نمونه های مورد آزمایش پس از 72 ساعت انکوباسیون، نرخ رشد در شاهدها صفر بود ولی در گروه درن های راست این نسبت معادل 2 مورد از 88 نمونه و در گروه  درن های گره دار معادل 4 مورد از 88 نمونه بوده است که اختلاف معنی داری وجود نداشت. در مورد نمونه هایی که مدت 5 روز انکوبه شده بودند در گروه درن گره دار (109 نمونه) رشد مشاهده نشد و در گروه درن راست (106 نمونه) 2 مورد کشت مثبت گزارش شد در مجموعه گروه شاهد نیز نرخ رشد معادل 10 مورد از 108 نمونه بود که در مجموع اختلاف در بین 3 گروه از لحاظ آماری معنی دار می باشد (0.001=P) ولی در بین نمونه های درن گره دار و درن راست اختلاف آماری مشاهده نگردید (0.242=P).نتیجه گیری: لذا افزایش نرخ رشد در بین نمونه های شاهدی که 5 روز انکوباسیون شده بودند میتواند نشان دهد نقش زمان انکوباسیون در بروز رشد کلنی باشد . در عین حال به نظر می رسد که بهتر است با توجه افزایش معنی دار نرخ رشد در نمونه هایی که 5 روز انکوبه شدند در مواردی که احتمال خونریزی وجود دارد حتما از درون لوله استفاده شود و کاهش میزان عفونت به صفر، در گروهی که درن گره دار داشتند و 5 روز انکوبه شده بودند. عدم مشاهده اختلاف آماری می تواند- به نظر پژوهشگران- مبین نقش یک گره شل در کاهش عفونت باشد.

سابقه و هدف: مطالعات متعددی در زمینه بررسی رفتارهای مدیران پرستاری و رضایت شغلی پرسنل پرستاری نشان دادند که مدیران با رفتارهای اثر بخش خود و به کار گیری مدیریت مشارکتی  می توانند سبب توانمندسازی پرسنل شوند و بر رضایت شغلی آنان و کیفیت ارایه خدمات تاثیر مثبت گذارند. لذا این مقاله، قصد بررسی رضایت شغلی پرسنل پرستاری را بعد از اجرای مدیریت مشارکتی بر اساس تشکیل دوایر کیفیت دارد.مواد و روش ها: این پژوهش یک پژوهش نیمه تجربی است که به صورت قبل و بعد از مداخله و به منظور بررسی تاثیر مدیریت مشارکتی براساس تشکیل دوایر کیفیت بر رضایت شغلی پرستاران بخش CCU یکی از بیمارستان های ارتش در سال1383 انجام گرفته است. نمونه های پژوهش شامل کلیه پرستاران کارشناس شاغل در بخش CCU می باشد (17 نفر). ابزار گرد آوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه رضایت شغلی است که پرسشنامه بر اساس تئوری دو عاملی فریدریک هرز- برگ طراحی شده است و دارای 34 مورد بوده که 17 مورد آن مربوط به عوامل بهداشتی و 17 مورد آن مربوط به عوامل انگیزشی می باشد. ابتدا رضایت شغلی پرستاران قبل از مداخله سنجیده شد سپس مدیریت مشارکتی بر اساس تشکیل دوایر کیفیت (Quality circles) اجرا گردید. پس از آن بار دیگر پرسشنامه رضایت شغلی در اختیار پرستاران قرار گرفت و به این ترتیب رضایت شغلی پس از مداخله سنجیده شد و مقایسه رضایت شغلی قبل و پس از مداخله انجام گردید. نتایج از طریق نرم افزار SPSS نسخه 10 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: یافته ها نشان داد که میانگین نمرات ریاضیات شغلی پرستاران (مجموعه میانگین نمرات عوامل بهداشتی و عوامل انگیزشی) از 71.88% به 97.35% افزایش یافت و با استفاده از آزمون آماری تی زوجی، تفاوت آماری معنا داری بین میانگین نمرات رضایت شغلی قبل و بعد از مداخله (0.001=P) دیده شد. همچنین نتایج یافته ها بیانگر آن بود که بین ویژگی های دموگرافیک با رضایت شغلی ارتباط آماری وجود نداشت. لذا فرضیه پژوهش تحت عنوان اجرای مدیریت مشارکتی بر اساس تشکیل دوایر کیفیت باعث افزایش رضایت شغلی پرستاران می گردد، تایید شد.نتیجه گیری: تشکیل دوایر کیفیت، منجر به پاره ای از تغییرات در شرایط فیزیکی محیط کار، تجهیزات موجود جهت انجام کار در بخش، روش های حمایتی مدیران بویژه سر پرستار و روش های تشویق و پاداش دهی شده است که منجر به افزایش میانگین نمرات عوامل بهداشتی، انگیزشی و رضایت شغلی کل گردیده است.

سابقه و هدف: سودوموناس آئروجینوزا یکی از باکتری های گرم منفی، پاتوژن فرصت طلب و تولید کننده بیوفیلم است. باکتری های مولد بیوفیلم پایداری بیشتری به درمان آنتی بیوتیکی دارند و به حملات سیستم ایمنی مقاومترند. بیوفیلم جمعیتی از سلول های رشد کننده بر یک سطح و محصور در ماتریکس اگزویلی ساکاریدی است. بیوفیلم ها مسئول 65% از عفونت های باکتریایی هستند.مواد و روش ها: این تحقیق از نوع تحقیقات پایه ای، بر روی 42 سویه سودوموناس آئروجینوزا بیمارستانی انجام شد. استخراج آلژینات به روش Govan انجام گرفت و مطالعه نفوذ آنتی بیوتیک های مختلف از طریق لایه آلژینات با روش  Sandwich cupبر روی سویه 214 صورت گرفت.یافته ها: ماکرولیدها نرخ نفوذ100% نشان دادند، آنتی بیوتیک های فلوروکینولونی وبتالاکتامی نرخ نفوذ 86% نشان دادند در صورتی که آمینوگلیکوزیدها نرخ نفوذ پایین تری داشتند.نتیجه گیری: در این مطالعه نقش آلژینات به عنوان سدی در برابر نفوذ آنتی بیوتیک ها ثابت شد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت اطلاع از قطر ورید پورت و عدم اطلاع از وضعیت آن در کشور و بمنظور تعیین مقادیر نرمال قطر ورید پورت و شاخه های اصلی آن، این تحقیق در مراجعه کنندگان به بیمارستان لقمان حکیم در سال 1383 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق با طراحی توصیفی با تعداد 170 نفر از افراد سالم انجام گرفت. قطر ورید ها به وسیله دستگاه سونوگرافی aloka ساخت ژاپن مجهز به پروب3.5 MHZ Phased array convex بر حسب میلی متر تعیین و مقادیر نرمال آن به تفکیک جنس با مقادیر کتب مرجع و مقالات مقایسه گردید.یافته ها: قطر ورید 1.71 ± 9.56 و شاخه اصلی راست  0.89± 6.44 و در شاخه اصلی چپ 87% ± 5.61 بود. مقادیر آن در مردان بیشتر از زنان که این اختلاف برای هر سه قطر فوق الذکر معنی دار بود (0.0001>P).نتیجه گیری: به نظر می رسد که مقادیر نرمال بدست آمده با مقادیر کتب مرجع در مورد مردان مطابقت ندارد ولی در مورد زنان مطابقت دارد.

سابقه و هدف: برخی آزمایشات پایه می تواند پزشک اورژانس و جراح را در تشخیص دقیقتر آپاندیسیت حاد کمک کنند. از جمله این موارد می توان به آزمایشات نشان دهنده التهابی در بدن از جمله شمارش گلبول های سفید خون اشاره کرد.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، به بررسی ارزش تشخیصی شمارش گلبول های سفید در بیماران بزرگسال (بزرگتر از 12 سال) آپاندکتومی شده در مرکز آموزشی و درمانی لقمان حکیم تهران در طول 3 سال اخیر پرداخته شد.یافته ها: از 736 بیمار آپاندکتومی شده 456 نفر مذکر (62%) و 280نفر (38%) مونث بودند. در طول این مدت زمانی، 96 بیمار با شک به آپاندیسیت تحت نظر گرفته و سپس مرخص شدند. فراوانی نسبی موارد آپاندیسیت حاد با احتساب بیماران آپاندکتومی نشده 79 درصد بدست آمد. در این بررسی فراوانی نسبی موارد آپاندکتومی منفی 8 درصد بود. استفاده از لکوسیتوز در کنار شرح حال یا معاینه بالینی دارای حساسیت 84% و اختصاصیت 44 تا 71 درصد بود. این مقادیر برای ترکیب شرح حال، معاینه بالینی و لکوسیتوز به ترتیب برابر با 94 و 74 درصد بدست آمد.نتیجه گیری: استفاده از ترکیب سه معیار تشخیصی شرح حال، معاینه بالینی و یا پاراکلینیک نسبت به تک تک معیارها و یا حتی وجود دو معیار از سه معیار دقت تشخیصی بالاتری را رقم می زند. شایان ذکر می باشد که قضاوت بالینی مهمترین اصل در تشخیص آپاندیسیت حاد است.

سابقه و هدف: ماکروزومی به وزن هنگام تولد بیش از صدک 90 برای سن حاملگی گفته می شود. ماکروزومی عوارض متعددی برای مادر و نوزاد دارد. مهمترین عارضه آن دیستوشی شانه است که منجر به افزایش صدمات حین تولد خواهد شد. عوامل متعددی در برنز ماکروزومی دخالت دارند.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی به بررسی عوامل خطر ساز ماکروزومی (وزن نوزاد بالاتر یا مساوی4 کیلوگرم) در نوزادان متولد شده در بیمارستان بهار لو در سال های 1380 و 1381 بررسی شد. از مجموع 3377 پرونده،206 مورد (6.1%) تولد ماکروزوم یافت شد که با 575 مورد کنترل با وزن کمتر از 4 کیلو گرم مقایسه شد.یافته ها: طبق تحلیل انجام شده با نرم افزار SPSS نسخه 10، بروز ماکروزومی با وجود عوامل خطرساز ذیل افزایش می یافت: سن بالای مادر(0.001=P و ضریب همبستگی0.183=R)، دیابتی بودن مادر (0.001=P )، وزن زیاد مادر (0.001=P و 0.02=R)، افزایش مدت حاملگی (0.001=P و0.29 =R )، تعداد زایمان ها (0.001=P)، و جنس مذکر جنین(0.012=P).نتیجه گیری: نتیجه ای که از این مطالعه حاصل شد حاکی از این مطلب بود که سن بالای مادر، دیابت مادر، وزن زیاد مادر، افزایش مدت حاملگی، تعداد زایمان ها و جنس مذکر جنین همگی می توانند از عوامل خطر ساز برای ماکروزومی به حساب آیند. می توان با پیش بینی یا پیش گیری از این عوامل، از بروز ماکروزومی یا عوارض آن کاست.

سابقه و هدف: هیپرترمی بدخیم یک حادثه تهدید کننده زندگی می باشد که شکل کلاسیک آن پس از مواجهه با هوشبرهای استنشاقی مثل هالوتان یا سوکسینیل کولین ایجاد می شود. سفتی عضلانی، اسیدوز، افزایش دمای بدن (1 درجه سانتی گراد در هر 15 دقیقه) و حالت هیپرمتابولیک از علایم آن می باشد.معرفی بیمار: بیمار آقای 56 ساله ای بودند که کاندید عمل جراحی تمپانوماستوئیدکتومی به علت اوتیت مزمن میانی بود. بیمار 5 سال قبل تحت عمل جراحی و بیهوشی بدون عارضه با هالوتان قرار گرفته بود. القای بیهوشی توسط تیوپنتال سدیم، فنتانیل، سوکسینیل کولین و لیدوکائین صورت گرفت. حدود 75 دقیقه بعد از القای بیهوشی بیمار دچار افزایش فشار خون، ضربان قلب، دمای بدن و اختلالات اسید- باز و الکترولیتی شد که دال بر وقوع هیپرترمی بدخیم بود.نتیجه گیری: با توجه به ماهیت تهدید کننده زندگی هیپرترمی بدخیم و امکان بروز آن حتی در موارد با سابقه منفی در اعمال جراحی قلبی، پایش مداوم بیمار و شرح حال دقیق همواره در تشخیص سریع تر و کاهش عوارض هیپرترمی بدخیم تاثیر بسزایی دارد.