علوم پزشکی رازی
سال:1383 | دوره:11 | شماره:39 |تعداد مقالات:25

با توجه به شیوع روزافزون سرطان ها و اهمیت تشخیص زودرس آن ها، این طرح با هدف بررسی 2 روش سلول شناسی سلول های متفلس شده در فرمالین نمونه های تکه برداری شده و هیستوپاتولوژی در تشخیص سرطان ها انجام شد. در این پژوهش که به روش تحلیلی بررسی شیوه (Process evaluation) صورت گرفت، 92 نمونه ارسال شده به آزمایشگاه آسیب شناسی به روش غیر تصادفی ساده (Sequential) انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه از فرمالین نمونه ها برای بررسی سلول های متفلس شده در فرمالین استفاده شد. تشخیص های داده شده توسط هر دو روش در فرم های اطلاعاتی از پیش آماده شده ثبت گردید و حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی و صحت تشخیصی برای تست سلول شناسی سلول های متفلس شده نسبت به روش تشخیصی هیستوپاتولوژی(GOLD STANDARD)  به دست آمد. براساس نتایج به دست آمده موارد منفی حقیقی، صفر نمونه و منفی کاذب در 9 نمونه، مثبت کاذب صفر نمونه و موارد مثبت حقیقی در 83 نمونه دیده شد. بدین ترتیب حساسیت روش سیتولوژی 90%، ویژگی آن صفر درصد، ارزش اخباری مثبت 100%، ارزش اخباری منفی صفر درصد و صحت تشخیصی 90% بوده است. مقایسه یافته های این مطالعه با سایر مطالعات نشان می دهد که روش سلول شناسی سلول های متفلس شده دارای حساسیت بالایی در مقایسه با ویژگی می باشد. این روش می تواند، روشی مناسب و تکمیلی جهت تشخیص سرطان ها در مواردی که روش مرجع به دلایلی قابل قضاوت نیست، باشد.

بیماری های قلبی ـ عروقی از شایع ترین علل مرگ و میر و ناتوانی در کشورهای صنعتی و در حال توسعه (از جمله ایران) می باشند. در مورد این مطلب که "آیا عفونت هلیکوباکتر پیلوری می تواند به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های قلبی مطرح باشد یا نه؟" مطالعات مختلف به نتایج متفاوتی رسیده اند. این عفونت در کشور ما از شیوع بالایی برخوردار است که با توجه به این مطلب، تحقیق حاضر جهت بررسی این رابطه صورت گرفت. این مطالعه مقطعی ـ تحلیلی روی 261 نفر انجام شد. 131 نفر از آن ها که در بخش CCU بستری بودند به عنوان گروه "مورد" و 130 نفر به عنوان شاهد از بیماران بخش های جراحی و ارتوپدی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران انتخاب شدند. در هر گروه وجود عفونت هلیکوباکترپیلوری به روش ELIZA و براساس تیتر IgG سرم مشخص شد و در نهایت با استفاده از تست های t و chi-square و مدل های خطی عمومی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. درصد جنسیت و شغل های مختلف در 2 گروه مورد و شاهد یکسان بود. بیماران (گروه مورد) از سن و وزن بیش تر(P<0.001)  و سواد کم تری (P=0.002) نسبت به گروه شاهد برخوردار بودند. درصد افراد سیگاری و نیز افراد دارای فشار خون بالا هم در بیماران بیش تر بود (P<0.001). درصد افراد مبتلا به عفونت هلیکوباکتر پیلوری در گروه بیمار 3/56% و در گروه شاهد 8/43% بود که این اختلاف پس از حذف اثر مخدوش کنندگی سن، وزن و عوامل خطر مختلف بیماری قلبی، باز هم معنی دار نبود. با توجه به نتایج به دست آمده وجود عامل خطر بیماری های قلبی با عفونت هلیکوباکتر پیلوری ارتباط آماری معنی دار و مستقیمی دارد (r=0.171 و P=0.022) و عفونت قبلی با هلیکوباکتر پیلوری به عنوان یک عامل خطر عمده برای بیماری های قلبی مطرح نیست.

هدف اصلی در این مطالعه بررسی قدرت گریپ (grip) در سالمندان مقیم خانه های سالمندان شهر تهران بوده است. سالمندانی وارد مطالعه شدند که سن بالای 60 سال داشته و فاقد مشکلات ارتوپدیک و نورولوژیک در اندام های فوقانی بودند و توانایی آن را داشتند که فعالیت های روزمره و پایه زندگی را انجام دهند. در این پژوهــش 109 نفر سالمند (56 زن و 53 مرد) به روش تصادفی طبقه ای از 4 منطقه شمال، جنوب، شــرق و غرب تهران انتخاب شدند و طبق روش استاندارد بررسی قدرت گریپ که توسط American Society of Hand Therapists  مطرح شده است، مورد آزمایش قرار گرفتند. با توجه به نتایج به دست آمده متوسط قدرت دست در کل نمونه برای دست راست 55/16 کیلوگرم بر مترمربع و برای دست چپ 15.21 کیلوگرم بر مترمربع و قدرت دست های راست و چپ در گروه مردان بیش از زنان بوده است(P<0.0001)  میزان این اختلاف 27/51-95/49% به دست آمد و در کل سالمندان مورد بررسی بین قدرت دست راست و چپ تفاوت معنی داری به میزان 1/8% وجود داشت (P<0.0001)  و دست راست از چپ قوی تر بود. با بالا رفتن سن، قدرت دو دست راست و چپ کاهش و با افزایش محیط و طول دست های راست و چپ قدرت دست ها افزایش می یافت.

سندرم نفروتیک با تغییرات اندک (Minimal Change Nephrotic Syndrome=MCNS)، شایع ترین نوع سندرم نفروتیک ایدیوپاتیک(INS) در کودکان است. اغلب کودکان مبتلا به INS به استرویید پاسخ مناسب می دهند اما تعداد زیادی از آن ها دچار عودهای بعدی می شوند. در این مطالعه تاثیر سن شروع بیماری بر پیش آگهی آن مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور پرونده پزشکی تمام کودکان 1 تا 10 ساله با تشخیص INS و پاسخ اولیه به استرویید که حداقل 7 سال مراجعه منظم درمانگاهی داشتند، از نظر سن شروع بیماری، جنس، تعداد عودها، گزارش آسیب شناسی و استفاده از سایر درمان های سرکوب گر ایمنی مورد ارزیابی قرار گرفت. کودکان مورد مطالعه در 3 گروه سنی 3-1 سال، 6-4 سال و 10-7 سال در شروع بیماری، بررسی شدند و در نهایت 61 کودک (46 پسر و 15 دختر) که دارای مشخصات مورد نظر برای بررسی بودند با تعداد 23، 24 و 14 نفر به ترتیب در گروه های ذکر شده قرار گرفته و مطالعه شدند. نمونه برداری کلیه در 46 مورد انجام شد که در 5/76%،MCNS  گزارش گردید. داروهای سیکلوفسفامید، کلرامبوسیل و سیکلوسپورین به ترتیب در 18، 4 و 1 نفر از بیماران مورد استفاده قرار گرفته بودند. کودکانی که شروع بیماری آن ها در محدوده 3-1 سال، 6-4 سال و 10-7 سالگی بود به ترتیب 92/5±7، 5.54±3.74 و 81/1±57/1 دچار عود شده بودند و دوره بیماری فعال در آن ها به ترتیب 5.52±4.15، 5.37±3.57 و 54/1±92/1 سال بود. با توجه به تعداد عودها و دوره فعال بیماری، بین گروه سوم (10-7 سال) و 2 گروه سنی دیگر تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.05). بنابراین می توان گفت سن شروع بیماری یک عامل مهم در پیش آگهی سندرم نفروتیک حساس به استرویید در کودکان می باشد.

کاهش سطح سرمی روی یک یافته شایع در بیمارانی که همودیالیز می شوند، است. از آن جا که این عنصر یکی از اجزای اصلی تعدادی از سیستم های آنزیمی درون سلولی می باشد، کمبود آن می تواند موجب اختلالات مهمی در بدن شود. چندین مطالعه وجود دارد که ارتباط کاهش روی سرم و تعدادی از اختلالات عصبی از جمله نوروپاتی محیطی را نشان می دهد. تاکنون شواهدی که براساس آن بتوان مصرف معمول روی یا اندازه گیری سطح سرمی آن را در تمام بیمارانی که همودیالیز می شوند توصیه کرد، به دست نیامده است. هدف از این مطالعه بررسی رابطه سطح سرمی روی و سرعت هدایت عصبی در بیمارانی که همودیالیز می شوند و هم چنین ارتباط بین کمبود روی سرم و نوروپاتی محیطی بوده است. اگر چنین ارتباطی وجود داشته باشد، اقداماتی که در جهت اصلاح سطح سرمی روی انجام می شود می تواند نقش مهمی در کاهش شیوع نوروپاتی اورمیک داشته باشند. در این مطالعه مقطعی بررسی الکتروفیزیولوژیک اعصاب حسی و حرکتی اندام ها در 67 بیمار غیر دیابتی همودیالیزی مزمن در شهرهای کرمان، رفسنجان. سیرجان و جیرفت انجام شد و تمام بیمارانی که همکاری لازم را داشته و از نظر کاتابولیک در وضعیت ثابتی بودند وارد مطالعه شدند. ابتدا میزان روی سرم این بیماران با روی سرم در 72 فرد سالم گروه شاهد مقایسه شد سپس در 67 بیمار همودیالیزی ذکر شده با حذف تاثیر فاکتورهای کفایت دیالیز (KT/V)، میزان کاتابولیسم پروتئین (PCR)، میزان پاراتورمون (PTH)، فاصله بین 2 دیالیز و طول مدت نگه دارنده با دیالیز، ارتباط بین روی سرم با سرعت هدایت عصبی(NCV)  و(Distal latency) DL در هر یک از اعصاب اندام تحتانی به صورت مجزا مورد بررسی قرار گرفت. میانگین و انحراف معیار روی سرم در 67 بیمار فوق 05/30±13/94 و در 72 فرد سالم گروه شاهد 8/42±53/104 میکروگرم درصد بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار است(P<0.05). در 57% بیماران شواهد الکتروفیزیولوژیک نوروپاتی محیطی و در 33% آن ها شواهد بالینی آن وجود داشت. بیش ترین عصب درگیر عصب پرونئال سطحی بود و میانگین و انحراف معیار روی در 38 بیماری که در این عصب NCV کم تر از حد طبیعی داشتند، 1/25±9/88 و در 29 بیمار دیگر 9/34±99/105 میکروگرم درصد بود که این تفاوت نیز دارای ارزش آماری می باشد(P<0.03). از سوی دیگر ارتباط میان روی سرم با NCV در اعصاب حسی سورال(P<0.01)  و پرونئال سطحی (P<0.05)  و با DL در عصب پرونئال سطحی(P<0.01)  دارای ارزش آماری بود. نتیجه آن که نوروپاتی محیطی و کمبود سطح سرمی روی از یافته های شایع در بیماران همودیالیزی است و کمبود روی سرم می تواند یکی از عوامل موثر در ایجاد نوروپاتی محیطی باشد. عدم وجود ارتباط بین روی سرم و DL و NCV اعصاب حرکتی در بیماران مورد مطالعه می تواند به علت شدت درگیری کم تر اعصاب حرکتی در جریان اورمی باشد.

مطالعات نشان می دهند که در چرخه آموزش بالینی، دستیاران نقش عمده ای در آموزش کارآموزان و کارورزان دارند. هم چنین به دلیل حضور بیش تر در مراکز آموزشی ـ درمانی اغلب موارد رهبران تیم آموزشی در بخش های بالینی می باشند بنابراین برخورداری از آمادگی رسمی برای کسب مهارت های تدریس، آشنایی با روش های نوین تدریس و چگونگی افزایش اثربخشی آموزشی، تهیه اهداف آموزشی و مارپیچ آموزشی از ضروریات برنامه های دستیاری محسوب می شوند. هدف از این پژوهش بررسی میزان تاثیر آموزش مهار ت های تدریس بر نقش آموزشی دستیاران داخلی وکودکان در دانشگاه علوم پزشکی ایران و کرمانشاه بود تا بدین ترتیب بتوان برنامه های آموزشی در جهت تقویت مهارت های تدریس دستیاران را تدوین کرد. روش مطالعه از نوع نیمه تجربی بود و برای پاسخ دهی کارورزان، پرسش نامه ای خود ایفا حاوی سوالاتی در مورد 7 محور کلی مهارت های تدریس براساس مقیاس لیکرت طراحی شد. مطالعه آزمایشی انجام شده روایی صوری در حد مطلوب داشت و روایی محتوایی و ضریب پایایی (آلفای کرونباخ 45% و P=0.015) نیز تعیین شد سپس مطالعه اصلی روی کارورزان بخش های داخلی و کودکان در مراکز آموزشی وابسته به دانشگاه ایران و کرمانشاه صوت گرفت و پس از جمع آوری پرسش نامه تکمیلی، کارگاه آموزشی 1 روزه برای دستیاران انتخابی در این 2 بخش بالینی برگزار گردید و 3-2 ماه بعد از برگزاری کارگاه، به طور مجدد پرسش نامه ذکر شده میان کارورزان توزیع و پس از تکمیل جمع آوری شد. در مرحله اول در دانشگاه علوم پزشکی ایران 164 کارورز و در دانشگاه کرمانشاه 67 کارورز که دارای شرایط لازم بودند پرسش نامه مربوطه را تکمیل نمودند سپس 37 دستیار داخلی و کودکان (سال دوم و سوم) در دانشگاه ایران و 16 دستیار داخلی و کودکان (سال دوم و سوم) در دانشگاه کرمانشاه که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، در کارگاه آموزشی مهارت های تدریس بالینی به طور جداگانه شرکت کردند و در مرحله دوم 56 کارورز از دانشگاه ایران و 44 کارورز از دانشگاه کرمانشاه به طور مجدد پرسش نامه را تکمیل نمودند. محور اصلی نتایج پیرامون 7 محور کلی مهارت های آموزش، مهارت های ارتباطی، ایفای نقش، ارایه بازخورد، روابط با دانشجو، ارزیابی و خصوصیات حرفه ای بود که در هر مورد مقایسه نتایج حاصل از 2 دانشگاه قبل و بعد از برگزاری کارگاه آموزشی صورت گرفت. در مقایسه 2 دانشگاه با استفاده از آزمون مجذور کای، مشاهده شد که با برگزاری کارگاه آموزشی، میانگین امتیازات مهارت های ذکر شده در 7 محور عمده، در 2 دانشگاه افزایش یافته است که این تفاوت معنی دار بود (Pvalue=0.001). هم چنین این تفاوت در هر یک از 7 محور در دانشگاه ایران نیز معنی دار بود (بدین معنا که با برگزاری کارگاه آموزشی، میانگین امتیازات مهارت های فوق در دانشگاه ایران افزایش یافته بود). در دانشگاه کرمانشاه در 5 محور کلی این تفاوت معنی دار به دست آمد اما در 2 محور ارایه بازخورد و خصوصیات حرفه ای معنی دار نبود. با توجه به نتایج به دست آمده در رابطه با رشد فزاینده رتبه ای که کارورزان در مورد مهارت های تدریس دستیاران سال دوم و سوم بالینی در هر دو دانشگاه ذکر کرده بودند، به نظر می رسد برگزاری دوره های آموزشی و تربیتی برای دستیاران گروه های مختلف بالینی به منظور آشنایی و تقویت مهارت های تدریس بالینی در طول دوره دستیاری باید در دانشکده های پزشکی مورد توجه بیش تری قرار گیرد و بهتر است براساس سنجش نیازهای موجود، برنامه های آموزشی مهارت های تدریس برای دستیاران از ابتدای ورود به دوره دستیاری در نظر گرفته شوند.

با وجود آن که اغلب مطالعات اپیدمیولوژیک، نقش حمایتی ویتامین C را در جهت بهبود سطح لیپوپروتئین های سرم و کاهش بیماری های قلبی عروقی نشان داده اند، اثرات تداخلی بر جذب و متابولیسم مس نیز گزارش شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثر ویتامین C بر لیپوپروتئین ها، آپوپروتئین ها، مالون دی آلدیید (MDA) و تداخل آن با مس از طریق اندازه گیری مس و سرولوپلاسمین سرم در افراد هیپرلیپیدمیک در سال 1381 انجام گردید. این پژوهش به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور در 36 بیمار هیپرلیپیدمیک با کلسترول تام (TC) و تری گلیسرید (TG) سرم بیش از 300 میلی گرم در دسی لیتر صورت گرفت. افراد به طور تصادفی به 2 گروه دریافت کننده 500 میلی گرم ویتامین C و دارونما تقسیم شده و به مدت 10 هفته از ایــن مکمل هـــا استفاده کردند. در این مطالعه TG، TC، LDL-C،  HDL-C سرم به روش آنزیمی،MDA  سرم و ویتامین C خون به روش کالری متری، مس سرم به روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی، سرولوپلاسمین سرم به روش آنزیمی، آپو B و آپو A-I به روش ایمونوتوربیدومتری اندازه گیری شد و داده ها توسط T-Test،paired T-Test  و کای دو و ANOVA مورد تجزیــه و تحلیل قرار گرفتند. در این مطالعه تغییــر معنی داری در الگوی مصرف مواد غذایـی، وضعیــت اقتصادی اجتماعـــی و آنتروپومتریک مشاهـده نشد. افزایش معنی داری در میزان ویتامین C خون  (P=0.001)و کاهـــش معنــی داری در (P<0.01) MDA و کلسترول تام (P<0.004)، آپو (P<0.005) B و(P<0.05) APOB/APOA-I ، بعد از تجویز دارو و دارونما در مقایسه با زمان قبل از تجویز دارو و دارونما در گروه ویتامین C وجود داشت. هم چنین افزایش معنی داری در میزان ویتامین C خون در پایان هفته دهم در مقایسه با گروه شاهد (P=0.01) دیده شد. میزان TG HDL، آپوA-I ، مس و سرولوپلاسمین سرم تفاوت معنی داری در طول مطالعه در هر گروه بعد از تجویز دارو و دارونما در مقایسه با قبل از تجویز دارو و دارونما و هم چنین بعد از تجویز دارو و دارونما در 2 گروه در مقایسه با یکدیگر نداشت. به طور کلی می توان گفت مصرف مقدار 500 میلی گرم ویتامین C به مدت 10 هفته در افراد هیپرلیپیدمیک می تواند اثرات مفیدی روی وضعیت لیپوپروتئین ها و آپوپروتئین های سرمی داشته باشد بدون آن که اثری بر وضعیت مس بدن داشته باشد.

اختلالات عروقی یکی از عوارض شایع بیماری دیابت است. مطالعات انجام شده نشان داده اند که اتساع وابسته به آندوتلیوم عروق در این بیماری دچار اختلال می شود. اگر چه عقاید مختلفی در مورد علل وقوع این اختلال عمل کرد وجود دارد اما علت(یا علل) ایجاد این عارضه هنوز مشخص نیست. در این مطالعه علاوه بر ارزیابی اتساع وابسته به آندوتلیوم در حیوان دیابتی از راه فارماکولوژیک (با به دست آوردن منحنی غلظت ـ پاسخ استیل کولین روی آئورت مجزای سینه ای موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین) و مقایسه آن با حیوان سالم، فعالیت آنزیم نیتریک اکسید سنتتاز(NOS)  در سلول های آندوتلیال آئورت سینه ای موش های دیابتی و سالم با استفاده از روش رنگ آمیزی هیستوشیمیایی NADPH دیافورزیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش ها از یک سو نشان دهنده کاهش معنی دار در اتساع وابسته به آندوتلیوم در پاسخ به استیل کولین (نه اتساع غیر وابسته به آندوتلیوم در پاسخ به یک متسع کننده عروقی نیترو) بود و از سوی دیگر در مطالعه هیستوشیمیایی، شدت رنگ در رنگ آمیزی NADPH  دیافورزیز در سلول های آندوتلیال آئورت موش های دیابتی به طور قابل توجهی کم تر از سلول های آندوتلیال آئورت موش های سالم بود. با توجه به این که رنگ آمیزی NADPH دیافورزیز به عنوان شاخصی از فعالیت NOS مورد استفاده قرار می گیرد، می توان نتیجه گرفت که فعالیتNOS  در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین کاهش می یابد و بخشی از اختلال عمل کرد در اتساع وابسته به آندوتلیوم، ناشی از این امر می باشد. علاوه بر کاهش فعالیت آنزیم NOS در مقاطع به دست آمده از آئورت موش های دیابتی، غشای سلول های آندوتلیال به طور شایعی دچار پارگی شده بود که این عدم سلامت آندوتلیوم در دیابت، خود می تواند یکی از علل اختلال در اتساع وابسته به آندوتلیوم باشد.

اجرای اقدامات پیش گیرانه از بروز بیماری دیابت و عوارض ناتوان کننده آن می تواند در کاهش بار هزینه های اقتصادی تحمیل شده به سیستم های بهداشتی بسیار کمک کننده باشد. براساس مطالعات اپیدمیولوژیک در ایران، جمعیت دیابتی ایران بالاتر از یک و نیم میلیون نفر تخمین زده می شود و حدود 5/22-5/14% از افراد بالای 30 سال تست عدم تحمل گلوکز مختل دارند. سندرم پای دیابتی یکی از عوارض اصلی و دیررس این بیماری و علت اصلی ناتوانی و بستری شدن بیماران مبتلا به دیابت شیرین (ملیتوس) محسوب می گردد و حدود 58-50% از موارد قطع عضو اندام تحتانی (آمپوتاسیون) غیرتروماتیک را به خود اختصاص می دهد. هدف از این پژوهش بررسی فراوانی عواملی که نقش مستعد کننده ای در ایجاد زخم پای دیابتی دارند و بررسی فراوانی پیامدهای متفاوتی که در این بیماران ممکن است رخ دهد بوده است. این بررسی گذشته نگر روی پرونده 130 بیمار مبتلا به سندرم پای دیابتی که در یکی از بیمارستان های دانشگاهی و مرکزی شهر تهران در یک دوره 5 ساله بستری شده بودند، انجام شد. براساس نتایج به دست آمده 3/72% از بیماران مرد و 6/74% از بیماران مبتلا به NIDDM بودند. میانگین سن ابتلا به این عارضه حدود 62 سال بود و 5/11% از مبتلایان سابقه پوشیدن کفش تنگ قبل از بستری و 40% از بیماران سابقه بستری قبلی به علت زخم پا را داشتند. متوسط زمان ابتلا به اولین زخم پای دیابتی که منجر به بستری شده بود حدود 7/13 سال و متوسط مدت اقامت در بیمارستان 19 روز بوده است، هم چنین قطع اندام تحتانی (آمپوتاسیون) در 5/41% از بیماران صورت گرفته بود. ذکر این نکته لازم است که بین مدت بستری شدن و قطع عضو(Pvalu=0.03) و هم چنین بین سابقه استفاده از سیگار و قطع عضو ارتباط معنی داری وجود داشت (Pvalu= 0.01). به طور کلی پای دیابتی یک مشکل شایع در میان مردان دیابتی در ایران است. سن بالا، جنس مذکر، کنترل ضعیف قند خون، سیگار، سابقه قبلی قطع عضو (آمپوتاسیون) یا زخم پا و طول مدت ابتلا به بیماری دیابت شیرین (ملیتوس) می توانند از جمله علل مستعدکننده باشند و اغلب بیماران جهت حفظ حیات نیازمند آمپوتاسیون یا دبریدمان وسیع و تهاجمی هستند. با توجه به شیوع بالای دیابت در ایران، چنین پژوهش هایی با هدف ایجاد یک زمینه مناسب آموزشی جهت خانواده ها و کارکنان سیستم های بهداشتی و جهت درمان و کاهش یکی از عوارض مهم این بیماری دارای اهمیت می باشد.

آنژیوسارکوم شایع ترین تومور بدخیم قلب است که علایم آن غیر اختصاصی بوده و سیر پیش رونده و بسیار کشنده ای دارد. بیماری که در این مقاله معرفی می شود، مرد 51 ساله ای است که به علت تنگی نفس و درد سینه و افیوژن مکرر پریکارد به بیمارستان شهید رجایی مراجعه کرده بود. وی هم چنین سابقه خواب آلودگی، تعریق شبانه و تنگی نفس در زمان فعالیت را از چند ماه قبل ذکر می کرد. در اکوکاردیوگرافی انجام شده، افیوژن پریکارد و پرتامپوناد تشخیص داده شد در نتیجه بیمار به اتاق عمل منتقل گردید و بررسی هیستوپاتولوژی نمونه، آنژیوسارکوم را نشان داد.

مطالعات اندکی نشان داده اند که استرس و گلوکوکورتیکوییدها در کنترل درد دخالت دارند. هدف این پژوهش بررسی اثر استرس حاد و دگزامتازون (به عنوان یک آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوییدها) بر درد حاد و مزمن (در مدل آزمون فرمالین) در موش سوری بوده است. در این مطالعه، موش های نر سوری نژاد آلبینو (60 سر در 6 گروه 10 تایی) با وزن 25 تا 30 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. دگزامتازون به میزان 5/0، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن یا هم حجم آن حامل به صورت زیر جلدی، 30 دقیقه قبل از آزمون فرمالین به تمام موش ها تزریق شد. برای ایجاد استرس از شنا در آب سرد (18 تا 22 درجه سانتی گراد) به مدت 1 دقیقه استفاده گردید. حیوانات 3 دقیقه بعد از ایجاد استرس در گروه دریافت کننده استرس به تنهایی و 30 دقیقه بعد از تزریق دگزامتازون در گروهی که دگزامتازون و استرس دریافت کرده بودند، با آزمون فرمالین مورد بررسی قرار گرفتند. شاخص های ارزیابی درد در آزمون فرمالین شامل مدت زمان لیسیدن اندام و بالا نگه داشتن آن ها طی مراحل حاد (5 دقیقه اول) و مزمن (15 تا 40 دقیقه) بعد از تزریق فرمالین (25 میکرولیتر از محلول 5%) در کف پای حیوان بود. نتایج نشان داد که در گروه های دریافت کننده استرس آب سرد و دگزامتازون (5/0 و 1 میلی گرم)، زمان پاسخ دهی حیوانات به محرک های دردزا نسبت به درد حاد و مزمن در مدل فوق (آزمون فرمالین) به طور معنی داری کاهش یافته بود(P<0.01). هم چنین اثرات استرس به تنهایی نسبت به دگزامتازون بیش تر بود (P<0.01). یافته های فوق نشان می دهد که استرس و فعال شدن گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی سبب کاهش درد حاد و مزمن (افزایش بی دردی) به دنبال تزریق فرمالین می شوند. پی بردن به مکانیسم های کاهش درد توسط استرس و گلوکوکورتیکوییدها نیاز به مطالعات بیش تری در این زمینه دارد.

ضربه مغزی یکی از شایع ترین علل منجر به فوت در حوادث می باشد. سالانه بیش از 15000 مورد مرگ مغزی در اثر سوانح و تصادفات در کشور ما رخ می دهد که کم تر از 10% آن ها جز اهداکنندگان عضو می باشند. تعداد پیوند اعضا در کشور ما به دلیل کمبود اعضای اهدایی قابل پیوند، بسیار پایین تر از اروپا و آمریکا بوده و هر سال هزاران نفر جان خود را از دست می دهند. با توجه به نقش مهم پزشکان و پرستاران بخش های ویژه در فرایند اهدای عضو، بررسی نگرش آن ها نسبت به اهدای عضو در موارد مرگ مغزی ضروری به نظر می رسد. این مطالعه مقطعی(cross-sectional)  در بهار سال 1382 به منظور تعیین نگرش پزشکان و پرستاران بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران نسبت به اهدای عضو در مرگ مغزی صورت گرفت. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه خود ساخته و روش نمونه گیری به شکل سرشماری استفاده گردید و به طور کلی 84 نفر(28 پزشک و 54 پرستار) مورد بررسی قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های مجذور کای و تی استفاده شد. در این بررسی حدود 95%  پزشکان و پرستاران با پیوند اعضا از افراد مبتلا به مرگ مغزی موافق بودند اما تنها حدود 79% راضی به تکمیل و امضای کارت اهدای عضو گردیدند. نجات گیرنده عضو، توجه به بعد انسانی، بعد معنوی، تداوم حیات در دیگران و ایجاد نشاط در گیرندگان عضو به ترتیب مهم ترین دلایل موافقت افراد تکمیل کننده کارت اهدای عضو بود. در مقابل، مغایر بودن با مسایل شرعی، علاقه به اعضای بدن، مخالفت خانواده و ناامید کردن اطرافیان به ترتیب مهم ترین دلایل بیان شده از سوی مخالفان بوده است. با توجه به نقش مهم پزشکان و پرستاران بخش های ویژه در فرایند اهدای عضو برنامه ریزی آموزشی در جهت افزایش آگاهی و تقویت انگیزه و اعتماد به نفس در آن ها برای ایجاد ارتباط بهتر با نزدیکان بیماران مبتلا به مرگ مغزی توصیه می گردد.

این مطالعه مقطعی(cross sectional)  به منظور بررسی ارزش تشخیصی روش AgNOR (Argyrophilic Nucleolar Organizer)  در تمایز سلول های اوروتلیال غیرنئوپلاستیک از سلول های بدخیم در سیتولوژی ادرار به عنوان نشانه فعالیت تکثیری سلولی، انجام شد. در این مطالعه نقاط AgNOR که به روش نقره کلوییدی رنگ شده بود در سلول های اوروتلیال دفع شده در ادرار از نظر کمی ارزیابی شد. هفتاد و پنج بیمار شامل 43 مورد از افراد فاقد بدخیمی اوروتلیال و 32 مورد مبتلا به کارسینوم سلول ترانزیشنال(TCC)  با درجات بدخیمی(G)  متفاوت شامل 6 مورد مبتلا به TCC با درجه بدخیمی (G1) I،16  مورد با درجه بدخیمی (G2) II،6  مورد با درجه بدخیمی (G3) III و 4 مورد با درجه بدخیمی (G4) IV که تمام آن ها با روش استاندارد طلایی بیوپسی مثانه تایید شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین شمارش نقاط AgNOR در هسته سلول های اوروتلیال در گروه های مختلف عبارت بود از: غیرنئوپلاستیک با میانگین 3.19، (G1) TCC با میانگین 3.86، (G2) TCC با میانگین 4.20 و (G3) TCC  با میانگین 7.44 و (G4) TCC با میانگین 8.34. با توجه به نتایج به دست آمده میانگین شمارش نقاط AgNOR در هسته سلول های اوروتلیال افزایش مرحله به مرحله ای را از موارد غیرنئوپلاستیک تا TCC با درجات بدخیمی بالا نشان داد. مقایسه گروه ها با آزمون Oneway ANOVA و Post Hoc به روش Scheffe صورت گرفت که میانگین اختلاف ها از نظر آماری معنی دار بود (P<0.0001). بیش ترین اختلاف بین موارد فاقد بدخیمی با بیماران دارای TCC با درجه بدخیمی 3 و 4 و نیز بین موارد TCC با درجه بدخیمی (G1) I با G3 و G4 و بین TCC با درجه بدخیمی (G2) II با این 2 گروه مشاهده شد. از سوی دیگر کم ترین اختلاف بین موارد بدون نئوپلاسم و بیماران مبتلا به TCC با G1 و نیز بین بیماران مبتلا به TCC با درجه بدخیمی 3 و 4 وجود داشت. میانگین حداکثر تعداد نقاط AgNOR نیز نتایج مشابهی را در هر گروه نشان داد. هدف از این بررسی ارزیابی AgNOR  به عنوان روشی با ویژگی زیاد و حساسیت کم تر، ارزان و ساده برای افتراق ضایعات خوش خیم از بدخیم در سیتولوژی ادرار بوده است.

عوامل متعددی در رابطه با نیاز به اینوتروپ در بیماران تحت عمل جراحی قلب باز و عمل پیوند عروق کرونر هنگام جداسازی آن ها از سیستم گردش خون برون پیکری موثر هستند که عبارتند از: بیماری زمینه ای قلبی و شدت آن، وجود بیماری های همراه، میزان موفقیت عمل جراحی از نظر تکنیکی و نوع داروی بیهوشی. در این مطالعه با حذف عوامل دیگر، تنها تأثیر داروهای بیهوشی بر نیاز به اینوتروپ جهت جداشدن از گردش خون برون پیکری بررسی شده است. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی آینده نگر روی 60 بیماری که تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر در مرکز قلب شهید رجایی قرار گرفته بودند انجام شد. معیارهای انتخاب بیماران شامل سن 60-40 سال، کسر جهشی بالای 40%، نداشتن بیماری زمینه ای (به جز بیماری عروق کرونر) و بیماری همراه بوده است. تمام بیماران از نظر ASA در کلاس 1 و 2 بودند. نوع و مقدار پیش دارو، داروی مخدر و شل کننده مورد استفاده در 2 گروه یکسان و تنها، هوشبر وریدی متفاوت بود که در یک گروه (30 نفر) از پروپوفل و در گروه دوم (30 نفر) از میدازولام استفاده شد. حفظ بیهوشی در هر دو گروه توسط انفوزیون داروها با مقدار مشخص و براساس استاندارد کتاب مرجع بیهوشی صورت گرفت. مانیتورینگ وضعیت همودینامیک بیماران در تمام طول عمل جراحی انجام می شد و شاخص های تعداد ضربان قلب و فشار خون ثبت می گردید. عوامل مداخله گر در پایداری همودینامیک و در نتیجه نیاز به اینوتروپ در بیماران هنگام جدا شدن از گردش خون برون پیکری در 2 گروه حذف شد و مدت زمان بیهوشی و عمل جراحی، گردش خون برون پیکری، شدت هیپوترمی، مدت زمان کلامپ آئورت و فشار متوسط شریانی حین پمپ در تمام بیماران مشابه بود. پس از جمع آوری داده ها و طبقه بندی و تجزیه و تحلیل آماری آن ها مشاهده شد که نیاز به اینوتروپ برای جداکردن بیماران از گردش خون برون پیکری برخلاف انتظار، در گروه پروپوفل (7/16%) کم تر از گروه میدازولام (30%) بوده است اما اختلاف معنی داری از نظر آماری بین 2 گروه وجود نداشت(P<0.05) .

هدف از این مطالعه ارزیابی وضعیت شنوایی در شیرخواران و کودکان مبتلا به بیماری مننژیـت طی روند بیماری، به کمک آزمون ABR  بوده است. در این مطالعه وضعیت شنوایی 40 شیرخوار و کودک مبتلا به مننژیت در محدوده سنی 1 روزه تا 12 ساله با استفاده از آزمون ABR، در 2 مرحله (72-24 ساعت پس از تشخیص بیماری و 24 ساعت قبل از مرخص شدن از بیمارستان) مورد ارزیابی قرار گرفت. در اولین مرحله آزمایش (24 ساعت بعد از تشخیص بیماری)، آزمون ABR در 40 بیمار انجام شد که در 35 نفر (5/87%)، شنوایی هنجار و در 5 بیمار (5/12%) کاهش شنوایی حسی ـ عصبی SNHL (Sensorineural Hearing Loss)  شدید تا عمیق را نشان داد. از این تعداد در 4 مورد SNHL شدید تا عمیق دو طرفه و در 1 بیمار SNHL شدید تا عمیق یک طرفه وجود داشت (4 دختر و 1 پسر). تمام این بیماران از نظر سنی در محدوده 15-5 ماه بودند. در طول دومین مرحله از انجام آزمون ABR، نتایج فوق به طور مجدد ملاحظه شد. به طور کلی می توان چنین نتیجه گیری کرد که آسیب شنوایی به دنبال ابتلا به بیماری مننژیت در کودکان (اگر رخ داده باشد)، در مرحله حاد این بیماری ایجاد می شود. در این مطالعه 5/12% از جمعیت مورد بررسی دچار مشکل شده بودند که با استفاده از نتایج آزمون ABR، می توان آن را ردیابی نمود.

هدف از این مطالعه مقایسه میزان موفقیت تزریق محلول نرمال سالین به فضای خارج آمنیوتیک و کشش روی گردن رحم با سوند فولی برای ختم حاملگی های 3 ماهه دوم بوده است. مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی 200 زن با سن حاملگی 28-14 هفته که جهت ختم حاملگی بستری شده بودند، انجام شد. صد بیمار در گروه تزریق اکستراآمنیوتیک نرمال سالین و 100 بیمار در گروه کشش روی گردن رحم به صورت تصادفی و یک در میان قرار گرفتند. بیماران از نظر سن، پاریتی، سابقه زایمان واژینال و زنده یا مرده بودن جنین تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. براساس نتایج به دست آمده، 2 گروه از نظر میزان موفقیت، تفاوت معنی داری نداشتند اما زمان لازم برای ختم حاملگی در روش اکستراآمنیوتیک با نرمال سالین به طور معنی داری کوتاه تر از روش کشش با سوند فولی بود (P=0.02). عارضه جدی و خاصی نیز در هیچ یک از 2 گروه مشاهده نشد. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت هر دو روش برای ختم حاملگی در 3 ماهه دوم ارزان و بی خطر بوده، به خوبی توسط بیماران تحمل می شوند و هزینه و عوارض جانبی روش های دیگر را ندارند. روش اکسترااولار با نرمال سالین به دلیل سرعت اثر بیش تر، ارجح است و به طور جدی باید در مواردی که دسترسی به سایر روش ها امکان پذیر نیست به عنوان انتخاب اول در نظر گرفته شود.

هیپرانسولینی مسوول حدود 55% تمام موارد هیپوگلیسمی در کودکان زیر 1 سال است. در این مطالعه پانکراس 8 کودک که با هیپوگلیسمی دوران نوزادی ناشی از افزایش انسولین(HHI)  در 10 سال گذشته، در بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) تحت پانکراتکتومی قرار گرفته بودند، با استفاده از روش های هیستوشیمیایی و اندازه گیری های مورفومتریک بررسی شد. سن کودکان بین 3 تا 13 ماه بود و در تمام آن ها بیماری همراه با تشنج، تست گلوکاگون مثبت و نسبت سطح سرمی انسولین به گلوکاگون بالا بوده است هیچ یک از بیماران به درمان طبی (دیازوکساید، سوماتواستاتین یا هیدروکورتیزون) پاسخ نداده بودند. بر ش های تهیه شده از پانکراس بیماران و موارد شاهد با توجه به گسترش جزایر و بررسی های کمی اندازه جزایر و سطح کلی اشغال شده توسط بافت اندوکرین مورد بازبینی قرار گرفت. چهار بیمار هیپرپلازی منتشر سلول جزیره ای و سایر بیماران به ترتیب هیپرپلازی کانونی، دیسپلازی سلول جزیره ای، آدنوم سلول جزیره ای و پانکراس طبیعی داشتند. رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی می تواند تغییرات اندک در ساختمان جزایر یا افزایش سلول های بتا را به خوبی نشان دهد. برش های انجمادی در طی جراحی نیز می توانند به تمایز آسیب شناسی این بیماری کمک کند.

براساس شواهد موجود، کم خونی فقرآهن از مشکلات اساسی بیماران همودیالیزی بوده و با وجود فقر آهن ، اریتروپویتین اثر مطلوبی بر سطح هماتوکریت و حفظ درصد اشباع ترانسفرین ندارد در حالی که مصرف آهن تزریقی همراه با آن پاسخ به درمان را بهبود می بخشد. هدف از این مطالعه تعیین اثر تجویز آهن (خوراکی و تزریقی ) به تنهایی یا همراه با اریتروپویتین بر میزان هماتوکریت و درصد اشباع ترانسفرین در بیماران همودیالیزی شهر سمنان بوده است. این مطالعه به صورت موردی ـ شاهدی در دوره های زمانی 3 ماهه و در مدت زمان 1 سال انجام شد . در این مطالعه بیماران بر اساس روش مصرف دارو در 6 گروه 10 تایی قرار گرفتند. ابتدا اطلاعات دموگرافیک بیماران (سن ، جنس ، وضعیت تاهل و طول مدت درمان ) جمع آوری و ثبت گردید سپس طی ارزیابی های مکرر، دستورات دارویی و روش استفاده از دارو بررسی شد و میزان هماتوکریت ماهانه و درصد اشباع ترانسفرین به صورت 3 ماهه کنترل گردید. بررسی داده ها نشان داد، بیمارانی که از 3 ترکیب آهن خوراکی ، تزریقی و اریتروپویتین یا از 2 ترکیب آهن تزریقی و اریتروپویتین استفاده کرده بودند، هماتوکریت و درصد اشباع ترانسفرین در آن ها به طور معنی داری افزایش یافته بود (P<0.05). هم چنین در بیمارانی که فقط از آهن تزریقی یا از آهن خوراکی و تزریقی استفاده کرده بودند، تنها درصد اشباع ترانسفرین به طور معنی داری افزایش یافته بود (P<0.05). بیمارانی که آهن خوراکی به تنهایی یا همراه با اریتروپویتین مصرف کرده بودند میزان هماتوکریت و درصد اشباع ترانسفرین در آن ها تغییر معنی داری را نشان نداد (P<0.05). یافته های فوق نشان می دهد که مصرف هر سه ترکیب آهن خوراکی ، تزریقی و اریتروپویتین به طور منظم اثرات مطلوبی بر میزان هماتوکریت و درصد اشباع ترانسفرین دارد. در درمان با آهن خوراکی ، درصد اشباع ترانسفرین کاهش می یابد و استفاده از مقدار بالای اریتروپویتین در نگه داری هماتوکریت شکست می خورد.

در این گزارش خانم 42 ساله ای معرفی می گردد که به علت وجود یک توده بزرگ در لوب راست تیروئید که از 6 ماه قبل رشد آن آغاز شده بود، تحت عمل ساب توتال تیروئیدکتومی قرار گرفته بود. در نمای ماکروسکوپی، توموری سفید رنگ با نمای رشد پاپیلری و حدود غیرمشخص، مشاهده شد که در معاینه ریز بینی به طور غالب از پاپی های فرش شده با سلول های بلند استوانه ای و حاوی هسته هایی با نمای منطبق کاذب، تشکیل شده بود. ظاهر هسته ها به طور واضح با نمای معمولی کارسینوم پاپیلری (شیشه مات) تفاوت داشت، در مقابل دارای اشکالی شبیه به هسته های کارسینوم فولیکولر بود. در نهایت، برای بیمار تشخیص تومور نادر کارسینوم سلول استوانه ای تیروئید مطرح گردید.

بروز عفونت های مکرر، به خصوص در نواحی پوست، چشم و ریه در مجروحان شیمیایی جنگ، این فرضیه که شاید سیستم فاگوسیتوز دچار اختلال شده باشد را مطرح می نماید و از آن جا که نقص سیستم فاگوسیتوز در سوختگی ها به اثبات رسیده و در این مجروحان نیز سوختگی های سطحی وجود دارد، این فرضیه قوت می یابد. این مطالعه بر اساس مطلب ذکر شده شکل گرفت و هدف از آن بررسی تعداد و عمل کرد نوتروفیل ها در مصدومان شیمیایی بوده است. در این پژوهش طی آن 3 گروه 25 نفری از بیماران در 3 درجه خفیف، متوسط و شدید همراه با یک گروه شاهد با 10 عضو مورد بررسی قرار گرفتند. آزمایش های انجام شده شامل 3 بخش بررسی مورفولوژی، CBC (Complete Blood Count) و فلوسایتومتری بود. در این مطالعه از تمام بیماران (85 نفر)، 5 میلی لیتر خون محیطی گرفته شد و پس از انتقال به مرکز درمانی، با تهیه فروتی، مورفولوژی سلول های خون محیطی با عدسی X100 و روغن ایمرسیون مورد بررسی قرار گرفت. اندازه گیری شاخص های مربوط به WBC (White Blood Cell)، RBC (Red Blood Cell)، پلاکت و میزان هموگلوبین با استفاده از شمارش گر خون شناسی Sysmex K-1000  انجام شد. طی آزمایش های فلوسایتومتری، شاخص های CD45، CD15 و CD16 بر سطح سلول های نوتروفیل با فنوتیپ CD45/CD15/CD16  مورد بررسی قرار گرفتند. عمل کرد این سلول ها با استفاده از تست NBT (Nitro Blue tetrazolium) که شامل احیای رنگ نیتروبلوتترازولیوم شفاف و محلول در آب به فورمازان آبی نامحلول و رسوب آن در داخل نوتروفیل ها است، مورد بررسی قرار گرفت. تحقیق انجام شده از نوع توصیفی ـ کاربردی بود و در مجموع نتایج آماری حاصل از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA و در تأیید آن شفه هیچ اختلاف معنی داری را در بررسی میانگین درصد و تعداد مطلق جمعیت سلولی CD45+/CD15+/CD16+ و نیز میانگین درصد آزمایش های NBT در گروه های بیمار و طبیعی نشان نداد.