علوم پزشکی رازی
سال:1389 | دوره:17 | شماره:74 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: ایمونوگلوبولین داخل وریدی(Intra Venous Immunoglobulin-IVIG)  یک محصول مشتق از پلاسما می باشد که در درمان بسیاری از بیماری های خود ایمنی ترومبوستوپنی، موارد نقص ایمنی و بیماری های عفونی کاربرد دارد. در این مطالعه تاثیر تزریق IVIG بر روی تعداد گلبول های سفید، نوتروفیل ها، لنفوسیت ها و پلاکت ها و همچنین تاثیر IVIG بر درصد سلول های CD4 و CD8 مثبت، لنفوسیت های T cell و تعداد مطلق آن ها در بیماران با پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون (Immune Thrombocytopenic Purpura-ITP) مورد بررسی قرار گرفته است.روش کار: مطالعه انجام شده از نوع مقطعی بوده و بر روی 32 بیمار مبتلا به ITP انجام شده است. در این بیماران قبل و یک ساعت بعد از شروع تزریق دوز درمانی IVIG، یک نمونه خون گرفته شد. برای تمام نمونه ها یک شمارش کامل سلول های خونی، پلاکت و شمارش افتراقی لوکوسیت های خون توسط دستگاه Sysmex kx-21 انجام شد. سپس به منظور بررسی نوع لنفوسیت ها، از آنتی بادی های ضد مارکرهای CD4 و CD8 نشان دار شده استفاده شد. جهت تحلیل آماری نتایج به دست آمده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 15 و آزمون student t-test با سطح معنی داری p<0.05 استفاده شد. همچنین برای بررسی ارتباط بین سن بیماران و حجم کلی IVIG تزریق شده با نتایج به دست آمده از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید.یافته ها: بررسی شمارش سلول های خونی نشان داد که کاهش معنی داری در میانگین گلبول های سفید، نوتروفیل ها و لنفوسیت ها پس از تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی دیده می شود. اما این تغییرات در مورد پلاکت ها از نظر آماری معنی دار نبود. مقایسه میانگین درصد سلول های CD4 و CD8 افزایش معنی داری را در نسبت سلول های CD4/CD8 پس از تزریق نشان می دهد. تعداد مطلق لنفوسیت های CD4 و CD8 یک ساعت پس از تزریق IVIG با کاهش معنی داری همراه بود، اما نسبت آن ها پس از تزریق افزایش نشان داد.نتیجه گیری:IVIG  باعث کاهش در تعداد مطلق نوتروفیل ها می گردد، اما این کاهش با مشکلات ناشی از عفونت همراه نمی باشد. همچنین این کاهش در تعداد لنفوسیت ها نیز دیده می شود. اما به نظر می رسد که تغییر در تعداد و درصد سلول های CD4 وCD8  وابسته به زمان نمونه گیری متعاقب تزریق IVIG باشد.

زمینه و هدف: آرتریت روماتوئید(Rheumatoid Arthritis-RA)  یکی از شایع ترین بیماری های خود ایمنی است که در حدود %1 مردم جهان گرفتار آن هستند. اندازه گیری سطح سرمی آنتی بادی بر ضد پپتیدهای سیترولینه حلقوی (Anti-cyclic Citrullinated peptide1: Anti-CCP1) در بیماران مبتلا به RA تست جدیدی است که اخیرا در کشورمان انجام می شود و بر طبق مطالعات انجام شده از ویژگی بیشتری نسبت به فاکتور روماتوئید (Rheumatoid Factor-RF) در تشخیص بیماری RA برخوردار است (%97). این تست در مراحل خیلی اولیه بیماری مثبت می شود و ارزش پیشگویی کننده بالایی دارد. بیمارانی که Anti-CCP1 مثبت هستند نسبت به آن هایی که Anti-CCP1 منفی هستند، تغییرات رادیولوژیک و تخریب مفصلی بیشتری دارند. برخی از مطالعات نشان داده اند که سطح خونی این آنتی بادی با فعالیت بیماری ارتباط داشته است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح خونی Anti-CCP1 و فعالیت بیماری در بیماران روماتوئید بود.روش کار: این مطالعه مقطعی (Cross-sectional)، جهت بررسی ارتباط بین سطح خونی Anti-CCP1 و فعالیت بیماری انجام شد. تعداد 90 بیمار مبتلا به RA به روش آسان انتخاب شده؛ پس از خونگیری سطح خونی Anti-CCP1 و ESR از آن ها چک شد. همچنین فرم DAS28 برای هر بیمار تکمیل گردید و سپس اطلاعات به وسیله نرم افزار SPSS V.15 بررسی گردید. نتایج به وسیله آزمون آماری پیرسون و t-test آنالیز شد.یافته ها: رابطه متوسط معنی داری بین اندکس فعالیت بیماری با Anti-CCP1 وجود دارد (r=0.57 و P<0.001). بیشترین رابطه خطی Anti-CCP1 با VAS بود؛ به این معنی که هرچه مقادیر Anti-CCP1 بالا باشد، احتمال احساس درد مفاصل توسط بیماران بیشتر است. میانگین اندکس فعالیت بیماری در بیماران با  Anti-CCP1مثبت 5.07±1.1 و در بیمارانAnti-CCP1  منفی 3.5±1.5 بود (P<0.05).نتیجه گیری: علی رغم اینکه بین سطح خونی Anti-CCP1 و اندکس فعالیت بیماری ارتباط منطقی وجود داشت، ولی چون این ارتباط در حد متوسط بود (r=0.57) نمی توان از این تست در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به عنوان فاکتوری از فعالیت بیماری استفاده کرد.

زمینه و هدف: فعالیت های بدنی شدید سبب تولید استرس اکسیداتیو می شود. در سلول های بدن بر علیه گونه های اکسیژن فعال شده(Reactive Oxygen Species-ROS)  و رادیکال های اکسیژن تولید شده، سیستم های دفاع آنزیمی و غیر آنزیمی وجود دارد. با توجه به افزایش مصرف اکسیژن در تمرینات هوازی در مقایسه با تمرینات بی هوازی  به میزان 10 الی 200 برابر بیشتر از زمان استراحت، متابولیسم سلولی افزایش می یابد؛ و تولید استرس اکسیداتیو نیز افزایش می یابد. به دنبال فعالیت های ورزشی وافزایش استرس اکسیداتیو، آیا فعالیت سیتم های دفاع سلولی نیز افزایش می یابد؟ هدف از این تحقیق، بررسی اثرات 8 هفته تمرینات منظم و مستمر بر میزان فعالیت آنتی اکسیدان تام (Total Antioxidant-TAC)، سوپر اکسید دیسموتاز (Super Oxide Dismutase-SOD)، گلوتاتیون پر اکسیداز(Glutathione Peroxidase-GSH-px)  اریتروسیتی و مقادیر مالون دی آلدئید(Malone Dialdehyde-MDA) شاخص پراکسیداسیون غشا لیپیدی اریتروسیت ها در بازیکنان جوان فوتبال بوده است.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی از نوع مداخله ای بوده و 32 مرد جوان سالم 14 الی 17 ساله که فعالیت بدنی برنامه ریزی شده ای نداشتند، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی طبق برنامه هشت هفته تمرین کردند. نمونه های خونی جهت تعیین مقادیر TAC، SOD،GSH-px  و MDA ناشتا در دو مرحله گرفته شد. جهت آنالیز داده ها از آزمون آماری t ویژه گروه های همبسته استفاده شد. کلیه محاسبات آماری از طریق نرم افزار SPSS V.15 انجام شد و اشکال نیز با استفاده از نرم افزار  EXCELترسیم گشت.یافته ها: در پایان تمرینات در گروه تجربی، توان هوازی و بی هوازی (P<0.000)،MDA, SOD  پس از هشت هفته تمرین افزایش معنی دار به ترتیب (P<0.000) و (P<0.00) یافت؛ در حالی که TAC پس از هشت هفته تمرین کاهش معنی دار (P<0.05) و GSH-px افزایش غیر معنی داری یافت.نتیجه گیری: تمرینات ورزشی سبب افزایش استرس اکسیداتیو شده و همزمان با آن فعالیت آنتی اکسیدان سوپر اکسید دیسموتاز اریتروسیتی نیز افزایش یافته که کاهش میزان پر اکسیداسیون لیپیدی غشا اریتروسیت ها را به دنبال دارد. احتمالا تمرینات ورزشی، افراد را در مقابل استرس اکسیداتیو ها مقاوم تر ساخته و زندگی سالمی را تامین می کند.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه اندازه گیری دوز رسیده به کلیه ها، مثانه، کبد و تخمدان در سنتی گرافی کلیه با رادیو داروی 99mTc (99mTc-EC-Ethylene dicysteine) و مقایسه آن با دوز رسیده از رادیو داروی 99mTc-DTPA (99mTc- Dietheylne Triamine Penta-Acid) می باشد، که به طور متداول در سنتی گرافی کلیه از آن استفاده می شود.روش کار: این مطالعه از نوع کاربردی می باشد. در این پژوهش ابتدا از یک فنتوم آب با ابعاد هندسی مشابه بدن، متشکل از قسمت های تنه و شکم استفاده شد. در داخل قسمت های شکم و تنه، فنتوم های کلیه، کبد، مثانه و تخمدان از جنس Perspex با ابعاد استاندارد مطابق با دستورالعمل  ICRP 23ساخته و در داخل فنتوم شکم و تنه قرار گرفت. برای دوزیمتری از 30 تراشه مکعبی شکل لیتیم فلوراید دوزیمتر ترمولومینسانس  (TLD-100)استفاده گردید. دوز رسیده به کلیه ها، کبد، مثانه و تخمدان ها با توزیع مقادیر متفاوت از رادیو داروهای 99mTc-EC و 99mTc-DTPA که در کلینیک از آن ها استفاده می شود، در قسمت های مختلف فنتوم قرار داده شده و دوز جذبی اندام و نیز دوز سطحی در ناحیه هر اندام اندازه گیری شد. سپس با اندازه گیری دوز جذبی پوست در نواحی کلیه ها، کبد، مثانه و تخمدان ها در 20 بیمار زن (10 بیمار برای هر رادیو دارو) تحت اسکن کلیه، دوز جذبی اندام های مذکور با استفاده از نتایج به دست آمده از فنتوم محاسبه گردید. در این طرح، نتایج با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V.16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت؛ به طوری که ابتدا با استفاده از آزمون One-sample Kolmogorov-Smirnov نرمال بودن توزیع داده ها بررسی شد و سپس با استفاده از آزمون آماری t-test مقایسه ای بین مقادیر میانگین دوز جذبی بین دو گروه از بیماران تحت اسکن کلیه با دو رادیو دارو انجام گرفت.یافته ها: نتایج اندازه گیری دوز سطح پوست و دوز جذبی کلیه ها، کبد، مثانه و تخمدان ها ارتباط خطی خوبی را با یکدیگر نشان می دادند. همچنین رابطه بین دوز جذبی و دوز سطح پوست اندام های مذکور با اکتیویته کل به کار رفته به صورت خطی تغییر می کرد. دوز جذبی محاسبه شده اندام های مورد نظر با رادیو داروهای 99mTc-EC و 99mTc-DTPA عبارتند از:الف: برای مثانه به ترتیب 2.91±0.74mrad/mCi و 4.42±0.98mrad/mCi بود (P=0.001).ب: برای کبد برای به ترتیب 1.58±0.019mrad/mCi و  2.44±0.44mrad/mCiبود (P=0.000).ج: برای کلیه چپ در اسکن به ترتیب 2.60±0.14mrad/mCi و، 4.11±0.93mrad/mCi بود (P=0.000).د: برای کلیه راست در اسکن به ترتیب 2.67±0.036mrad/mCi و، 4.04±1.06mrad/mCi بود (P=0.003).ه: و برای تخمدان ها نیز به ترتیب 1.62±0.025mrad/mCi و، 2.55±0.28mrad/mCi بود (P=0.000).نتیجه گیری: به طورکلی نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که در بیماران تحت اسکن کلیه با رادیو داروی 99mTc-EC دوز جذبی کلیه ها، کبد، مثانه و تخمدان ها در مقایسه با دوز جذبی از رادیو داروی  99mTc-DTPAبه طور قابل ملاحظه ای کمتر است. رادیو داروی 99mTc-EC با توجه به مزایای دیگری مانند سهولت تهیه، کم هزینه بودن، برداشت کبدی ناچیز، دفع کلیوی سریع و تصاویر با کیفیت بالا که نسبت به رادیو داروی 99mTc-DTPA دارد، می تواند به عنوان رادیو داروی مناسب در اسکن رادیوایزوتوپی کلیه در بخش های پزشکی هسته ای مورد استفاده قرار می گیرد.

زمینه و هدف: نوسکاپین، یک آلکالوئید فتالید ایزوکینولینی با اثرات شناخته شده ضد سرفه می باشد. در سال های اخیر بعضی اثرات فارماکولوژیکی دیگر به همراه کاربردهای بالقوه جدید بالینی برای این دارو پیشنهاد شده است. از آنجا که هیچ اطلاعاتی درباره اثرات قلبی - عروقی نوسکاپین در دست نیست، مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات قلبی - عروقی این دارو انجام گرفت.روش کار: در یک مطالعه تجربی (Experimental)، تاثیر غلظت های بالارونده نوسکاپین بر تونوس عروقی در آئورت مجزای موش سفید صحرایی سالم و بر قدرت انقباض و تعداد ضربان قلب در دهلیز مجزای خوکچه هندی سالم در حمام بافت(Organ bath technique)  مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، در یک مطالعه مداخله ای (Interventional)، فشار خون سیستولیک موش های سفید صحرایی سالم پس از تزریق داخل صفاقی دوزهای مختلف نوسکاپین (0.5، 1، 2 و 3 میلی گرم بر کیلوگرم) با استفاده از کاف دمی  (Tail-cuff method)اندازه گیری شد. علاوه بر این، در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده، متقاطع، دو سو کور و کنترل شده با پلاسبو اثر دوزهای مرسوم ضد سرفه نوسکاپین (15 میلی گرم خوراکی، سه بار در روز) بر فشار خون و تعداد نبض 24 داوطلب سالم مورد ارزیابی قرار گرفت. برای مقایسه میانگین ها از آزمو ن های آماری Student's t-test و ANOVA استفاده گردید.یافته ها: 1) غلظت های بالای نوسکاپین، حلقه های دارای آندوتلیوم آئورت را متسع کرد. پاسخ متسع کنندگی آئورت به نوسکاپین در حضور یک مهار کننده آنزیم سیکلواکسیژناز (ایندومتاسین 5-10 مولار) و یا یک مهار کننده آنزیم نیتریک اکسید سنتاز 2×10-4 مولار) به طور معنی داری کاهش یافت. 2) قدرت انقباض دهلیز با غلظت های بالارونده نوسکاپین (به خصوص در غلظت های بالاتر) افزایش یافت، درحالی که تعداد ضربان خودبخودی با همین غلظت ها کاهش یافت. 3) فشار خون سیستولیک موش های سفید صحرایی سالم به دنبال تزریق داخل صفاقی دوزهای مختلف نوسکاپین تغییری نکرد. 4) دوز ضد سرفه نوسکاپین بر روی فشار خون و تعداد نبض داوطلبین سالم در وضعیت نشسته و خوابیده تاثیری نداشت.نتیجه گیری: غلظت های بالای نوسکاپین باعث وازودیلاتاسیون مستقیم آئورت مجزای موش صحرایی شد. حداقل بخشی از این اتساع وابسته به مسیر نیتریک اکساید و نیز مسیر سیکلواکسیژناز بود. همچنین، غلظت های بالای نوسکاپین اثرات اینوتروپیک مثبت و کرونوتروپیک منفی در دهلیز مجزای خوکچه هندی ایجاد کرد. علاوه بر این، نوسکاپین بر فشار خون حیوانات یا داوطلبین سالم تاثیری نداشت، اگرچه مطالعه اثر دارو بر فشار خون در شرایط پاتولوژیک مانند پرفشاری خون در مطالعات آتی ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: مطالعات چندی به بررسی هلیکوباکتر پیلوری  (Helicobacter pylori-H.pylori)در مخاط سینوس و بینی بیماران مبتلا به رینوسینوزیت مزمن پرداخته اند، ولی مطالعه مستقیم این باکتری در بافت پولیپ بینی محدود است. لذا، هدف از انجام این پژوهش بررسی فراوانی باکتری هلیکوباکتر پیلوری در بافت پولیپ و مخاط سینوس بیماران مبتلا به پولیپ بینی در مقایسه با مخاط سینوس افراد سالم بود.روش کار: در این مطالعه مورد - شاهدی 62 بیمار مبتلا به پولیپ بینی و تعداد 25 فرد سالم (که به دلیل شکستگی بینی مورد عمل جراحی قرار گرفتند) با روش نمونه گیری غیر احتمالی متوالی وارد مطالعه شدند. این افراد سن بالاتر از 12 سال داشتند و مبتلا به بیماری زمینه ای مزمن نبودند. بر روی سرم افراد، آزمون الیزا برای بررسی آنتی بادی های  Aو G ضد هلیکوباکتر پیلوری و بر روی نمونه بافت پولیپ بینی بیماران و مخاط سینوس گروه شاهد، آزمونPCR  انجام شد. جهت مقایسه فراوانی متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه از آزمون کای - دو استفاده شد.یافته ها: میانه سنی گروه بیماران 38 سال (12 تا 65 سال) و گروه شاهد 26 سال (18 تا 54 سال) بود. درصد مردها در گروه بیماران %63 و در گروه شاهد %40 بود. موارد IgA مثبت بین دو گروه بیمار و شاهد یکسان بود (%14.5 در مقابل %4، P-Value=0.27)، ولی IgG اختلاف معنی داری داشت (%71 در مقابل %32، P-value=0.001). نتایج PCR نیز بین دو گروه تفاوت داشت (%32.3 در مقابل %4، P-value=0.005). موارد مثبت توام PCR و IgG نیز در گروه بیماران بیشتر بود (%29 در مقابل %4، p-value=0.01).نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به مطالعات مولکولی و تغیرات غلظت IgG برای هلیکوباکتر پیلوری، این باکتری می تواند به عنوان یکی از عوامل کاندید در بروز ضایعات پولیپی مطرح باشد.

زمینه و هدف: ویتیلیگو یک بیماری شایع پوست می باشد که به صورت لکه های فاقد پیگمان در پوست فرد مبتلا دیده می شود و عامل آن نامشخص است. روش های متعدد درمانی برای ویتیلیگو وجود دارد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان تاثیر روش جراحی کاشت فولیکول موی سالم در درمان ویتیلیگوی سگمنتال بود.روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، در نواحی ویتیلیگوی سگمنتال که به سایر درمان ها پاسخ نداده بودند، پیوند فولیکول موی پیگمانته انجام شد و مدت زمان و میزان پیگمانتاسیون محدد اندازه گیری شد. 10 بیمار مبتلا به ویتیلیگوی سگمنتال برای این مطالعه انتخاب شدند. از موهای ناحیه پشت سر یک یا دو پانچ 5mm (اتوگرافت)، حاوی فولیکول مو برداشته شد و پس از تقسیم به قطعات کوچک، یک فولیکول (میکروگرافت) در محل ضایعات کاشته شد. اطلاعات به دست آمده با نرم افزارSPSS  نسخه 14 توسط آزمون کای - دو آنالیز شد.یافته ها: در تمام بیماران نقاط رپیگمانتاسیون پس از 4، 8 و 12 هفته به ترتیب به مقدار 1-2mm، 2-4mm و 6-9mm مشاهده شد.نتیجه گیری: کاشت فولیکول مو (Hair follicle graft) در ویتیلیگوی سگمنتال یکی از روش های درمان موثر می باشد.

زمینه و هدف: دیسمنوره یا قاعدگی دردناک در حدود %50 از زنان در سنین باروری دیده می شود و شایع ترین شکایت ژنیکولوژیک در بین زنان جوان و علت غیبت از مدرسه یا محل کار است. بنابراین یافتن درمانی که بدون عارضه بتواند آن را تحت کنترل درآورد، همیشه مدنظر بوده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تجویز ویتامینE  خوراکی در کاهش درد لگن زنان مبتلا به دیسمنوره اولیه و مقایسه آن با پلاسبو می باشد.روش کار: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 140 زن مبتلا به دیسمنوره اولیه صورت گرفت. سپس زنان به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند و نهایتا 94 نفر مطالعه را تمام کردند. در گروه مورد (42 نفر) ویتامین E،400  واحد روزانه از 2 روز قبل تا 3 روز بعداز شروع خونریزی (جمعا 5 روز) و در دو سیکل متوالی تجویز گردید. در گروه شاهد (52 نفر)، پلاسبو که دقیقا به همان شکل و مزه و بوی پرل ویتامین E ساخته شده بود، به همان صورت تجویز گردید. شدت درد یک ماه قبل از شروع مطالعه در بیماران با استفاده از خط کش درد Visual Analogue Scale (VAS) سنجش شده و در 2 ماه بعد نیز به همان صورت ارزیابی شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V.15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از تست های آماری square Chi و t-test و Pair t-test استفاده گردید.یافته ها: بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری از نظر گروه خون، سن، سابقه خانوادگی دیسمنوره و میزان تحصیلات و BMI وجود نداشت. میانگین شدت درد قبل از درمان در گروه کنترل 7.15±1.75 و در گروه مورد 7.47±1.82 بود که تفاوت آماری معنی داری را نشان نداد (P=0.3). میزان شدت درد یک ماه پس از مصرف پلاسبو (P=0.001) و 2 ماه پس از مصرف پلاسبو (P=0.001) نسبت به قبل از درمان کاهش معنی داری را نشان داد و همچنین میزان شدت درد یک ماه پس از مصرف ویتامین (P=0.001) E و 2 ماه پس از مصرف ویتامین  (P=0.001) Eنسبت به قبل از درمان کاهش معنی داری را نشان داد، پس هر دو سبب کاهش معنی دار درد دیسمنوره شده اند. میزان شدت درد یک ماه پس از مصرف ویتامین E،5.41±2.4 و یک ماه پس از مصرف پلاسبو (P=0.1) 5.76±2.08 و دو ماه پس از مصرف ویتامین E، 4.73±1.89 و 2 ماه پس از مصرف پلاسبو، 5.35±2.05 بود (P=0.6) که تفاوت معنی داری را نشان نداد. میزان کاهش درد در گروه پلاسبو 2 ماه پس از درمان، -1.8±2.4 و در گروه ویتامین E،-2.7±2.1 بود که تفاوت معنی داری را نشان داد (P=0.04)، پس ویتامین E کاهش بیشتری در دیسمنوره ایجاد می کند.نتیجه گیری: پلاسبو و ویتامین E هر دو سبب کاهش درد لگن در دیسمنوره اولیه می شوند. ولی ویتامین E کاهش درد بیشتری ایجاد می کند و با توجه به ایمن بودن آن، می تواند یک روش درمان ساده و بی خطر برای دیسمنوره باشد.