علوم پزشکی رازی
سال:1389 | دوره:17 | شماره:80-81 |تعداد مقالات:7

زمینه و هدف: ایران از نظر مرگ و میر ناشی از حوادث رانندگی رتبه بالایی در سطح جهان دارد. بسیاری از این بیماران دارای آسیب اورولوژیک نیز می باشند. میزان آسیب اورولوژیک بیماران با ترومای متعدد در کشور ما 12-10 درصد می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی اپیدمیولوژیک تعدادی از بیماران با ترومای اورولوژیک و ارزیابی وضعیت تشخیصی و درمانی آنها می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی - مقطعی بوده است. اطلاعات شامل عامل تروما، ضایعات اورولوژیک، ضایعات همراه، علایم حیاتی، روش تشخیص، نوع درمان و پیامد نهایی از پرونده 76 بیمار مبتلا به ترومای متعدد، که دارای ترومای اورولوژیک نیز بوده اند و به اورژانس بیمارستان حضرت رسول اکرم طی سال های 87-1386 مراجعه داشته اند، جمع آوری و مورد ارزیابی قرار گرفت. در آنالیز آماری از تست های آماری t، Chi-square، One way ANOVA و معادل های غیرپارامتریک آنها استفاده شد. از SPSS V.16.0 نیز استفاده شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران مراجعه کننده 33±2 سال بوده است. میانگین زمان بستری 11.6±6 روز بود. 35 نفر (%44.5) آسیب کلیوی در گرید I تا V داشتند. 25 نفر (%26.3) آسیب مثانه، 14 نفر (18.4%) آسیب مجرا، 37 نفر (%48.7) آسیب همراه، 13 نفر (%17.1) آسیب دستگاه ژنیتال خارجی و 4 نفر (%5.2) آسیب حالب داشتند. شایع ترین آسیب همراه، شکستگی لگن در 19 نفر (%24.7) بوده است. از کل بیماران 3 مورد فوت شدند؛ افراد فوت شده همراه با آسیب های غیر اورولوژیک بودند. 43 مورد (%55.6) بهبودی کامل و 30 نفر (%39.5) احتیاج به جراحی تاخیری داشته اند.نتیجه گیری: عوارض بعد از جراحی اورولوژیک کم و هیچ بیماری به علت آسیب اورولوژیک فوت نشده است. بین عامل تروما و آسیب ایجاد شده ارتباط معنی داری وجود نداشته که می تواند ناشی از تعداد کم بیماران، نقص در پرونده و یا فوت بیماران با آسیب شدید در صحنه تصادف پیش از رسیدن به مرکز اورژانس باشد. عوارض حین درمان به خوبی کنترل شده و امکانات تشخیصی و درمانی مورد نیاز بیماران کافی بوده است.

زمینه و هدف: مطالعات ایمونولوژی و بیوشیمیایی، اختلال عملکرد قلبی و آسیب را همراه تغییر در نشانگرهای قلبی و پاسخ سایتوکاین های التهابی بعد از فعالیت های ورزشی استقامتی طولانی مدت در ورزشکاران نشان داده اند. بررسی ویژگی های فیزیولوژیکی و شناخت عوامل پاتولوژیکی قلبی هنگام فعالیت های ورزشی استقامتی می تواند زمینه مناسبی را در شناسایی ورزشکارانی که در معرض خطر هستند، فراهم کند. هدف این تحقیق، مطالعه تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی بر نشانگر قلبی و پاسخ ایمنی ناشی از ورزش قایقرانان مرد نخبه بود.روش کار: قایقرانان مرد تیم ملی با میانگین سنی 22.5±3.24 سال، وزن 78.7±7.18 کیلوگرم و قد 184.1±4.357 سانتی متر در این پژوهش نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی ها مسافت 8000 متر را با شدت 80-75 درصد حداکثر ضربان قلب در 60 دقیقه پارو زدند. نمونه های خونی در سه مرحله قبل، بلافاصله و سه ساعت بعد از فعالیت برای سنجش میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 گرفته شد. برای تحلیل اطلاعات از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری و آزمون (t-Test) زوجی استفاده شد. کلیه محاسبات آماری با نرم افزار SPSS V.16 در محیط ویندوز xp انجام شد.یافته ها: آزمون ها افزایش معنی دار میزان پلاسمایی NT-proBNP (پیکوگرم بر میلی لیتر 19.362 به 24.056) (p<0.001) و کاهش غیر معنی دار میزان پلاسمایی IL-6 را بلافاصله بعد از فعالیت نشان دادند (0.75 به 0.74) (p=0.91). ارتباطی بین میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 مشاهده نشد.نتیجه گیری: افزایش نسبتا متوسط میزان پلاسمایی NT-proBNP و محدوده طبیعی آن در این پروتکل تمرینی می تواند پاسخ تنظیمی به فشار همودینامیکی قلب ورزشکاران تحت شرایط ویژه تمرینی و بدون اهمیت پاتولوژیکی و تنها مربوط به فعالیت بدنی در آنها باشد. کاهش غیرمعنی دار میزان پلاسمایی IL-6، آسیب عضله را نشان نداد. با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت اجرای این نوع فعالیت ورزشی استقامتی نمی تواند در وزرشکاران موجب اختلال عملکرد یا آسیب قلبی شود.

زمینه و هدف: سرطان پستان (Breast Cancer) شایع ترین علت سرطان و دومین علت مرگ ناشی از سرطان در میان زنان می باشد. علی رغم پیشرفت های چشمگیر در درمان، حدود %25 بیماران مبتلا به سرطان پستان سالانه جان خود را به علت این بیماری از دست می دهند. شواهد بالینی، مولکولی و پاتولوژیک در بیماران سرطان پستان حامل ژن جهش یافته BRCA1 این نظریه را مطرح می کند که این ژن به عنوان یکی از عوامل تنظیم کننده سلول های بنیادی سرطان عمل می کند. در این مطالعه ارتباط بین BRCA1 و مارکر سلول های بنیادی سرطان(CD44)  و خصوصیات پاتولوژیک تومور بررسی گشت.روش کار: در این مطالعه علوم پایه 156 نمونه بیماران مبتلا به سرطان پستان مربوط به سال های 85 تا 1386 بررسی شدند. میزان رنگ پذیری کلی لام برای پروتئین BRCA1 به تفکیک در سیتوپلاسم و هسته توسط روش ایمونوهیستوشیمی بررسی شد. ارتباط جهش های BRCA1 با متغیر هایی نظیر سن و خصوصیات پاتولوژیک تومور و نیز میزان بیان مارکر سلول های بنیادی سرطان پستان (CD44) با روش آنالیز مجذور کای سنجیده شد. اطلاعات به دست آمده در نرم افزار SPSS V.16 (Chicago, IL) ثبت گردید.یافته ها: جهش های BRCA1 در تومورهای با گرید بالا و با پیش آگهی بدتر مشاهده شد p=0.006)). سن بیماران همچنین با جهش های هسته ای BRCA ارتباط معنی داری داشت و در زنان زیر 40 سال شایع تر بود (p=0.04). جهش های هسته ای BRCA1 با ظهور مارکر CD44 ارتباط معنی داری داشت (p=0.02).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که جهش هسته ای BRCA1 به عنوان یک مارکر بدخیمی تومور مطرح می باشد و با مارکر سلول های بنیادی سرطان پستان CD44 مرتبط می باشد. مشاهده ارتباط بروز مارکر CD44 با این جهش های هسته ای BRCA1 می تواند نشانه ای از ارتباط میان سلول های بنیادی سرطان با این جهش هایBRCA1  در سرطان پستان باشد و تایید کننده این نظریه می باشد که جهش های BRCA1 باعث تغییرات تجمعی ژنتیکی و ناپایداری سلول های بنیادی پستان شده که زمینه ساز مراحل بعدی ایجاد سرطان در این سلول ها می باشد.

زمینه و هدف: عفونت سیستم مجاری صفراوی و کیسه صفرا اکثرا مرتبط با انسداد جریان صفرا به علت سنگ می باشد. وجود باکتری در طول مدت التهاب کیسه صفرا ثابت شده و روشن شده که طولانی تر شدن التهاب، ممکن است بر میزان عفونت بعد از عمل جراحی تاثیر بگذارد. در این تحقیق ما به دنبال تعیین فلور میکروبی صفرا در بیماران مبتلا به التهاب حاد و مزمن کیسه صفرا بودیم تا با انجام تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی بتوان آنتی بیوتیک مناسب جهت درمان عفونت قبل از عمل را به کار برد.روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی - مقطعی است که در آن از کلیه بیماران مبتلا به التهاب حاد و مزمن کیسه صفرا ناشی از سنگ، تحت عمل جراحی کله سیستکتومی قرار گرفته، نمونه استریل حین عمل از کیسه صفرا تهیه و جهت بررسی به آزمایشگاه ارسال شد. نمونه ارسالی از نظر باکتری های هوازی، بی هوازی، گرم مثبت و گرم منفی بررسی شد. کشت مایع در عرض یک ساعت پس از گرفتن نمونه انجام شد. اطلاعات به دست آمده وارد رایانه شده و با نرم افزار آماری SPSS نسخه 11.5 مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: اکثریت افراد (%73.1) مبتلا به کله سیستیت مزمن بودند و بیشترین سنگ به دست آمده (%48.7) از نوع کلسترولی و سپس نوع مختلط (%29.5) بود. نوع سنگ به دست آمده و نتیجه کشت مایع صفرا هیچ ارتباط معنی داری نشان نداد. کوکسی های گرم مثبت (مانند استرپتوکوکوس ویریدنس) و باسیل های گرم منفی (مانند سیتروباکترفروندئی) به ترتیب %11.5 و %17.9 در این افراد دیده شدند. بیشترین حساسیت آنتی بیوتیکی به آنتی بیوتیک های فلوروکینولون بود.نتیجه گیری: بررسی نتایج نشان دهنده عدم عفونی بودن مایع صفرا در اکثریت موارد کله سیستکتومی و حساسیت ارگانیزم های رشد کرده در این مایع (در موارد مثبت) به آنتی بیوتیک هایی مانند سیپروفلوکساسین، نورفلوکساسین و افلوکساسین بود. رابطه بین نوع سنگ و نتیجه کشت معنی دار نبود.

زمینه و هدف: سینوزیت مزمن از جمله علل شایع مراجعه بیماران به کلینیک های گوش و حلق و بینی محسوب می شود. لذا این مطالعه به منظور بررسی بیماری های با علایم مشابه سینوزیت مزمن در بیمارستان بوعلی تهران از سال 1388 تا 1389 انجام شده است.روش کار: این مطالعه توصیفی - تحلیلی مقطعی بر روی 184 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه ENT بیمارستان بوعلی تهران که به طور غیر تصادفی انتخاب شدند، انجام شده است. بیمارانی که بیماری های زمینه ای داشتند یا دارای سابقه جراحی قبلی سینوس بودند و افراد کمتر از 16 یا بیشتر از 70 سال از مطالعه حذف شدند. پس از جمع آوری اطلاعات مورد نیاز اقدام به آنالیز داده ها شد که در این زمینه از نرم افزار آماری SPSS نسخه 11.5 بهره گرفته شد. آزمون های آماری مورد استفاده شامل کای اسکوار، تست دقیق فیشر، تی مستقل و ANOVA بودند و سطح معناداری برای تفسیر نتایج 0.05 لحاظ گردید.یافته ها: تشخیص های افتراقی مورد مشاهده به این ترتیب بود: 16.3 درصد رینیت آلرژیک، 10.9 درصد رینیت باکتریال، 19.6 درصد رینیت وازوموتور، 9.8 درصد رینیت مدیکومنتوزا، 4.3 درصد لارنژیت ناشی از ریفلاکس، 15.2 درصد سردردTension ، 13.6 درصد سردرد میگرنی، 2.2 درصد Temporomandibular Dysfunction، 44.6 درصد انسداد آناتومیک بینی، 1.1 درصد اختلال سوماتیزاسیون و 10.9 درصد اختلال عملکرد Olfactory داشتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه می توان چنین نتیجه گرفت که همواره در بیماران دارای علایم بالینی رینوسینوزیت مزمن باید به فکر سایر تشخیص های افتراقی به ویژه رینیت های آلرژیک و غیرآلرژیک نیز بود.

زمینه و هدف: متاستاز پوستی، یک تظاهر نادر کوریوکارسینوم است و نشانه پیش آگهی ضعیف بیماری است، زیرا متاستاز پوستی فقط با بیماری پیشرفته همراه است. تاکنون 11 مورد متاستاز پوستی کوریوکارسینوم در مقالات گزارش شده است.معرفی بیمار: در این مقاله یک مورد متاستاز پوستی در یک خانم 47 ساله خوزستانی با سابقه کوریوکارسینوم به دنبال سقط فراموش شده، مطرح شده است که پس از شک به بیماری با نمونه برداری از ضایعه پوستی و دیدن سلول های سیتو و سین سیتو تروفوبلاست بدون پرزهای جفتی تشخیص قطعی شد. سپس با تجویز سه دوره شیمی درمانی ضایعه پوستی برطرف و تیتر هورمون جفتی انسانی منفی گردید.بحث و نتیجه گیری: در مقایسه با سایر ارگان ها، پوست یک محل غیرمعمول متاستاز کوریوکارسینوم در بدن است و معمولا با بیماری پیشرفته و پیش آگهی بد بیماری همراه است. گاها متاستاز به پوست اولین علامت بدخیمی و کلید تشخیصی مهم می باشد. لذا، توجه به ضایعه پوستی در مورد شناخته شده بیماری یا در فرد بدون سابقه بیماری توصیه می شود.