هدف این پژوهش پیش بینی شاخص های دلبستگی فرزندان بر اساس شاخص های دلبستگی والدین بود. بدین منظور 207 نفر از دانشجویان دانشگاه های شهر تهران (146 دختر، 56 پسر، 5 نامشخص) و والدین (207 پدر، 207 مادر) با استفاد از روش نمونه برداری دردسترس به عنوان گروه نمونه پژوهش انتخاب شدند. شرکت کنندگان درپژوهش مقیاس دلبستگی بزرگسال (AAI، بشارت، 1392، 2011) را تکمیل کردند. نتایج همبستگی نشان داد که بین شاخص های دلبستگی والدین و فرزندان رابطه معنادار وجود دارد. نتایج مدل تحلیل آمیخته نیز نشان داد که شاخص های دلبستگی والدین توان پیش بینی شاخص های دلبستگی فرزندان را دارد و سبک های دلبستگی به صورت بین نسلی از والدین به فرزندان منتقل می شود. دراین پژوهش هرسه سبک دلبستگی مادر (ایمن، اجتنابی، دوسوگرا) توان پیش بینی سبک های دلبستگی فرزند (ایمن، اجتنابی، دوسوگرا) را داشت اما نتایج درخصوص سبک های دلبستگی پدر نشان دادکه سبک دلبستگی اجتنابی پدران توان پیش بینی سبک دلبستگی فرزندان را ندارد. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که ویژگی های دلبستگی قابلیت انتقال از نسلی به نسل دیگر را دارد. با شناخت مکانیزم های انتقال بین نسلی علاوه بر پیش بینی ویژگی های دلبستگی نسل بعد، می توان در چهارچوب برنامه های آموزشی- مداخله ای از انتقال ویژگی های آسیب زا پیشگیری و ویژگی های مفید و سالم را تقویت کرد.