پژوهش حاضر با هدف مطالعه نقش کنترل کننده سبک های مقابله بر تنیدگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان اجرا شد. نمونه ای متشکل از 419 دانشجو (166 پسر و 253 دختر) پرسشنامه های تنیدگی دوران دانشجویی (گادزلا، 1991) و مقابله با موقعیت های تنیدگی زا (اندلر و پارکر، 1990) را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از همبستگی گشتاوری پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج همبستگی بین متغیرها نشان داد که بین تنیدگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی رابطه منفی، بین سبک مقـابله مساله محور و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت، بین سبک های مقابله هیجان محور و اجتنابی با پیشرفت تحصیلی رابطه منفی، بین تنیدگی تحصیلی با سبک مقابله مساله محور رابطه منفی، و بین تنیدگی تحصیلی و سبک های مقابله ای هیجان محور و اجتنابی رابطه مثبت وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که متغیرهای تنیدگی تحصیلی، سبک های مقابله مساله محور، هیجان محور و اجتنابی به ترتیب %2, %3, %9 و 1% از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیین کردند. به عبارت دیگر، رابطه بین تنیدگی تحصیلی با پیشرفت تحصیلی فقط تحت تاثیر سبک های مقابله مساله محور و هیجان محور قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر بر ضرورت بازشناسی نقش کنترل کننده سبک های مقابله با تنیدگی (مساله محور و هیجان محور) را در رابطه تنیدگی تحصیلی و پیشرفت تحصیلی تاکید کرد و راهبردهای موثر برای ارتقای سبک های مقابله ای کارآمد در دانشجویان مورد بحث قرار گرفت.