علوم پزشکی رازی
سال:1397 | دوره:25 | شماره:8 |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: عملکرد تحصیلی دانشجویان به عنوان شاخص عمده سنجش کیفیت آموزش عالی، یکی از ابعاد مهم نظام آموزش عالی کشور ما می باشد که از موارد تاثیرگذار بر آن شخصیت و انگیزه ی بالای دانشجویان است. لذا این پژوهش با هدف تبیین مدل ساختاری روابط متقابل ابعاد انگیزشی کلر با ویژگی های شخصیتی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام گرفت. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان پزشکی مقطع علوم پایه دانشکده پزشکی و پردیس بین الملل دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال تحصیلی 96-97 بودند که تعداد 412 نفر از آن ها به عنوان نمونه پژوهش به صورت طبقه ای خوشه ای انتخاب شدند. برای به دست آوردن مدل ساختاری از پرسشنامه های انگیزش کلر و شخصیت نئو استفاده شد و داده ها با نرم افزارهای SPSS و Amos مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد دو متغیر انگیزش و شخصیت با یکدیگر همبستگی مثبت داشتند (292/0=r و 001/0P<) و مولفه ی رضایت و برون گرایی با داشتن بالاترین بار عاملی به ترتیب دارای بیشترین همبستگی با انگیزش و شخصیت بودند. در مدل ساختاری به دست آمده تنها بین مولفه ی تجربه پذیری با مولفه ی توجه ارتباط مستقیم دیده شد و سایر مولفه های شخصیت با مولفه های انگیزش دارای ارتباط غیر مسقیم بودند. نتیجه گیری: به سبب ثبات بیشتر ویژگی های شخصیتی، اساتید در هنگام انتخاب روش آموزشی باید به ویژگی های شخصیتی افراد توجه بیشتری داشته باشند. توجه به ابعاد انگیزشی کلر در آموزش سبب می شود اساتید برای افزایش انگیزه دانشجویان شرایط یادگیری را بهبود بخشند و کیفیت روش آموزش را افزایش دهند تا دانشجویان بتوانند متناسب با با ویژگی های شخصیتی خود به موفقیت دست یابند.

هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه تصویر بدن و رضایت از زندگی درمتقاضیان جراحی زیبایی و جراحی شدگان در بخش جراحی فک صورت و زیبایی بیمارستان آموزشی درمانی امام رضای شهر تبریز است. روش انجام این پژوهش از نوع علی-مقایسه ای است. جامعه آماری این پژوهش، 90 نفر متشکل از مردان و زنان متقاضی جراحی زیبایی و جراحی شدگان در سال 96-95 بیمارستان امام رضای تبریز به روش نمونه گیری هدفمند بود و طی مدت 6 ماهه انجام گردید. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه چند بعدی نگرش فرد در مورد تصویر بدنی خود (MBSRQ) و پرسشنامه رضایت از زندگی داینر و پارت (SWLS) استفاده شد و برای تحلیل داده ها از نرم افزار 20SPSS، آمار توصیفی و تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) و t مستقل استفاده گردید. نتایج آزمون های تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) و آزمون t مستقل نشان داد که تصویر بدنی و مولفه های آن در متقاضیان جراحی زیبایی و جراحی شدگان به طور معناداری متفاوت نیست، اما با اطمینان 95% رضایت از زندگی در متقاضیان جراحی زیبایی و جراحی شدگان به طور معناداری متفاوت است و رضایت از زندگی در متقاضیان جراحی زیبایی بهتر از جراحی شدگان است.

زمینه و هدف: سینوزیت یکی از علل شایع موربیدیتی و کاهش کیفیت زندگی بوده و سالیانه هزینه های زیادی صرف کنترل و درمان آن می شود لذا شناخت روش های کنترل و درمان و همچنین پیشگیری از این مشکل از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف این مطالعه بررسی اثر پلاسمای غنی شده از پلاکت (PRP) اتولوگ بر روی موارد عود سینوزیت متعاقب جراحی اندوسکوپیک سینوس میباشد. در این مطالعه اثر پلاسمای غنی شده از پلاکت بر روی بهبود علائم بیمار توسط پرسش نامه ای که در اختیار بیمار قرار داده میشود و همینطور اندوسکوپی ارزیابی خواهد شد. روش کار: در این پروژه بیمارانیکه متعاقب عمل جراحی اندوسکوپی سینوس باشکایت از عود علائم یا عدم بهبود علائم مراجعه نموده اند (اثبات توسط تصویربرداری و اندوسکوپی) وارد مطالعه شدند. طراحی این مطالعه به صورت lntra patient control design میباشد، بطوریکه در هر یک از بیماران یک حفره بینی به عنوان کنترل و حفره دیگر به عنوان مورد در نظر گرفته شده است. در گروه مورد بیماران تحت درمان با PRP (دو نوبت و با فاصله 14 روز) و در گروه کنترل بیماران تنها تحت درمان با سرم نرمال سالین قرار گرفتند و سپس پس از گذشت یکماه از اخرین دوره درمان با PRP مجدا علائم بیماران با استفاده از پرسشنامه (snot 22) و اندوسکوپی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. ارزیابی مجدد با اندوسکوپی و پرسشنامه 9 ماه بعد برای تمام بیماران به عمل امد تا تاثیر شیوه درمان بر روی بهبود علائم مورد سنجش قرار گیرد. ابتدا حدود 10 سی سی خون از بیمار گرفته شد و در دو مرحله تحت سانتریفیوژ قرار گرفت تا حدود 3-4 سی سی از پلاسمای غنی شده از پلاکت بدست اید. سپس بیمار مورد اندوسکوپی سینوس قرار گرفت و PRP به صورت اسپری روی نواحی درگیر پاشیده شد و اثر ان با گروه کنترل مقایسه شد. یافته ها: در گروه کنترل، بر اساس grading اندوسکوپیک بین سنجش ماه اول و سنجش قبل از درمان اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت. اما در گروه کنترل، بین سنجش ماه نهم و سنجش قبل از درمان اختلاف معنی دار آماری وجود داشت. هم در گروه اقایان و هم در گروه خانمها، پس از یکماه درمان در گروه مورد از تعداد موارد گرید 2 کاسته شده و بر تعداد موارد گرید 1 افزوده شد. نتیجه گیری: علائم بیماران با توجه به امتیازات پرسشنامه SNOT-22 در ماه اول و ماه نهم پس از درمان روند کاهشی داشته و با توجه به تست های اماری این کاهش دارای اهمیت اماری است. P value <0. 05) ) با توجه به امتیاز اندوسکوپیک گروه مورد و مقایسه ان با گروه کنترل اینطور به نظر میرسد که درمان با PRP پس از گذشت یکماه و 9 ماه منجر به کاهش گرید اندوسکوپیک شده است. درمان با پلاسمای غنی شده از پلاکت در چندین نوبت میتواند با اثر ضد التهابی خود در کاهش علائم بیماران به صورت Objective و Subjective موثر باشد اما در هیچ یک از بیماران پولیپ های سینونازال و علائم بیماران به طور کامل مرتفع نشد.

مقدمه: سندرم پیش از قاعدگی، یکی از شایع ترین اختلالات سنین باروری است که زندگی زنان و دختران را به میزان قابل توجهی مختل می سازد، ولی در مورد عوامل روانشناختی و شخصیتی مرتبط با دیسمنوره اولیه اطلاعات کمی در دست است. هدف این پژوهش تعیین نقش حس انسجام، ناگویی هیجانی و مهربانی با خود در پیش بینی بهزیستی روان شناختی دختران دارای دیسمنوره اولیه می باشد. روش: این پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دارای دیسمنوره اولیه مشغول به تحصیل در دبیرستانهای ناحیه یک شهرستان رشت است. نمونه پژوهش 211 دانش آموز دختر دارای دیسمنوره اولیه بود که از میان 542 دانش آموز شناسایی شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه غربالگری علایم قبل از قاعدگی، پرسشنامه حس انسجام آنتونووسکی، پرسشنامه مهربانی با خود، مقیاس الکسی تایمی تورنتو و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که حس انسجام و مهربانی با خود پیش بینی کننده معناداری برای بهزیستی روان شناختی هستند؛ در صورتی که ناگویی هیجانی، بهزیستی روان شناختی دختران را پیش بینی نکرد. نتیجه گیری: این یافته ها حاکی از نقش حس انسجام و مهربانی با خود در پیشگیری از پیامدهای روانشناختی این سندرم به منظور ارتقاء بهزیستی روانشناختی آنها می باشد.

زمینه و هدف: شاخص های سبک زندگی (سلامت جسمانی، ورزش/تندرستی، تغذیه، پیشگیری از بیماری ها، سلامت روانی، سلامت معنوی، سلامت اجتماعی، اجتناب از داروها و مواد مخدر، پیشگیری از حوادث و سلامت محیطی)، فشار خون و آمادگی قلبی-تنفسی با عارضه کرونر قلبی در ارتباط هستند. اما اینکه کدام شاخص در اولویت است، اطلاعات محدود است. بنابراین، پیش بینی نارسایی قلبی با شاخص های سبک زندگی و فیزیولوژیکی (فشارهای خون سیستول، دیاستول، نسبت فشار خون سیستول مچ پا به بازو و اکسیژن مصرفی اوج) هدف مطالعه حاضر بود. روش کار: آزمودنی های این مطالعه 299 مرد 50-77 سال بودند که به دلیل ناراحتی قلبی به بیمارستان مراجعه کردند. برای تشخیص نارسایی قلبی از پرسشنامه آنژین Rose استفاده شد. به علاوه، پرسشنامه های سبک زندگی و سطح فعالیت بدنی توسط آزمودنی ها تکمیل شد. اکسیژن مصرفی اوج نیز به روش غیرورزشی (بر اساس میزان فعالیت بدنی) برآورد گردید. یافته ها: رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که نارسایی قلبی با استفاده از شاخص های سبک زندگی و فیزیولوژیکی به طور معناداری پیش بینی شد (457/0R = و 0003/0P =). با روش گام به گام، به ترتیب متغیرهای سلامت اجتماعی، ورزش/تندرستی و پیشگیری از بیماری ها از مهم ترین عوامل در این پیش بینی بودند. همبستگی سهمی نشان داد که اکسیژن مصرفی اوج، مستقل از متغیرهای سن، وزن بدن، شاخص جرم بدن و محیط شکم با نارسایی قلبی ارتباط معکوس و معناداری داشت (213/0R =-و 0002/0 P =). نتیجه گیری: به نظر می رسد که شاخص های سلامت اجتماعی، ورزش/تندرستی و پیشگیری از بیماری ها نسبت به سایر شاخص ها در پیش بینی نارسایی قلبی در مردان 50-77 سال اهمیت بیشتری دارند.

زمینه وهدف: این پژوهش با هدف بررسی میزان اثربخشی آموزش ورزش یوگا بر بهبود توجه دیداری وشنیداری کودکان پسر با اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی انجام گرفت. جامعه ی آماری پژوهش شامل کودکان 6 ساله پیش دبستانی سال 96-95شهر تهران بود. روش کار: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود. به منظور انجام این پژوهش 35 کودک (همه آزمودنی ها پسر بودند) با اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی از میان جامعه ی کودکان6 تا 7 ساله پیش دبستانی شهر تهران با شیوه ی نمونه گیری تصادفی و به صورت خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و با روش تصادفی به گروههای آزمایش و کنترل تقسیم شدند (گروه آزمایش 18نفرو گروه کنترل 17نفر) لازم به ذکر است که 5 نفر از آزمودنی ها به دلیل غیبت بیشتر در برنامه آموزشی از نمونه کنار گذاشته شدند. آموزش ورزش یوگا بر روی گروه آزمایش انجام گرفت. ابزار مورد استفاده این پژوهش مقیاس درجه بندی SNAP-IV و آزمون نپسی (NEPSI) بود. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده های این پژوهش با روش آماری تحلیل کوواریانس صورت گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش ورزش یوگا بر بهبود توجه دیداری و شنیداری کودکان با اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی موثر میباشد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش انتظار میرود که ورزش یوگا در کنار روش های دارویی درمان نارسایی توجه/ بیش فعالی مورد توجه قرارگیرد.

مقدمه: بتا تالاسمی ماژور بیماری خونی بسیار سختی است که علائم بالینی آن زودرس بوده و از سنین 6-3 ماهگی ظاهر می شوند. این بیماری جزء شایع ترین بیماری های تک ژنی در جهان و ایران می باشد و چنانچه در اولین سال های عمر تشخیص داده نشده و تحت درمان قرار نگیرد منجر به مرگ می شود. در این مطالعه جهت بررسی عوامل موثر بر بقای بیماران بتا تالاسمی ماژور از مدل های نیمه پارامتری کاکس و پارامتری وایبل استفاده و کارایی آنها مقایسه شد. روش کار: در این مطالعه گذشته نگر طولی با به کار گیری روش نمونه گیری در دسترس از اطلاعات مربوط به 300 بیمار مبتلا به بتا تالاسمی ماژور که در طی سال های 1373 تا اواسط سال1396 به درمانگاه تالاسمی ظفر واقع در شهر تهران مراجعه کرده اند، استفاده شد. برای مقایسه مدل ها و انتخاب بهترین مدل از ملاک اطلاع آکاییکه استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار Stata نسخه 13 انجام گرفت. یافته ها: مقادیر ملاک اطلاع آکاییکه برای مدل نیمه پارامتری کاکس و مدل پارامتری وایبل به ترتیب 600/277و 211/107به دست آمد. بر اساس هر دو مدل کاکس و وایبل متغیرهای نحوه تزریق خون، سن شروع دسفرال و میزان رسوب آهن در کبد با بقای بیماران رابطه معنی داری داشتند. بر اساس ملاک آکاییکه، کارایی مدل وایبل بهتر از مدل کاکس بود.

زمینه و هدف: کافئین متیل جدا شده از گزانتین، آلکالوئیدی محرک و شایع ترین داروی مصرفی جهان است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف کافئین بر توان هوازی و تغییرات الکتروکاردیوگرام مردان فعال پس از اجرای تست بیشینه بروس می باشد. مواد و روش ها: تعداد 9 مرد دانشجو فعال از بین 25 نفر (میانگین 37/1± 9/20 سال، % چربی 79/3± 21/11 % و شاخص توده بدنی 69/1± 49/23 کیلوگرم بر مجذور قد) در قالب طرح نیمه تجربی در دسترس و در دو شرایط کنترل و کافئین با دوز 5 % با فاصله یک هفته جایگزین شدند. 60 دقیقه پس از مکمل دهی اجرای تست بروس اجرا شد. مقادیر توان بیشینه هوازی محاسبه و فاصله زمانی QT با نرم افزار Custodiagnostic در هر دو شرایط اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مصرف کافئین دارای تاثیر معناداری بر سطوح توان هوازی بیشینه نسبت به شرایط بدون مکمل و استراحت بود. به علاوه، فاصله زمانی QT پس از اجرای فعالیت بیشینه نسبت به استراحت افزایش معناداری نشان داد (05/0P<). نتیجه گیری: مصرف کافئین سبب افزایش توان هوازی بیشینه و ارتفاع موج QT اینتروال بعد از اجرای فعالیت بیشینه می شود. احتمالا سطح و شدت ورزش می تواند باعث افزایش دپولاریزاسیون و رپولاریزاسیون بطن و عملکرد قلب شود.

زمینه و هدف: پپتید اپلین، اشتها و میزان غذای دریافتی را تنظیم می کند و به فعالیت ورزشی پاسخ می دهد. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر 7 هفته تمرین هوازی بر میزان غذای دریافتی و هورمون تنظیم کننده اشتها "اپلین" در موش های صحرایی نر دیابتی بود. روش کار: تعداد 21 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، 4 هفته پس از القای دیابت نوع دو به سه گروه 7تایی شامل غیر دیابتی، دیابتی کنترل و دیابتی تمرین (7 هفته دویدن با شدت متوسط) تقسیم شدند. در طول دوره تمرین، وزن بدن و میزان غذای دریافتی و پس از دوره تمرین، گلوکز و اپلین سرم اندازه گیری شد. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آنالیز واریانس مکرر یک طرفه تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: وزن بدن موش های گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی و دیابتی کنترل کاهش معنی داری داشت (05/0P<). بین میزان غذای دریافتی موش های سه گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0P>). گلوکز سرمی گروه دیابتی کنترل و دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی افزایش معنی داری و گلوکز سرمی گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه دیابتی کنترل کاهش معنی داری داشت (05/0P<). اپلین سرمی گروه دیابتی کنترل و دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی و اپلین سرمی گروه دیابتی تمرین نسبت به دیابتی کنترل افزایش معنی داری داشت (05/0P<). نتیجه گیری: تمرین هوازی بدون تغییر میزان غذای دریافتی موجب کاهش وزن بدن موش های نر دیابتی شد. همچنین، تمرین هوازی مستقل از میزان غذای دریافتی، با کاهش گلوکز سرم هورمون تنظیم کننده اشتها "اپلین" را در موش های نر دیابتی افزایش داد.

یک راهبرد بزرگ در درمان سرطان "پیشرفت مبتنی بر تکنولوژی" به منظور انطباق فیلد درمانی شامل درمان تحت هدایت سیستم تصویربرداری، درمان پیشرفته با ذرات باردار (CPT) و کاربرد نانوذرات در هایپرترمی است که امید زیادی برای درمان سرطان در عصر "پزشکی دقیق" ایجاد کرده است. درمان پیشرفته با فوتون، درمان سه بعدی انطباقی را پیشرفت داده است، که می توان به تکنیکهای "درمان با شدت تعدیل شده" (IMRT)، و با هدایت سیستمهای تصویربرداری (IGRT) اشاره کرد. رادیوتراپی با ذرات باردار پرانرژی بدلیل ویژگیهای منحصر بفرد توزیع دز عمقی که کاهش قابل ملاحظه دز بافتهای نرمال اطراف تومور را ممکن می سازد، یک انتخاب جالب برای درمان بیماران با انواع مختلف سرطان شده است. با این روش درمانی امکان افزایش دز تومور، بهبود کنترل لوکال تومور و نرخ بقاء، و در عین حال کاهش عوارض جانبی ناشی از تابش اشعه و بهبود کیفیت زندگی فرد وجود دارد. با بکار گیری علم نانوتکنولوژی و اثر تقویتی نانوذرات در هایپرترمی، بازتعریف اصول بیولوژیکی و ابداع سخت افزار و نرم افزارهای بهتر و دقیق تر امیدواریهای زیادی در بکارگیری این روش در درمان سرطان نیز ایجاد شده است. این مقاله مروری، در مورد پیشرفتهای مبتنی بر تکنولوژی در فوتون تراپی، پارتکل تراپی و نانوهایپرترمی و امتیازات و معایب و حیطه عمل هر روش در درمان سرطان بحث می کند.