علوم پزشکی رازی
سال:1389 | دوره:17 | شماره:73 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: سندروم لیز تومور عبارت است از آزادی مواد داخل سلولی به درون جریان خون به طور خود بخودی و یا به دنبال درمان ضد سرطان که با هیپراوریسمی، هیپر کالمی، هیپرفسفاتمی و هیپوکلسمی خود را نشان می دهد. برای پیشگیری و درمان عوارض ناشی از هیپراوریسمی از آلوپورینول و داروی جدید راسبوریکیس استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی اثر راسبوریکیس و آلوپورنیول در پیشگیری و درمان هیپراوریسمی در کودکان مبتلا به لوسمی و لنفوم و نیز بررسی میزان و سرعت کاهش اسید اوریک، و عوارض ناشی از درمان با راسبوریکیس و آلوپورنیول است.روش کار: مطالعه انجام شده از نوع هم گروهی(cohort)  می باشد که به صورت گذشته نگر بوده. جمعیت مورد مطالعه شامل کودکان مبتلا به لوسمی و لنفوم بود که در بخش خون از تاریخ فروردین 1384 الی آذر 1387 بستری شدند. بیماران بر اساس میزان اسیداوریک ابتدا در دو گروه قرار داده شدند: گروه درمان (اسید اوریک بیشتر و یا مساوی 6.5 میلی گرم در هر دسی لیتر) و گروه پروفیلاکسی (اسید اوریک کمتر از 6.5 میلی گرم در هر دسی لیتر). برای تعیین کارآیی دارو، میزان اسید اوریک در تمامی بیماران در فواصل 24، 48 و 72 ساعت و بیشتر پس از درمان اندازه گیری شد. عوارض داروها نیز بررسی شد. برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS V.13 و از تست های Chi2 و t-test بر حسب لزوم استفاده شد.یافته ها: در مطالعه بر روی 184 بیمار، %69 لوسمی و %31 لنفوم داشتند. 20 نفر با راسبوریکیس و 164 نفر با آلوپورینول درمان شدند که میانگین سنی 7.93±4.247 سال بود. %60.8 پسر و %39.2 دختر بودند. از نظر گروه درمانی %60.8 در گروه پروفیلاکسی و %39.2 در گروه درمان قرارداشتند. میانگین لوکوسیت روز اول در گروه راسبوریکیس 101910 سلول در میکرولیتر و در گروه آلوپورینول 45609.76 سلول در مبکرولیتر بود که اختلاف معنی دار بین دو گروه را نشان داد (P=0.000).بیشترین زمان پاسخ به درمان در هر دو دارو و در هر دو گروه پروفیلاکسی و درمان در طی 24 ساعت اول بود. میانگین مدت زمان دریافت دارو در گروه راسبوریکیس دو روز و در گروه آلوپورینول 6 روز (5.87 روز) بود (P=0.000, T=6.168). بر اساس نتایج t-test بین دو گروه دریافت کننده راسبوریکیس و آلوپورینول از نظر سرعت کاهش اسید اوریک اختلاف معنی دار وجود دارد (P=0.144, T=1.467).متوسط کاهش اسید اوریک در گروه راسبوریکیس از 7.4 به 3.4 میلی گرم در هر دسی لیتر و در مورد آلوپورینول از 5.4 به 3.9 میلی گرم در هر دسی لیتر بود. مجموعا، در 13 بیمار عوارض دارویی مشاهده شد: %1.6 در راسبوریکیس و %5.4 در مورد آلوپورینول.نتیجه گیری: در مجموع داروی راسبوریکیس، دارویی با کارآیی بالا در درمان و پروفیلاکسی هیپراوریسمی است. این دارو به علت گران بودن فقط در 20 مورد استفاده شد. طول مدت درمان به طور متوسط دو روز و بیمار در مدت کوتاه تری برای شیمی درمانی آماده می شود. از طرف دیگر داروی آلوپورنیول کارآیی مناسب دارد و می توان با اطمینان از آن استفاده کرد.

زمینه و هدف: داروهای کمکی متعددی به منظور تشدید اثرات بلوک حسی و حرکتی در بی حسی موضعی به کار رفته اند. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات بلوک حسی و حرکتی و عوارض افزودن کلونیدین به محلول بوپیواکایین %0.5 در بلوک سوپراکلاویکولار با کارگذاری کاتتر در اعمال جراحی اندام فوقانی بوده است.روش کار: شصت بیمار 20 تا 60 ساله که برای جراحی اندام فوقانی کاندید عمل بودند در این کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوکور، تحت بلوک مداوم سوپراکلاویکولار با استفاده از دستگاه عصب یاب در دو گروه قرار گرفتند. محلول بی حسی در گروه شاهد حاوی 25 میلی لیتر بوپیواکایین (B) %0.5 و در گروه مورد 25 میلی لیتر بوپیواکایین %0.5 که حاوی 75 میکروگرم کلونیدین (گروه بوپیواکایین – کلونیدین، BC) نیز بود. سپس، کاتتر برای تزریقات بعدی گذاشته شد. در صورت بازگشت احساس درد، 5 میلی لیتر بوپیواکایین %0.5 از طریق کاتتر تزریق می شد، و برای ایجاد آرامبخشی یا بی دردی کافی از میدازولام یا سوفنتانیل وریدی استفاده می گردید. شروع بلوک کامل حسی و حرکتی، دفعات تجویز بوپیواکایین از طریق کاتتر سوپراکلاویکولار، و نیز تجویز وریدی میدازولام و سوفنتانیل در طول عمل، عوارض در حین جراحی، مدت بی حسی و بلوک حرکتی تا بعد از عمل، اولین زمان درخواست مسکن بعد از عمل، و نیز مشخصات فردی بیماران جمع آوری گردید.از آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن توزیع متغیرهای کمی، که در صورت توزیع نرمال، از آزمون t و در غیر این صورت از آزمون من ویتنی استفاده شد. از آزمون کای دو (Chi2) برای ارزیابی متغیرهای کیفی استفاده گردید. اطلاعات به صورت میانگین ± انحراف استاندارد (mean±SD) ارایه شده و محاسبات آماری به وسیلهV.12 SPSS انجام گرفته است.یافته ها: دو گروه از نظر اطلاعات دموگرافیک مشابه همدیگر بودند و از نظر طول مدت جراحی و بیهوشی اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. شروع بلوک کامل حسی و حرکتی در گروه بوپیواکایین – کلونیدین سریع تر از گروه بوپیواکایین بود (P<0.01). دفعات تجویز بوپیواکایین از طریق کاتتر سوپراکلاویکولار، و نیز تجویز وریدی میدازولام و سوفنتانیل بین دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. طول مدت بی حسی و مدت بلوک حرکتی (تا پس از پایان عمل) در گروه بوپیواکایین – کلونیدین طولانی تر از گروه بوپیواکایین بود (P<0.0001). موارد بروز عوارض در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. اولین زمان درخواست مسکن بعد از عمل در گروه بوپیواکایین – کلونیدین طولانی تر از گروه بوپیواکایین بود (P<0.0001).نتیجه گیری: افزودن 75 میکروگرم کلونیدین به بوپیواکایین %0.5 برای انجام بلوک سوپراکلاویکولار باعث تشدید اثرات بلوک حسی و حرکتی و به تاخیر انداختن زمان درخواست مسکن بعد از عمل بدون افزایش بروز عوارض شده، و می تواند دارای جایگاه مناسبی برای افزودن به این محلول بی حس کننده موضعی باشد.

مقدمه: هامارتوم کندرویید قفسه سینه، تومور خوش خیم بسیار نادری است که معمولا هنگام تولد یا در ابتدای دوران کودکی بروز می یابد. این بیماری غالبا به صورت یک توده قابل لمس در جدار قفسه سینه تظاهر می یابد. در این مطالعه، تظاهرات بالینی، یافته های تصویربرداری و هیستوپاتولوژیک یک مورد نادر از هامارتوم کندرویید قفسه سینه در یک نوزاد گزارش می شود. معرفی بیمار: بیمار نوزاد پسر 16 روزه ای بود که با شکایت یک توده قابل لمس در سمت راست قدام قفسه سینه به ابعاد 3×5×4 سانتی متر (cm) در بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) مورد بررسی قرار گرفت. یافته های سونوگرافی و سی تی اسکن حاکی از وجود توده بافت نرم پرعروق به ابعاد 16×28 میلی متر (mm) بدون نفوذ به داخل مدیاستن و فاقد مواردی همچون نکروز و کلسیفیکاسیون بود. به-دنبال جراحی توده خارج گردید. گزارش های پاتولوژی نشان دهنده کندروما خوش خیم حاوی پرولیفراسیون ندولار کندروسیت ها بدون تغییرات آتیپیک هسته ای و فاقد میتوز و نکروز بود.نتیجه گیری: علی رغم بروز بسیار نادر هامارتوم کندرویید در نوزادان، این بیماری می بایست به عنوان یکی از تشخیص های افتراقی در بررسی توده های قفسه سینه در نوزادان مورد توجه قرار گیرد تا با اقدامات مناسب از عوارض احتمالی همچون مشکلات تنفسی ممانعت شود. جراحی به منظور خارج کردن توده در صورت امکان، به همراه درمان محافظه کارانه معمولا نتایج درمانی مناسبی دارد.

زمینه و هدف: همه بیماران از روش تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم  (Intra Cytoplasmic Sperm Injection-ICSI)نفع نمی برند. تثبیت اینکه چه فاکتورهایی برروی موفقیت ICSI موثر هستند، در تعیین پیش آگهی بیماران می تواند مفید باشد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی ارتباط فاکتورهای مختلف آنالیز سیمن بر پیامد درمان ناباروری به روش تزریق داخل سیتوپلامی اسپرم (ICSI) بود.روش کار: این مطالعه به صورت مورد - شاهدی گذشته نگر بر روی 523 زوج نابارور کاندید  ICSIصورت گرفت. پس از انجام ICSI آزمایش  b-HCGمثبت در دو نوبت باتیتر افزاینده به عنوان حاملگی در نظر گرفته شد. نتایج آنالیز سیمن در دو گروه با حاملگی مثبت و منفی با یکدیگر مقایسه شد. مقایسه اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری t-test و کای دو (Chi2) صورت گرفت و آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار آماری  SPSS V.16انجام شد.یافته ها: از 523 مورد (%20.2)، 106 مورد حاملگی مثبت داشتند (گروه حامله) و 417 مورد حاملگی نداشتند (گروه غیر حامله). غلظت اسپرم (49.10±2.78 میلیون در گروه حامله و 42.51±1.47 میلیون در گروه غیر حامله، P=0.043)، درصد ناهنجاری سراسپرم (65.08±1.67 درصد در گروه حامله و 69.48±0.83 درصد در گروه غیر حامله، P=0.019)، آگلوتیناسیون بیش از نرمال اسپرم (%20.8 آگلوتیناسیون زیاد در گروه حامله و %10.3 آگلوتیناسیون زیاد در گروه غیر حامله، P=0.006) و لوکوسیتواسپرمی (1.04±0.09 در گروه حامله و 1.41±0.14 در گروه غیر حامله، P=0.026) در دو گروه اختلاف معنی داری داشتند. سایر پارامترهای سیمن شامل ناهنجاری دم اسپرم، حجم سیمن، ناهنجاری گردن سیمن، و حرکت سیمن در دو گروه تفاوت معنی دار نداشتند.نتیجه گیری: بالاتر بودن غلظت سیمن،کمتر بودن ناهنجاری در سر اسپرم، و کمتر بودن لوکوسیتواسپرمی احتمال حاملگی در ICSI را افزایش می دهد. بالا بودن آگلوتیناسیون احتمال حاملگی در ICSI را کم نمیکند.

زمینه و هدف: سندرم پیش از قاعدگی (Pre-menstrual Syndrome-PMS)، به مجموعه ای از ظهور ادواری علایم جسمی - روانی اطلاق می شود که در تعدادی از زنان دیده می شود. یافتن راه حل موثر و در عین حال بدون عوارض برای درمان PMS همیشه مورد نظر بوده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر مصرف اسیدهای چرب امگا-3 در بهبود علایم سندرم پیش از قاعدگی است.روش کار: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی بر روی 135 خانم مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی صورت گرفت که سرانجام 120 نفر مطالعه را تمام کردند (60 نفر در هر گروه). افراد به صورت تصادفی در گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. در گروه مورد (امگا-3، تعداد 68 نفر، A)، امگا-3 به میزان دو Pearl یک گرمی و در گروه شاهد (پلاسبو، تعداد 67 نفر، B) دو عدد Pearl پلاسبو که کاملا شبیه قرص امگا-3 تهیه شده بود، تجویز گردید. سپس شدت و مدت علایم 1.5 و 3 ماه پس از درمان در دو گروه مقایسه شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزارهای  SPSS V.11صورت گرفت. از تست های آماری کای دو (Chi2) و t-test استفاده گردید و مقادیر p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: دو گروه از نظر سن، BMI، سطح تحصیلات و مدت و شدت علایم اولیه تفاوت معنی دار نداشتند. 45 روز پس از مطالعه، متوسط شدت افسردگی (P=0.03) (1.85±0.73 vs.3.72±0.65)، اضطراب (P=0.02) (1.53±1.04 vs.4.07±0.91)، عدم تمرکز (P=0.03) (2.49±1.26 vs. 5.73±1.34) و نفخ شکمی (P=0.02) (0.95±0.15 vs.2.31±0.19) در گروه مورد به طور معنی داری پایین تر از گروه شاهد بود. همچنین، مدت افسردگی (4.25±1.02 VS 7.21±0.32 روز) (P=0.04)، مدت نفخ شکمی (5.53±2.27vs.8.33±1.04 روز) (P=0.031) در گروه مورد پایین تر از گروه کنترل بود. 90 روز پس از شروع درمان، متوسط شدت افسردگی (P=0.007) (0.95±0.73vs.3.43±0.65)، اضطراب (P=0.004) (0.79±1.04 vs.3.89±0.91)، عدم تمرکز (P=0.009) (1.48±1.26 vs.5.63±1.34)، نفخ شکمی (P=0.004) (0.74±0.15 vs.2.41±0.19)، عصبیت (P=0.01) (2.15±0.93 vs.6.09±0.86) و نیز طول مدت افسردگی (2.12±0.25 vs.7.46±0.02 روز) (P=0.01)، عصبیت (2.12±0.39 vs.6.33±1.45 روز) (P=0.02) اضطراب (P=0.03) (4.45±1.02 vs.8.23±1.94)، عدم تمرکز (2.16±0.26 vs. 5.55±1.02 روز) (P=0.02)، نفخ شکمی (3.32±1.01 vs. 8.38±2.32 روز) (P=0.004)، سردرد (2.12±0.94 vs.4.28±1.58 روز) (P=0.04) و تندرنس پستان (4.35±1.31 vs.7.85±2.08 روز) (P=0.02)، کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد امگا-3 در کاهش علایم روانی PMS شامل افسردگی، عصبیت، اضطراب و عدم تمرکز و نیز علایم جسمی شامل نفخ شکمی، سردرد و حساسیت پستان موثر باشد که با افزایش طول مدت درمان این تاثیر بیشتر می شود.

زمینه و هدف: هنوز هم در مورد اینکه استوتومی پروگزیمال تیبیال بر روی نتایج درمانی تعویض کامل زانو بعد از استئوتومی اثر می گذارد، بحث وجود دارد. هدف این مطالعه مقایسه نتایج بیماران دارای تعویض کامل زانو بعد از استئوتومی (گروه مطالعه) با گروه بیماران با تعویض کامل زانو اولیه (گروه کنترل) بود.روش کار: این مطالعه یک آزمون بالینی بوده و 38 بیمار با 41 تعویض کامل زانو بعد از استئوتومی پروگزیمال تیبیال با یک گروه بیماران با تعویض کامل زانو اولیه، همسان سازی شده (از نظر طول پیگیری، سن، جنس و اتیولوژی) و مقایسه شدند. میانگین دوره پیگیری در حدود 4 سال بود. نتایج درمانی بیماران با استفاده ازHospital for Special Surgery (HSS) knee Rating Scale  ارزیابی شد و بررسی رادیولوژیک نیز انجام شد. در این مطالعه از آزمون های آماری کای دو (Chi2)،Mann-Whitney U-test  و  Independent samples t-testاستفاده شده است. برنامه نرم افزاری SPSS V.16 مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: جراحی در گروه مطالعه به طور متوسط 10 دقیفه بیشتر طول کشید (P=0.01) و مشکلات حین عمل اغلب در گروه مطالعه بیشتر بود؛ اگرچه بین دو گروه مطالعه و کنترل از نظر HSS هیچ تفاوت معنی داری وجود نداشت، ولی بیماران بیشتری در گروه مطالعه دارای نتایج ضعیف بالینی بودند (بدون تفاوت معنی دار). میزان Insall-Salvati ratio قبل و بعد از جراحی در گروه مطالعه به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (P=0.01 و P=0.03).نتیجه گیری: اگرچه مشکلات تکنیکی قابل توجهی وجود دارد، نتایج بالینی کلی در دو گروه مطالعه و کنترل خوب تا عالی بدون تفاوت معنی دار بود.

زمینه و هدف: کاهش دادن سطح گلوکز و لیپیدهای سرم در بیماران دیابتی با استفاده از گیاهان دارویی از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. در بررسی حاضر، اثر مصرف خوراکی علف چشمه بر میزان گلوکز و لیپیدهای سرم و مورفولوژی جزایر لانگرهانس در موش های صحرایی دیابتی مورد بررسی قرار گرفت.روش کار: در این مطالعه از نوع تجربی موش های صحرایی نر (n=36) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت درمان با گیاه، دیابتی، و دیابتی تحت درمان با گیاه تقسیم بندی شدند. دو گروه تحت تیمار نیز از غذای موش حاوی %6.25 گیاه به مدت 6 هفته بدون محدودیت استفاده نمودند. برای دیابتی نمودن موش ها از استرپتوزوتوسین به فرم تک دوز و داخل صفاقی به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان استفاده گردید. میزان گلوکز، تری گلیسیرید، کلسترول تام، کلسترول LDL و HDL سرم قبل از بررسی و در هفته های 3 و 6 پس از بررسی تعیین گردید. همچنین، وضعیت سلولی جزایر لانگرهانس در چهار گروه با استفاده از روش رنگ آمیزی گومری مورد بررسی قرار گرفت. برای آنالیز آماری داده ها نیز از آزمون های آنووا با اندازه گیری مکرر و آنووا یک طرفه در برنامه سیگما استات استفاده گردید.یافته ها: در گروه دیابتی تحت درمان با گیاه، میزان گلوکز سرم به طور معنی دار در هفته های 3 و 6 کمتر از گروه دیابتی درمان نشده بود (P<0.01). به علاوه سطح کلسترول توتال، کلسترول HDL و LDL سرم در گروه دیابتی تحت تیمار در همین هفته ها تغییر معنی دار در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده نشان نداد. از طرف دیگر، درمان موش های دیابتی با گیاه کاهش معنی دار میزان تری گلیسیرید سرم در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده را ایجاد نمود (P<0.05). از نظر بافت شناسی نیز در موش های دیابتی کاهش بارز سلول های بتا در هر جزیره مشاهده شد و تیمار با گیاه نیز تغییر معنی دار در گروه دیابتی ایجاد ننمود.نتیجه گیری: مصرف خوراکی علف چشمه در مدل تجربی دیابت قندی دارای اثر هیپوگلیسمیک بوده و موجب تغییر سودمند فقط در مورد تری گلیسیرید سرم می گردد.

زمینه و هدف: نارسایی حاد کلیه، یک عارضه شایع در بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه کودکان است و در بالین بیمار تشخیص زودرس این عارضه از اهمیت به سزایی برخوردار است. لذا، برای تشخیص به موقع این بیماری استفاده از سیستم های رتبه بندی مختلف پیشنهاد شده است. یکی از این سیستم ها سیستم رتبه بندی RIFLE است که بر اساس سطح فیلتراسیون گلومرولی و میزان حجم ادرار، بیماران مبتلا به نارسایی حاد کلیه را در 5 گروه قرار می دهد که عبارت است از Risk group، Injury group، Failure group، Loss of function و End stage renal disease هستند. در حال حاضر اطلاع کافی از شیوع نارسایی حاد کلیه در کودکان در مراکز درمانی کشور ما وجود ندارد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی شیوع و فاکتورهای خطر نارسایی حاد کلیه بر اساس سیستم رتبه بندی RIFLE در بخش مراقبت های ویژه است.روش کار: این مطالعه به روش مقطعی در طول سال های 1386-1385 بر 121 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه کودکان بیمارستان مفید انجام شد. اطلاعات دموگرافیک بیماران، بیوشیمی خون و تست های عملکرد کلیه بررسی گردید و فیلتراسیون گلومرولی برای تمام بیماران محاسبه و بر اساس سطح عملکرد کلیه ها و میزان حجم ادرار 24 ساعته، بیماران در 5 گروه سیستم رتبه بندی RIFLE قرار گرفتند. سپس شیوع نارسایی کلیه بررسی و فاکتورهای خطر ابتلا به این عارضه ارزیابی شدند. مطالعات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS V.14 و روش های آماری t-test, Chi², Regression analysis, ANOVA و Post Hoc test صورت گرفت.یافته ها: 121 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه تحت مطالعه قرار گرفتند که 65 بیمار (%53.72) پسر و مابقی دختر بودند. در مطالعه مذکور، شیوع نارسایی حاد کلیه در بخش مراقبت های ویژه کودکان %36.4 بود که از این بین %0.8 در گروه Risk سیستم رتبه بندی RIFLE، %8.3 در گروه Injury و %8.3 نیز در 3 گروه بعدی قرار گرفتند. همچنین بین سطح فیلتراسیون گلومرولی و فشار خون دیاستولیک و همچنین سطح پلاکت، pH، PaO2، Co2 Pa و بیکربنات خون بیماران ارتباط معنی داری وجود داشت ( p valueبه ترتیب 0.038، 0.037، 0.044، 0.008، 0.004 و 0.004 بود). اما بین سن، جنس و حجم ادرار زمان بستری و میزان فیلتراسیون گلومرولی آن ها ارتباط معنی داری وجود نداشت. پس این عوامل می توانند به عنوان فاکتور خطر ابتلا به نارسایی حاد کلیه در بخش مراقبت های ویژه به حساب آیند.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که نارسایی حاد کلیه در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه از شیوع قابل توجهی برخوردار است وافت سطح فشار خون-و پلاکت خون و اختلالات گاز خون می توانند از فاکتورهای خطر ابتلا به آن باشند.