دکتر رضا داوری در یکی از سه مقاله ای که اخیرا درباره مباحث کتابسنجی منتشر کرده است، در پاسخ به منتقدان خود درباره نمایه استنادی، به نکته ای اشاره دارد که با حال و هوای تحقیقات کتابداری در این سالها بی مناسبت نیست. ایشان اعلام کرده اند، در تحقیقاتی که در ایران، بویژه، در دانشگاه ها انجام می شود، به جای «مساله یابی» به «مساله سازی» پرداخته می شود.هر رشته علمی زمانی شکل می گیرد که شرایط مساله ای در یک حوزه خاص آن قدر زیاد شده باشد که آگاهی یابی و آگاهی دهی از دانسته های مربوط به آن و پژوهش برای باز شدن گره های موجود در آن حوزه، ضرورت یافته باشد. در چنین شرایطی، عده ای که با آن موضوع و مباحث مطرح در آن آشنایی دارند، گرد هم می آیند تا با شناخت ابعاد متفاوت مسایل مرتبط و شناساندن آنها به دیگران و نیز تحقیقات خود، پاسخهای مناسبی برای مسایلی که انگیزه ایجاد آن رشته علمی بوده اند، فراهم آورند. در این چارچوب، فلسفه وجودی بسیاری از تحقیقات دانشگاهی، پیدا کردن راه حل برای یک مشکل یا پاسخ یابی برای مساله ای است که نپرداختن به آن می تواند تاثیراتی نامطلوب بر جامعه بر جای گذارد.