علوم پزشکی رازی
سال:1396 | دوره:24 | شماره:156 |تعداد مقالات:15

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه توانایی حل مساله اجتماعی و میزان خطرپذیری در بیماران مبتلا به ایدز وافراد عادی انجام شده است. روش کار: در این پژوهش تحقیقاتی، 50 بیمار مبتلا به ایدز در محدوده سنی 20 تا 45 سال مراجعه کننده به مرکز بهداشت والفجر در تهران در سال 1392 و همچنین، 50 نفر از افراد سالم به عنوان شاهد وارد مطالعه شدند. با هدف ارزیابی توانایی حل مساله اجتماعی، پرسش نامه تعیین توانایی حل مساله اجتماعی و برای ارزیابی قدرت خطر پذیری نیز از پرسش نامه قدرت ریسک استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها در بخش توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه و تی مقایسه میانگین های دو گروه مستقل و کای دو استفاده شده است. سطح معنی داری آزمون های به کارگرفته شده کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از نرم افزار SPSS ویرایش 13 و SAS ویرایش 9.1 استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه افراد مبتلا به ایدز و افراد سالم از لحاظ متغیرهای وابسته ترکیب شده (توانایی حل مساله اجتماعی، میزان خطر پذیری) وجود داشت. تفاوت معنی داری در تمامی خرده مقیاس های توانایی حل مساله اجتماعی (سبک جهت گیری مثبت مساله (0.001>p و t=4.84)، جهت گیری منفی مساله (0.001>p و t=6.16)، حل منطقی مساله (0.001>p و t=6.20)، سبک اجتنابی (0.001>p و t=10.7)، بک تکانشی و بی دقتی (0.001>p و t=8)، وجود داشت. تفاوت معنی داری در میزان خطرپذیری این دو گروه وجود داشت. نتیجه گیری: بیماران مبتلا به ایدز در حل مسائل اجتماعی در مقایسه با افراد عادی بیشتر از سبک جهت گیری منفی، سبک تکانشی و بی دقتی و همچنین سبک اجتنابی بهره می برند. همچنین، میزان خطر پذیری در این بیماران به مراتب بیشتر از افراد عادی است. از سوی دیگر، میزان خطر پذیری در سبکهای گوناگون حل مسائل اجتماعی نیز در این بیماران متفاوت از افراد عادی جامعه است.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین جوانب تغییر در عادات غذایی مصرف بیش از حد غذاهای سرشار از نمک می باشد. در مورد تاثیرات سدیم بر متابولیسم استخوان نتایج مطالعات متناقض است و پاسخ قطعی به این سوال که آیا رژیم محدود در سدیم می تواند با کاهش بروز پوکی استخوان همراه باشد وجود ندارد. آنچه ضرورت طراحی این مطالعه را بیش از پیش تقویت می کند عدم وجود یافته هایی با رویکرد بررسی تاثیرات سدیم بر استخوان در ایران می باشد. روش کار: مطالعه حاضر، یک بررسی مقطعی بر روی 185 کارمند زن بازنشسته آموزش و پرورش در سنین 45 تا 70 سال است. میزان دریافت سدیم در قالب دو یادآمد 24 ساعته خوراک و یک نمونه ادرار 12 ساعته مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور بررسی سلامت استخوان شاخص ORAI برای هر فرد محاسبه گردید. سطوح کلسیم، فسفر، پتاسیم و سدیم در ادرار و میزان ویتامین D و PTH در نمونه سرم مورد اندازه گیری قرار گرفت. به منظور بررسی ارتباط سدیم با شاخص های آزمایشگاهی از آزمون ANOVA استفاده گردید. یافته ها: با افزایش میزان سدیم ادرار، میزان دفع کلسیم و پتاسیم ادراری افزایش نشان داد به ترتیب (0.003=p) و (0.001>p). تغیرات میزان سدیم ادراری در افراد حاضر دو گروه ORAI (دسته بندی بر اساس امتیاز) معنادار نبود (0.933=p). نتیجه گیری: در این مطالعه افزایش دریافت سدیم علی رغم این که افزایش میزان دفع کلسیم و پتاسیم ادراری را به همراه دارد، اما ارتباطی را با شاخص ORAI نشان نمی دهد.

زمینه و هدف: انقباض برونشی ناشی از ورزش (Exercise-Induced Bronchoconstriction-EIB) در ورزشکاران مشکل شایعی است که می تواند سلامت و عملکرد این افراد را تحت تاثیر قرار دهد، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف مکمل امگا-3 بر عملکرد ریوی دختران ورزشکار پس از یک وهله فعالیت ورزشی درمانده ساز بود. روش کار: تحقیق حاضر نیمه تجربی و با مدل انسانی انجام شد. بدین منظور 22 دانشجوی دختر ورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد سنی، توده بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی به ترتیب 0.78±21.2، 2.32±21.2 و 4.97±40.5 به طور تصادفی ساده به دو گروه دارونما و مکمل تقسیم شدند. گروه مکمل (n=11) روزانه یک عدد کپسول امگا-3 حاوی ایکوساپنتانوییک اسید (EPA) و دوکوساهگزاانوئیک اسید (DHA) و گروه دارونما (n=11) کپسول دارونما حاوی روغن زیتون را به مدت 3 هفته مصرف کردند. نتایج حاصل از اسپیرومتری نیز در ابتدا و پایان دوره مکمل سازی قبل، 1، 5، 10 و 15 دقیقه بعد از فعالیت ورزشی درمانده ساز جمع آوری و ثبت شدند. داده ها به وسیله آزمون آماری آنالیز واریانس دوراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح p<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، مصرف امگا-3 به مدت 3 هفته اثر مثبت معناداری بر روی حجم های ریوی FEV1، FVC و PEF دارد (p<0.05). نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که مصرف مکمل امگا-3 می تواند موجب بهبود عملکرد ریوی ورزشکاران شود و همچنین مصرف مکمل امگا-3 با کاهش افت FEV1 در 1، 5، 10 و 15 دقیقه پس از فعالیت ورزشی همراه خواهد بود که می تواند به منظور مهار EIB مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: عفونت دستگاه ادراری شایع ترین عفونت اکتسابی از بیمارستان است و افراد سالمند بستری شده در بخش مراقبت های ویژه به شدت مستعد ابتلا به این عفونت می‎باشند. در مطالعه‎ی حاضر با توجه به این فرضیه که ارگانیسم های پروبیوتیک می‎توانند نماینده یک مداخله موثر و ایمن برای اهداف کنترل عفونت باشند نقش یک پروبیوتیک متشکل از 4 سویه لاکتوباسیل در پیشگیری از عفونت ادراری دربیماران سالمند بستری در بخش های مراقبت ویژه مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: یک مطالعه تصادفی دو سر کور کنترل شده با پلاسبو، بر روی 50 بیمار سالمند بستری در بخش های مراقبت ویژه انجام شد. بیماران به طور تصادفی پروبیوتیک حاوی CFU 107×5 باکتری لیپوفیلیزه زنده از چهار سویه لاکتوباسیلوس (لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس رامنوسوس، لاکتوباسیلوس گاسری و لاکتوباسیلوس پلانتارم) و یا پلاسبو را به صورت دو بار در روز برای هفت روز دریافت کردند. قبل از شروع و در روز چهاردهم مطالعه دو گروه از نظر سطح (C-reactive protein) CRP و نتایج آزمایشات کشت ادرار و لکوسیتوری مقایسه شدند. نمره APACHE II و وضعیت حیات در پیگیری یک ماهه نیز اندازه گیری شد. یافته ها: استفاده از پروبیوتیک به طور معنی داری تعداد موارد لکوسیتوری (p=0.002) و کشت ادرار مثبت (p=0.002) را در گروه پروبیوتیک نسبت به پلاسبو کاهش داد. استفاده از پروبیوتیک هیچ اثر قابل توجهی بر روی سطح CRP نداشت. علی رغم کاهش نمره ارزیابی فیزیولوژی حاد و سلامت مزمن (APACHE II) و پایین تر بودن نرخ مرگ و میر در گروه پروبیوتیک نسبت به گروه پلاسبو، این تفاوت ها از لحاظ آماری معنی دار نبودند. نتیجه گیری: پروبیوتیک ها می توانند به طور قابل توجهی از بروز عفونت ادراری در بیماران سالمند بستری در بخش مراقبت ویژه جلوگیری کنند و تجویز آن با یک تغییر معنی دار در میکروفلور دستگاه ادراری و کاهش کلونیزاسیون پاتوژن ها همراه است، بنابراین پروبیوتیک ها می توانند به عنوان یک درمان کمکی در بیماران بدحال در نظر گرفته شوند.

زمینه و هدف: PCOS ( Polycystic ovary syndrome) یکی از شایع ترین اختلالات اندوکرینی و از علل مهم عدم تخمک گذاری و ناباروری زنان در سنین باروی می باشد. گیاه پنج انگشت بطور سنتی برای درمان مشکلات هورمونی زنان استفاده می شود. مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات عصاره گیاه پنج انگشت بر سندرم تخمدان پلی کیستیک القاء شده در موش های صحرایی انجام گردید. روش کار: پس از بررسی سیکل تولید مثلی، 24 سر موش صحرایی ماده نژاد Sprague dawley که سیکل منظم داشتند انتخاب و به 4 گروه تقسیم شدند: گروه کنترل، گروه کنترل درمان (شم): به مدت 30 روز عصاره گیاه را با دوز365mg/kg  دریافت کردند. گروه PCO (polycytic ovary بیمار): این گروه جهت القا PCOS به مدت 28 روز لتروزول (mg/kg 1) دریافت کردند. گروه PCT (درمان): پس از القا PCOS، به مدت 30 روز توسط عصاره گیاه به صورت دهانی تحت درمان قرار گرفتند. مدت دو هفته قبل از شروع و دو هفته پس از پایان درمان، سیکل های جنسی کلیه موش ها با اسمیر واژنی بررسی گردید. موش ها جهت بارداری در کنار موشه ای نر قرار گرفتند. در پایان در صد باروری گروه ها و تعداد زاده های هر موش شمارش و پس از تعیین وزن تخمدان ها، اطلاعات مربوط به گروه ها با آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه (One-Way ANOVA) و دنت با کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 مقایسه شد. یافته ها: نتایح نشان دهنده توقف سیکل جنسی در فاز دی استروس در حیوانات گروه PCO بود همچنین میانگین وزن تخمدان در گروه PCO نسبت به گروه کنترل و شم افزایش معنی دار نشان داد (0.001=p). هیچ یک از حیوانات این گروه ( PCO) باردار نشدند. درمان با گیاه پنج انگشت در گروه PCT سبب تغییر معنی دار تعداد زاده ها نسبت به گروه PCO نشد. ولی وزن تخمدان در این گروه نسبت به گروه PCO کاهش معنی داری نشان داد (p=0.001). نتیجه گیری: عصاره گیاه پنج انگشت بر سیکل جنسی، وزن تخمدان ها و باروری در موش های صحرایی مبتلا به PCOS اثرات مثبتی را نشان داد.

زمینه و هدف: از تبعات افزایش سن و دوره سالمندی می توان به کاهش طول گام، اختلالت عملکردی و کاهش قدرت اشاره نمود. هدف از انجام این تحقیق، تاثیر هشت هفته تمرین استقامت عضلانی بر برخی پارامترهای کینماتیکی راه رفتن در مردان سالمند بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجرب، 18 مرد سالمند در دو گروه کنترل (میانیگن و انحراف سنی 1.33±63.33 سال، قد 5.83±1.69 متر و وزن 6.41±80.26 کیلوگرم) و تجربی (میانگین و انحراف سنی 2.88±64.57 سال، قد 4.26±168 متر و وزن 6.17±73.84 کیلوگرم) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. گروه تمرین مدت هشت هفته (دو جلسه در هفته)، در تمرین شرکت کردند در حالی که گروه کنترل به زندگی عادی خود ادامه دادند. قبل و بعد از اعمال برنامه تمرین از هر دو گروه کنترل و تجربی با استفاده از دستگاه Vicon 460 پارامترهای مورد نظر اندازه گیری بعمل آمد. از آزمون t وابسته به منظور ارزیابی تغییرات درون گروهی و آزمون t مستقل جهت مقایسه بین دو گروه، در سطح معناداری 0.05 استفاده شد. یافته ها: در گروه تمرین، در طول گام و سرعت گام برداری افزایش معناداری مشاهده شد. ضمن اینکه در پارامتر تعداد گام در دقیقه افزایش معناداری نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، تمرینات استقامت عضلانی باعث افزایش طول گام و سرعت گام برداری مردان سالمند شده است. احتمالا این افزایش از تقویت عضلات و بهبود تعادل آن ها شده که این باعث شده گام های بلندتر و سرعت بیشتری در گام برداری شود.

زمینه و هدف: مطالعات محدودی در زمینه فعالیت فیزیکی و به خصوص در زمینه نوع ورزش درمانی بعد از جراحی باریاتریک صورت گرفته است. در مطالعه حاضر، تاثیر ورزش درمانی در دو گروه تحت نظر و در منزل را بر روی شاخص های وزنی و فاکتور های قلبی عروقی در بیمارانی که تحت جراحی لاپاراسکوپیک گاستریک بای پس قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار دادیم. روش کار: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، کلیه بیماران چاق مراجعه کننده به درمانگاه چاقی مرکز جراحی های کم تهاجمی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) از مرداد ماه 1390 تا مرداد ماه 1392 که جراحی گاستریک بای پس در یک ماه گذشته داشتند وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی تحت دو روش درمانی ورزش درمانی تحت نظر و یا ورزش درمانی در منزل قرار گرفتند. قبل از مداخله و همچنین در انتهای 6 ماه پارامترهای اولیه در دو گروه اندازه گیری و مقایسه شدند. یافته ها: مقایسه درون گروهی وزن و دور کمر قبل و بعد از مداخله در دو گروه نشان داد که این شاخص در هر دو گروه ورزش درمانی تحت نظرو ورزش درمانی در منزل قبل و بعد از مداخله کاهش معناداری داشت (0.001>p). مقایسه درون گروهی متغیرها قلبی عروقی نیز قبل و بعد از مداخله نشان داد که همه متغیرهای قلبی عروقی در هر دو گروه ورزش درمانی تحت نظر و ورزش درمانی در منزل قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداری داشتند به نحوی که در دو گروه، مسافت طی شده در تست راه رفتن 6 دقیقه ای و حجم اکسیژن مصرفی افزایش و ضربان قلب بیماران قبل و بعد از تست راه رفتن 6 دقیقه ای کاهش یافته بود (0.001>p)، اما تغییرات میانه مسافت طی شده در تست 6 دقیقه ای و همچنین ماکزیمم حجم اکسیژن مصرفی در گروه ورزش درمانی تحت نظر به طور معنی داری بیشتر از گروه ورزش درمانی در منزل بود (0.001>p). همچنین، تغییرات در کاهش وزن، دور کمر و نمایه توده بندی نیز در گروه ورزش درمانی تحت نظر بیشتر از گروه ورزش درمانی در منزل بود (0.001>p). نتیجه گیری: دو روش ورزش درمانی تحت نظر و در منزل را می توان با موفقیت در بهبود شاخص های مورد مطالعه بعد از جراحی گاستریک بای پس به کار برد، اما روش ورزش درمانی تحت نظر با بهبود بیشتر در این شاخص ها همراه بوده و لذا نسبت به روش ورزش درمانی در منزل ارجحیت داده می شود.

زمینه و هدف: یکی از اختلال های روان پزشکی شایع در بیماران مبتلا به سرطان، افسردگی است. مطالعه حاضر با هدف تاثیر تخلیه هیجانی احساسات با نگارش کتبی بر میزان افسردگی بیماران مبتلا به سرطان انجام شد. روش کار: مطالعه مداخله ای حاضر به صورت نیمه تجربی و از نوع قبل و بعد با گروه کنترل، بر روی 30 بیمار مبتلا به سرطان مراجعه کننده به مرکز تحقیقات سرطان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1394 انجام شد. از بیماران مبتلا به سرطان درخواست گردید که مقیاس افسردگی بک 21 سوالی را تکمیل نمایند. سپس از بیماران گروه مداخله خواسته شد که مداخله پژوهش حاضر را که نگارش کتبی روزانه احساسات و هیجانات منفی بوده است، به صورت چهار هفته متوالی و روزی 20 دقیقه اجرا نمایند. پس از یک ماه مجددا پرسشنامه افسردگی بک 21 سوالی توسط دو گروه تکمیل شد. داده های پرسشنامه استخراج و با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی زوجی، تی مستقل و تحلیل کوواریانس تجزیه تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایش و شاهد در پیش آزمون تفاوت آماری معناداری نداشت (0.618=p) ولی در پس آزمون، میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایش به طور معناداری کمتر از گروه شاهد بود (0.019=p). همچنین میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایش در پس آزمون به طور معنادارداری کمتر از پیش آزمون بود (p<0.001) ولی میانگین نمرات افسردگی گروه شاهد در پیش آزمون تفاوت آماری معناداری با پس آزمون نداشت (0.131=p). در این پژوهش بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون افسردگی با سن، وضعیت تاهل و سطح تحصیلات در کل نمونه، گروه آزمایش و گروه شاهد ارتباط معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: تخلیه هیجانی احساسات با نگارش کتبی بر میزان افسردگی در بیماران مبتلا به سرطان موثر است. توصیه می شود که از این روش به عنوان روشی کم هزینه و اثربخش در مراقبتهای بیماران سرطانی استفاده شود.

دژنراسیون دیسک بین مهره ای (Intervertebral disc degeneration) یک بیماری متداول و شایع است که معمولا از دهه سوم زندگی افراد شروع می شود و یکی از دلایل موثر در مشکلات اجتماعی و اقتصادی به حساب می آید. نتایج حاصل از چندین مطالعه نشان داده است که پلاسمای غنی شده از پلاکت (Platelet-rich plasma)، قابلیت تحریک رشد و تکثیر سلولی و بازسازی ماتریکس خارج سلولی را دارد. با این حال نتایج مطالعات هنوز قدری محدود و ناکافی بوده و مطالعات بیشتری جهت روشن شدن نقش پلاسمای غنی شده از پلاکت (PRP) در پیشگیری و درمان بیماری دژنراسیون دیسک بین مهره ای (IDD) مورد نیاز می باشد. هدف از این مطالعه مروری، خلاصه سازی و نقد مطالعات پیش بالینی و شواهد بالینی موجود در استفاده از PRP و نتایج آن ها در درمان بیماری IDD می باشد. در این مطالعه از پایگاه های اطلاعات مقالات علمی جهت جستجو برای یافتن مقالات مورد نظر استفاده شد. در پایان فرآیند بررسی، مقالات مرتبط با موضوعات جستجو شده مورد ارزیابی قرار گرفته اند. همچنین، چندین مطالعه بالینی و یک مطالعه موردی بالینی نیز در این مقاله مورد بررسی قرار گرفتند. تمامی نتایج بالینی بدست آمده در این تحقیقات تاثیر مثبتی را نشان دادند. به نظر می رسد با آن که نتایج تحقیقات تاثیر مثبتی را در زمینه استفاده از PRP جهت درمان دژنراسیون دیسک بین مهره ای نشان داده است اما با این حال هنوز نمی توان مدرک قطعی را در مورد استفاده از PRP در بازسازی دژنراسیون دیسک بین مهره ای متصور شد و می بایست مطالعات بیشتری در آینده در این زمینه صورت پذیرد.

زمینه و هدف: یکی از کاربردهای اصلی استفاده از حیوانات آزمایشگاهی به روش in vivo در مراکز تولید واکسن در تست های کنترل کیفی (کارائی: P otency) است که اخیرا به دلیل مشکلات خاص در استفاده از حیوانات آزمایشگاهی جایگزینی این آزمون به روش in vitro ارائه شده است. تست مهار سازی اتصال توکسین (Toxin Binding Inhibition - ToBi) یکی از این روش ها است که بر مبنای مهار اتصال توکسین به آنتی توکسین متصل به پلیت الایزا است. از اهداف اصلی در این پژوهش بررسی روش فوق برای تعیین کارایی توکسوئید کزاز و مقایسه آن با آزمون خنثی سازی سرم (Serum Neutralization Test، SN) است. جایگزین نمودن استفاده از آزمون الایزا (in vitro) بجای استفاده از آزمون های چالش challenge و یا آزمون خنثی سازی سرم (SN) در کنترل کیفی واکسن کزاز، و جایگزینی این روش به عنوان یک روش استاندارد و پیشنهاد شده توسط کمیسیون اروپایی فارماکوپه و WHO، از اهداف مهم پژوهش حاضر است. روش کار: در این روش گروهی از موش های آزمایشگاهی نژاد (NIH) را بوسیله رقت های مناسب از واکسن تولید موسسه رازی و واکسن مرجع توکسوئید کزاز (NIBSC) ایمن نموده و پس از خون گیری و جداسازی سرم، عیار واکسن (کارایی) به روش الایزا (in vitro) سنجیده شد. برای انجام آزمون خنثی سازی سرم (SN) نیز خوکچه های هندی را با نیمی از دز مورد استفاده در مطالعات انسانی ایمن نموده و جهت انجام تست ToBi رقت های مختلف از سرم تهیه شد که با مقادیر متفاوتی از توکسین کزاز مجاور گردید. مخلوط حاصل پس از طی دوره نگهداری در گرمخانه 37 درجه سلسیوس، در پلیت الایزا کد شده وبا آنتی تتانوس ایمونوگلوبین (Horse anti tetanus IgG) اسبی منتقل، با افزودن Anti T IgG، نشاندار شده با HRP، میزان توکسین آزاد سنجیده شد. یافته ها: نتایج بدست آمده از روش مهار سازی اتصال توکسین (ToBi) با روش SN مقایسه گردیدند. دامنه نتایج عیار توکسوئید کزاز از 5.3-1.8 IU/ml متغیر بودند. با استفاده ازروش آزمون آماری Parallel line analysis این نتایج اختلاف معنی داری را نشان ندادند (p<0.05). نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان داد که استفاده از این روش امکان ارزیابی واکسن های با عیار پائین راهم ممکن می سازد. در نتیجه می توان این روش را نسبت به آزمون های معمول مانند خنثی سازی سرم و آزمون چلنج واکسن (Challenge Test) دارای مزایای بیشتری از جمله کاهش استفاده از حیوانات آزمایشگاهی، ملاحظات اخلاقی و صرفه جوئی در زمان و هزینه دانست.

زمینه و هدف: استئوآرتریت یا آرتروز شایع ترین بیماری مفصلی است و اصلی ترین تظاهر آسیب شناسی (پاتولوژی) آن در سطح بافتی، تخریب موضعی غضروف مفصلی است. این مطالعه به منظور بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر شاخص های عملکردی و دامنه حرکتی زانوی مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتریت زانو انجام شد. روش کار: جامعه شامل مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتریت زانو آذربایجان غربی است. که از بین آنها 20 نفرحداقل 2 جلسه در هفته به فعالیت ورزشی می پرداختند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 10 نفری (هوازی و کنترل) تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته برنامه تمرین هوازی را اجرا نمودند. برای اندازه گیری شاخص های عملکردی از سه آزمون و برای اندازه گیری دامنه حرکتی زانو از گونیامتر استفاده گردید. آنالیزهای آماری با استفاده از نرم افزار 22 SPSS انجام شد، و از آنالیزهای کوواریانس (ANCOVA) و آزمون t وابسته استفاده شد. یافته ها: بین دو گروه تجربی و کنترل تفاوت معنی داری در آزمون های دامنه حرکتی زانو (p=0.021، F=61)، بلند شو و برو (p=0.0001، F61)، 6 دقیقه راه رفتن (p=0.000،F=361 ) و 8 فوت راه رفتن (p=0.000،F=561 ) مشاهده شد. همچنین یافته های درون گروهی نشان داد، دامنه حرکتی زانو، بلند شو و برو، 6 دقیقه راه رفتن و 8 فوت راه رفتن در گروه هوازی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون معنی دار بود (p=0.0001). نتیجه گیری: به طورکلی می توان نتیجه گرفت که به کارگیری هشت هفته تمرین هوازی می تواند عاملی اثرگذار بر بهبود شاخص های عملکردی و دامنه حرکتی زانوی مردان سالمند فعال مبتلا به استئوآرتریت زانو باشد.

زمینه و هدف: سرطان پستان شایع ترین سرطان در بین زنان است که کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه سرمایه روانشناختی و کیفیت زندگی بیماران زن مبتلا به سرطان پستان بود. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی با طرح همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه بیماران تحت درمان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان سیدالشهدا اصفهان بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد 97 نفر انتخاب شدند. بیماران به 1) سوالات دموگرافیک، 2) سوالات سرمایه روان شناختی مشتمل بر مجموعه پرسشنامه های امیدواری اسنایدر، جهت گیری زندگی (LOT) کارور و شی یر، تاب آوری بلاک و کریمن و خود کارآمدی شرر و 3) پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی بیماران سرطانی (EORTC QLQ- C30.V.3) پاسخ دادند. یافته ها: میانگین امید 4.50±20.15، خوش بینی 4.30±20.31، تاب آوری 9.11±45.92 و خودکارآمدی بیماران 12.59±55.51 میانگین کیفیت زندگی کلی آنان19.20 ±63.74 بود. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بین کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان پستان با مولفه های سرمایه روانشناختی شامل امید (0.01>p و 0.45=r)، خوش بینی (0.05>p و 0.25=r)، تاب آوری (0.01>p و 0.40=r) و خودکارآمدی (0.01>p و 0.27=r) رابطه معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: امید، خوش بینی، خودکارآمدی و تاب آوری با کیفیت زندگی زندگی بالاتر در بیماران مبتلا به سرطان پستان همراه است، بنابراین، شایسته است ع وامل روانشناختی مرتبط با کیفیت زندگی بیماران سرطانی مانند سرمایه روانشناختی، ارزیابی شده و در فرایند درمان، در کنار درمان های زیستی-پزشکی مورد توجه قرار گیرد.