مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز - Journal Of Dentistry
سال:1387 | دوره:9 | شماره:4 (مسلسل 21) |تعداد مقالات:14

بیان مساله: یکی از روش های بستن آرچ وایر به براکت های ارتودنسی، استفاده از لیگاچورهای الاستومری است. آگاهی از ضریب قابلیت ارتجاع این لیگاچورها، برای انتخاب گونه ای ویژه از لیگاچور در یک وضعیت بالینی ویژه سودمند خواهد بود.هدف: هدف از این بررسی، مقایسه ضریب قابلیت ارتجاع لیگاچورهای الاستومری هفت شرکت گوناگون در حالت آغازین و پس از 28 روز نگهداری در محیط دهانی تقلید شده بود. همچنین، تغییرات ایجاد شده در ضریب قابلیت ارتجاع هر گونه لیگاچور الاستومری مورد بررسی، پس از 28 روز نگهداری بررسی گردید.مواد و روش: در این بررسی تجربی - آزمایشگاهی، لیگاچورهای الاستومری شفاف هفت شرکت مختلف برگزیده شدند و ضریب قابلیت ارتجاعی آنها در دو حالت «آغازین» و «پس از 28 روز نگهداری در محیط دهانی تقلید شده»، با استفاده از دستگاه Zwick و با سرعت کراس هد پنج میلی متر در دقیقه اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری ANOVA، دانکن و Studetn’s T-test، واکاوی شدند.یافته ها: تفاوت های معنادار در ضریب قابلیت ارتجاعی لیگاچورهای الاستومری شرکت های گوناگون، هم در حالت آغازین و هم پس از 28 روز نگهداری در محیط دهانی تقلید شده وجود داشت (p<0.05). لیگاچورهای American Orthodontics و Ortho Technology کمترین و لیگاچورهای Dentaurum بیشترین میزان ضریب قابلیت ارتجاعی را در حالت آغازین نشان دادند. پس از 28 روز نگهداری در محیط دهانی تقلید شده ضریب قابلیت ارتجاعی را در لیگاچورهای Ortho Technology, American Orthodontics و ITO به گونه ای چشمگیر افزایش و در لیگاچورهای Dentaurum به گونه ای معنادار کاهش یافت (p<0.05).نتیجه گیری: لیگاچورهای American Orthodontics و Ortho Technology برای استفاده بی درنگ پس از باندینگ ارتودنسی و نیز، در مکانیک های اسلایدینگ (Sliding) مناسب هستند، در حالی که، لیگاچورهای Dentaurum برای استفاده بی درنگ پس از باندینگ ارتودنسی مناسب نیستند.

بیان مساله: پرایمرهای اسیدی سلف اچ ممکن است برای ایجاد الگوی اچینگ مناسب در مینا و نفوذ در عاج با لایه اسمیر ضخیم و ایجاد استحکام باند مناسب کفایت لازم را نداشته باشند.هدف: هدف این پژوهش، بررسی اثر کاربرد لایه دوم دو پرایمر سلف اچ بر روی الگوی اچینگ مینا و عاج و استحکام باند ریز باشی به مینا و عاج است.مواد و روش: در این بررسی آزمایشگاهی تجربی، شمار 104 دندان پرمولر انسانی برای بررسی الگوی اچینگ و استحکام باند زیر برشی گردآوری و به دو گروه 52 تایی بخش شدند. از سطح باکال دندان ها برای بررسی های مینایی و عاجی استفاده و هر گروه اصلی به چهار زیر گروه 13 دندانی تقسیم شد. پرایمر سلف اچ Clearfil SE Bond و Clearfil S3 Bond، به ترتیب، یک بار و دوبار بر روی مینا و عاج به کار رفت. یک نمونه از هر گروه برای بررسی SEM انتخاب و دیگر نمونه ها (12 دندان در هر گروه)، با استفاده از سیلندرهای کامپوزیتی برای بررسی استحکام باند ریز برشی فراهم و نتایج با آزمون واریانس دو سویه و HSD-Tukey’s واکاوی شدند.یافته ها: کاربرد لایه دوم در هر دو گونه ادهزیو اثری معنادار بر استحکام باند ریز برشی در مینا و عاج نداشت (p>0.05). استحکام باند ریزبرشی عاج با استفاده از Clearfil SE Bond نسبت به Clearfil S3 Bond بالاتر و معنادار بود (p<0.05). ولی اختلاف معنادار باند مینایی دیده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: استحکام باند عاجی Clearfil SE Bond نسبت به ادهزیو Clearfil S3 Bond بالاتر بود، ولی تفاوتی در استحکام باند مینایی دیده نشد. کاربرد یک لایه از پرایمر سلف اچ، استحکام باند پذیرفتنی ایجاد و لایه دوم اثری بر آن نداشت.

بیان مساله: اطلاعاتی محدود درباره توانایی چسبندگی گلاس آینومرهای اصلاح شده با رزین و کامپوزیت رزین های اصلاح شده با پلی اسید به عاج دندان های شیری در دسترس است.هدف: هدف از این بررسی، مقایسه استحکام باند برشی کامپوگلاس با و بی استفاده از اسید فسفریک 37 درصد با گلاس آینومر نوری Fuji II LC در عاج مولرهای شیری بود.مواد و روش: در این پژوهش تجربی، از 30 دندان مولر شیری انسان استفاده شد. پس از آماده سازی، نمونه ها به روش تصادفی به سه گروه 10 تایی بخش گردیدند. در گروه 1: سطح عاج نمونه های آماده شده با استفاده از کامپوگلاس، در گروه 2: در آغاز، سطح عاج نمونه ها، با استفاده از اسید فسفریک 37 درصد اچ شده و سپس، کامپوگلاس بر پایه دستور کارخانه سازنده، بر روی این سطوح باند گردید. و در گروه 3: سطح عاج نمونه ها با استفاده از گلاس آینومر نوری Fuji II LC باند شد. سپس، استحکام باند برشی نمونه های بالا به وسیله دستگاه اینسترون با سرعت یک میلی متر بر دقیقه اندازه گیری گردید. از آزمون آماری ANOVA و روش تامهان (Tamhane) برای واکاوی داده ها استفاده شد.یافته ها: میانگین استحکام باند برشی در گروه اول، 2.58±10.20، در گروه دوم، 2.47±14.19 و در گروه سوم، 1.12±6.11 مگاپاسکال بود. نتایج آزمون آماری نشان داد، که تفاوتی معنادار بین استحکام باند برشی کامپوگلاس با و بی اسید و گلاس آینومر نوری Fuji II LC وجود دارد (p<0.001).نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد، که کامپوگلاس، نسبت به گلاس آینومر نوری Fuji II LC استحکام باند بیشتری داشته، و استفاده از روش اچینگ پیش از باندینگ، میزان استحکام باند برشی کامپوگلاس را بهبود می بخشد.

بیان مساله: زخم های آفت عود کننده، یکی از شایع ترین آسیب های مخاطی حفره دهان است. پژوهش های گوناگون بیان کننده نتایج متضاد و متنوع درباره سایتوکاین های التهابی و نمایه های زیست شناختی در پیوند با این آسیب می باشد.هدف: این پژوهش با هدف مشخص کردن اندازه سطوح سرمی اینترلوکین 8 و (IL-6, IL-8) 6 در بیماران مبتلا به آفت عود کننده انجام گردید.مواد و روش: در این پژوهش مورد شاهدی، سطوح سرمی اینترلوکین 8 و 6 در 40 بیمار مبتلا به آفت در برابر 40 فرد سالم مورد سنجش قرار گرفت. برای اندازه گیری این سایتوکاین ها از روش ELISA و برای واکاوی آماری از نرم افزار SPSS و آزمون آماری تی (T-test) استفاده شد.یافته ها: اندازه متوسط سطح سرمی اینترلوکین 8 در بیماران مبتلا، برابر با 52.24 پیکوگرم/ میلی متر بود، که تقریبا 10 برابر اندازه میانگین آن در افراد سالم بوده است .(p<0.01) اندازه میانگین اینترلوکین 6 در گروه بیماران برابر با 9.39 پیکوگرم/ میلی متر بود، که این اندازه نسبت به افراد سالم چهار برابر بوده است (p<0.05).نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد، که میزان سطوح سرمی اینترلوکین 8 و 6 در بیماران مبتلا، نسبت به افراد سالم افزایش پیدا کرده، که این افزایش درباره میزان اینترلوکین 8 بسیار چشمگیر است.

بیان مساله: دقت و ثبات ابعادی مواد قالبگیری و روش قالبگیری عاملی مهم در دقت و همخوانی بازسازی پایانی است. ماده پلی سایلوکسان تراکمی دقتی خوب دارد و معمولا بیشتر در بازسازی های پروتز ثابت با روش پوتی - واش به کار می رود. ضد و نقیض های فراوانی درباره روش قالبگیری و اثر آن در دقت بازسازی در مقاله ها وجود دارد.هدف: هدف از این پژوهش، بررسی و مقایسه دقت و ثبات ابعادی دو روش قالبگیری پلی سایلوکسان پوتی - واش با فضا و بی فضاست.مواد و روش: از یک الگوی آزمایشگاهی که دارای دو دای فلزی بود استفاده شد. در یکی از دای ها، یک فرورفتگی، به عنوان اندرکات وجود داشت. 10 قالب بی فضا و 10 قالب با فضا برای واش فراهم گردید، که روی هم رفته، 20 الگوی گچی از دو روش ساخته شد. ابعاد الگوی گچی پس از اندازه گیری با ابعاد الگوی آزمایشگاهی مقایسه شد و نتایج به دست آمده با آزمون تی (T-test) مقایسه گردید.یافته ها: نتایج نشان داد، که ارتفاع دای بی اندرکات در دو گروه کاهش داشت که این کاهش ارتفاع دای در قالبگیری بی فضا معنادار بود (p<0.001). فاصله میان دو دای در دو روش افزایش یافت، که همچنین در روش بی فضا معنادار گزارش شد (p<0.002). ارتفاع دای بالای اندرکات در هر دو روش افزایش داشت و معنادار بود (بی فضا p<0.003، با فضا (p<0.001.نتیجه گیری: روش قالبگیری پلی سایلوکسان پوتی - واش با فضا نگه دار دقتی بیشتر برای ساخت الگوی گچی داشت.

بیان مساله: برای کاهش زمان انجام ترمیم روش های پرداخت یک مرحله ای در مقابل روش های معمول چند مرحله ای معرفی شده اند.هدف: هدف از این بررسی بیرون دهانی، مقایسه روش های پرداخت یک و چند مرحله ای بر کامپوزیت و سرامیک ونیر لامینیت بود.مواد و روش: نود و نه نمونه مستطیل شکل از کامپوزیت میکروهیبرید پوینت 4 و نانوفیلد پریمایس و سرامیک ونیر لامینیت کالرلوژیک فراهم شد. کامپوزیت ها با LED-Starlight کیور گردید. نمونه های پرسلن بر پایه دستور سازنده فراهم شدند. نمونه ها با فرز الماسی 25 میکرومتر زبر و سپس به سه گروه 11 تایی بخش گردید. هر یک از گروه ها با روش های پرداخت چهار، سه و یک مرحله ای (One-Gloss, Enhance, Super-Snap) پرداخت شدند. اندازه گیری زبری سطحی بر پایه میکرومتر با پروفیلومتر انجام و داده ها با آزمون های آماری آنالیز واریانس و دانکن بررسی گردید. بررسی SEM نمونه ها نیز انجام شد.یافته ها: میانگین زبری سطحی نمونه های کیور شده در زیر نوار ماتریکس یا پرسلن گلیز شده، زبر شده و پرداخت شده با روش پرداخت سه گانه، برای پوینت 4، به ترتیب، 0.1±0.39، 0.51±2.49، 0.09±0.54، 0.09±0.44 و 0.45±0.1، برای پریماس، 0.06±0.31، 0.63±2، 0.09±0.42، 0.15±0.38 و 0.09±0.49 و برای کالرلوژیک، 0.33±1.19، 0.15±1.38، 0.09±0.65، 0.09±0.64 و 0.09±0.57 میکرومتر اندازه گیری شد. زیر گروه های زبر شده کامپوزیت ها و زیر گروه گلیز و زبر شده کالرلوژیک با زیر گروه های گروه مربوطه تفاوتی معنادار داشتند (p<0.05).نتیجه گیری: روش های یک مرحله ای را می توان به جای روش های چند مرحله ای برای پرداخت کامپوزیت و پرسلن پیشنهاد کرد.

بیان مساله: در مرحله دباندینگ اگر شکست باند در جای پیوند مینای دندان و ادهزیو رخ دهد، احتمال ایجاد آسیب های مینایی وجود خواهد داشت.هدف: هدف از این بررسی، تعیین جای شکست باندینگ دو گونه براکت فلزی و سرامیکی در محیط آزمایشگاهی بود.مواد و روش: 60 دندان کشیده شده پرمولر فک بالا به روش تصادفی از بیماران ارتودنسی مطب خصوصی انتخاب گردیدند. همه دندان های انتخابی به دو گروه بخش شده، که بر 30 عدد آنها براکت های فلزی و بر 30 عدد دیگر براکت های سرامیکی با گیر مکانیکی به وسیله کامپوزیت نوری باند شدند. پس از آن همه براکت ها به وسیله یک نیروی فشاری پلایر متصل به ماشین آزمون، دباند گردیده و سپس با استریومیکروسکوپ نوری و روش عبور نور (Trans-illumination)، میزان کامپوزیت بر جا مانده در زیر سطح براکت و سطح دندان با استفاده از نرم افزار فتوشاپ و اتوکد (Auto Cad)، محاسبه و جای شکست باند مشخص گردید. از آزمون آماری توصیفی برای بیان نسبت فراوانی یافته ها و از آزمون آماری استیوانت تی مستقل (Independent T-test) برای بیان تفاوت میان دو گروه براکتی و از آزمون مجذور کای برای مقایسه جای شکست باند استفاده شد.یافته ها: در همه گروه ها شکست باند بیشتر در جای پیوند میان براکت و ادهزیو و نیز، در درون ادهزیو رخ داده بود، اما از نظر آماری رابطه ای معنادار میان دو گروه به لحاظ جای شکست باند مشاهده گردید.نتیجه گیری: به دلیل احتمال اندک شکست باند در میان مینا و ادهزیو در هر دو گونه براکت فلزی و سرامیکی، احتمال صدمه به مینای دندان پس از دباندینگ ناچیز است.

بیان مساله: هدف از قالبگیری، ثبت دقیق دندان ها، بافت های پیرامون و ریج بی دندانی است. سیلیکون های تراکمی از مواد قالبگیری هستند، که برای برآورده شدن این هدف استفاده می شود.هدف: این پژوهش، با هدف بررسی دقت ابعادی دو گونه سیلیکون تراکمی موجود در بازار ایران به روش پوتی - واش انجام پذیرفت.مواد و روش: در این بررسی آزمایشگاهی با استفاده از مواد قالب گیری ایراسیل و اسپیدکس، ابعاد الگوهای گچی فراهم شده با یک الگوی آزمایشگاهی و نیز با یکدیگر مقایسه شدند. از الگوی آزمایشگاهی دارای دو دای فلزی با تقارب سه درجه در دیواره ها و با مقطع گرد، که یکی از آنها با اندرکات و همانند دندان مولر و دیگری بی اندرکات و همانند پرمولر بود، استفاده گردید. با استفاده از هر یک از مواد قالبگیری، 15 قالب و روی هم رفته، 30 قالب فراهم گردید. بر پایه دستور کارخانه سازنده، قالب ها با گچ بیگو گونه (type IV)4 ریخته شدند. ابعاد مورد سنجش در نمونه اصلی و قالب های گچی به وسیله دستگاه پروفایل پروژکتور (Profile Projector) با دقتی در اندازه میکرون (0.001 میلی متر) اندازه گیری شد و درصد تغییرات ابعادی با آزمون تی (t-test) واکاوی گردید.یافته ها: ارتفاع دای بی آندرکات با ماده اسپیدکس افزایش و در ایراسیل کاهش یافت (p<0.02). قطر دای بی آندرکات، فاصله میان دو دای در هر دو ماده قالبگیری بدون تفاوت چشمگیر افزایش یافت (p<0.67) و (p<0.22). قطر دای زیر آندرکات در ایراسیل کاهش و در اسپیدکس بی تفاوت آماری معنادار افزایش یافت (p<0.33). ارتفاع دای بالای آندرکات در هر دو مورد کاهش یافت. اختلاف دو گروه با توجه به آزمون آماری تی معنادار نبود (p<0.73).نتیجه گیری: ماده قالبگیری اسپیدکس نسبت به ایراسیل در تمام ابعاد بجز ارتفاع دای بالای اندرکات دقیق تر است.

بیان مساله: از عمده ترین دلایل ناموفق بودن درمان ریشه وجود کانال های درمان نشده (Missed Canals) است. بروز چنین مشکلی، معمولا از ناآگاهی و شناخت ناکافی دندانپزشک از کالبد کانال سرچشمه می گیرد. هر دندان دارای ویژگی های منحصر به فردی است، که با بررسی دقیق پرتونگاری از زاویه های گوناگون، تا اندازه ای ارزیابی شدنی است.هدف: هدف از این پژوهش، بررسی گوناگونی کالبدی کانال ها در دندان های مولر دوم ماگزیلا در شهر مشهد در یک بازه زمانی یک ساله به روش شفاف سازی بود.مواد و روش: در این بررسی توصیفی، شمار 103 دندان مولر دوم کشیده شده از فک بالای افراد بزرگسال از مناطق گوناگون سطح شهر مشهد در سال 1385 برگزیده شد. برای دکلسیفیکاسیون، دندان ها به مدت 24 ساعت در اسید کلریدریک 10 درصد گذاشته شده و 12 ساعت با آب جاری شسته و در الکل 70 تا 100 درصد آبگیری و در پایان، دندان ها به مدت سه ساعت در ترکیب متیل سالیسیلات و الکل مطابق، برای شفاف سازی قرار گرفتند. رنگ متیلن بلوی دو درصد در کانال ها تزریق و بی درنگ، با بزرگنمایی هشت برابر، کالبد شناسی کانال ها، بر پایه گروه بندی ورتوچی (Vertucci) بررسی گردیدند.یافته ها: گونه های متفاوت کانال در ریشه مزیوباکال مولر دوم فک بالا عبارت بودند از 45.7 درصد گروه I، 16.5 درصد گروه II، 5.8 درصد گروه III، 12.6 درصد گروه IV، 6.9 درصد گروه V، 4.9 درصد گروه VI، 3.9 درصد گروه VII مشاهده شد. در دو دندان، ریشه دیستوباکال و پالاتال فیوژن شده و کانال C-Shape بود. دو دندان نیز، تنها یک ریشه پالاتال و باکال داشتند. بنابراین، در ریشه دیستوباکال، 96 درصد گروه I و در ریشه پالاتال، 98 درصد گروه I، مشاهده گردید. در ریشه مزیوباکال دندان مولر دوم، کانال گروه اضافی در 52.5 درصد موارد مشاهده گردید.نتیجه گیری: با توجه به درصد بالای وجود کانال اضافی در ریشه مزیوباکال مولر دوم بالا، باید همانند مولر نخست، با بررسی دقیق پرتونگاری و بالینی به دنبال یافتن کانال چهارم بود. در غیر این صورت، شمار موارد شکست درمان افزایش می یابد.

بیان مساله: لیکن پلان دهانی، یک بیماری مزمن پوستی مخاطی است. عواملی گوناگون، چون فشار، دیابت، هپاتیت C، ضربه، افزایش حساسیت و عوامل ایمن شناختی از عوامل موثر، در ایجاد لیکن پلان دهانی ((OLP) Oral Lichen Planus) هستند. در سال های اخیر، توجه زیاد به پیوند میان این عارضه و ویروس هپاتیت C شده است.هدف: از آنجا که، کار ویروس ها متاثر از شرایط جغرافیایی، قومی و نژادی است، هدف از انجام این پژوهش، تعیین فراوانی نسبی حضور ژنوم ویروس هپاتیت (HCV) C در آسیب های لیکن پلان دهانی بود.مواد و روش: شمار 43 بلوک پارافینی (39 مورد مربوط به لیکن پلان دهانی (OLP) و 14 مورد مربوط به مخاط طبیعی دهان) فراهم شد. بلوک های OLP از آرشیو بخش آسیب شناسی دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان گردآوری گردید. پس از فراهم آوردن لام بافت شناسی از هر بلوک پارافینی، گونه آسیب به وسیله آسیب شناس تایید شد. همه نمونه ها برای بررسی حضور ژنوم به وسیله روش تشخیصی PCR آزمایش شدند. داده ها به وسیله نرم افزار آماری SPSS و آزمون دقیق آماری فیشر (Fisher’s Exact Test) با سطح معنادار p=0.05 واکاوی گردید.یافته ها: از 29 نمونه گروه آزمایش (OLP)، سه نمونه از لحاظ حضور ژنوم ویروسی مثبت و 26 نمونه منفی و از 14 نمونه آزمایش شده مربوط به مخاط طبیعی دهان، همه از لحاظ حضور ژنوم HCV منفی بودند.نتیجه گیری: بر پایه نتایج این بررسی، ارتباطی معنادار میان حضور ژنوم ویروس هپاتیت C و لیکن پلان دهانی دیده نشد (p>0.05). بنابراین، انجام بررسی های دیگر بر روی دیگر ویروس های موثر در بیماری های دهان و پژوهشی با شمار نمونه بیشتر و انجام PCR در نمونه خون و سرم افراد مبتلا به OLP پیشنهاد می شود.

بیان مساله: با توجه به شیوع بالای مال اکلوژن کلاس دو و اثری که در بی تناسبی صورت ایجاد می کند، درمان این دسته از بیماران می تواند سبب بهبود زیبایی چهره آنان گردد.هدف: هدف از این پژوهش، بررسی اثرات درمانی دستگاه فرمند بر نیمرخ بافت نرم صورت بیمارانی بود، که دارای مال اکلوژن کلاس دو گروه یک و کوچکی مندیبل بودند.مواد و روش: در این بررسی کارآزمایی بالینی در پیش و پس درمان، 35 بیمار دارای مال اکلوژن کلاس دو گروه یک برگزیده شده و به مدت 11 ماه با دستگاه فانکشنال فرمند درمان شدند. دامنه سنی دختران، 10 تا 13 سال و پسران 11 تا 14 سال بود. برای بررسی اندازه کمی حجم در پیش و پس از درمان، از آزمون های خطی، زاویه ای بافت نرم و لب ها استفاده گردید. برای ارزیابی میانگین تغییرات در پیش و پس از درمان، از آزمون زوج t بهره گرفته شد.یافته ها: در این بررسی، زاویه منتولبیال، افزایش (p=0.001) و عمق سالکوس لب پایین در اثر استفاده از دستگاه فانکشنال، کاهشی معنادار یافت (p=0.003). همچنین، میزان ضخامت لب بالا افزایشی معنادار نشان داد (p=0.001)، که موجب کاهش چشمگیر کشش در لب بالای بیماران شد (p=0.001). ضخامت و بلندی لب ها به میزان طبیعی نزدیک تر شد و وضعیت لب ها نسبت به پلن های B ,E و H بهبود یافت.نتیجه گیری: درمان بیماران دارای مال اکلوژن کلاس دو گروه یک با دستگاه فانکشنال فرمند به تغییراتی چشمگیر در نیمرخ بافت نرم صورت و بهبود روابط بینی، لب ها و چانه بیماران منجر می شود.

بیان مساله: به تازگی درخواست و استفاده از کامپوزیت در ترمیم دندان های پشتی در دندانپزشکی افزایش یافته است.هدف: هدف از این بررسی، تعیین دیدگاه دانشجویان دندانپزشکی ایران از شیوه آموزش ترمیم های کامپوزیت های پشتی بود.مواد و روش: در این بررسی توصیفی، 450 نفر از دانشجویان دندانپزشکی سال پنجم و ششم دانشکده های دندانپزشکی به روش تصادفی برگزیده شدند. پرسشنامه ای دارای 41 پرسش و بر پایه بررسی های همانند و کتب دندانپزشکی ترمیمی فراهم گردید و از دانشجویان خواسته شد، تا میزان رضایتمندی از آموزش نظری و عملی کامپوزیت پشتی، میزان آگاهی و توانایی خود را در انجام ترمیم کامپوزیت پشتی اعلام کنند. روایی علمی پرسشنامه و پایایی آن به وسیله متخصصان دندانپزشکی ترمیمی و با آزمون دوباره تایید شدند. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی گزارش گردیدند.یافته ها: دانشجویان از میزان آموزش نظری و عملی کامپوزیت پشتی نسبت به آمالگام رضایت نداشتند و بر این باور بودند، که میان آموزش نظری و عملی تناسبی برقرار نیست. میزان 1.6 درصد از دانشجویان، زمان در نظر گرفته شده را برای آموزش کامپوزیت پشتی کافی، 54.4 درصد، فراگیری خود را متوسط و 42.9 درصد، میزان آموزش پره کلینیک را نامطلوب دانستند. محتوای آموزش کامپوزیت پشتی تنها به میزان 50 درصد، نیازهای عملی دانشجویان را در درمانگاه برآورده می سازد. همچنین، دانشجویان باور داشتند، که در دانشکده آنها، برای ترمیم حفره کلاس یک و دو، آمالگام نسبت به کامپوزیت برتری دارد و 97 درصد، اظهار داشتند، که گفتار آمالگام زودتر از کامپوزیت پشتی آموزش داده می شود. میزان آگاهی دانشجویان از موارد به کار نگرفتن، روش طرح تراش، روش کف بندی، روش های ماتریکس و وج گذاری برای کامپوزیت پشتی به نسبت خوب بود.نتیجه گیری: رضایت دانشجویان از میزان و زمان در نظر گرفته شده برای آموزش نظری و عملی کامپوزیت پشتی نسبت به آمالگام پایین بود و به نظر می رسد، که بازنگری در برنامه آموزشی کامپوزیت پشتی، به ویژه آموزش عملی آن الزامی باشد.