نشریه جراحی ایران
سال:1389 | دوره:18 | شماره:2 |تعداد مقالات:16

در این مقاله پس از یادآوری کلیاتی در مورد سرطان کلورکتال درمان های جراحی و شیمی درمانی و نیز شیمی درمانی از نوع یاوری کننده (ادجوانت) و رادیوتراپی بحث می شود. همراه شدن علل مستعد کننده و علل ایجاد کننده و پیدایش سلول های اولیه سرطان کلورکتال تا حدود زیادی معلوم شده است. ولی در واقع آنچه نقطه آغاز را ایجاد می کند به درستی شناخته نشده است. در مورد تکنیک هایی که دوباره بشدت رونق یافته اند که برداشتن کامل مزورکتوم و یا مزوکلون است نیز بحث شده و همچنین در مورد بیمارانی که دچار ضایعات متاستاتیک شده اند و چگونگی برخورد با آن پیشنهادهایی ارایه می شود. اهمیت و میزان حاشیه سالم در اعمال جراحی و نیز تعداد غدد لنفاوی برداشته شده و حتی غدد لنفاوی کوچکتر از یک سانتیمتر و همکاری پاتولوژیست با جراح و بالاخره از تاثیر و تعیین دقیق مرحله و میزان پیشرفت بیماری و استفاده از نقشه لنفاوی برای هر چه بیشتر برداشتن آن غدد گفتگو شده است.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه، بررسی عوامل موثر بر نتیجه درمان جراحی در بیماران مبتلا به دیسکوپاتی و یا تنگی کانال نخاع در بیماران دیابتی و غیر دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان سینا از ابتدای تیر ماه 85 تا انتهای آذر ماه 88 می باشد. مواد و روش ها: تمامی بیمارانی که از ابتدای تیر ماه 85 تا انتهای آذر ماه 88 جهت عمل دیسکتومی کمری و دکمپرسیون تنگی کانال نخاع، به بیمارستان سینا مراجعه کرده بودند، وارد این مطالعه شدند. بیماران به دو گروه دیابتی و غیر دیابتی تقسیم شدند. مشخصات و متغیرهای مختلف هر بیمار در پرسشنامه از پیش تایید شده درج گردید. جراحی بر اساس یافته های بالینی، رادیولوژیک و ترجیح جراح مسیول انجام گردید. هر بیمار در فواصل 1 و 6 و 12 ماه و سپس سالانه پیگیری می گردید. متغیرهای مختلف و لازم برای بررسی نتیجه درمان مطابق استانداردهای Owestry Low Back Pain Disability Questionnaire and Basic Activity Daily Living (BADL)  بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS13 انجام شد. یافته ها: تعداد 152 مرد (شامل 27 دیابتی و 125 غیردیابتی) و 137 زن (شامل 36 دیابتی و 101 غیردیابتی) بین سن های 15 تا 80 سال در این مطالعه قرار گرفتند که میانگین سن آن ها 12±52 سال بود. به طور کلی بیماران دیابتی مدت طولانی تری با علایم و نشانه های بیماری درگیر بودند، متوسط درجه Owestry در گروه دیابتی 63.2 و در غیر دیابتی ها 20 بود. مسافت پیموده شده و بی اختیاری در بیماران و فعالیت های اولیه زندگی روزمره بیماران در دو گروه بررسی شد که تفاوت معناداری از نظر آماری نشان نداد. هر چند که بعد از جراحی تمامی این شاخص ها در هر دو گروه رو به بهبود گذاشتند، ولی در دو نفر از بیماران دیابتی و 18 نفر از بیماران غیردیابتی تخفیف درد پس از عمل به وجود نیامد که البته از نظر آماری معنادار نبود (P=0.111) در گروه بیماران دیابتی یک نفر فوت شد و یک نفر مورد عمل مجدد قرار گرفت. در گروه بیماران غیردیابتی نیز 2 نفر فوت شدند و 3 نفر مورد عمل مجدد قرار گرفتند. نتیجه گیری: گرچه با توجه به شیوع همزمان فتق دیسک کمری و تنگی کانال نخاع امکان ارتباط علایم به دیسک یا تنگی نخاع به صورت خالص وجود نداشت، اما در مجموع اینطور به نظر می رسد که الف) بیماری تنگی کانال نخاعی در بیماران دیابتی در مرحله پیشرفته تری ظاهر می شود و ب) نتایج طولانی مدت جراحی این بیماران نسبت به بیماران غیر دیابتی ضعیف تر می باشد و ج) اختلاف بین دو گروه از نظر آماری در سری ما معنی دار نبوده است.

زمینه و هدف: علیرغم مطالعات متعدد در ترمیم عصب به روش انتها به کنار (End-to- side)، نتایج بسیار متناقض می باشد. علت توجه به این روش در چند نکته اساسی نهفته است: اولا" در مواردی که جراح به علت عدم دسترسی به اعصاب اصلی انتخاب دیگری ندارد، این روش بسیار راه گشا است. ثانیا"در این روش به عصب دهنده معمولا" آسیبی از نظر عملکردی وارد نمی شود و ثالثا" این روش در مقایسه با روش های کلاسیک بسیار ساده است و نیاز به وقت و تشریح بدنی کمی دارد. در بسیاری از مطالعات فقط به بررسی نتایج با روش های پاراکلینیک و یا یافته های کلینیکی توجه شده است. به نظر می رسد مطالعه ای که در آن بررسی نتایج پاراکلینیکی و کلینیکی با هم در نظر گرفته شود، مفید و ضروری است و این مطالعه در این راستا طراحی شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه 40 موش بطور تصادفی به چهار گروه ده تایی تقسیم شدند: 1- گروه اول: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به داخل عضله ادوکتور بخیه شد (کنترل).2- گروه دوم: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به انتها ترمیم شد (آناستوموز انتها به انتها).3- گروه سوم: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد ولی اپی نوریوم روی تیبیال باز شد (آناستوموز انتها به کنار با دریچه).4- گروه چهارم: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد، ولی اپی نوریوم روی تیبیال باز نشد (آناستوموز انتها به کنار بدون ایجاد دریچه). در هر گروه 10 موش در نظر گرفته شد. 1 و 8 و 16 هفته پس از عمل جراحی فوت پرینت از تمام موش ها گرفته شد و معیارهای عملکردیPFI  و غیرعملکردی بررسی شد و نتایج با هم مقایسه شد. داده های حاصل از بررسی شمارش اکسونی با استفاده از آزمون آماری One Way ANOVA و Paired Sample T-test مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون پست هاک Tukye جهت تایید نتایج استفاده شد و داده های حاصل از بررسی SFI با استفاده از آزمون داده های تکراری مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون دانت نیز جهت تایید داده ها استفاده شد. یافته ها: در همه گروه های تجربی (گروه های 2،3،4) بهبود عملکرد حرکتی (PFI) در هفته 8 و 16 پس از جراحی از نظر آماری معنادار نبود (P 0.05) ولی در مطالعات بافت شناسی شمارش اکسونی در گروه انتها به کنار با ایجاد دریچه بهتر از سایر گروه ها بود (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه مولفان معتقدند روش ترمیم انتها به کنار باعث ترمیم عصب و رشد آکسون ها همچنین بهبود عملکرد قابل مقایسه با روش کلاسیک انتها به انتها در موش می شود. ولی با توجه به اینکه اندازه و قطر اعصاب و همچنین عضلاتی که بایستی عصب گیری شوند. در انسان ها خیلی بزرگتر از موش هستند و ممکن است نتایج ترمیم عصب خصوصا نتایج عملکردی متفاوت باشند. پیشنهاد می شود برای تعمیم یافته های فوق مطالعه ای تجربی در یک مدل حیوانی بزرگتر مثل میمون، مطالعه مشابه تکرار شود.

زمینه و هدف: کنترل درد پس از عمل جراحی یکی از مسایل مهم مراقبت پس از جراحی است. کاهش درد علاوه بر افزایش رضایتمندی بیمار، باعت بهبودی سریعتر بیمار و بهبود عملکرد سیستم قلبی، عروقی و تنفسی و سیستم گوارشی می شود. کنترل درد با تزریق مواد بی حس کننده در محل زخم یکی از روش های مورد بررسی است. در این مطالعه به بررسی استفاده از کاتتر جهت تزریق متناوب بوپیواکایین در زخم خط وسط شکم «بین دو فاشیای عضله رکتوس» و «روی فاشیا» پرداخته شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه، بیماران بعد از کسب رضایت آگاهانه به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. در یک گروه دو کاتتر، هر یک بین دو فاشیای هر عضله رکتوس قرار گرفت و در دو گروه دیگر دو کاتتر پس از ترمیم فاشیا، روی آن قرار داده شد. برای بیماران هر 6 ساعت 5 سی سی بوپیواکایین 0.25% از هر کاتتر تزریق می شد. در گروه سوم به جای بوپیواکایین، نرمال سالین تزریق می شد. در مواقعی که بیماران درد شدید داشت 50 میلی گرم پتیدین وریدی تزریق می شد. میزان درد با کمک مقیاس آنالوگ بصری سنجیده شد و میزان درد، مخدر تزریق شده و سیر بعد از جراحی در سه گروه مقایسه شد. در تحلیل آماری، اطلاعاتی که به شکل تعداد بودند با تست chi-square و اطلاعات عددی پیوسته با تست Anova و آزمون تکمیلی Dunnett مورد تحلیل قرار گرفتند. درد در ساعات مختلف با روش تحلیل اندازه های تکراری در گروه ها مقایسه شد. یافته ها: 90 بیمار مورد مطالعه از نظر سن، جنس، طول زخم، نوع جراحی، سطح سواد و همکاری همسان بودند. روند میزان درد در سه گروه در ساعات مختلف بعد از جراحی تفاوت معنی داری داشت (P<0.0001)، به طوری که در دو گروه دارای کاتتر درد به خصوص در روز اول کمتر بود. میزان پتیدین تجویز شده در گروه شاهد 116.6±357 میلیگرم و در گروه دارای کاتتر روی فاشیا 135.7±293.2 و در گروه دارای کاتتر بین شیت رکتوس 97.3±250 میلیگرم بود (P=0.01) .زمان بازگشت صداهای روده و دفع گاز یا مدفوع و زمان بستری بعد از جراحی در گروه شاهد از دو گروه دیگر به طور معنی داری بیشتر بود. عوارض زخم در گروه های دارای کاتتر وجود نداشت. تفاوت مشخصی بین دو گروه دارای کاتتر ملاحظه نشد. نتیجه گیری: تجویز ماده بی حسی بوپیواکایین با کاتتر در زخم جراحی موجب کاهش درد و نیاز به مسکن تزریقی می شود. همچنین این روش می تواند مدت زمان ایلیوس و مدت زمان بستری بیماران را بکاهد و عوارض بیشتری نیز ندارد. گذاشتن کاتتر بین دو شیت رکتوس ارجحیت واضحی نداشت و نیاز به مطالعات بیشتر دارد.

زمینه و هدف: نکروز آواسکولر سر فمور امروزه یکی از معضلات بیماران ارتوپدی است. در مراحل پیشرفته و تخریب مفصل، درمان مشخص تر است. ولی در مراحل اولیه بیماری سعی در حفظ سر فمور است، ولی روش ارجح آن مورد توافق همگان نیست. کاهش فشار درونی سر فمور با دریل کردن تا زیر غضروف سر فمور همراه با یکی از انواع گرافت های استخوانی یا مشابه آن با نتایج متفاوتی معرفی شده اند. در این مطالعه از دریل کردن و تزریق مایع مغز استخوان در محل دریل استفاده شده است. مواد و روش ها: نهایتا 18 بیمار (23 هیپ) وارد مطالعه شدند. شرط ورود به مطالعه وجود مرحله 1 یا 2 نکروز آواسکولر سر فمور در حداقل یک هیپ، عدم وجود سابقه جراحی روی هیپ مبتلا و سن زیر 50 سال بود. برای بیماران دریل کردن گردن و سر فمور تا قسمت درگیر انجام شد و سپس مایع مغز استخوان حاصل از بال ایلیوم در محل تزریق شد. بیماران در فواصل 3 و 6 و 12 هفته و 6 و 12 ماه با رادیوگرافی ساده از نظر بروز تغییرات شکل سر فمور و ورود به مرحله بالاتر بررسی شدند. نتایچ بدست آمده با تست فیشر ارزیابی شدند. یافته ها: بسیاری از بیماران که در ابتدای مطالعه در مرحله 2 بیماری بودند (18 هیپ) علیرغم درمان انجام شده در ماه ششم علایم تخریب سر فمور را نشان دادند (16 هیپ 88%) ولی بیماران که در ابتدا در مرحله 1 بودند (5 هیپ) تعداد بیشتری شان تا پایان یک سال دوام آوردند و به مرحله بالاتر وارد نشدند (1 هیپ 20% تخریب بیشتر نشان داد). نتیجه گیری: بنظر می رسد با توجه به نتایج بدست آمده از آزمون فیشر، روش مورد استفاده روشی موثر در جلوگیری از تخریب مفصل نمی باشد و نمی تواند مانع از پیشرفت بیماری و تخریب سر فمور و مفصل هیپ گردد، زیرا تعداد قابل توجهی از بیماران دچار تخریب پیشرونده سرفمور شدند.

زمینه و هدف: انقلاب در استراتژی تشخیص و درمان سرطان پستان در طی 30 سال اخیر در عین افزایش دقت تشخیص سرطان و بهبود کیفیت درمان میزان تهاجم به بیمار را به طور قابل توجه کاهش داده است. کار گروهی چند تخصصی (Multidisciplinary Team Work) در Specialized Breast Unit رکن اساسی این نگرش جدید است و در این کار گروهی نقش رادیولوژیست پستان به ویژه رادیولوژیست مداخله گر و ارتباط تنگاتنگ او با جراح بسیار مهم است. در این نگرش جراح به معنای واقعی کلمه درمانگر است و انجام جراحی برای اثبات سرطان و مرحله بندی آن غیر ضروری و غیر قابل حمایت است. جراحی فقط برای درمان سرطان آن هم در یک مرحله و درمان ضایعات خوش خیم علامت دار اندیکاسیون دارد. در این مطالعه تجربه کار گروهی مبتنی بر این نگرش و نقش آن در افزایش دقت تشخیص و کاهش موارد جراحی غیرضروری در نمونه ایرانی معرفی می شود. مواد و روش ها: در فاصله فروردین 1385 لغایت اسفند 1387 تعداد 505 بیمار با شک بالینی و یا تقسیم بندی BIRADS III-V در تصویربرداری تحت نمونه برداری با سوزن ضخیم قرار گرفتند. در صورت تطابق پاتولوژی با شک بالینی جراحی حذف شده است، در غیر این صورت و در صورت وجود هیپرپلازی متوسط و شدید با یا بدون آتیپی، ضایعات لوبولار یا پاپیلار، جراحی با هدایت سیم انجام شد. یافته ها: در %30 کل موارد این روش وجود سرطان را اثبات نمود. (%24 در ماموگرافی و %46 در سونوگرافی) هیپرپلازی متوسط و شدید با یا بدون آتیپی، ضایعات لوبولار، ضایعات پاپیلار در %5 و عدم تطابق پاتولوژی با شک بالینی در 2% یافت شد. نتیجه گیری: کار گروهی چند تخصصی و به ویژه همکاری جراح و رادیولوژیست مداخله گر پستان می تواند با حذف جراحی بی مورد در %63 موارد، در عین افزایش دقت تشخیص میزان تهاجم به بیمار را به حداقل برساند. تشخیص قبل از عمل با حذف جراحی در حدود دو سوم موارد، حذف تشخیص بافتی حین عمل و درمان سرطان در یک مرحله هزینه کل تشخیص و درمان بیماری های پستان به طور کل و سرطان پستان به طور خاص را به طور قابل توجه کاهش می دهد و امکان مالی مناسبی را برای ارتقا کیفیت تشخیص و درمان سرطان پستان به ویژه در کشورهای با محدودیت بودجه بهداشتی فراهم می کند.

زمینه و هدف: آنوریسم آیورت شکمی یک بیماری عروقی خطرناک می باشد که در صورت عدم درمان مناسب نتایج فاجعه باری به دنبال خواهد داشت. پیامد و بقای بیمار پس از جراحی ترمیم آنوریسم آیورت پاره شده به کنترل سریع و مطمین بخش پروگزیمال آیورت بستگی دارد. این مطالعه طراحی شده است تا نتایج استفاده از کاتتر فولی شماره fr 24-20 را به عنوان کنترل کننده خونریزی در بخش پروگزیمال و بالاتر از شریان رنال، در بیماران دچار آنوریسم آیورت پاره شده مورد بررسی قرار دهد. مواد و روش ها: مطالعه اخیر مطالعه ای توصیفی به صورت گزارش مجموعه موردی (Case-Series) در جهت ارایه نتایج روش کنترل اولیه پروگزیمال آیورت بصورت اندولومینال می باشد. در این روش با استفاده از قرار دادن سوند فولی شماره fr 24-20 (برحسب اندازه قطر ایورت) از طریق ساک آنوریسم در محل بالای شریان های رنال کنترل اولیه گرفته می شود. سپس تبدیل آن به روش کنترل مطمین از ناحیه گردن آنوریسم با استفاده از کلامپ ساتنسکی انجام می شود. بروز عوارض حین و بعد از عمل و میزان مرگ و میر آن با روش های دیگر در مطالعات قبلی مقایسه شده است. برای گزارش متغیرهای کمی از میانگین، انحراف معیار و دامنه و برای متغیرهای کیفی از فراوانی و نسبت استفاده شده است. یافته ها: این مطالعه بر روی 57 مورد آنوریسم آیورت شکمی پاره شده ای که طی سال های 1375 الی 1386 در بیمارستان شهدای تجریش تحت عمل جراحی قرار گرفتند، انجام گرفت. از 57 مورد بیمار مبتلا به RAAA که به اورژانس رسیدند، 22 مورد (38.5%) در اورژانس فوت کردند. میزان مرگ و میر در افرادی که تحت عمل جراحی قرار گرفتند، 26 مورد از 35 مورد بود که 68.7% آنها در 24 ساعت اول فوت کردند. نوع و میزان عوارض بعد از عمل عبارت بود از دیالیز 8 مورد (22.9%)، ایسکمی گوارشی 3 مورد (6.8%)، سکته قلبی 2 مورد (7.5%)، سکته مغزی 1 مورد (9.2%)، ترومبوز ورید عمقی 1 مورد (9.2%) بود. نتیجه گیری: استفاده از سوند فولی برای کنترل قسمت پروگزیمال آیورت با مورتالیتی و موربیدیتی کمتری همراه است و استفاده از این روش جدید می تواند بهبود نتایج را به دنبال داشته باشد.

زمینه و هدف: ربات ابزاری الکترومکانیکی است که به منظور انجام یک کار فیزیکی خاص با دقت و مهارت بالا ساخته می شود. ربات های پیشرفته امروزی قادرند طیف وسیعی از حرکات پیچیده و از پیش تعریف شده را بارها، با دقت زیاد و بدون خستگی به انجام رسانند. لذا در مواردی که از نیروی انسانی انتظار انجام چنین وظیفه ای می رود، ربات جایگزین مناسبی است. در این مقاله، ضمن توصیف ویژگی های فنی و عملکردی یک ربات جدید دستیار جراح، برای نگهداری دوربین در حین جراحی لاپاروسکوپی، گزارشی از نتایج تست بالینی مقدماتی آن ارایه می شود. مواد و روش ها: پس از بررسی و ارزیابی طرح های پیشین، یک ربات سیار با فرمان پذیری صوتی و پدالی طراحی و ساخته شد که قادر است مطابق فرمان جراح، دوربین لاپاروسکوپ را در جهات مختلف (بالا، پایین، چپ، راست، داخل و خارج) حرکت داده و در موقعیت مناسب نگهداری نماید. نمونه اولیه دستگاه پس از انجام تست های کارایی و ایمنی، طی 29 عمل جراحی مختلف لاپاروسکوپیک شامل برداشتن کیسه صفرا، برداشتن آپاندیس، برداشتن طحال و ترمیم فتق در اتاق عمل بیمارستان امام خمینی (دانشگاه علوم پزشکی تهران) مورد آزمایش مقدماتی قرار گرفت. در طی آزمایش ها ربات جایگزین فرد نگاهدارنده دوربین شده و کارآیی آن در حین عمل مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها: نتایج حاصل از اندازه گیری و ثبت زمان لازم برای راه اندازی ربات، سهولت کار کردن با ربات، کیفیت عملکرد ربات در پاسخ به دستورات جراح، میزان دقت در حرکات ربات، توانایی ربات در ارایه پوشش تصویری کامل، عدم لرزش یا تکان خوردن تصویر، خستگی ناپذیری ربات در اعمال جراحی طولانی، فقدان حرکات ناخواسته و فقدان خطا در حرکت ها حاکی از ایمنی و کارایی ربات و عملکرد رضایت بخش آن در جریان اعمال جراحی است. اگرچه راه اندازی ربات مستلزم صرف زمان و کار اولیه  است، ولی نتایج حاکی از کاهش زمان کل عمل، در اکثریت موارد است. نتیجه گیری: نرمی حرکات، پایداری و عدم لرزش تصویر از جمله برتری های ربات نگهدارنده لاپاروسکوپ نسبت به دست انسان است، به همین دلیل این ربات می تواند جایگزین مناسبی برای فرد نگهدارنده دوربین باشد. گام بعدی ساده تر نمودن کار با دستگاه از طریق ارتقاء نرم افزار و انجام مطالعات بالینی بیشتر به منظور ارزیابی مقایسه ای عملکرد ربات خواهد بود.

زمینه و هدف: سرطان کولورکتال، دومین علت شایع مرگ ناشی از سرطان در ایالات متحده است. در ایران بروز سرطان کولورکتال رتبه سوم در مردان و رتبه چهارم را در زنان دارد. بر اساس مطالعات انجام شده، اپیدمیولوژی سرطان کولورکتال در مناطق مختلف متفاوت است. مطالعه حاضر با هدف بررسی ویژگی  های اپیدمیولوژیک سرطان کولورکتال در یک دوره 10 ساله در بیمارستان های اکباتان و بعثت همدان انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی و گذشته نگر، پرونده 167 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال که به بیمارستان های اکباتان و بعثت همدان طی سال های 1378 تا 1387 مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده با نرم افزار آماری SPSS ویرایش 17 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت و در موارد مورد نیاز، از آزمون های آماری تی تست و کای اسکور استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران 14.31± 58.67 سال (87-14 سال) بود. 12% بیماران، در گروه سنی کمتر از 40 سال قرار داشتند. اکثریت بیماران مورد مطالعه را مردان تشکیل می دادند (52.1%). تفاوت معنی داری بین دو جنس از نظر سنی وجود نداشت (P=0.939) .رکتوم با 31.1%، سیگمویید با 20.4% و کولون صعودی با 18.6% شایعترین محل تومور بودند. آدنوکارسینوم با 96.4% شایعترین پاتولوژی گزارش شده بود. بیشتر بیماران در مرحله دوم بیماری قرار داشتند (39.5%). 5.30% بیماران سیگار مصرف می کردند. خونریزی از رکتوم شایعترین شکایت بیماران در زمان مراجعه بود (22%). میانگین مدت زمان بروز علایم تا تشخیص بیماری 3.54±4.13 ماه بود، که این زمان در زنان به طور معنی داری کوتاه تر از مردان بود (P=0.008).نتیجه گیری: بیشترین علامت هنگام مراجعه بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال خونریزی از رکتوم و بیشترین نوع سرطان در آنها را آدنوکارسینوما تشکیل داده است. انجام مطالعات آینده نگر با تمرکز بر ریسک فاکتورهای بیماری می تواند در کاهش موارد بیماری کمک کننده باشد.

زمینه و هدف: اصلاح ناحیه فرم پیشانی و کاسه چشم روش درمانی انتخابی برای بیماران مبتلا به کرانیوسینوستوز است که قسمت قدامی جمجمه و اربیت را درگیر کرده است. روش های ثابت کردن قطعات استخوانی در جراحی اصلاح ناهنجاری های جمجمه و صورت ناشی از بسته شدن زودرس درزهای جمجمه از مسایل مورد بحث در جراحی پلاستیک است. استفاده از پیچ و پلاک های قابل جذب دراین بیماران ضمن ثابت کردن کافی قطعات استخوانی، اشکالات انواع پلاک های ماندگار را ندارد. با این حال قابل لمس بودن و قابل دید بودن و زخم شدن پوست روی پلاک و تغییرات استخوانی بصورت جذب استخوان و ایجاد کپسول در اطراف آن گزارش شده است. در این مطالعه از یک ردیف  سوراخ های مش قابل جذب به جای پلاک استفاده شد و نتایج مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از نوع نیمه تجربی انجام شد. از اردیبهشت ماه سال 1385 تا اردیبهشت ماه 1388، 20 بیمار (14 پسر و 6 دختر) با میانگین سن 3±6 ماه (4-19 ماه) مورد عمل جراحی قرار گرفتند. دلایل انجام عمل در 8 بیمار بسته شدن زودرس سچور متوپیک، سچور کرونال یکطرفه در 5 بیمار و سچورکرونال دو طرفه در 3 بیمار و سچور ساژیتال دریک بیمار و سچورهای متعدد در 3 بیمار بود. بیماران تحت جراحی اصلاح تغییر شکل ناحیه پیشانی و حدقه چشم با برش کرونال دو طرفه قرار گرفتند، استیوتومی ناحیه فوقانی اوربیت و ادامه آن به ناحیه تمپورال بصورت زبانه در شیار (Tongue in Groove) انجام شد. برش های استخوانی همراه با شکستن استخوان بصورت دنده بشکه (Barrel Stave) برای اصلاح باریک شدن ناحیه تمپورال انجام شد. اصلاح تغییر شکل های موجود در قطعات استخوانی پیشانی بالای حدقه های چشم و قسمت فوقانی استخوان پیشانی بصورت جداگانه انجام شد. قرار دادن مجدد قطعات فوقانی کاسه چشم بصورت قرینه انجام شد و برای ثابت کردن قطعات استخوانی از پیچ و پلاک های قابل جذب ساخته شده از مش استفاده شد. یافته ها: میانگین پیگیری بیماران 6±15 ماه (36-6 ماه) بود. تمام بیماران قبل از عمل مورد ارزیابی بالینی و فتوگرافی، رادیوگرافی، سی تی اسکن سه بعدی قرار گرفتند و بعد از عمل معاینه مجدد در هفته های 1 و 2 و 3 و 6 و تا 30 ماه بعد از عمل انجام شد. در دوره های پیگیری بیماران شکستگی پلاک، عفونت، خارج شدن پلاک، قابل دید بودن، جابجایی مشاهده نشد. نتایج از نظر زیبایی براساس طبقه بندی بارتلت (Bartlett) در 90% موارد قابل قبول (Category 1 & 2 A) بود و در 10% موارد (Category 2 B) خوب بود. هیچیک از بیماران نیاز به عمل مجدد نداشتند. نتیجه گیری: استفاده از پیچ و پلاک های قابل جذب برای ثابت کردن قطعات استخوانی در بیماران مبتلا به کرانیوسینوستوز که مورد جراحی اصلاح بد شکلی ناحیه پیشانی و حدقه چشم قرار می گیرند، ثبات کافی ایجاد می کند، ولی مسایل و مشکلات وسایل فلزی دایمی را ندارد. استفاده از یک ردیف سوراخ های مش که ضخامت کمتری دارد به جای پلاک معمولی می تواند در کاهش قابل دید بودن و قابل لمس بودن و آسیب پوست موثر باشد.

زمینه و هدف: سرطان پستان شایعترین بدخیمی در جمعیت زنان بالغ است. اختلافات متعددی از نظر میزان بروز و مرگ و میرناشی از آن در جمعیت های مختلف وجود دارد. یکی از مهم ترین و اساسی ترین عواملی که می تواند به میزان بالایی بر مرگ و میر ناشی از یک سرطان در یک جمعیت تاثیر بگذارد، مرحله ای است که در آن، سرطان تحت توجه پزشکی واقع می  گردد. در این مطالعه، ما مشخصات 1500 مورد سرطان پستان را در زمان تشخیص، شرح دادیم و همراهی احتمالی پاره ای از عوامل را با مرحله ای که در آن سرطان تحت توجه پزشکی قرار می گیرد، مورد ارزیابی قرار دادیم. مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر، پرونده های 1500 بیمار مبتلا به سرطان پستان مورد بررسی قرار گرفت. این بیماران به یک کلینیک خصوصی سرطان پستان مراجعه کرده بودند و تشخیص سرطان پستان توسط مطالعه آسیب شناسی، تایید شده بود. داده های مربوط به عوامل زیر از پرونده ها استخراج شدند: سن بیماران، سطح تحصیلات، شغل، فاصله بین جست و جوی توجه پزشکی و تایید تشخیص، سابقه خانوادگی سرطان پستان در خویشاوندان درجه اول، روش تشخیص، نتایج ماموگرافی، اندازه تومور، تعداد گره های لنفاوی درگیر، تعداد کل گره های لنفاوی برداشته شده و مرحله آسیب شناسی تومور. یافته ها: میانگین سنی بیماران 1.46±49.38 سال بود. از میان بیماران با اندازه شناخته شده تومور 74.5%، اندازه تومور بیشتر از 2 سانتی متر بود و در میان بیمارانی که مرحله تومور آنها شناخته شده بود، 78.3% از بیماران در مرحله 2 یا بالاتر قرار داشتند که بدین معناست که آنها حداقل یک گره لنفاوی درگیر داشته اند. به طور میانگین، فاصله 1.15±2.73 ماه بین زمان شک به بیماری و زمان تشخیص قطعی موجود بوده است. نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه نتیجه می گیریم که مرحله سرطان پستان در زمان تشخیص بیماری، در بیماران ما در مقایسه با کشورهای غربی بالاتر است. این تفاوت نتیجه پذیرش پایین تر از سوی بیماران و نیز نقایص خدمات عمومی می باشد.

سوختگی حرارتی که شایعترین علت سوختگی است از طریق هدایت حرارت منجر به تخریب و آسیب بافتی می شود و هر چه شدت گرما و مدت تماس بیشتر باشد، درجه و عمق تخریب بافتی بیشتر است. در سوختگی شمیایی با اسید همواره عمق آسیب بافتی از ظاهر سطحی آن بیشتر بوده و ارزیابی عمق تخریب بافت مستلزم دبریدمان کامل است. در دو بیمار که کارگر کارگاه شیرینی پزی بودند، همزمان دو سوختگی یکی حرارتی در اثر شعله ور شدن بنزین و دیگری شمیایی به علت تماس با اسید شستشو دهنده در کف کارگاه ایجاد شد. گزارش حاضر نوع زخم، سیر بیماری و نتایج درمان را ارایه می کند.

تومورهای فیبروی منفرد پرده جنب، نادر، اغلب خوش خیم و برخاسته از سلول های مزانشیمال پلور (نه مزوتلیال) هستند. تظاهرات بالینی بسته به اندازه و محل تومور ممکن است با اثرات فشاری بر روی اعضا مجاور و یا با تظاهرات پارانیوپلازیک مانند هیپوگلیسمی و کلابینگ انگشتان همراه باشد. در این گزارش یک بیمار مرد 70 ساله که با علایم نورولوژیک شامل سرگیجه، ضعف، خستگی وکاهش وزن قابل توجه به درمانگاه مراجعه نموده بود، معرفی شده است. در یافته های آزمایشگاهی هیپوگلیسمی و در رادیوگرافی قفسه سینه اولین علامت وجود یک توده در سمت چپ قفسه سینه همراه با بالا رفتن یکطرفه دیافراگم مشاهده گردید. بیمار تحت عمل جراحی توراکوتومی سمت چپ قرار گرفت و یک توده 3 کیلوگرمی داخل کپسولی از قفسه سینه خارج گردید. در بررسی هیستوپاتولوژی و ایمونوهیستوشیمی بافت تومورال، نسج همبندی خوش خیم بدون هیچگونه علایمی از بدخیمی مشاهده گردید. دوره بعد از عمل جراحی بدون هیچ عارضه ای سپری شد و بیمار با قند خون نرمال مرخص گردید.