نشریه جراحی ایران
سال:1388 | دوره:17 | شماره:3 |تعداد مقالات:14

از هنگامی که شروع به نوشتن مقالاتی در زمینه ای خاص می کنید، تا به عنوان یک مرجع در آن زمینه خاص مطرح تا به یک میزگرد دعوت می شوید، راه طولانی در پیش است. دعوت های مکرر از شما تجربه ای را فراهم می کند که آمادگی ریاست یک اجلاس را کسب کنید و به تمام جزئیات علمی و اجرایی یک نشست علمی توجه داشته باشید.

زمینه و هدف: تومورهای مغزی هم به عنوان بیماری های بدخیم و هم به عنوان ضایعات تخریب کننده نسج مغز با اختلال در عملکرد بخش های درگیر، تاثیرات شگرفی بر زندگی بیماران و خانواده هایشان اعمال می کنند. این اثرات در زمینه های مختلف از جمله عملکرد شناختی، روانی، حسی و حرکتی بروز می کند. هدف از این مطالعه، مروری بر تظاهرات روانی در بیماران دچار تومورهای مغزی بر حسب نوع و محل ضایعات است.مواد و روش ها: تعداد 114 مقاله از سال 1364 تا 1387 بررسی شدند. از بین این مقاله ها به 55 در متن استناد شده است.یافته ها: 1% تا 2% بیماران مبتلاء به بیماری های روانی، دچار تومور مغزی می باشند. عوامل مختلفی در بروز تظاهرات روانی و اجتماعی تومورهای مغزی دخالت دارند که از جمله می توان به محل ضایعه، وضعیت روانی زمینه ای بیمار قبل از ابتلا، وضعیت عملکرد شناختی و نحوه پاسخ بیماران و اطرافیان به تنش های زندگی اشاره کرد.نتیجه گیری: از آنجا که تظاهرات بیماری در مبتلایان به تومور مغزی طیف وسیعی دارد، همکاری منسجم بین تیم های جراحی مغز و اعصاب، رادیولوژی، داخلی، اعصاب، بیهوشی، انکولوژی و روان پزشکی در تشخیص و درمان این ضایعات امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.

زمینه و هدف: اکسپلور دو طرفه گردن روش استاندارد خوبی برای لوکالیزاسیون آدنوم پاراتیرویید در هیپرپاراتیروییدیسم اولیه می باشد. ولی تمام جراحان تجربه کافی برای اکسپلور دقیق گردن را ندارند. اما روش های جدید جراحی برای اکسپلور یک طرفه گردن، حداقل تهاجم را دارند. بنابراین لوکالیزاسیون دقیق قبل از عمل می تواند باعث کاهش زمان و تنش جراحی شود.مواد و روش ها: در مطالعه ای از نوع مطالعات آینده نگر ارزشیابی تست های تشخیصی 80 بیمار با هیپرپاراتیروئیدی اولیه اثبات شده به واسطه کلسیم و پاراتورمون بالا مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج سونوگرافی غدد پاراتیرویید با یافته های حین جراحی و نتایج اسکن تکنسیوم مقایسه شدند. همچنین معیارهایی مثل وزن آدنوم، کلسیم قبل از عمل و سطح پاراتورمون بیمارانی که آدنوم آنها با اسکن یا سونوگرافی لوکالیزه شده یا نشده بود، با آزمون Student-t test مقایسه شد.یافته ها: سونوگرافی، غده پاراتیروئید بزرگ شده را در 61 نفر از 80 بیمار (76.3%) به درستی نشان داد که حساسیت 83.5% و ارزش اخباری مثبت 89.7% داشت. اسکن تکنسیوم نیز در 63 بیمار (78.8%) مثبت بود که حساسیت 85% و ارزش اخباری مثبت 91.3% داشت. هیچ اختلاف معنی داری بین سونوگرافی و اسکن تکنسیوم در لوکالیزاسیون آدنوم پاراتیروئید در این مطالعه وجود نداشت. ارتباط معنی داری بین سطح پاراتورمون و لوکالیزاسیون آدنوم پاراتیروئید توسط اسکن تکنسیوم وجود داشت .(P=0.01) وقتی هر دو روش اسکن تکنسیوم و سونوگرافی در لوکالیزاسیون آدنوم پاراتیروئید بررسی شدند، در 73 بیمار (91.3%) به درستی محل آدنوم را نشان دادند که حساسیت 97.3% و ارزش اخباری مثبت 93.5% داشتند.نتیجه گیری: سونوگرافی، روش حساس و دقیقی جهت لوکالیزاسیون آدنوم پاراتیروئید در هیپرپاراتیروییدیسم اولیه بوده و در کارایی قابل مقایسه با اسکن تکنسیوم می باشد. بر اساس نتایج به دست آمده، استفاده از یکی از دو روش عنوان شده جهت لوکالیزاسیون آدنوم پاراتیروئید و در صورت منفی شدن، استفاده از روش دیگر توصیه می شود.

زمینه و هدف: تغییر حاد در وضعیت ذهنی است که با اختلال در سطح هوشیاری، کاهش میزان توجه و تغییرات شناختی مشخص می شود و سیر متغیری در طول دوره خود دارد. دلیریوم در افراد مسن و بیماران بستری، خصوصا پس از اعمال جراحی بزرگ، شایع بوده و باﻋﺚ افزایش مرگ و میر و عوارض در بیماران می شود. اخیرا میزان بروز دلیریوم بعد از برش جراحی قلب، بیش از c/090 گزارش شده است. تقریبا یک چهارم تا یک سوم بیماران روزهای 2 تا 7 پس ازعمل جراحی قلب، دچار اختلالات روانشناختی می شوند. باتوجه به افزایش میزان اعمال جراحی قلب و افزایش سن بیماران به هنگام جراحی، عوارضی نظیر دلیریوم پس از عمل، رو به فزونی است. مطالعات متعددی بر روی اتیولوژی دلیریوم پس از جراحی قلب صورت گرفته، اما هنوز دلیل قاطعی برای آن بیان نشده است. در این مطالعه بر آن شدیم تا ارتباط بین میزان بروز دلیریوم پس از جراحی قلب و برخی عوامل مداخله گر حین عمل را مورد بررسی قرار دهیم.مواد و روش ها: طی 6 ماه 250 بیمار بالای 50 سال که تحت جراحی CABG به طور الکتیو قرار می گرفتند در بیمارستان شهید مدرس تهران، به روش نمونه گیری برگزیده شدند. وضعیت روانشناختی بیماران 5 روز قبل از عمل 2 و 7 روز پس از عمل توسط آزمون غربالگری MMSE مورد ارزیابی قرار گرفت، سپس با توجه به نمره آزمون و بر اساس DSM - IV، موارد ابتلا به دلیریوم مشخص شدند.یافته ها: در این مطالعه میزان بروز دلیریوم پس از جراحی قلب باز 47% می باشد، میزان بروز دلیریوم با مدت بای پس قلبی ریوی بیشتر از 120 دقیقه، زمان کراس کلامپ آئورت بیشتر از 75 دقیقه، هماتوکریت حین عمل کمتر از c/030 و دمای حین پمپ کمتر از 30 درجه سانتی گراد افزایش نشان می داد. در این مطالعه بین EuroSCORE و میزان بروز دلیریوم ارتباط معنی داری به دست نیامد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، در نظر گرفتن مسایل روحی روانی، بخصوص اختلالات شناختی همچون دلیریوم بعد از جراحی قلب باز از اهمیت بالایی برخوردار است و می بایست مطالعات بیشتری در جهت کشف علل زمینه ساز آن انجام گیرد، چرا که حذف برخی علل زمینه ساز دلیریوم می تواند در درمان آن کمک کننده باشد.

زمینه و هدف: آنکیلوز مفصل تمپورومندیبولار [Temporomandibular (TMJ)] علاوه بر محدودیت باز شدن دهان باعث بهداشت ضعیف دهان، آبسه دندان و ایجاد دفرمیتی و غیرقرینگی در ناحیه صورت می شود. علیرغم اینکه در رابطه با کارایی روش های مختلف آرتروپلاستی TMJ تحقیقات متعددی انجام شده است، ولی کماکان در مورد بهترین روش ترمیم آنکیلوز TMJ اختلاف نظر وجود دارد. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه سه روش جراحی استفاده از گرافت کوستوکندرال[Costo-Chondral Graft (CCG)] ، گرافت با استفاده از فاسیای تمپورال وگرافت با به کارگیری پروتز سیلیکون در درمان آنکیلوز مفصل تمپورومندیبولار می باشد.مواد و روش ها: طی سال های 1376 الی 1386 تعداد 34 بیمار که با تشخیص آنکیلوز TMJ در بیمارستان حضرت فاطمه (س) بستری شده و تحت جراحی آرتروپلاستی Interpositional Gap قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. از این تعداد 10 بیمار با روش CCG،10  بیمار با روش اینترپوزیشن با پروتز سیلیکون و 14 بیمار با روش آرتروپلاستی با فاسیای تمپورال تحت جراحی آرتروپلاستی قرار گرفتند. نتایج سه روش فوق پس از پیگیری حداقل 7 ماهه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. جهت مقایسه نتایج جراحی در گروه های مختلف بیماران (داده های کیفی - اسمی دوحالته) از آزمون کای اسکور استفاده شد.یافته ها: شایعترین علت آنکیلوز در مطالعه حاضر تروما (52.9%) بوده است. 19 بیمار عمل جراحی دو طرفه داشته اند که در 12 بیمار (63.2%) عمل جراحی با شکست و در 7 بیمار (36.8%) با موفقیت همراه بوده است. در مجموع 29 بیمار از فیزیوتراپی استفاده کرده اند، که از این تعداد در 12 بیمار (41.4% ) عمل جراحی با شکست و در 17 بیمار (58.6%) با موفقیت همراه بوده است. 5 بیمار نیز بدون فیزیوتراپی پیگیری شده اند که از این تعداد، نتیجه درمان در 4 بیمار (80%) با شکست و در یک بیمار (20%) با موفقیت همراه بوده است.نتیجه گیری: در مقایسه نتایج اعمال جراحی یکطرفه و دو طرفه موفقیت عمل جراحی یک طرفه بصورت معنی داری بیشتر بوده است(P=0.03) ، در حالیکه بطور کلی میزان موفقیت سه روش جراحی مذکور یکسان بوده و مقایسه نتایج اعمال جراحی با یا بدون فیزیوتراپی نیز بیانگر تفاوت معنی دار آماری بین گروه ها نبوده است (P>0.05).

زمینه و هدف: امروزه تروما چهارمین علت مرگ و میر در کشورهای پیشرفته می باشد. علت بخش عمده ای از این مرگ و میرها در اثر ترومای بسته شکمی می باشد. بنابراین هر اقدامی که به تشخیص سریعتر خونریزی داخل شکمی کمک کند، در نجات جان این بیماران موثرتر خواهد بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه تحلیلی از نوع مقطعی کلیه بیماران مبتلا به ترومای بسته شکمی مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان خاتم الانبیا (ص) زاهدان در طی سال 1385-1386 انتخاب شدند. اطلاعات بدست آمده از سونوگرافی و سی تی اسکن در پرسشنامه ثبت شده و پس از وارد کردن اطلاعات به نرم افزارSPSS 14 ، از آمار توصیفی جهت بیان شاخص های توصیفی و از شاخص های حساسیت و ویژگی جهت تعیین ارزش تشخیصی سونوگرافی در مقایسه با سی تی اسکن استفاده شد.یافته ها: از 100 بیمار بررسی شده 20% زن و80 % مرد بودند. شایعترین علامت بالینی در هر دو گروه جنسی درد شکمی و سپس تندرنس شکمی بوده است. بین علایم بالینی مختلف از نظر وجود مایع آزاد شکمی و گزارش سی تی اسکن اختلاف معنی داری بدست آمد (P=0.017). حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی سونوگرافی در تشخیص مایع آزاد شکمی به ترتیب 84%، 86%،91 % و 75% بوده و در تشخیص صدمات داخل شکمی به ترتیب 54%،90 %، 65% و 79% می باشد.نتیجه گیری: سونوگرافی دارای حساسیت، ویژگی و دقت کافی جهت بررسی مایع آزاد شکمی در ترومای بسته شکمی در مقایسه با سی تی اسکن در گروه سنی اطفال و بزرگسالان می باشد، که اگر با صدمات پارانشیمی احشا شکمی ترکیب شود، این پارامترها به طور محسوسی بخصوص در گروه سنی اطفال بالاتر می رود.

زمینه و هدف: حساسیت به سرما یا تشدید درد در مواجهه با سرما، از زودرس ترین علایم بروز بیماری برگر است. این طرح با هدف تعیین میزان حساسیت به سرما و توزیع فصلی مراجعات بیماران مبتلا به بیماری برگر مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش تهران از تاریخ 1/7/80 لغایت 1/7/86 انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به روش توصیفی گذشته نگر انجام شد، بدین ترتیب که از بین بیماران مبتلا به بیماری برگر، مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش، تعداد 205 نفر به روش غیرتصادفی ساده انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز طرح با توجه به اطلاعات موجود در پرونده و مصاحبه با بیماران به دست آمد و در برگه های اطلاعاتی از پیش آماده شده یادداشت شد.یافته ها: میانگین سن بیماران 13.08±45.96 سال بود. 197 نفر (96.1%) مرد و 8 نفر (3.9%) زن بودند. 190 نفرSmoker Active (%92.7)  و 15 نفر  Passive Smoker (%7.3)بودند. فصل شروع اولین علایم بیماری برگر در 36 نفر (17.6%) بهار، 26 نفر (12.7%) تابستان، 62 نفر (30.2%) پاییز، 81 نفر (39.5%) زمستان بود. در بین 205 نفر بیمار، در اولین مراجعه 170 نفر (82.9%) دارای زخم و 28 نفر (13.7%) دارای گانگرن بودند، که در 66 نفر (32.2%) آمپوتاسیون انجام شد. تمام بیماران در تمام مراجعات ماه های مختلف سال دارای درد بودند و با سرما دچار تشدید درد می شدند. تعداد مراجعات بعد از اولین مراجعه کاهش قابل ملاحظه ای داشته است که احتمالا به دلیل بهبود علایم در این بیماران به دنبال قطع سیگار، اجتناب از سرما و درمان های مختلف می باشد. یعنی با تدابیری همانند قطع سیگار، دارو و سمپاتکتومی، مراجعات بعدی کاهش میابد.نتیجه گیری: اکثر بیماران مبتلا به برگر اولین علایمشان در ابتدای بروز بیماری برگر در فصول سرد سال یعنی ترتیب زمستان و پاییز شروع می شود. بیماران برگری در مرحله حاد علایم نسبت به سرما حساس هستند، یعنی دچار تشدید درد می شوند. به نظر می رسد که قطع مصرف سیگار، تجویز دارو، سمپاتکتومی و راه های دیگر درمانی، به تدریج مراجعات بعدی بیماران را کاهش می دهد.

زمینه و هدف: استاف اورئوس، یکی از مهمترین باکتری های بیماریزای انسانی است. در حدود 20% افراد سالم، ناقل دائمی و 60% ناقل متناوب استاف اورئوس هستند. حفره بینی یکی از محل های مهم کلونیزاسیون این باکتری است. هدف این مطالعه بررسی شیوع حاملین استاف اورئوس در بینی پرسنل درمانی بخش های جراحی بیمارستان های آموزشی همدان و حساسیت آنتی بیوتیکی آن و مقایسه آن با افراد سالم جامعه بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی 246 نفر (123 نفر از پرسنل درمانی بخش های جراحی بیمارستان های آموزشی همدان و 123 نفر از کارکنان ستادی دانشگاه علوم پزشکی همدان) وارد مطالعه شدند. از هر نفر یک سواپ بینی جهت ایزولاسیون استاف اورئوس تهیه و مقاومت آنتی بیوتیکی آن با استفاده از آنتی بیوگرام تعیین شد. داده ها پس از استخراج توسط نرم افزار آماریSPSS 17  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: 17 نفر (13.8%) از گروه مورد و 14نفر (11.4%) از گروه کنترل کشت مثبت برای استاف اورئوس داشتند که تفاوت آماری معنی داری از نظر شیوع باکتری در دو گروه وجود نداشت (P=0.351). در گروه مورد، بین شیوع استاف اورئوس با نوع بخش، مدت زمان اشتغال و شغل تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت (P>0.05). در هر دو گروه تمامی بیماران به پنی سیلین مقاوم و به وانکومایسین حساس بودند. در گروه مورد، تمامی بیماران به کلیندامایسین مقاوم بودند. در گروه شاهد [Methicilin Resistant Staph Aureus (MRSA)] تمامی افراد به کوتریموکسازول و سفازولین حساس بودند. %52.9 از افراد گروه مورد و %35.7 از افراد گروه شاهد مقاوم به متی سیلین بودند.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر هر چند فراوانی حاملین بینی استاف اورئوس در پرسنل درمانی بخش های جراحی بیمارستان های آموزشی همدان بیشتر از جمعیت عادی بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. فراوانی حاملین بینی در پرسنل بیمارستانی در مطالعه ما کمتر از مطالعات سایر مناطق می باشد.

زمینه و هدف: تهوع و استفراغ اوایل حاملگی، شکایت شایعی است که می تواند هزینه های اقتصادی و روانی سنگینی بر زن باردار و خانواده وی تحمیل کند. با توجه به این مساله که بسیاری از خانم های باردار به علت ترس از عوارض جانبی داروها بر روی جنین به دنبال دارو درمانی مناسب نمی روند، استفاده از ویتامین ها که ایمن بودنشان پذیرفته شده است، به عنوان خط اول درمان، مفید می باشند. در این مطالعه، تاثیر ویتامین ب 6 (پیریدوکسین) بر تهوع و استفراغ حاملگی در خانم های باردار با سن حاملگی زیر 16 هفته مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: در طول زمستان 1385، 70 خانم باردار زیر 16 هفته بارداری که با شکایت تهوع و استفراغ اوایل بارداری به یک مطب خصوصی و 4 مرکز بهداشتی درمانی شهری مراجعه نمودند، به صورت تصادفی در دو گروه قرار داده شدند. پس از اخذ رضایت نامه، یک گروه پیریدوکسین 40 میلی گرم در روز به مدت 5 روز و به گروه دیگر دارونما، به روش دو سویه کور داده شد. بیماران شدت تهوع خود را بر اساس درجه مقایسه عینی24 (VAS)  ساعت قبل از درمان و سپس دوبار در روز، در طی 5 روز درمان ثبت کردند و همچنین تعداد اپیزودهای استفراغ خود را در 24 ساعت قبل از درمان و 5 روز درمان ثبت کردند. سپس داده ها به کمک آزمون های t دو گروه مستقل، کای دو، تحلیل کوواریانس، ویلکاکسون، مان ویتنی و رگرسیون لجستیک رتبه ای تحت آنالیز قرار گرفتند.یافته ها: میانگین تغییرات شدت تهوع بعد از درمان نسبت به شدت تهوع پایه، در گروه پیریدوکسین بیشتر از گروه دارونما بوده است .(P=0.019) همچنین آزمون مان ویتنی نشان داد که تعداد اپیزودهای استفراغ در گروه پیریدوکسین به طور معنی داری بیش از گروه دارونما کاهش یافته است .(P=0.019) نتیجه گیری: پیریدوکسین به طور موثری، تهوع و استفراغ اوایل بارداری را کاهش می دهد و می توان آن را با دوز 40 میلی گرم در روز به مدت 3 تا 4 روز تجویز کرد.

زمینه و هدف: این مطالعه گزارش 10 ساله ما از 8 بیمار با فیستول بین مجرا و رکتوم است که به روش های York-Mason، از طریق پرینه همراه با قرار دادن فلپی از عضله گراسیلیس و شکمی همراه با برداشتن استخوان پوبیس و قرار دادن فلپی از امنتوم درمان شده اند.مواد و روش ها: ما پرونده های پزشکی 8 بیمار که بین مارس 1995 تا سپتامبر 2005 در مرکز ما تحت عمل جراحی ترمیم فیستول بین مجرا و رکتوم قرار گرفته بودند را مورد بررسی قرار دادیم. سه نفر از این بیماران به علت آسیب نافذ (گلوله، جراحی سنگ مثانه از طریق پرینه) دچار فیستول شده بودند، اینها به طریقه York-Mason تحت درمان قرار گرفتند. 3 بیمار متعاقب تصادم و شکستگی لگن و قطع شدن مجرای ادرار دچار فیستول شده بودند، اینها از طریق شکم به همراه برداشتن استخوان پوبیس و قرار دادن فلپی از امنتوم درمان شدند. روش جراحی از طریق پرینه با قرار دادن فلپی از عضله گراسیلیس در دو بیمار به کار گرفته شد. علت فیستول این بیماران رادیوتراپی بود. قبل از عمل جراحی ترمیمی برای تمام بیماران کلستومی انحرافی تعبیه شد. برای 1 تن از این بیماران قبل از مراجعه به مرکز ما جراحی به منظور بستن فیستول از طریق آنال انجام شده بود، که موفقیت آمیز نبود. 7 بیمار دیگر به طریقه های غیرجراحی تحت درمان های طولانی مدت قرار گرفته بودند.یافته ها: تمام بیماران مرد بودند. میانگین زمان پیگیری بیماران 4 سال بود. میانگین سن بیماران 50.5 سال بود. اندازه فیستول ها 1-2 سانتیمتر و در فاصله 3-4 سانتیمتری از شیار آنال بود. فیستول های 5 بیمار از 8 بیمار که به روش های York-Mason و از طریق پرینه با قراردادن فلپی از عضله گراسیلیس درمان شدند، بهبود یافتند. سه بیماری که از طریق شکم به همراه برداشتن استخوان پوبیس درمان شدند، دچار عود فیستول و تنگی مجرای ادرار شدند که تحت ترمیم مرحله ای مجرا قرار گرفتند و در هنگام عمل فلپی از پوست پرینه بر روی فیستول قرار داده شد. در مرحله بعد مجرا ترمیم گردید و مشکل بیماران برطرف شد. پس از درمان کامل هیچ کدام از بیماران دچار بی اختیاری ادرار یا مدفوع نبودند. فقط 3 بیماری که ابتدا از طریق شکم به همراه برداشتن استخوان پوبیس تحت درمان قرار گرفته بودند، دچار ناتوانی جنسی شده بودند.نتیجه گیری: روش جراحی York-Mason برای ترمیم فیستول های بین مجرا و رکتوم یک روش با نتایج بسیار خوب و عوارض کم می باشد. به ویژه در فیستول های متعاقب جراحی و کوچک که بافت حاشیه ای سالم و بدون عفونت یا اسکار باشد. در موارد فیستول های ناشی از رادیوتراپی با نسج نامناسب و سایز بزرگ فیستول روش پرینه آل همراه با اینترپوزیشن عضله گراسیلیس نتایج خوبی به همراه دارد.

زمینه و هدف: در این مقاله با بهره گیری از روش کتاب سنجی به بررسی ده سال وضعیت تولیدات علمی جامعه جراحان ایران در پایگاه اطلاعاتی آی.اس.آی پرداخته شده است.مواد و روش ها: داده های این پژوهش با استفاده از پایگاه اطلاعاتی آی.اس.آی گردآوری شده است. پایگاه اطلاعاتی آی.اس.آی قسمت های مختلفی دارد که از سه بخش آن یعنی SCI, SSCI, Art & Humanities جهت گردآوری داده ها استفاده شده است. جهت این کار اصطلاح جراحی در مکان کلید واژه و محدود به ایران وارد گردید و نتایج به دست آمده را به وسیله موتور آنالیز این پایگاه تحلیل و سپس داده ها با نرم افزار اکسل جهت تحلیل بیشتر مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: 67% تولیدات علمی در حوزه جراحی به وسیله ده دانشگاه صورت گرفته است که در این میان دانشگاه علوم پزشکی تهران با تولید 126 مدرک (17.1%) در صدر قرار دارد و دانشگاه علوم پزشکی شیراز با تولید 81 مدرک (11%) از تولیدات علمی حوزه جراحی در رتبه دوم قرار دارد. بیشترین مشارکت بین المللی پژوهشگران کشورمان با پژوهشگران کشورهای ایالات متحده آمریکا می باشد که تعداد 59 مقاله (8%) از تولیدات علمی در این حوزه را به خود اختصاص داده است. مجله Transplantation Proceedings 276 مدرک (37.3%) از تولیدات علمی کشورمان را به چاپ رسانده است در جایگاه اول قرار دارد. پژوهشگران کشورمان 87% پژوهش ها را پیرامون سه موضوعTransplantation  با 281 مدرک (38%)،Immunology  با 277 مدرک (37.5%) و Clinical Neurology با 86 مدرک (11.6%) به ترتیب در رتبه های اول تا سوم قرار دارند.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که روندی صعودی در تولید علم محققان کشورمان در این حوزه وجود دارد. همچنین این پژوهش، پژوهش های محققان ایرانی را تا پایان سال 2007 بر اساس داده های پایگاه اطلاعاتی آی.اس.آی مورد بررسی قرار داده است بنابراین می توان انتظار داشت که مقالات بیشتری به وسیله محققان ایرانی منتشر شده باشد که در این پایگاه پوشش داده نشده است. لازم است پژوهشی راجع به چاپ در مجلات غیر آی.اس.آی صورت گیرد تا بهتر بتوان نقشه علمی محققان ایرانی را در این زمینه ترسیم نمود.

کیست هیداتید، در بسیاری از نقاط جهان و از جمله در کشور ما یک بیماری آندمیک است که از نظر بهداشت عمومی، جهات سیاسی و اقتصادی و مهاجرت واجد اهمیت زیادی است. کیست هیداتید می تواند در هر قسمتی از بدن جایگزین گردد. در این مطالعه یک مورد نادر کیست هیداتید اولیه امنتوم گزارش می شود که یافته ای نادر بوده و به تعداد معدودی در منابع ذکر شده است. با توجه به اندمیک بودن بیماری کیست هیداتید در ایران، توجه بیشتر به کیست هیداتید و مروری بر منابع جدید تشخیص و درمان آن مفید به نظر می رسد.

تراتوم یک تومور با منشا ژرم سل از نوع غیرسمینوما می باشد. با وجود آنکه بیشتر تراتوم ها در تخمدان ها یا بیضه افراد بالغ روی می دهد، در ساختارهای خط وسط مانند ساکروکوکسیژیوس، مدیاستن قدامی، رتروپریتوئن و غدد پینه ال هم مشاهده شده است. تراتوم اولیه رتروپریتونئال به ندرت در بالغین گزارش شده است. در این مقاله ضمن بررسی موارد مشابه گزارش شده به معرفی مرد 18 ساله ای که به دلیل توده شکم به ابعاد 20×20 سانتیمتر تحت عمل جراحی قرار گرفت می پردازیم. تشخیص هیستوپاتولوژیک تراتوم بالغ بوده است.