مجله علمی پزشکی جندی شاپور
سال:1388 | دوره:8 | شماره:1 (مسلسل 60) |تعداد مقالات:16

هدف: الگوی شیوع انواع مختلف دررفتگی در مناطق مختلف دنیا متفاوت می باشد و شناخت آن در هر منطقه اهمیت بسزایی در برنامه ریزی آموزشی و درمانی دارد. هدف مطالعه حاضر بررسی الگوی فراوانی در رفتگی مفاصل اندامهای تحتانی و فوقانی در مراجعه کنندگان در بیمارستان امام خمینی اهواز (که یک مرکز آموزشی درمانی در بسیاری از موارد ارجاع تروماهای استان خوزستان می باشد) بود.روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی توصیفی در بین بیماران مراجعه کننده بستری و سرپایی به بخش ارتوپدی بیمارستان امام خمینی اهواز طی سال 1384 انجام گردید. این پژوهش بر اساس چک لیستی 64000 پرونده بیمارستان (62000 سرپایی اورژانس و 2000 بیمار بستری بخش ارتوپد) از نظر وجود دررفتگی، مفصل گرفتار در اندامهای فوقانی و تحتانی، سن، جنس، سمت گرفتار، ضایعات همراه، علت بروز ضایعه، باز یا بسته بودن دررفتگی جمع آوری اطلاعات صورت پذیرفت.یافته ها: 128 مورد در رفتگی وجود داشته که مردان 109 (85 درصد) و زنان 19 (15 درصد)، سمت گرفتار راست 67 (52.3 درصد) چپ 61 (47.7 درصد)، وجود شکستگی همراه دررفتگی (64 درصد)، نیاز به بستری 39 (30.5 درصد)، مفاصل درگیر در تمام موارد یک مفصلی بودند. شایع ترین سن وقوع دررفتگی در دهه سوم زندگی مشاهده شد و در بیش از 77 درصد موارد دررفتگی در سنین 40-10 سالگی قرار داشت. ضایعه عصبی همراه فقط در یک مورد گزارش شد ولی ضایعه شریانی در هیچ بیماری دیده نشده است. دررفتگی بسته در 126 نفر (98.4 درصد) وجود داشت. شایع ترین مکانیزیم دررفتگی به دنبال تصادف 71 (55.5 درصد) بود که بیشترین دررفتگی در اندام فوقانی 94 (73.4 درصد) و در شانه 27 (21.1 درصد )، مفصل MP دست 21 (16.4 درصد) به ترتیب و در اندام تحتانی هیپ 24 (18.8 درصد) شایعترین مفاصل گرفتار بوده اند و از میان شکستگی و دررفتگی ها بیشترین تایپ، شکستگی و در رفتگی گالزی 26 (20.3 درصد) قرار داشته است.نتیجه گیری: بیشترین دررفتگی در جنس مذکر، در اندام فوقانی و در سمت راست و در دهه سوم زندگی مشاهده شد بیشترین عامل دررفتگی تصادف بود که بیشترین مفصل گرفتار در اندام فوقانی، شانه و در اندام تحتانی، هیپ بوده است اکثر موارد با بستری کوتاه مدت در بخش اورژانس ارتوپدی درمان شده اند و فقط در یک مورد ضایعه عصبی همراه مربوط به عصب اولنا گزارش شده بود.

مقدمه: روش کمک باروری، با خطر حاملگی خارج رحمی و از دست دادن زودرس حاملگی همراه است. دیده شده که سطح سرمی هورمون گنادوتروپین انسانی (bhcg) میتواند به عنوان پیشگویی کننده سیر حاملگی باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح سرمی bhcg در روز 16 بعد از اولاسیون در زنانی که از این روش استفاده نموده اند به عنوان شاخصی جهت پیشگویی سیر درمان می باشد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی تعداد 200 خانم که به روش کمک باروری در مرکز ناباروری دانشگاه علوم پزشکی مشهد درمان شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. روش های مورد استفاده در بیماران شامل 196 مورد (98 درصد)(inter uterine insemination) IUI ، 2 مورد (1 درصد) ICSI (inter servical sperm insemination) و 2 مورد (1 درصد)(in vitro fertilization) IVF  بود. نمونه های سرم در روز 16 بعد از اولاسیون جمع آوری گردید و غلظت سرمی bhcg با روش ایمونورادیومتریک اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 29 سال (با محدوده سنی بین 19 تا 35 سال) بود. از بین 200 مورد  60بیمار سن بالای 30 و 140 بیمار سن زیر 30 سال داشتند. نتیجه حاملگی در 175 مورد حاملگی موفقیت آمیز بود (جنین زنده در هفته 20 حاملگی) و در 25 مورد با سقط خودبخودی همراه بودند. در مورد اثر پیش گویی کننده bhcg در نتیجه حاملگی تفاوت در میانگین bhcg دو گروه با حاملگی موفق و ناموفق دیده شد.(p<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده از این مطالعه یک نمونه منفرد سرمی جمع آوری شده در روز 16 و ارزیابی آن از نظر bhcg سرم متعاقب درمان با روش های کمک باروری از نظر بالینی در پیشگویی سیر حاملگی مفید می باشد.

هدف: جهت ترمیم دندانهای درمان ریشه شده پرمولر ماگزیلاری درمانهای متنوعی وجود دارد که هر یک دارای معایب و مزایایی می باشند. یکی از این درمان ها استفاده از ترمیم اینله کامپوزیتی توسط کامپوزیت های تقویت شده با رشته های فایبر است که علاوه بر داشتن گیر و استحکام کافی و زیبایی قابل قبول، تطابق بیشتر و نشت کمتری نسبت به رستوریشن های ریختگی دارد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی ـ آزمایشی، تعداد 72 دندان پرمولر اول ماگزیلاری سالم و بدون پوسیدگی با اندازه های مشابه جمع آوری شد و سپس به طوریکه CEJ آنها 2 میلیمتر بالاتر از سطح رزین باشد در رزین آکریل خودپخت مانت شدند. در مرحله بعدی نمونه ها به طور تصادفی در 6 گروه 12 تایی تقسیم شدند. گروه اول (کنترل مثبت) شامل دندان های سالم و گروه دوم (کنترل منفی) شامل دندان های درمان ریشه شده با حفرات مزیو اکلوزو دیستال (MOD) که باکس پروگزیمالی آن ها تا 1 میلیمتر به زیر CEJ گسترش یافته بود، می شدند گروه های سوم و چهارم شامل دندانهای درمان ریشه شده با حفرات MOD و با کف پوش (لاینر) Nulite F2 (نوعی کامپوزیت تقویت شده و سخت شونده نوری - شیمیایی) و کامپوزیت تقویت شده با رشته های فایبر Nulite F بازسازی شده، بودند. در گروه های پنجم و ششم: کلیه مراحل درمان ریشه، تراش و قرار دهی کامپوزیت لاینر Nulite F2 مشابه گروه سوم و چهارم انجام شد، با این تفاوت که نمونه های این دو گروه با کامپوزیت معمولی خلفی (3M-P60 USA) بازسازی و ترمیم گردیدند. ابتدا نمونه های هر 6 گروه به میزان 500 بار ترمو سیکل شدند. نمونه های آماده شده در گروه های اول، دوم، سوم وپنجم توسط ماشین آزمایش بین المللی  (Universal testing machine, Zwick Z020, Germany)با سرعت mm/min 0.5 میلیمتر در دقیقه تحت نیرو قرار قرار گرفتند. نمونه های آماده شده در گروه های چهارم و ششم ابتدا به میزان 1000,000 بار در دهان مصنوعی تحت ضربه قرار داده شدند و سپس توسط ماشین آزمایش بین المللی تحت نیرو قرار گرفتند. داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون های مقایسات چندگانه تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین مقاومت به شکست برای گروه اول 2.091 کیلو نیوتن، گروه دوم 0.862 کیلو نیوتن، گروه سوم 1.577 کیلو نیوتن، گروه چهارم 1.431 کیلو نیوتن، گروه پنجم 1.296 کیلو نیوتن و گرو ه ششم 1.170 کیلو نیوتن بود. طبق آنالیزهای آماری بین گروه های 1 و 2 و سایر گروه ها اختلاف معنا داری مشاهده گردید. گروه سوم نیز با گروه های 5 و 6 و گروه چهارم با گروه 6 اختلاف معنا داری نشان دادند.نتیجه گیری: با توجه به افزایش مقاومت به شکست در دندانهای درمان ریشه و ترمیم شده با کامپوزیتهای تقویت شده با رشته های فایبر (NuliteF) و اختلاف معنا دار آنها در مقایسه با کامپوزیتهای معمولی خلفی 3MP60 و همچنین سایر خواص انها در قیاس با سایر کامپوزیتها، می توان گفت که از کامپوزیتهای تقویت شده با رشته های فایبرNulite F  به عنوان روشی قابل قبول و البته زیبا برای بازسازی دندانهای درمان ریشه شده پرمولر ماگزیلاری می توان استفاده کرد.

هدف: استفراغ وخیم بارداری یا هیپرامزیس گراویداروم بیماری وخیم و تحلیل برنده ای است که در 0.3 تا 2 درصد زنان باردار مشاهده می شود. این بیماری با استفراغ شدید و طولانی، کم آبی بدن (کاهش وزن)، کتوزیس و ضعف عضلانی مشخص می شود. اقدامات درمانی رایج، همیشه و به ویژه در موارد شدید موثر نیست. در چنین مواردی تجویز داوری پردنیزولون توصیه شده است، اما هنوز برای تجویز آن توافق نظر وجود ندارد. هدف از این بررسی، تاثیر تجویز پردنیزولون خوراکی در کنترل استفراغ وخیم بارداری و کاهش حملات تهوع و استفراغ، موارد و مدت بستری مبتلایان به این بیماری در بیمارستان های دانشگاهی اهواز بود.روش بررسی: این پژوهش از فروردین 1385 لغایت اسفند 1386 به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی زنان مبتلا به استفراغ وخیم بارداری که در بیمارستان های دانشگاهی شهر اهواز بستری شده بودند صورت گرفت. در ابتدا بیماران در دو گروه (پردنیزولون و پلاسبو) قرار داده شدند. هر دو گروه تحت درمان متداول (پرومتازین، متوکلوپرامید، مایع درمانی وریدی و ویتامین های تکمیلی B1، B6) قرار گرفتند و چنانچه پاسخ درمانی بدست نمی آمد وارد مطالعه می گردیدند. به گروه پردنیزولون، روزانه 20 میلی گرم پردنیزولون دو بار تا زمان فروکش کردن علایم (و سپس قطع تدریجی دارو طی چند هفته) و در گروه پلاسبو قرص مولتی ویتامین تجویز گردید. سپس یافته های هر دو گروه جمع آوری گردید و با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: تعداد 54 زن باردار در قالب دو گروه (پردنیزولون: 28 نفر و پلاسبو: 26 نفر) وارد مطالعه شدند. متوسط سن در هر دوگروه هنگام بستری 4.5±22 سال بود. متوسط سن بارداری در گروه پردنیزولون 2.3±10.7 هفته و در گروه پلاسبو 1.7±8.4 هفته بود. از میان زنان، 55 نفر تک قلو و یک نفر دوقلو باردار بود. از گروه پردنیزولون، 10 نفر (35.71 درصد) و از گروه پلاسبو 15 نفر (57.68 درصد) بیش از یک هفته در بیمارستان بودند (P=0.18). در مدت اقامت در بیمارستان ازگروه پردنیزولون، تنها 4 نفر (14 درصد) ولی از گروه پلاسبو 12نفر (46 درصد) استفراغ شدید داشتند (0.01>P). از گروه پردنیزولون 12 نفر (43 درصد) و از گروه پلاسبو  19(73 درصد) نفر مجددا بستری شدند (0.05>P). در گروه پردنیزولون، پتیالیسم (خروج بزاق و کف از دهان) در 6 نفر از 12 نفر (50 درصد) و در گروه پلاسبو یک نفر از 4 نفر (25 درصد) بعد از یک هفته بهبود یافت P=0.05)).نتیجه گیری: تجویز پردنیزولون خوراکی در بهبود علایم زنان مبتلا به استفراغ وخیم بارداری موثر است. به دلیل کمی حجم نمونه در پژوهش حاضر، مطالعه در سطح وسیع تر توصیه می شود.

هدف: دیابت ملیتوس شایع ترین علت آمپوتاسیون های غیر تروماتیک در دنیا محسوب می شود که معمولا با یک زخم در اندام تحتانی شروع می گردد. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط بین میزان قطع پای دیابتیک، متغیرهای چون باسن، جنس، محل زندگی، طول مدت بیماری دیابت، طول مدت درمان بیماری دیابت، طول مدت زخم پا و طول مدت عفونت پا بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی تحلیلی بر روی پرونده افراد بستری شده در بیمارستان رازی اهواز در طی سال های 83 ـ 81 که عفونت پای دیابتی داشته اند، انجام شده است. اطلاعات موجود از پرونده این افراد در طرح وارد شده است.یافته ها: بیشترین فراوانی نسبی سنی در افراد با زخم دیابتی که منجر به آمپوتاسیون شده بودند در سنین 69 ـ 60 سال مشاهده شد. رابطه معناداری بین میزان آمپوتاسیون در افراد با زخم پای دیابتی و متغیرهای جنس، سن، محل زندگی، طول مدت زخم پا و طول مدت عفونت پا مشاهده نگردید (p>0.05). در حالیکه بین میزان آمپوتاسیون با طول بیماری دیابت و طول مدت درمان بیماری دیابت ارتباط معناداری یافت شد (p>0.05).نتیجه گیری: با توجه به اینکه در این مطالعه بین میزان آمپوتاسیون و طول بیماری دیابت و طول مدت درمان بیماری ارتباط معناداری یافت شد، غربالگری و تشخیص زودرس دیابت و درمان فوری بیماران دیابتی و آموزش کنترل قند خون خصوصا در افراد در معرض خطر توصیه می شود.

هدف: در روش میدان معادل، هدف، تعیین میدان مربعی یا دایره ای است که از نظر درصد دوز عمقی، معادل میدان درمانی باشد. در این زمینه تا کنون روشهای مختلف تجربی یا نیمه تجربی ارایه شده است که کاملا موفق نبوده اند. هدف ما از این مطالعه بدست آوردن روشی کاملا تئوریک مبتنی بر قوانین فیزیکی حاکم بر برهمکنش پرتوها با ماده است، به گونه ای که از نظر سرعت، سهولت و دقت، قابل استفاده در مراکز پرتو درمانی باشد.روش بررسی: در این روش، با به حساب آوردن قوانین تضعیف نمایی و عکس مجذور فاصله دسته پرتو فوتونی در دو انرژی 6 MV و 18 MV اشعه X شتابدهنده خطی واریان C 2100 و انرژی MeV 1.25 مربوط به پرتو گامای کبالت  60بیمارستان گلستان اهواز و با معادل قرار دادن سهم پرتوهای پراکنده حاصل از میدان درمانی و مربع معادل این میدان، طول ضلع مربع معادل را محاسبه می کنیم.یافته ها: از آنجاییکه در این روش، محاسبات بر اساس هندسه نواحی درمانی، با در نظر گرفتن انرژی پرتو و مکان شیلدها انجام شده است، مطابقت بسیار خوبی با نتایج دوزیمتری نشان می دهند. (با اختلاف کمتر از 2 درصد). این ملاحظات در مراجع قبلی در نظر گرفته نشده است. ضمنا محاسبات بصورت کامپیوتری برای هر میدان نامنظم درمانی قابل انجام و سهل الوصول می باشند.

هدف: هدف این مطالعه ارزیابی استحکام پیوند سیستم Self - etch adhesive مورد آزمایش (AdheSE, vivadent Lichtenstein) با سه روش آماده سازی عاج بود.روش بررسی: تعداد 66 دندان پرمولر سالم انسانی به 3 گروه تقسیم شدند (22=n) یک سطح صاف عاجی ایجاد شد.در گروه اول: دندان با اسید فسفریک 35% اچ شد، سپس ماده AdheSE استفاده شد. در گروه 2: تنها ماده AdheSE استفاده شد. در گروه 3: مراحل کار مانند گروه 2 بود، اما بعد از اچ، سطح دندان بوسیله 5% Naocl دپروتئینه شد. بعد از 500 سیکل حرارتی نمونه ها توسط Cross head تیغه ای با سرعت نیم میلی متر در دقیقه شکسته شدند. اطلاعات بدست آمده توسط آنالیز واریانس یک عاملی و تست دانکن ارزیابی شد.یافته ها: نتایج نشان داد که در مقایسه گروه 1 با گروههای2  و 3 اختلاف معنی داری وجود داشت ولی در مقایسه گروههای 2 و 3 با هم دیگر اختلاف معنی داری وجود نداشت استحکام پیوند هنگام استفاده از اسید فسفریک و بدنبال آن استفاده از عامل bonding با میانگین (MPa 25.72) از نظر آماری بیشتر از دو گروه دیگر بود. در گروه 2 که شامل استفاده از عامل bonding خود اچ کننده به تنهایی بود، کمترین میزان استحکام پیوند دیده شد.نتیجه گیری: در صورتی که از ماده bonding خود اچ کننده برای ترمیم دندانها استفاده می شود، اسید اچ کردن اضافی سطح دندان باعث افزایش گیر و استحکام پیوند ترمیم می گردد.

مقدمه: بیماری سل یک مشکل بهداشت جهانی محسوب می شود. یکی از مهمترین و موثرترین راه های کنترل آن آموزش بهداشت می باشد. برنامه ریزی در این زمینه منوط به دانستن نیازهای بهداشت عمومی می باشد. هدف از انجام این مطالعه سنجش آگاهی مردم از بیماری سل بود.روش بررسی: این مطالعه یک بررسی مقطعی تحلیلی بود که در سال 1383 در دو شهر بهبهان و امیدیه استان خوزستان که دارای شاخص های اپیدمیولوژیک سل متفاوت اند (بهبهان با بروز 13 در صد هزار از امیدیه با بروز 28 در صد هزار وضعیت مطلوب تری دارد) انجام شد. از 975 نفر از مراجعین به مراکز بهداشت خواسته شد تا به سوالاتی در مورد بیماری سل پاسخ دهند. اطلاعات مورد نیاز از طریق تکمیل پرسشنامه (با پایایی و اعتبار بترتیب 92 درصد و 98 درصد) اخذ گردید. داده ها توسط نرم افزار spss12 و آزمون تی تست در سطح اطمینان 95 درصد تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: از مجموع کل 975 نفر مورد مطالعه 546 نفر (56 درصد) مربوط به شهر بهبهان و 429 نفر (44 درصد) مربوط به شهر امیدیه بودند. میانگین امتیازات آگاهی از بیماری سل در بهبهان 26 و در امیدیه 14 بود. میانگین آگاهی از انتقال بیماری سل در بهبهان 10 و در امیدیه 6 بود. میانگین امتیازات آگاهی از راههای مقابله با بیماری سل در بهبهان 13 و در امیدیه 9 بود. در تمام این موارد بین دو شهر تفاوت معنادار بود (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که میزان آگاهی مردم بهبهان در زمینه سل و راههای کنترل و درمان آن از مردم امیدیه بالاتر بوده است.

مقدمه: مشخصه بیماری پولیپوز آدنوماتوز فامیلی (FAP) حضور صدها تا هزاران پولیپ ادنوماتوز در کولون و رکتوم می باشد و چنانچه درمان نشود منجر به سرطان کولون می گردد. این بیماری توارثی دارای الگوی آتوزومی غالب می باشد و به علت جهش در ژن APC در سلول های germ line رخ می دهد. ژن APC در روی کروموزم 5 (q) (21-22) واقع و شامل 21 اگزون می باشد. اگزون 15 این ژن به عنوان نقطه داغ برای جهش های ژنی تشخیص داده شده است.این بیماری 0.5 تا 2 درصد همه موارد سرطان کولورکتال را شامل می شود در این مطالعه سعی بر این بود تا فراوانی جهش در اگزون 15 ژن APC در بیماران FAP بررسی شود.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی توصیفی 12 بیمار مبتلا به FAP و 11 نفر از بستگان درجه اول آن ها مورد بررسی ژنتیکی قرار گرفتند. استخراج DNA از نمونه های خونی بیماران و بستگان به کمک روش های روتین و استاندارد رسوب دهی انجام گرفت. سه ناحیه جهش پذیر از اگزون 15 از ژن APC با سه جفت پرایمر با استفاده از روش های PCR و SSCP (single strand conformation polymorphism) بررسی و آنالیز گردید.یافته ها: در 7 بیمار و 2 نفر از بستگان با متد SSCP باندهای نابجا مشاهده گردید که بعد از تعیین توالی، 5 بیمار (24 تا 35 سال) جهش frame shift (inst 3196-3195) داشتند. و در دو بیمار و دو نفر از خویشاوندان آن ها نیز علیرغم مثبت بودن SCCP هیچگونه جهشی مشاهده نگردید.نتیجه گیری: تقریبا در 50 درصد از بیماران FAP مورد مطالعه دارای جهش در اگزون 15 در ژن APC بودند؛ البته در این مطالعه ناحیه کوچکی از ژن APC مورد تحقیق قرار گرفت و همه بیماران نیز دارای جهش یکسان بودند.

هدف: فوریت های فشارخونی یکی از موارد شایع اورژانس های داخلی بوده که در صورت عدم درمان به موقع با مرگ و میر بالا همراه می باشد. استفاده از داروی نیفیدیپین زیر زبانی برای کاهش و کنترل فوریت های فشارخون رایج است. نیفیدپین داروئی با شروع اثر سریع بوده که در روش تجویز زیر زبانی آن سرعت نزول فشارخون سریع می باشد و لذا می تواند با عوارض احتمالی ایسکمی میوکارد و مرگ ناگهانی قلبی همراه باشد. در نتیجه جهت یافتن روشی مطمئن تر و بی خطر تر در تجویز این دارو به مقایسه اثر آن در روش زیر زبانی با روش جویدن - قورت دادن پرداخته شد.روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 160 بیمار مبتلا به فوریت فشارخون از طریق نمونه گیری مبتنی بر هدف و با آرایش تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. بعد از تطبیق دو گروه با هم، در یک گروه از شکل کپسول 10 میلی گرمی زیر زبانی و در گروه دوم از شکل جویدنی - قورت دادن با همان دوز استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل یک فرم اطلاعاتی و یک دستگاه فشار سنج نیمه اتوماتیک جیوه ای بود. فرم اطلاعاتی از دو بخش تشکیل شده بود، بخش اول مربوط به اطلاعات مورد نیاز پژوهش در دو قسمت اطلاعات دموگرافیک و بخش دوم مربوط به لیست ثبت مقادیر فشارخون (سیستولیک، دیاستولیک، متوسط و ضربان قلب) در دقایق 5 الی120 بعد از مصرف نیفیدیپین به دو روش بوده است. بیمارانی به مطالعه وارد می شدند که فشارخون مساوی و یا بالاتر از 210 روی 125 میلی متر جیوه بدون علایم صدمه حاد اعضا حیاتی داشتند. فشارخون و ضربان قلب در مرحله اول قبل از دارو یک مرتبه و در مرحله دوم شش مرتبه در دقایق 5، 10، 20، 30، 60 و 120 بعد از مصرف دارو کنترل گردید. اطلاعات جمع آوری شده به صورت کمی و کیفی بودند که به وسیله آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. آزمونهای مورد استفاده شامل آزمون تی زوج و کای دو بودند.یافته ها: سرعت کاهش فشارخون سیستولیک در بیماران در گروه زیر زبانی و جویدن - قورت دادن در دقایق 5،10،20 بعد از نیفیدیپین به ترتیب در سطح (P=0.04)، (P=0.01) و(P=0.06)  اختلاف معنا داری را نشان داده از طرفی سرعت کاهش فشارخون دیاستولیک در این مدت اختلاف معنا داری نشان نداده در دو گروه تقریبا یکسان بود. از دقیقه 30 به بعد سرعت کاهش فشارخون سیستولیک و دیاستولیک در دو روش به هم نزدیک شده بود (P>0.05). تغییرات در تعداد ضربان قلب در دو روش تفاوت عمده ای نداشته ولی میانگین آن رو به افزایش بوده است. مصرف کپسول نیفیدیپین در دو روش مصرفی زیر زبانی و جویدن - قورت دادن در طی مدت درمان به میزان 23 درصد متوسط فشارخون پایه را کاهش داده بود. میان بین فشارخون متوسط شریانی قبل و بعد از درمان اختلاف معنا داری وجود داشت. (P=0.0001). همچنین ارتباط معنا داری میان سرعت کاهش فشارخون در دو روش زیر زبانی و جویدن - قورت دادن به عنوان متغیر وابسته با سن، جنس، سابقه وجود بیماری، ریسک فاکتورها و داروهای مصرفی ضد فشارخون به عنوان متغیر مستقل دیده نشد.بحث: با توجه به سرعت بالای کاهش فشارخون سیستولیک در روش زیر زبانی در 20 دقیقه اول می توان از روش جویدن - قورت دادن با نتایج مشابه از نظر تاثیر دارو پس از این زمان استفاده نمود. روش جویدن - قورت دادن می تواند ایمن تر و مناسب تر در درمان فوریتهای فشارخونی باشد.

هدف: ایبوپروفن دارویی از خانواده داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی است که جهت تسکین دردهای متوسط تا شدید به کار می رود. در عین حال این دارو اثرات نامطلوب ثابت شده ای مانند گاستریت را بر دستگاه گوارش تحمیل می نماید؛ لذا فرموله کردن این ماده بصورت شیاف به خصوص جهت استفاده در اطفال کمک بزرگی به پزشکان در تجویز دارو جهت بیماران نیازمند و بدون اراده بلعی و یا کودکان حساس به مصرف خوراکی می باشد. به علاوه به نظر می رسد مساله فراهمی زیستی و انحلال ناموفق این دارو بشکل شیاف مشکل اساسی آن در عدم عرضه آن به بازار دارویی بوده است.روش بررسی: در این مطالعه مقادیر مختلف دارو (50 و 100 میلی گرم) با اندازه ذره ای متفاوت 60 و 100 میکرون در پایه وایتپسول H15و W35 و بتاسیکلودکسترین با مقادیر مختلف 5 و 10 درصد به عنوان کمک کننده به انحلال دارو در محیط سیلیکلون دی اکسید کلوئیدی بهمراه توئین 80 به نسبتهای 0.25 و 0.5 و 1 درصد به منظور عوامل سوسپانسیون کننده و قوام بخش در فرمولاسیون شیاف ایبوپروفن مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از پایه وایتپسول H15، توئین 80 با غلظت 0.5 درصد، اندازه ذره ای 60 میکرون، استفاده از 10 درصد بتا سیکلودکسترین به عنوان افزاینده حلالیت و کاربری 100 میلی گرم دارو در فرمولاسیون بهترین نتایج را در آزادسازی به موقع دارو از پایه نشان داده بود. ضمن آنکه استفاده از 0.5 درصد ماده سلیکیون دی اکساید کلوئیدی حین ساخت جهت ایجاد یکنواختی و پخش بهتر دارو در شیاف ها، محتوای یکنواخت تری به شیاف های تولیدی می بخشد.نتیجه گیری: بنظر میرسد از مجموع فرمولاسیونهای ساخته شده با عوامل متغیر هیچکدام تفاوت معنی داری با هم نداشتند (p>0.05) و تنها فرمولاسیون برتر بود که با آزاد کردن 75 درصد از داروی خود در 42.52 دقیقه نسبت به فرمولاسیوهای دیگر تفاوت معنی داری داشت (p>0.05).

مقدمه: اختلالات گیجگاهی فکی یا TMD (Temporomandibular disorders) واژه ای کلی است و به مشکلات کلینیکی که عضلات جونده، مفصل گیجگاهی فکی یا هر دو را درگیر می کند اطلاق می شود. میزان شیوع TMD در جوامع مختلف بین 12 تا 20 درصد و با احتساب علایم ساب کلینیکال تا 65 درصد برآورد شده است. سن شایع اختلالات گیجگاهی فکی نیز بین 20 تا 40 سالگی گزارش گردیده است. شیوع این ناراحتی در زنان بیش از مردان است. در بعضی از مطالعات، ارتباط بین درمان های ارتودنسی و اختلالات مفصل گیجگاهی فکی بررسی شده است، ولی نتایج مطالعات درمان ارتودنسی را به عنوان عاملی برای گسترش عوارض اختلالات گیجگاهی فکی معرفی نکرده است. هدف از این مطالعه، تعیین فراوانی انواع مال اکلوژن در بیماران مبتلا به TMD و ارتباط بین آن ها در بیماران مبتلا به TMD مراجعه کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی اهواز بود.روش بررسی: این تحقیق مقطعی توصیفی با استفاده از مصاحبه و مشاهده روی 216 بیمار 20 تا 60 سال (با میانگین سنی 31.9) سال مبتلا به اختلالات گیجگاهی فکی انجام شد. برای تعیین ارتباط میان مال اکلوژن و TMD از برنامه نرم افزاری SPSS و تست مقایسه نسبت ها استفاده شد.یافته ها: شیوع TMD در زنان 59.76 درصد، در مردان 40.3 درصد و در گروه سنی 30-20 سال 50.9 درصد بدست آمد. شایعترین علامت TMD صداهای مفصلی(61.1 درصد) و نادرترین آن محدودیت در حرکات طرفی فک (3.7 درصد) بود. 15.7 درصد افراد دارای اکلوژن نرمال، 58.8 درصد مال اکلوژن CL I، 9.8 درصد مال اکلوژن CL II d1، 11.5 درصد مال اکلوژن CL II d2، 4.2 درصد مال اکلوژن CL III، 10.6 درصد کراس بایت،8.3 درصد این بایت، 40.8 درصد اورجت غیر نرمال،30.1  درصد اوربایت غیر نرمال و 59.8 درصد کرودینگ بودند. فراوانی اپن بایت خلفی و اوربایت کاهش یافته در TMD قابل توجه و معنادار است (P=0.001) ولی در مورد سایر انواع مال اکلوژن و TMD رابطه ای یافت نشد.نتیجه گیری: شیوع TMD در اهواز در زنان بیش از مردان و شایعترین سن شیوع نیز 30-20 سال بود. همچنین شایعترین علامت TMD صداهای مفصلی و نادرترین علامت محدودیت در حرکات طرفی استخوان فک بود.

مقدمه: در بین عوامل باکتریایی که در ایجاد باکتریمی یا سپتیسمی دخالت دارند، استافیلوکوک ها از اهمیت بالایی برخوردار هستند. کلونیزاسیون این باکتری ها روی پوست و نازوفارنکس و همچنین زنده ماندن آن ها به مدت طولانی بر سطوح خشک، موجب تسهیل انتشار آن ها به ویژه از پرسنل بیمارستانی به بیماران و در نتیجه گسترش عفونت های بیمارستانی می شود. هدف اصلی این مطالعه، تعیین فراوانی گونه های استافیلوکوک در بیماران مبتلا به باکتریمی بستری در بیمارستان های مختلف شهر اهواز بود.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی توصیفی که از اوایل دی ماه 1384 تا اواخر خرداد 1385 صورت گرفت، محیط های کشت خون مثبت بیماران مبتلا به باکتریمی، بستری در بخش های مختلف چهار بیمارستان (شفا، رازی، گلستان و طالقانی) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز مورد بررسی قرار گرفتند. در این بررسی، سه نمونه خون جمع آوری شده به فاصله 2 ساعت به محیط های کشت خون تلقیح شد و محیط هایی که 2 نمونه آن ها از نظر جنس استافیلوکوک مثبت شده بودند برای تعیین گونه مورد آزمایش بیشتر قرار گرفتند. پس از جداسازی کلنی ها و رنگ آمیزی آن ها، تعیین هویت گونه ها توسط تست های بیوشیمیایی استاندارد و بر اساس جداول مربوطه صورت گرفت.یافته ها: از 88 مورد باکتریمی ناشی از باکتری استافیلوکوکوس در بیمارستان های مورد مطالعه، 36 مورد (41 درصد) از آنها ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس بود. موارد باکتریمی ناشی از گونه های مختلف کوآگولاز منفی از جمله: استافیلوکوک های اپیدرمیدیس، لوگدوننسیس، همولیتیکوس، کوهنی و گزیلوسوس به ترتیب معادل 32 (36 درصد) ،10 (11 درصد )، 6 (7 درصد) 2 (2.5 درصد) و 2 (2.5 درصد ) مورد بودند. بیشترین میزان جداسازی استافیلوکوک ها از بیمارانی بود که در بخش های سوختگی بیمارستان طالقانی (19.4 درصد)، شیمی درمانی بیمارستان شفا (17 درصد) و عفونی بیمارستان رازی (17 درصد) بستری شده بودند. هم چنین بالاترین میزان ایزوله استافیلوکوکی (60.2 درصد)، از بیماران زن مبتلا به باکتریمی و اکثرا ( نزدیک به 85 درصد) نیز استافیلوکوک های کوآگولاز منفی بودند.نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که استافیلوکوک های کوآگولاز منفی شایع ترین گونه های جداشده استافیلوکوکی (60 درصد) از بیماران مبتلا به باکتریمی در بیمارستان های مورد مطالعه بوده اند. میزان شیوع این گونه ها در بیماران بستری در بیمارستان شفا، 85 درصد بوده که با توجه به اختلال و ضعف در سیستم ایمنی اغلب بیماران مورد مطالعه ما، میزان وفور بالای این گونه از استافیلوکوک ها می تواند به عنوان یک ریسک بالای عفونت در مبتلایان به باکتریمی استافیلوکوکی در نظر گرفته شود. به طور کلی نتایج حاصل از این بررسی، اهمیت نظارت و توجه بیشتر بر کنترل استافیلوکوک ها، به ویژه کوآگولاز منفی های غیرشایع در عفونت های بیمارستانی را نمایان می سازد.

هدف: بررسی ارتباط یافته های رادیولوژیک و آندوسکوپیک در بیمارانی که سپتوم و دیواره لترال بینی شان با هم تماس دارند و علایم سینونازال بیماران.روش بررسی: در 59 بیمار که با شکایات رینولوژیک مراجعه نمودند علایم کلینیکی ثبت شده و وجود نقطه تماس در سیتی اسکن بینی وسینوسهای پارانازال بررسی و ثبت گردید و وجود ارتباط بین نقطه تماس شکایات و علایم بالینی سینونازال توسط ازمونهای اماری محاسبه و با منابع و مقالات دیگر مقایسه گردید. بیمارانی که انحراف شدید تیغه بینی داشتند و یا کورنه هیپرتروفی یا بول اتموئید بزرگ و یا کورنه هیپرتروفی پارادوکس داشتند از مطالعه خارج شد.یافته ها: در این مطالعه شیوع نقطه تماس مخاط بینی در وضعیت فیزیولوژیک بینی 13.6 درصد بود و بین علایم بیمار از قبیل سردرد، درد صورت، گرفتگی بینی و وجود نقطه تماس هیچ ارتباط معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: نقطه تماس مخاط بینی نقطه تماس توسط آندوسکوپی ویا سیتی اسکن تشخیص داده می شود. تشخیص نقطه تماس در وضعیت فیزیولوژیک بینی توسط سی تی اسکن بینی و سینوسهای پارانازال بدست می آید. با توجه به عدم وجود ارتباط معنی دار بین وجود نقطه تماس و علایم بیمار از جمله سردرد، درد صورت وگرفتگی بینی به نظر می رسد امکان بهبود علایم به طور پایدار، با رفع نقطه تماس توسط جراحی نامحتمل است.

پاراگانگلیوماها از جمله تومورهای نادر در ناحیه سر و گردن می باشند و هنوز در مورد نحوه تشخیص آنها بحث وجود دارد. از سال 1880 تا کنون 80 مورد از این بیماری گزارش شده است. در این مطالعه یک مورد از پاراگانگلیوما با منشا عصب واگ گزارش شده است. در این مورد، یک آنژیوگرام، احتمال تومور را داخل عصب واگ را برای ما مطرح کرد و عمل جراحی و خارج سازی تومور، تشخیص عارضه را تایید کرد.