مجله علمی پزشکی جندی شاپور
سال:1387 | دوره:7 | شماره:1 (مسلسل 56) |تعداد مقالات:26

یکی از جلوه های بارز تمدن کهن ایران نگاه به دانش پزشکی است که نقطه عطف آن تاسیس و توسعه دانشگاه گندی شاپور در خوزستان بوده است. گندی شاپور، شهری بود که در سال 271 میلادی به دستور شاپور اول ساسانی (241 تا 272) به دست اسرای رومی و یونانی و به مناسبت پیروزی او بر والریانوس (امپراطوز روم) ساخته شد. نیم قرن بعد، شاپور دوم (309 تا 379) گندی شاپور را پایتخت خود قرار داد و بر توسعه همه جانبه آن همت گماشت. او هنگامی که امپراطور روم (زنو) مرکز علمی بزرگ شهر رها را تعطیل کرد دانشمندان نسطوری آن جا را با آغوش باز پذیرفت و پزشکان آن را به گندی شاپور فرستاد. این مهاجرت در انتقال میراث فرهنگی یونان به گندی شاپور اهمیت به سزایی داشت.در سال 531 میلادی خسرو انوشیروان (579-531) به سلطنت رسید. او علاقه وافری به علوم و دانشمندان داشت و اهتمام وافری در توسعه مدرسه پزشکی و بیمارستان گندی شاپور به خرج داد. او پزشکان یونانی و رومی را برای آموزش و پژوهش در گندی شاپور دعوت کرد و بروزیه را جهت آموختن طب سنتی هند به آن دیار فرستاد. همچنین او هنگامی که دانشگاه آتن در زمان ژوستیتین (امپراتور روم) تعطیل شد دانشمندان آن را با آغوش باز پذیرفت. در حقیقت میراث فرهنگی خاور و باختر را در گندی شاپور در کنار هم قرار داد. در زمان او تشکیلات منظمی برای امور پزشکی و پزشکان تدوین شد و درجات علمی پزشکان طبقه بندی شد.در سال 651 میلادی و در اواخر عصر ساسانی شهر گندی شاپور تسلیم سپاه اسلام شد. در سال 148 هجری منصور خلیفه عباسی (158-136 هجری) رییس بیمارستان گندی شاپور (جورجیس ابن بختیشوع) را جهت معالجه خود به بغداد فرا خواند که پس از آن به تدریج با مهاجرت پزشکان به بغداد مدرسه طب و بیمارستان گندی شاپور رو به افول گذشته و تعطیل شد.پس از 12 قرن فترت، دانشگاه جندی شاپور در سال 1334 شمسی در شهر اهواز مرکز استان خوزستان با تاسیس دو دانشکده، بدوا کشاورزی و سپس پزشکی تجدید حیات نمود. در سال 1348 شمسی بیمارستان آموزشی جندی شاپور آموزش بالینی خود را آغاز نمود. از سال 1365 شمسی این دانشگاه به دانشگاه علوم پزشکی اهواز (دارای 8 دانشکده) و دانشگاه شهید چمران اهواز (دارای 13 دانشکده) تقسیم شد. در سال 1383 شمسی نیز اسم دانشگاه علوم پزشکی اهواز به (دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز) تغییر یافت.

هدف: سقط جنین به دلایل متعدد و به روشهای مختلف در سراسر دنیا انجام می گیرد و می تواند با عوارض خطرناک و جبران ناپذیری همراه باشد. سقط جنین فقط در مواردی جایز است که ادامه بارداری خطر و ضرر جانی برای مادر داشته باشد و قبل از ولوج روح در جنین یعنی قبل از به حرکت درآمدن جنین در داخل رحم مادر که مصادف با چهار ماهگی دوران حاملگی است، باشد. با وجود گستردگی و اهمیت این پدیده اطلاعات چندانی از شیوع و عوارض آن در جامعه اهواز در دسترس نیست.روش بررسی: این مطالعه توصیفی - مقطعی بر روی 85 خانم مراجعه کننده به کلینیکهای تخصصی بیمارستانهای دانشگاهی امام خمینی و رازی شهر اهواز که از تاریخ 1/1/83 تا 29/12/83 اقدام به سقط جنین نموده بودند، انجام گرفت. اطلاعات لازم از طریق پرسشنامه از افراد جمع آوری گردیده و با کمک نرم افزار spss آنالیز شد.یافته ها: نتایج نشان داد که شایع ترین (29.4 درصد) گروه سنی انجام دهنده سقط، 25-21 سالگی بوده است. شایعترین (37.64 درصد) علل سقط جنین، سقط خودبخودی یا اتفاقی بوده است. شایعترین (30.58 درصد) علل سقط جنایی، حاملگی ناخواسته بوده است، که بیشترین (16.47 درصد) روش انجام سقط جنایی، استفاده ازدارو بوده است. شایعترین (20 درصد) عارضه بعد از انجام سقط، خونریزی بوده است. 44.7 درصد افراد وضعیت اقتصادی متوسط داشتند، بیشترین (47 درصد) محل انجام سقط در بیمارستان بوده است، اگر چه 18 درصد نیز در مطب خصوصی اقدام به سقط کرده بودند و با این افراد هیچ نوع برخورد قانونی انجام نشده بود. 47 درصد افراد تعهدات مذهبی خوبی داشتند.نتیجه گیری: با توجه به شایعترین علت سقط اتفاقی در این مطالعه که حاملگی ناخواسته است، بنظر می رسد آگاهی ناکافی مادران جوان از روشهای مناسب و موثر جلوگیری از بارداری و همچنین جدی گرفتن عوارض و خطرات ناشی از سقط، خصوصا سقط های جنایی، در اجتناب از اقدام به انجام سقط، نقش مهمی خواهد داشت.

هدف: با توجه به شیوع بالای سو هاضمه غیرزخمی و نقش هلیکوباکترپیلوری در پاتوژنز این بیماری مطالعات متفاوتی انجام شده ولی با توجه به اینکه درمان سو هاضمه غیرزخمی تاکنون رضایت بخش نبوده اثر ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری در درمان این بیماری مورد ارزیابی قرار گرفته است.روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است، که در آن تعداد 90 مرد و زن را که از فروردین سال 1381 لغایت فروردین 1382 به یک کلینیک گوارش در شهر یزد مراجعه نموده بودند و از لحاظ علایم بالینی و آندوسکوپی تشخیص سو هاضمه غیرزخمی گذاشته شده و همگی تست اوره آز سریع مثبت داشتند، انتخاب شدند. این افراد به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شده، یک گروه را تحت درمان با رژیم ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری با (امپرازول 20 میلیگرم دو بار در روز، فورازولیدون 100 میلیگرم سه بار در روز، آموکسی سیلین 1000 میلیگرم دوبار در روز وبیسموت ساب سیترات 120 میلیگرم چهار بار در روز به مدت دو هفته قرار داده و سپس درمان با امپرازول 20 میلیگرم دو بار در روز دو هفته دیگر ادامه یافت. شش هفته پس از پایان دوره دو هفته ای ریشه کنی، آندوسکوپی مجدد وبیوپسی از آنتر و بادی معده انجام و جهت پاتولوژی و اثبات ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری فرستاده شد، که در صورت اثبات ریشه کنی، بعنوان گروه درمان در نظر گرفته شد. 45 نفر باقیمانده نیز تحت درمان امپرازول به صورت 20 میلیگرم دوبار در روز به مدت چهار هفته قرار داده شدند و درمان با مهارکننده H2 در هر دو گروه بیمار به مدت یک سال ادامه یافت. بیماران در فواصل سه ماه، شش ماه و یک سال پیگیری شدند. جهت تحلیل آماری از روش per protocol استفاده شد.یافته ها: در پیگیری سه ماهه و شش ماهه و یک ساله میزان بهبود علایم در گروه درمان ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری بیشتر بوده ولی فقط در پیگیری یک ساله این بهبودی از لحاظ آماری معنی دار بود P<0.01. در گروه درمان ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری بهبودی کامل در 28 نفر (70 درصد) و بهبودی نسبی در 12 نفر (30 درصد) حاصل شد، در مقایسه در گروه شاهد با 16 نفر (41 درصد) بهبودی کامل و 21 نفر (59 درصد) بهبودی نسبی بدست آوردند. ارتباط معنی داری بین میزان بهبودی علایم و متغیرهای سن، جنس، میزان تحصیلات، مصرف داروهای روانی، شغل، مصرف سیگار و تعداد افراد همسفره و طول مدت بیماری در گروه درمان یافت نشد. در مقایسه در گروه شاهد این ارتباط فقط با سن افراد مورد مطالعه معنی دار بود، بطوریکه میزان بهبودی در افراد سن زیر 39 سال در مقایسه با افراد با سن بالای 40 سال بیشتر بود (P=0.009). میزان عوارض دارویی در گروه درمان نسبت به گروه شاهد بیشتر بود (P=0.013).نتیجه گیری: با توجه به افزایش میزان بهبودی سو هاضمه غیرزخمی در گروهی که ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری در آنها انجام شده، (خصوصا در پیگیری یک ساله) پیشنهاد می شود که ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری در درمان سو هاضمه غیرزخمی، انجام شود.

هدف: به هنگام زایمان احساسات بسیار شدیدی از پیش بینی های هیجان انگیز تا انتظارات ترسناک در مادر بوجود می آید. روحیه بیمار در پیشرفت و نتیجه نهایی فرآیند زایمان تاثیر دارد. اضطراب مادر می تواند با آزاد سازی کاتکول آمینها باعث آزادسازی مواد دردزا و نیز کاهش انقباض رحمی شود. همراهی فردی مشوق می تواند در کاهش اضطراب کمک کننده باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر حمایت زایمان توسط فرد همراه بر روند زایمان است.روش بررسی: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی است که در آن 150 نفر از زنان نخست حامله واجد شرایط به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد انتخاب شدند. در گروه آزمون (75 نفر) زائو از زمان پذیرش تا زمان توسط فرد همراه که زنی از بستگان یا دوستان او بود و خود یک زایمان واژینال با پیامد خوب را تجربه کرده بود حمایت می شد. حمایتها شامل دلداری، لمس و نوازش، تشویق، اطمینان بخشی و فراهم سازی راحتی فیزیکی بود.یافته ها: حمایت مداوم زایمان توسط فرد همراه باعث کاهش طول فاز فعال زایمان (P=0.002)، کاهش نیاز به تشدید زایمان با کسی توسین (P=0.0058)، کاهش شدت درد زایمان (P=0.026)، کاهش سزارین (P=0.0393) و افزایش رضایت مادر از تجربه زایمان (P=0.0001) شد. طول مرحله دوم زایمان تحت تاثیر حمایت زایمان قرار نگرفت (P=0.231).نتیجه گیری: حمایت زایمان توسط فرد همراه روشی بدون هزینه و بدون عارضه و دارای تاثیرات مثبت قابل توجهی بر روند زایمان است.

هدف: بطور کلی هموفیلی یک بیماری ارثی خونریزی دهنده به علت کمبود فاکتورهای 8 و 9 است شایعترین تظاهر بیماری هموفیلی بخصوص نوع شدید آن خونریزی مفصلی (همارتروز) است که می تواند در نهایت منجر به معلولیتهای شدید و دایمی با مشکلات حرکتی و روانی گردد. این مطالعه جهت بررسی وضعیت فیزیکی مفاصل بیماران هموفیلی مراجعه کننده به درمانگاه هموفیلی بیمارستان شفا اهواز و محاسبه میانگین فاکتورهای مصرفی 8 و 9 در طی یکسال و مقایسه آنان با آمار کشورهای دیگر انجام شده است.روش بررسی: بیماران هموفیلی مورد بررسی در این مطالعه در طی مدت بررسی بتدریج مورد معاینه قرار گرفته و ضمن تعیین تعداد مفاصل گرفتار، شدت گرفتاری مفصلی در مقیاس گیلبرت و نیز فاکتورهای مصرفی 8 و 9 بیماران در طی سال گذشته مفاصل و رابطه های آن با میزان تجویز فاکتورهای مصرفی 8 و 9 در طی سال استفاده شد.یافته ها: 138 بیمار هموفیلی مورد بررسی قرار گرفتند که میانگین سنی 21.82 داشته و 112 مورد (81 درصد) هموفیلی نوع A و 26 مورد (19 درصد) هموفیلی نوع B بودند. در کل موارد هموفیلی 97 مورد (70 درصد) نوع شدید و 26 مورد (19 درصد) نوع متوسط و 15 مورد (11 درصد) نوع خفیف بیماری را داشتند. در بیماران هموفیلی میانگین تعداد مفاصل گرفتار 3.43 بوده و میانگین شدت آرتروپاتی بر اساس مقیاس گیلبرت 14.67 (برای نوع شدید 17.9) بود. زانو شایعترین مفصل گرفتار (در 113 نفر- 80 درصد) بود. میانگین مصرف فاکتور سالانه برای بیماران هموفیلی A، 38770 واحد از فاکتور 8 و برای بیماران هموفیلی B، 23562 واحد از فاکتور 9 بوده است.نتیجه گیری: میانگین شدت آرتروپاتی در مقیاس گیلبرت برای این مطالعه بالاتر از مطالعات مشابه دیگر در کشورهای مانند (فرانسه و اسپانیا) بوده است و در عین حال میانگین مصرف فاکتورهای 8 و 9 در سال نسبت به مطالعات مذکور پایین تر بوده است. برای کنترل خونریزی مفصلی (همارتروز) در کودکانی که تازه تشخیص داده می شوند به شکل پیشگیرانه با تجویز فاکتورهای 8 و 9 انجام شود چون در صورت تداوم روش موجود (مصرف فاکتور به هنگام خونریزی نه به شکل پیشگیری) مشکلات بیماران می تواند بار اقتصادی فراوانی را برای نظام بهداشتی ما در آینده به همراه داشته باشد.

هدف: اختلالات اسکلتی - عضلانی (MSDs) یکی از عوامل شایع آسیب های شغلی و ناتوانی در کشورهای صنعتی و کشورهای در حال توسعه است. این موضوع باعث شده که امروزه در دنیا تحقیقات زیادی در زمینه این اختلالات و شیوه های ارزیابی خطر ابتلا به آنها انجام شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع اختلالات اسکلتی - عضلانی و ارزیابی ریسک ابتلا به این اختلالات در کارگران یک صنعت لاستیک سازی در پاییز 1384 در شهر شیراز انجام شده است. نتایج بدست آمده می تواند در ارایه راههای پیشگیری از آسیب های یاد شده مورد استفاده قرار گیرد و به تامین سلامت نیروی کار کمک کند.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی تمام بخش های خط تولید کارخانه شامل 16 واحد به عنوان نمونه انتخاب شدند. در هر واحد و در هر شیفت، 50 درصد نیروی کار شاغل به طور تصادفی انتخاب و به مطالعه راه یافتند. در مجموع 454 نفر در این مطالعه شرکت کردند. میزان شیوع علایم اختلالات اسکلتی - عضلانی با استفاده از پرسشنامه نوردیک مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور ارزیابی خطر ابتلا به اختلالات اسکلتی - عضلانی از روش QEC استفاده شد. برای این منظور در هر ایستگاه کاری از کارگر فیلم گرفته شد. در مجموع از 56 ایستگاه کاری فیلم برداری شد.یافته ها: میانگین سن و سابقه کار افراد مورد مطالعه به ترتیب برابر با 7.3±29.8 سال و 6.1±6.7 سال بدست آمد. 73.6 درصد از افراد مورد مطالعه اظهار کردند که در طی 12 ماه گذشته حداقل در یک ناحیه از بدن دچار اختلالات اسکلتی - عضلانی بوده اند. بیشترین اختلالات در ناحیه کمر (50.2 درصد)، زانو (48.5 درصد) و پشت (38.1 درصد) گزارش شده است. آزمون های آماری نشان دادند که بین اختلالات اسکلتی - عضلانی و سطح ریسک در طی 12 ماه گذشته ارتباطی معنی دار وجود دارد (p<0.001)، به گونه ای که اختلالات در افرادی که سطح ریسک بسیار بالا دارند بیشتر است. نتایج مشخص ساختند که QEC روشی است که می تواند برای تعیین ریسک خطر ابتلا به اختلالات اسکلتی - عضلانی به خوبی مورد استفاده قرار گیرد و نتایج قابل اعتمادی را به دست دهد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که میزان شیوع اختلالات اسکلتی - عضلانی ناشی از کار در بین کارگران کارخانه لاستیک سازی مورد مطالعه بالا است. بر اساس نتایج بدست آمده، عمده ترین مشکل ارگونومیک در واحدهای مورد مطالعه پوسچر نامطلوب، بلندکردن و حمل دستی بار و خمش و پیچش کمر می باشد. انجام اقدامات اصلاحی جهت بهبود شرایط کار ضروری است.

هدف: رشد و نمو از خصوصیات بارز دوران کودکی است که از لقاح شروع و تا بلوغ ارگانیسم ادامه دارد تشخیص جنین مبتلا به اختلال رشد داخل رحمی (IUGR) و پیگیری بعد از تولد آنها یکی از نکات مهم در رشد و تکامل کودکان می باشد. هدف این تحقیق تعیین شیوع IUGR در نوزادان ترم، تعیین نوع IUGR (متقارن یا نامتقارن) اندازه گیری شاخص پوندرال 3[(cm) قد] / 100 × (g) وزن = PI و تاثیر مدت حاملگی، سن مادر، تعداد حاملگی و تحصیلات مادر بر این شاخص می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی مقطعی 2000 نوزاد که در 6 ماه اول سال 1384 در بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز متولد شده بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. مدت حاملگی بر اساس زمان آخرین قاعدگی مادر و مشخصات بالارد تعیین شد. وزن و قد و شاخص پوندرال نوازادان اندازه گرفته شد.یافته ها: شیوع IUGR در نوزادان ترم 4.03 درصد بود که 80 درصد آنها نامتقارن و 20 درصد آنها متقارن بود. 60 درصد این نوزادان پسر و 40 درصد دختر بوده اند. که شاخص پوندرال در دختران بیشتر می باشد بین PI و سن مادر، تعداد بارداری و مدت بارداری ارتباط مستقیمی وجود دارد ولی ارتباطی بین این شاخص و میزان تحصیلات مادر یافت نشد.نتیجه گیری: شیوع IUGR در جامعه بالا بوده ولی نوع آن شبیه سایر جوامع است و شاخص پوندرال یک روش آسان و مناسب برای ارزیابی این نوزادان می باشد.

هدف: هنوز جدی ترین عارضه بعد از اعمال جراحی کارگذاری ایمپلنت های ارتوپدی در تروما عفونت باکتریایی می باشد علی رغم پیشرفتهایی که در تکنیک های جراحی و طرح ایمپلانت ها صورت گرفته دامنه ی شیوع عفونت در جراحی T.H.A بین 1.2-0.8 درصد می باشد و برای شکستگی های بسته 8.1-3.6 درصد و در شکستگی های باز در جراحی تروماها 21.2-17.5 درصد ذکر شده است. هدف از این مطالعه تعیین شیوع عفونت پس از اعمال جراحی ثابت کردن شکستگی ها و بررسی عوامل تاثیرگذار در این عفونتها می باشد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی طی سالهای 84-1383 در بخش ارتوپدی بیمارستان رازی اهواز انجام شده است. تمامی بیماران طی این مدت بعلت شکستگی در اندام تحتانی و فوقانی بستری شده و تحت عمل جراحی ثابت کردن داخلی شکستگی قرار گرفته بودند وارد مطالعه شدند. در پی گیری این بیماران در صورتی که علایم بالینی و آزمایشگاهی عفونت دیده می شد. کشت از بافت های عمقی تهیه می گردید و اطلاعات مربوط به سن - جنس و عوامل زمینه ساز و ایجاد کننده عفونت در پرسشنامه ای تکمیل می شد.یافته ها: در طی مطالعه 1573 بیمار بعلت شکستگی تحت درمان جراحی ثابت کردن داخلی قرار گرفته بودند که از این تعداد 1239 نفر (78.7 درصد) مرد و 334 نفر (21.3 درصد) زن بوده اند. تعداد شکستگی های بسته 1349 مورد (85.8 درصد) و تعداد شکستگی های باز 224 مورد (14.2 درصد) و از میان بیمارانی که تحت درمان جراحی قرار گرفته بودند 60 بیمار (3.7 درصد) علایم بالینی و آزمایشگاهی عفونت عمل را از خود نشان دادند که 56 مورد این عفونت ها در اندام تحتانی و 4 مورد در اندام فوقانی بوده است. میزان عفونت در شکستگی های بسته 1.55 درصد و در شکستگی های باز 17.41 درصد بوده است در شکستگی های باز با تغییر تیپ شکستگی (از I به IIIc) میزان شیوع عفونت نیز افزایش داشته است. شایعترین میکروارگانیسم بدست آمده از کشت بیماران پسودوموناس (23.3 درصد) کلبسیلا (21.6 درصد) و استاف طلایی (11.6 درصد) بوده است. 25 درصد بیماران مبتلا به عفونت، سابقه مصرف سیگار به میزان روزی 10 عدد یا بیشتر را داشته اند. همچنین 8.6 درصد بیماران عفونت مجاری ادراری و 6.6 درصد سابقه دیابت داشته اند.نتیجه گیری: میزان شیوع عفونت در شکستگی های بسته در این مطالعه مطابق آمارهای جهانی است در حالیکه میزان شیوع عفونت در شکستگی های باز مخصوصا شکستگی های باز تیپ IIIc-IIIb-IIIa-II بیشتر از حد انتظار می باشد. سوش میکروبی غالب زخمها نیز بجای استاف طلایی (11 درصد)، پسودموناس (23 درصد) و کلبسیلا (21 درصد) می باشد. از عوامل مساعد کننده برای پیدایش عفونت دیابت و بعد عفونت ادراری را می توان نام برد. در 25 درصد کل بیماران نیز مصرف 10 عدد یا بیشتر سیگار مشاهده شده است.

هدف: تحت نظر گرفتن بیماران در بیمارستان به همراه معاینات مکرر معمولا جهت تشخیص بیمارانی که دارای علایمی بینابینی از آپاندیسیت حاد هستند به کار گرفته می شود. در یک بررسی آینده نگر، ما ارزش معاینه مکرر در بیماران دارای شکم درد غیر اختصاصی در یک بیمارستان دانشگاهی در همدان مورد بررسی قرار دادیم.روش بررسی: 200 بیمار مبتلا به درد شکمی حاد و دارای علایم بینابینی در قالب یک مطالعه توصیفی آینده نگر در بیمارستان مباشر کاشانی همدان طی سالهای 1382 الی 1384 مورد قرار گرفتند. همچنین بیماران دارای شواهد محتمل از آپاندیسیت حاد در اولین بررسی، از مطالعه خارج شدند. بیماران بعد از بستری هر 4 ساعت در طول روز و هر 6 ساعت در طول شب مورد معاینه و ارزیابی مجدد قرار می گرفتند. حداکثر مدت تحت نظر بودن 48 ساعت بود. در بیمارانی که تحت عمل قرار گرفتند، تشخیص با پاتولوژی تایید شد. اطلاعات به صورت دستی استخراج و با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از آزمون Student t Test و Chi squared جهت مقایسه متغیرهای مورد بررسی استفاده شد.یافته ها: از 200 بیمار مورد بررسی در این مطالعه 58 نفر (29 درصد) مرد و 142 نفر (71 درصد) زن بودند. میانگین سنی بیماران 11.53±25.03 سال بود که تفاوت معنی داری بین آن دو وجود نداشت. در معاینه مکرر بیماران، 156 بیمار (78 درصد) دارای علایم و درد غیر اختصاصی بودند که بعد از حداکثر 2 روز تحت نظر گرفتن و بستری در بیمارستان بدون مشکل خاصی مرخص شدند که بعد از یک هفته پیگیری در هیچ یک از علایم عود ننمود. 44 بیمار (22 درصد) نیز مورد عمل جراحی قرار گرفتند که در 41 بیمار (20.5 درصد) تشخیص آپاندیسیت حاد توسط پاتولوژی به اثبات رسید. 3 بیمار نیز بدون یافته خاصی تحت آپاندکتومی قرار گرفتند که میزان آپاندکتومی منفی 6.82 درصد (3 بیمار) از مجموع بیماران جراحی شده گزارش گردید که ارزش اخباری مثبت معاینه مکرر 92.7 درصد گزارش گردید.نتیجه گیری: معاینه مکرر در تشخیص دقیق و کاهش موارد آپاندکتومی منفی در بیمارانی که با علایم و نشانه های غیر اختصاصی از درد شکم مراجعه می کنند، سودمند است.

هدف: لرز پس از عمل یکی از عواررض شایع بوده که هم بدنبال بیهوشی عمومی و هم پس از بی حسی نخاعی دیده می شود. جهت پیشگیری و درمان این عارضه، داروهای متفاوتی مورد استفاده قرار گرفته اند. که از آن جمله می توان به ترامادول اشاره کرد. هدف از این مطالعه بررسی اثر ترامادول در پیشگیری از لرز بدنبال اعمال جراحی سزارین که به روش بی حسی نخاعی تحت بیهوشی قرار گرفته اند.روش بررسی: در این مطالعه که بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور انجام شد، 90 خانم حامله با ریسک فیزیکی یک و یا 2 (1) که کاندید عمل جراحی سزارین بودند انتخاب و به دو گروه 45 نفره مورد و شاهد تقسیم شدند. تمام بیماران تحت بی حسی نخاعی قرار گرفتند، نزدیک به خاتمه عمل جراحی، به گروه مورد 1 میلی گرم/ کیلوگرم ترامادول با حجم 20 میلی لیتر (رقیق شده با نرمال سالین) و به گروه شاهد 20 میلی لیتر نرمال سالین به صورت آهسته وریدی تزریق شد.بیماران از نظر علایم همودینامیک (ضربان قلب، فشارخون سیستولیک و دیاستولیک)، درصد اشباع اکسیژن شریانی، درجه حرارت دهانی، بروز و شدت لرز و نهایتا تهوع و استفراغ بررسی شدند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آزمون مجذور کای (2) مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که 39 بیمار (86.6 درصد) از گروه شاهد و 4 نفر (8.8 درصد) از گروه مورد دچار لرز شدند. 33 نفر (73.3 درصد) از گروه شاهد دچار لرز متوسط و 6 نفر (13.3 درصد) دچار لرز خفیف شدند و در گروه مورد 4.4 درصد دچار لرز متوسط (2 نفر) و 4.4 درصد (2 نفر) لرز خفیف داشتند. در هیچکدام از گروه ها لرز شدید دیده نشد. لذا بین دو گروه تفاوت آماری معنی دار دیده شد (p<0.001). بین دو گروه از نظر تاثیر بر ضربان قلب، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، درصد اشباع اکسیژن، تهوع و استفراغ و درجه دمای بدن بیمار، تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج این مطالع نشان می دهد که ترامادول یک داروی موثر در پیشگیری از لرز پس از بی حسی نخاعی می باشد، به علاوه این دارو عارضه همودینامیک نامطلوبی نیز ندارد، لذا استفاده از این دارو در جهت پیشگیری از لرز پس از عمل توصیه می شود.

هدف: پروتئینوری و فشارخون بالا از عوامل موثر بر پیش آگهی کلیوی و قلبی عروقی در بیماران دیابتی می باشد. نفروپاتی دیابتی یک علت مهم آسیب و مرگ در بیماران دیابتی است. مهار سیستم رنین آنژیوتانسین در بیماران مبتلا به نفروپاتی دیابتی منجر به کاهش پروتئینوری و نیز کاهش سرعت پیشرفت نارسایی کلیه می گردد. درمان با مهار کننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و مسدود کننده های گیرنده های آنژوتانسین در نفروپاتی دیابتی در مبتلایان به دیابت نوع یک، مستقل از اثرات کاهنده فشار خون، اثرات محافظتی بر کلیه دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی توانایی مهار دوگانه سیستم رنین - آنژیوتانسین بر کاهش پروتئینوری و نیز جلوگیری از کاهش عملکرد کلیه بطور زودرس در بیماران دیابت نوع دو می باشد.روش بررسی: با هدف بررسی و مقایسه اثرات و ایمنی مصرف لورساتان (100 میلی گرم روزانه)، انالاپریل (40 میلی گرم روزانه) و ترکیب این دو دارو (100 میلی گرم روزانه لوسارتان و 40 میلی گرم روزانه انالاپریل)، در یک مطالعه آینده نگر، باز و کنترل شده، 144 بیمار دیابتی نوع دو مبتلا به نفروپاتی دیابتی با پروتئینوری 24 ساعته بیش از 300 میلی گرم و اختلال متوسط در عملکرد کلیه (متوسط کلیرانس کراتینین برابر با 42±76 میلی گرم/ دسی لیتر) در یک دوره زمانی 12 ماهه مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران در ماههای دو، شش و دوازده مورد معاینه و بررسی آزمایشگاهی شامل اندازه گیری سطح سرمی پتاسیم پلاسما و تعیین کلیرانس کراتینین و میزان پروتئینوری 24 ساعته قرار گرفتند.یافته ها: مجموعا 144 بیمار (88 مرد و 66 زن؛ میانگین سنی 16.32±53 سال) در مطالعه شرکت داشتند. عملکرد کلیه در انتهای مطالعه در سه گروه درمانی تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت. میزان پروتئینوری در هر سه گروه درمانی در انتهای مطالعه (همچنین طی ماههای دوم و ششم) نسبت به زمان شروع مطالعه تفاوت قابل ملاحظه ای نشان داد (P<0.001). با این وجود میزان کاهش پروتئینوری طی ماههای دوم و دوازدهم در گروه تحت درمان دوگانه بمیزان قابل ملاحظه ای با دو گروه تک دارویی تفاوت داشت P=0.021) در مقایسه با گروه لوسارتان و P=0.018 در مقایسه با گروه انالاپریل). بروز هیپرکالمی در گروه انالاپریل و ترکیبی به میزان قابل ملاحظه ای بیشتر از گروه لوسارتان بود (P<0.002). هر سه گروه در پایان هفته هشتم به فشار خون هدف رسیدند (<125.75) که این فشار از میزان اولیه قبل از درمان تفاوت قابل ملاحظه ای داشت (P<0.005).نتیجه گیری: بر اساس مطالعه حاضر درمان دوگانه با مهارکننده ACE و ARB اثر سودمند ضد پروتئینوری بیشتری نسبت به درمان تک دارویی با هر کدام از آنها در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو دارد. این اثر ضد پروتئینوریک بیشتر، مستقل از اثرات کاهنده فشار خون و نیز تغییر در عملکرد کلیه می باشد. این اثرات ضد پروتئینوریک حداقل در کوتاه مدت پیشرفت نارسایی کلیه را به تاخیر می اندازد. درمان دوگانه با این داروها بمدت یکسال با خطرات بیشتری دربیماران همراه نیست. لذا درمان دوگانه با داروهای مهارکننده سیستم رنین - آنژیوتانسین در بیماران دیابتی تیپ دو با نفروپاتی دیابتی موثر و ایمن است.

هدف: توکسوپلاسموز عفونت مشترک بین انسان و حیوانات است و دارای گستردگی جغرافیایی وسیعی در سطح جهان می باشد. بیماری توسط توکسوپلاسما گوندیی ایجاد می شود. شیوع این عفونت به شرایط آب و هوا، عادات غذایی و تماس با گربه بستگی دارد و این مطالعه جهت تعیین شیوع سرولوژی مثبت علیه توکسوپلاسما گاندی در بین خانمهای سنین باروری در شهر اهواز انجام شده است.روش بررسی: طی تابستان سال 1382، تعداد 040 نمونه خون به طور تصادفی از خانمهایی که برای آزمایشات معمول قبل از ازدواج به مرکز بهداشت 17 شهریور اهواز مراجعه می کردند، جمع آوری شد و به روش ELISA-IgG از نظر وجود IgG علیه توکسوپلاسما گوندیی مورد آزمایش قرار گرفتند و همچنین پرسشنامه هایی در زمینه عوامل مستعد کننده به اکتساب عفونت در اختیار آنان قرار گرفت.یافته ها: از 400 نمونه خون مورد آزمایش 103 نمونه دارای آنتی بادی IgG علیه توکسوپلاسما بودند (25.8 درصد) و از نظر آماری هیچگونه ارتباط معنی داری بین فراوانی مثبت شدن IgG علیه توکسوپلاسما و سطح سواد، محل سکونت (شهری یا حومه شهر)، خوردن گوشت خام یا خوب پخته نشده، نگهداری گربه در منزل، عدم استفاده از دستکش موقع کار با خاک باغچه و یا موقع تکیه کردن گوشت خام وجود نداشت.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر مشخص گردید که در 74.2 درصد از خانم های مورد مطالعه آنتی بادی علیه توکسوپلاسما وجود ندارد که رقم بسیار بالایی است و می توان نتیجه گرفت که درصد زیادی از خانم های سنین باروری در شهر اهواز مستعد ابتلا به عفونت حاد توکسوپلاسموز می باشند. بنابراین به منظور پیشگیری از ابتلا به این عفونت به خصوص در دوران بارداری باید آموزش ها و توصیه های لازم بهداشتی داده شود.

هدف: سکته مغزی پس از بیماریهای قلبی و سرطانها سومین علت مرگ و میر در افراد مسن می باشد و شایعترین و مهمترین بیماری نرولوژی است. این بیماری به علت اختلال در قدرت عضلانی و فشارهای روحی و روانی و اقتصادی که به بیمار، خانواده و اجتماع وارد می کند حایز اهمیت است. لذا نظر به اینکه درمانهای موجود عمدتا در جهت پیشگیری از سکته مغزی است داروهایی که سبب بهبود سکته مغزی می شوند بسیار اندک است لذا داروی لووستاتین که اثر بخشی آن در بهبود قدرت عضلانی بیماران سکته مغزی در چند مطالعه ثابت شده است بررسی گردید.روش بررسی: این تحقیق حاصل مطالعه روی 100 بیمار (50 زن و 50 مرد) مبتلا به سکته مغزی ترمبوتیک در مسیر شریان مغزی میانی (شاخه فوقانی) است که بر اساس شرح حال و معاینه بالینی و سی - تی اسکن مغز تشخیص داده می شدند و در آزمایشات روتین چربیهای خون طبیعی داشتند و از قبل داروی استاتین مصرف نمی کردند. تمام بیماران تحت درمان با داروهای معمول سکته مغزی (آسپرین 325 میلیگرم روزانه و دی پیریدامول 25 میلیگرم سه بار در روز) قرار گرفتند و به صورت راندوم به دو دسته تقسیم شدند. در گروه از 49 نفر (27 زن و 22 مرد) علاوه بر درمان معمول تحت درمان با دوز معمول لووستاتین (20 میلی گرم روزانه) به مدت 30 روز قرار گرفتند و گروه کنترل (52 نفر) به عنوان کنترل در نظر گرفته شدند. قدرت عضلانی در بدو مراجعه به اورژانس، پس از یک هفته و پس از یکماه از بروز سکته مغزی بر اساس جدول NIHSS اندازه گیری و امتیازبندی شد و نتایج در دو گروه با هم مقایسه شد. بیماران در شرایط مساوی از نظر فیزیوتراپی قرار گرفتند.یافته ها: هر دو گروه در پایان یکماه بهبود قابل قبولی نسبت به بدو مراجعه داشتند ولی در گروه تحت درمان با لووستاتین این بهبودی بارزتر بود (p=0.001). در بین بیماران درمان شده افرادی که (65-51 سالگی) داشتند پاسخ قابل قبولی داشتند ولی با وزن و جنسیت رابطه قابل قبولی بدست نیامد.نتیجه گیری: همانطور که در مطالعات قبلی نیز گزارش شده است در این مطالعه نیز تاثیر مثبت لووستاتین در بهبود قدرت عضلانی تایید شد.

هدف: افزایش سطح کلسترول خون از جمله عوامل خطر شناخته شده در اختلال نعوظ مردان می باشد و داروهای کاهنده چربی های خون ممکن است بتوانند در درمان ناتوانی جنسی در این گروه بیماران موثر باشند.در یک مطالعه آینده نگر کارآزمایی بالینی ما اثر داروی کاهنده چربی خون آتورواستاتین را در درمان ناتوانی جنسی مردان دچار افزایش چربی خون بررسی نمودیم.روش بررسی: تعداد یازده بیمار مرد با افزایش کلسترول خون که دچار ناتوانی جنسی بودند در این مطالعه وارد و بمدت چهارماه با آتورواستاتین با دوز بیست میلیگرم روزانه درمان شدند، از کل این افراد شرح حال بالینی دقیق اخذ و معاینه کامل قبل و پس از درمان انجام شد، برای هر بیمار در دو نوبت قبل و پس از دوره درمان توانایی جنسی توسط پرسشنامه بین المللی عملکرد نعوظی (IIEF) و انجام آزمایش اندازه گیری شبانه افزایش محیط و فشار آلت بررسی گردید.یافته ها: یازده بیمار وارد این مطالعه شدند که متوسط سنی 3±45 سال داشتند، ده بیمار از این گروه مطالعه را تا پایان ادامه دادند. مقایسه یافته های قبل و پس از درمان اندازه گیری چربیهای سرم نشاندهنده کاهش قابل ملاحظه سطح سرمی لیپوپروتیین با دانسیته کم در این بیماران بود (متوسط تغییر 39.1 درصد و (p<0.005) این بیماران بهبودی قابل توجه در فعالیت جنسی خود پس از درمان گزارش نمودند (p<0.001).بررسی نتایج آزمون IIEF نیز نشاندهنده بهبود قابل ملاحظه در فعالیت نعوظی آلت و قابلیت انجام فعالیت موفق جنسی بود. (متوسط تغییر 4.7 درصد و (p<0.001)، بررسیهای آزمون NPTR با دستگاه اندازه گیری ریجی اسکن نیز بهبود قابل توجه در واحد اندازه گیری صلابت آلت RAU در منطقه پایه آلت را نشان داد (p<0.001)، همچنین یک رابطه قوی آماری نیز بین اثر کاهنده چربی خون داروی آتورواستاتین و بهبود در فعالیت نعوظی آلت در این مطالعه اثبات گردید (p<0.005).نتیجه گیری: داروی کاهنده چربی خون آتورواستاتین ممکن است واجد یک تاثیر دوگانه مطلوب در درمان افزایش چربی کلسترول خون و ناتوانی جنسی مردان باشد، فعالیت موفقتر جنسی می تواند باعث ارتقا احساس رضایت و نیز کیفیت زندگی در این گروه بیماران گردد. برای بررسی بهتر این تاثیر می باید مطالعات وسیعتر با همکاری مراکز متعدد درمانی طرح ریزی و اجرا گردد.

هدف: برای درمان عفونتهای ادراری معمولا تزریق جنتامایسین به صورت سه بار در روز استفاده می شود. تعداد دفعات تزریق و همچنین عوارض زیاد از مشکلات اصلی مصرف این  دارو است. این مطالعه با هدف تاثیر تجویز روی یکبار جنتامایسین داخل وریدی در درمان عفونت ادراری کودکان انجام می گیرد.روش بررسی: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی شاهددار استاندارد شده می باشد. در این مطالعه 66 بیمار سه ماهه تا 12 ساله که در سال 1382 در بیمارستان رازی کرمانشاه بستری بودند مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بر اساس علایم بالینی آزمایشگاهی که تشخیص عفونت ادراری فوقانی بر ایشان مطرح می شد و در دو گروه مورد (30 بیمار) و شاهد (36 بیمار) قرار گرفتند. دو گروه کاملا همسان بوده و از نظر متغیرهای سن، جنس، وزن و همچنین شاخصهای CBC اختلاف معنی داری میان دو گروه مشاهده نشده. در گروه شاهد درمان با آمپی سیلین با دوز استاندارد و جنتامایسین با دوز روزی سه بار صورت گرفت. در گروه مورد، درمان با آمپی سیلین به همان مقدار و جنتامایسین با دوز روزی یکبار انجام شد. مدت درمان 14-10 روز بود که هفت روز اول تجویز بصورت داخل وریدی بود و مابقی بصورت خوراکی و بر اساس تست حساسیت میکروبی صورت گرفت. در همه موارد پس از آماده شدن آزمایش حساسیت میکروبی، آمپی سیلین از رژیم درمانی حذف شد. پس از خاتمه درمان بیماران تا 6 ماه تحت پیگیری قرار گرفتند. نتایج حاصله با استفاده از آزمونهای آماری کای دو و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: 80.5 درصد از گروه شاهد و 80 درصد از گروه مورد در گروه سنی کمتر از 5 سال بودند. میانگین وزن در بیماران گروه شاهد 8.3±15 کیلوگرم و در بیماران گروه مورد 9.2±14 کیلوگرم بود. 69.4 درصد از گروه شاهد و 76.7 درصد از گروه مورد مونث بودند. از نظر تشخیص عفونت ادراری در هر دو گروه Ecoli بیشترین فراوانی را تشکیل می داد و شایعترین یافته در آزمایش ادرار در هر دو گروه افزایش تعداد گلبولهای سفید بود. پاسخ به درمان در گروه شاهد 97.2 درصد و در گروه مورد 96.7 درصد بود. عود مجدد بیماری در گروه شاهد 29.2 درصد و در گروه مورد 33.3 درصد بود. همچنین اسکار در گروه شاهد 19.2 درصد و در گروه مورد 22.2 درصد مشاهده شد. اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه از نظر پاسخ به درمان، عود بیماری و اسکار مشاهده نشد (P>0.05).نتیجه گیری: از آنجاییکه هیچگونه تفاوتی میان دو روش تجویز جنتامایسین مشاهده نشد با توجه به مزایایی چون کاهش درد ناشی از تزریقهای مکرر، صرفه جویی در هزینه های بیمارستانی در نتیجه مصرف کمتر سرنگ و یا کمبود پرسنل و کادر پرستاری و همچنین جلوگیری از بستری شدن بیمار در بیمارستان و در نهایت کاهش عوارض ناشی از مسمومیتی که تزریق مکرر جنتامایسین بدنبال خواهد داشت تجویز روزی یکبار جنتامایسین به جای روزی سه بار آن در بیماران مبتلا به عفونت ادراری توصیه می گردد.

هدف: مسمومیت از شایعترین اورژانس های کودکان می باشد. آگاهی از اپیدمیولوژی مسمومیت در هر منطقه در برنامه ریزی برای پیشگیری از آن نقش مهمی دارد. این مطالعه با هدف تعیین مشخصات اپیدمیولوژیک مسمومیت های حاد منجر به بستری در کودکان شهر اهواز در بیمارستانهای گلستان و ابوذر این شهر در فاصله سالهای 1380 تا 1382 انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه گذشته نگر، کلیه کودکانی که با تشخیص مسمومیت در بیمارستانهای ابوذر و گلستان اهواز در فاصله زمانی ذکر شده بستری شده بودند، از طریق جمع آوری اطلاعات از پرونده های پزشکی آنان مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از 143 بیمار بستری شده، 59 نفر (41.1 درصد) دختر و 84 نفر (58.9 درصد) پسر بودند و از 40 روز تا 12 سال (با میانگین سنی 46.8 ماه) سن داشتند. 71 درصد مسمومیت ها در سنین 1 تا 5 سال رخ داده و در تمام موارد، مسمومیت از راه خوراکی بود. در 77.8 درصد موارد ماده مسمومیت زا سهوا توسط کودک خورده شده، 16 درصد توسط دیگران به طفل داده شده و 6.2 درصد به قصد خودکشی مصرف شده بود. شایعترین مواد مسمومیت زا در این مطالعه عبارت بودند از: هیدروکربن ها (16 درصد) مواد قلیایی (12.6 درصد) ترکیبات مخدر (11.9 درصد) داروهای ضد افسردگی (8.4 درصد) بنزودیازپن ها (7.7 درصد) داروهای ضد تشنج (6.3 درصد) داروهای ضد فشار خون (3.5 درصد) سموم دفع آفات (4.2 درصد) آنتی سایکوتیک ها (2.8 درصد). در 7 درصد موارد ماده مسمومیت زا دقیقا مشخص نبود و در 2.8 درصد بیماران مسمومیت ناشی از چند دارو بود. در گروه سنی زیر 6 ماه بیشترین عامل مسمومیت، ترکیبات مخدر از نوع اوپیوم بودند. شایعترین علایم مسمومیت کاهش سطح هوشیاری (67.6 درصد) و استفراغ (50 درصد) بودند. میانگین مدت بستری بیماران 2.6 روز با انحراف معیار 1.67 بدست آمد. موردی از مرگ و میر در جامعه مورد مطالعه وجود نداشت.نتیجه گیری: بیشترین موارد مسمومیت شهری و در سنین 5-1 سال است لذا آموزش همگانی در زمینه نگهداری مطمئن داروها و مواد شیمیایی و استفاده از بسته بندی های مقاوم ضرورت دارد. برای کاهش آمار مسمومیت با اوپیوم در این منطقه باید به والدین در مورد خطرات بعضی ترکیبات گیاهی حاوی اوپیوم که بطور سنتی برای شیر خواران و کودکان استفاده می شوند آگاهی داده شود.

لیپوما یکی از شایعترین نئوپلاسمهای خوش خیم می باشد اما بندرت در حفره دهان رخ می دهد. و بیشتر در تنه و اندامهای تحتانی دیده می شد. پاتوژنژ لیپوما نامشخص می باشد اما بیشتر در افراد چاق دیده می شود. با این وجود، متابولیسم لیپوما کاملا غیر وابسته به چربی بدن می باشد. بصورت توده ای زیر مخاطی زرد رنگ و بدون علامت بروز نموده و اپی تلیال سطحی آن کاملا سالم می باشد. در این گزارش خانمی 57 ساله که از پروتز کامل استفاده می نمودند به بخش پروتز دانشکده دندانپزشکی اهواز مراجعه کردند بعد از بررسی حفره دهان و معاینات بالینی وی متوجه توده ای اگزوفیتیک زرد رنگ با قوام شل و سایز 1.5 الی 2 سانتی متر در ناحیه رترومولارپد فک پایین در سمت راست و بصورت پدانکوله در بیمار شدیم. بعد از گرفتن تاریخچه از بیمار پی بردیم که این تورم از 3 سال پیش در دهان بیمار ظاهر شده که پس از برداشت ضایعه و ارسال آن به آزمایشگاه آسیب شناسی مشخص گردید توده مورد نظر لیپوما می باشد.

پیچش (تورشن) طحال یک عارضه نادر است که بعلت دراز بودن پدیکلو عروقی و همچنین عدم وجود لیگامان های نگهدارنده طبیعی به پریتوان و جدارشکم در حفره پریتوان اتفاق می افتد. بهمین علت طحال ممکن است بطور آزاد در شکم و یا در لگن بطور اتفاقی پیدا شود. که در آن صورت طحال حول محور پدیکول عروقی چرخیده و باعث انسداد عروق آن و سپس دچار ایسکمی و حتی انفارکشن شود. تظاهرات کلینیکی طحال سرگردان متفاوت و گمراه کننده است. این تظاهرات ممکن است حاد یا مزمن باشد. در معاینه وجود توده بدون علامت یا توده دردناک بصورت درد حاد شکم است. معمولا در صورت پیچش طحال بیمار دچار تب، استفراغ و تابلوی شکم حاد تظاهر کرده و در صورت عود پیچش و باز شدن به شکل دردهای کولیکی متناوب یا درد مبهم شکمی خود را نشان می دهد. تشخیص اولیه قبل از عمل بدون مطالعات رادیولوژیک مشکل است. درمان معمولا در صورت پایین بودن سن بیمار و عدم ایسکمی، فیکس کردن طحال در زیر دیافراگم چپ و در غیر اینصورت اسپلنکتومی انجام می شود.بیمار ما با درد شکمی ناگهانی و شکم حاد مراجعه کرد با شک به تورشن کیست تخمدان بطور اورژانسی تحت عمل جراحی قرار گرفت که در لاپاراتومی با تشخیص تورشن طحال تحت اسپلنکتومی قرار گرفت. مطالعات سونوگرافی قبل از عمل کمکی به تشخیص نکرد.