پژوهشنامه قرآن و حدیث
سال:1386 | دوره:2 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

این نوشتار، نخست نگاهی گذرا دارد بر روش های کلامی اشعری، معتزلی و شیعی. آنگاه با توجه به این که ابن میثم یکی از چهره های درخشان و ماندگار در حوزه کلام شیعی است، به بررسی روش کلامی او پرداخته و با مروری بر برخی از مهم ترین آثار و ارایه شواهد متعددی از آرا وی ثابت کرده است که روش کلامی او عقلی است.از ویژگی های این نوشتار این است که علاوه بر تبیین روش کلامی ابن میثم، خواننده را با مواردی که وی در برابر فیلسوفان و متکلمان- به حکم عقلانیت روش- موضع گیری کرده، آشنا می سازد و از این رهگذر، معلوم می دارد که او همواره پیرو استدلال است و همین که به دلیلی عقل پسند دست یابد، از مخالفت با آرا دیگران باک ندارد. بدیهی است که این نوشتار در پی نقد آرا وی نیست.

اندکی پس از نزول قرآن بحث و تالیف درباره آن آغاز شد و در سده های بعدی گسترش یافت. می توان تالیفات موجود و نیز آثار یادشده در فهرست ها و منابع را دسته بندی و پیشگامان نگارش در هر دسته و علم را شناسایی کرد. این نوشتار ضمن تقسیم علوم قرآن بر اساس تالیفات، پیشگامان نگارش در هر یک از آن علوم را معرفی و تالیفات و کیفیت آنها را بیان می کند و از رهگذر آن پیش نگاشته های موجود و انتشاریافته را روشن و آرا موجود درباره نخستین مولفان در اهم علوم قرآن را بررسی می کند.

از جمله مواریث کهن روایی جهان اسلام کتب ادعیه ای هستند که محدثان تالیف کرده اند. شناسایی تحولات تدریجی این دسته از آثار زمانی ممکن است که یکایک آنها شناسایی، تمایزاتشان در سبک تالیف مشخص، و سر آخر دلیل این تمایزها بر پایه شباهت ها و تفاوت های آثار در دوره ظهور تاریخی تبیین گردند. این مطالعه در صدد است، نخست شیوه های گوناگون «تدوین» کتب ادعیه، تفاوت های نوع نگاه مولفان در گزینش روایات دعایی و چینش آنها، و عوامل مختلیفی را که در طول تاریخ در پیدایی این شیوه ها و سبک ها موثر بوده اند، بازشناسد. آن گاه بر مبنای تمایزهای دیده شده میان آثار، آنها را گونه شناسی و دسته بندی کند.

تا آنجایی که از حدود دو سده قبل از ظهور اسلام از تاریخ زبان عربی که قرآن به آن نازل شده است، اطلاع داریم، زبانی در جزیره العرب رواج داشته است که برای شعر و خطابه به کار می رفته است. این زبان از هر گونه خطای گفتاری مصون بوده است تا این که پس از ظهور اسلام و آغاز فتوحات اسلامی غیرعربها وارد جامعه عربی شدند و همین امر سبب شد توسط آنان که این زبان را از توده مردم می آموختند، خطای در گفتار (= لحن) به زبان عربی وارد شود. مسلمانان برای پاسداری از این زبان تلاش هایی کردند. در این مقاله می کوشیم ضمن یک بررسی تاریخی در خصوص زبان عربی به یکی از این تلاش ها یعنی نقط و تالیفاتی که از رهگذر آن و برای پاسداری از قرآن به وجود آمده و مالا سبب تکامل خط عربی گردیده است، بپردازیم.

از دیرباز تلقی علمای سنی و شیعه از روایاتی که در زمینه مصحف امام علی (ع) رسیده، این بوده است که ترتیب آن برخلاف ترتیب مصحف رایج، موافق نزول بوده است؛ اما در این اواخر برخی در روایاتی که بر موافق نزول بودن مصحف امام علی (ع) دلالت دارد، ایراد وارد کردند و ترتیب آن را همسان ترتیب مصحف رایج معرفی نمودند و نه ویژگی که برای آن یاد کرده اند، این است که در حواشی آن تفسیر و شان نزول قرآن آمده بود. در این مقاله با بررسی آن روایات و ایراداتی که بر آنها وارد کرده اند، نشان داده می شود که این ایرادات وارد نیست و آن روایات مستندات ارزشمندی برای موافق نزول بودن مصحف امام علی (ع) تلقی می شود.

ابوالفتوح رازی یکی از برجسته ترین واعظان منطقه ری در قرن ششم هجری است. این سمت موجب گردیده است، تفسیر او سبک واعظانه داشته باشد. از اقتضائات چنین سبکی توجه ویژه به روایات تفسیری است. وی به بالغ بر دوهزار و هفده حدیث استناد کرده است. ابوالفتوح رازی از تفاسیر پیش از خود چون جامعه البیان و تبیان اثر پذیرفته و بر تفاسیر پس از خود به ویژه تفاسیر فارسی چون جلاء الاذهان و منهج الصادقین تاثیر داشته است. تفسیر وی یک تفسیر جامع است. در سبک تفسیری او روایات کاربردهای متنوعی پیدا کرده است؛ نظیر: تبیین معنای واژگان قرآنی، تعیین مصداق برای مفاهیم عام قرآنی، حل مشکل و رفع ابهام بدوی از آیات، تخصیص مفاهیم عام آیات، تاکید بر معنای ظاهری آیات، تبیین و تفصیل احکام الهی در آیات الاحکام، بیان احکامی که در قرآن کریم تشریع نشده است، تعیین مکی و مدنی، تعیین آیات ناسخ و منسوخ، بیان پاداش معنوی خواندن سوره ها، تناسب روایت با مفاد آیه، تاویل آیات متشابه، شان نزول آیات و سور.وی با توجه به معاصرت صحابه با نزول وحی به آرای اجتهادی صحابه و تابعین در تفسیر توجه ویژه ای داشته است. او چون قدمای امامیه خبر واحد را فاقد حجیت می داند و از نقل روایات اسراییلی در قصص قرآن به شدت انتقاد می کند.

مصطفی صادق رافعی از شاعران و ادیبان قرن 19 مصر است که وجه غالب مضامین اشعار و آثارش، مفاهیم دینی و قرآنی است. در این مقاله سعی بر آن است تا زندگی و نحوه تکوین شخصیت وی و میزان تاثیر محیط اجتماعی او بر افکارش گزارش شود. در این گزارش معرفی آثار عمده وی که بیش تر گرایش به دین دارند و نیز نمایش موارد و نمونه ها و تبیین چگونگی تاثیرپذیری صریح و غیر صریح از قرآن و مفاهیم دینی مورد توجه بوده است.

از جمله مسایلی که از دیر زمان، توجه پژوهشگران و صاحب نظران در مسایل اعتقادی را به خود جلب کرده است، مساله «خیر و شر» می باشد. درباره جهان به طور کلی و نیز درباره انسان و جامعه بشریت به طور خاص، از نظر این که آیا هستی جهان خیر و حق است و یا شر و باطل و یا آن که مرکب از هر دو است، و اگر به هر دو قایل شدیم، اصالت از آن کدام است، نظرهای گوناگونی بیان شده است که سبب تردید یا اشکال بعضی در عدالت یا حکمت آفریدگار شده و حتی با اعتقاد به ترکیب دو گانه عالم از «خیر و شر» اصل وجود آفریدگار مورد تردید قرار گرفته است.در حال حاضر سخن از ناسازگاری مقومات دینی است و در راس سیستم های دینی، سخن از خدایی است که جامع جمیع صفات کمالیه است، خدایی که ذات و صفاتش را حدی نیست و قادر مطلق و خیرخواه مطلق است. اضافه شدن قضیه «شر وجود دارد» به این سیستم ها آنها را با مشکلی جدی روبرو کند.در این مقاله پس از ارایه پاسخ هایی که حکمای اسلامی بدین پرسش ها داده اند، رهیافت برخی از متفکران معاصر را مطرح می کنیم و با تبیین و تطبیق تعدادی از آرا و عقاید مشهور در این زمینه، به تجزیه و تحلیل دقیق فلسفی مساله خیروشر می پردازیم.

همیشه، سخن از آینده برای بشر، جذاب و توجه برانگیز بوده و این امر او را واداشته است تا در تکاپوی شگفتی های جهان، لختی از دغدغه ها، بینش ها و اندیشه های خود را به این امر اختصاص دهد؛ حال آن که منبعی جز وحی نمی تواند پرده از حقیقت آینده بردارد.بر همین اساس، آینده از مصادیق غیب محسوب شده که ایمان به آن دستور شرع مبین است. با بررسی آینده در قرآن می توان به شمول همه جانبه این کتاب سترگ پی برد و از سویی روش این کتاب را در پردازش آینده به نظاره نشست و از آن در شکل دهی به آینده بهره جست.